Ik weet niet goed wat te doen. Zal eerst uitleg geven. Toen ons zoontje geboren werd, hebben mijn schoonouders ons laten stikken, komt het eigenlijk op neer. We keken allemaal enorm uit naar zijn komst. Hij is een prematuur, dus kwam onverwacht eerder op de wereld. Toen hij veel huilde, reflux en obstipatie had (hij huilde 20 uur ongeveer op een dag) zaten wij er flink doorheen. Mijn ouders hebben bijgesprongen waar wij hulp nodig hadden. We waren 's nachts ook op, dus even bijtanken was echt nodig, ik ben ook hartpatiënt. Mijn schoonouders voelden zich gepasseerd. Zij waren even welkom, alleen gingen zij hier gewoon op de bank zitten, ondanks dat hun kleinzoon krijste, mijn man druk was met voeding en ik de huisartsenpost aan de lijn had voor mijn zoontje. Ze wachtten gewoon op koffie. Later heeft mijn s. moeder aangegeven dat ze weleens was geweest met de auto of ze misschien kon helpen, maar dat ze de auto van mijn ouders zag staan en toen om is gedraaid. Heb toen ook aangegeven dat we het fijn hadden gevonden als ze ook was komen helpen. Ze hebben 1 keer aangegeven dat, ALS we hulp nodig hadden, we het ze maar moesten vragen. terwijl toen echt al heel duidelijk was dat we echt ondersteuning nodig hadden de eerste weken, zowel door alles wat er rondom ons zoontje speelde als mijn herstel (extreme bevalling). Al met al, het contact werd minder en ineens kwamen ze met een woordenaanval op mijn man's werk. Die werkt in een winkel dus die schrok nogal. Mijn man is echt een allemanshelper. Heel sociaal. Ik heb hen, nadat we het al eens 'uitgepraat' hadden, een brief geschreven hoe alles op ons overgekomen is, omdat we geen contact meer zochten, van beide kanten niet. Deze brief werd echt helemaal niet begrepen en er werd van hun kant enorm met modder gegooid. Zelfs mijn man moest het enorm ongelden, wat vond ik dat sneu voor hem. We hadden ze enorm teleurgesteld enz enz en wat waren ZIJ boos. Terwijl wij echt geprobeerd hebben hen te betrekken hoor in het begin, maar ze wilden perse voor elk dingetje 'gevraagd' worden, en daar waren we echt niet mee bezig, we waren 24/7 met onze zoon bezig en waren blij met ELKE hulp die we kregen. Zij waren dus ook de enigen die niet spontaan kwamen zeg maar. Ik hoop dat ik het een beetje goed uitleg. Op de brief kregen wij een enorm boos antwoord dus en uiteindelijk kreeg ik door de brievenbus een zelfgemaakt prutsel met een spiegel en die zou barsten als ik erin keek. Wat hoe het met moeder was, zo ging het ook met de kuikens. Ik schrok, de tekst erbij kwam enorm over als een dreigement en ik heb enorm gehuild. Mijn man was woest. En dit alles gebeurde terwijl ik in de tijd ervoor een goede relatie had met mijn s.ouders. Na deze creatie van mijn s.vader, was ik echt geknakt. Ik voelde me afschuwelijk en mijn man ook. Ik was verdrietig, gefrustreerd en boos. Dit is nu allemaal ruim drie jaar geleden. Vooral op initiatief van mijn s.zus, hebben we wat verjaardagen samen gevierd, ik heb mijn s.ouders na heel lang nadenken uitgenodigd op de verjaardag van mijn zoontje. Ze zijn gekomen. Het was een vreemde situatie. Inmiddels is mijn zoontje enorm gehecht aan mijn ouders en rent meteen op ze af. Logisch, maar ook wel pijnlijk als je de situatie (voor mijn man en zoontje vooral) wilt verbeteren. Mij hebben ze met die brief en knutsel zo ontzettend gekwetst, ik kan het gewoon niet. Tweede kerstdag hebben we samen gevierd bij mijn s.zus. Mijn zoontje herkent ze, maar ziet ze meer als 'een' opa en oma. Alle afspraken die dus tussendoor zijn geweest, draaiden om verjaardagen, of feestdagen waarvoor mensen expliciet zijn uitgenodigd of dat s. zus het initiatief heeft genomen. Het hele punt: ik wil voor mijn man en mijn zoontje echt mijn best doen. Maar mijn vertrouwen is weg. Ze hebben ons ontzettend pijn gedaan, echt. Ik voel me niet meer op mijn gemak bij hen, en ik weet dat dat weer zal moeten groeien. Maar ik doe mijn best. Alleen spontaniteit zit er dus niet in. Vorig jaar tot augustus is er tot aan de verjaardag van mijn zoontje dus ook weer geen contact geweest. Nu is het de gewoonte bij mijn man zijn familie (alleen mijn s.ouders en s.zus bedoel ik dan, zonder ooms en tantes etc) dat beide kinderen zeg maar nieuwjaarswensen gaan doen bij mijn s.ouders. Er is geen uitnodiging geweest dus we zouden spontaan moeten gaan. Zij zijn nooit meer spontaan op bezoek bij ons geweest en het lijkt erom te gaan bij hen vooral wie het eerst bij de ander aanklopt, op spontane basis. Ik heb hier echt helemaal geen zin in, om de eerste te zijn. En dat klinkt enorm kinderachtig in mijn eigen oren, maar zo voelt het werkelijk niet. Ze hebben ons zo gekwetst en nooit, nooit sorry gezegd oid. Ze verwachten dat we gewoon weer op de oude voet doorgaan. Ik KAN het niet... Dus: ik wil daar echt niet heen vanavond. Ze zijn ook niet spontaan hier gekomen vandaag. Ook geen andere dag. Mijn man twijfelt en ik vind dat hij ook echt, als hij dat wil, de relatie met zijn ouders moet verbeteren en dat als hij wil, vanavond moet gaan. Maar ik wil ook niet dat mijn zoontje dan meegaat, want dan is het weer heibel en ben ik de enige die niet komt. We hebben bedacht dat we zeggen dat hij vroeg op bed ligt ivm oud en nieuw en dat ik dus thuis ben en dat mijn man even koffie gaat drinken. Mijn man weet ook nog niet zeker zei hij, OF hij wel wil gaan. Wat ik hier eigenlijk mee wil, ik weet het niet. Misschien wel een idee van wat jullie zouden doen als je in mijn schoenen zou staan....(gelukkig is dat niet zo ) Bedankt voor het lezen!
Een hele vervelende situatie. Lees weinig begrip voor de situatie van de kant van je schoonouders. Ze hadden zich het opa en oma worden misschien ook anders voorgesteld. 1 tip. Bemoei je er niet mee. Jij doet nu toch alles fout. Je bent niet hun kind tenslotte. Laat je man het woord doen en de beslissingen nemen. Jij kunt je man hierin steunen. Succes, weet helaas door ervaringen ( maar dan bij mijn ouders) welke ongemakkelijke situaties je dan kunt hebben.
Ik zou uberhaupt veel te koppig zijn om naar die verjaardagen e.d. te gaan waar jij wel al bent geweest, dus dat vind ik al heel knap van je! Ik zou zelf een excuus verwachten en zo niet, dan niet. Zulke rare mensen zouden wij liever kwijt dan rijk zijn.. Maar als jij ze nog een kans wil geven en wacht op een excuus denk ik dat je lang kan wachten, t lijkt er niet op dat je schoonouders hun excuses aan willen gaan bieden.
Ik zou ook niet weer heen gaan. Ik zou ook het balletje bij hun neerleggen. Wij komen op dit moment al zo'n 6 maanden niet bij schoonouders. Het ging niet zoals zij wilden, dus deugden we niet.
We hebben echt begrip gehad voor ze, ook uitgelegd tijdens de uitpraat-sessie twee jaar geleden. Beide kanten zijn belicht. En toch ging het daarna opnieuw fout, met dat knutsel en de brief (waarin we met de grond gelijk gemaakt werd) als hoogtepunt. Daarna is er nog een moment geweest waarop aangenomen werd, onder begeleiding ongeveer van mijn schoonzus, dat we dan niet meer gingen uitpraten maar gewoon op de oude voet verder gingen. Dit blijkt dus echt niet mogelijk. En ze verwachten nu spontane acties/initiatieven van ons. Terwijl wij beiden echt enorm gekwetst zijn, nog steeds. En dan vooral door die brieven/knutselspiegel waarvoor nooit excuses zijn aangeboden. Ze praten ook, wel vrij ongemakkelijk, of er niets gebeurd is. Maar ondertussen vinden ze dus iets anders, anders haddenze hier wel op de stoep gestaan. Ik heb dit verhaal al eens eerder, nog veel uitgebreider uit de doeken gedaan en veel waren toen van mening dat ik echt genoeg heb gedaan en dat ik verder was gegaan in toenadering dan dat anderen hadden gedaan. En toch blijf ik ermee zitten. Gaat mijn man alleen vanavond? Ik KAN voor mijn eigen gevoel echt niet mee, en ik wil ook niet. En ik merk aan mezelf dat ik ook niet wil dat mijn zoontje meegaat. Niet voordat er enig contact van hun kant is gekomen in elk geval.
Ik zou ook niet gaan. Ik geloof dat ik wat makkelijker bent in de schoonloeder kwesties... Het is de moeder van mijn man, de oma van mijn dochter, ik vind het fijn als zij goed met haar zijn, naar eerlijk gezegd is het mijn 'probleem' niet meer. Het is de verantwoordelijkheid van mijn man, als hij dus langs zou willen gaan, dan zou ik dat toejuichen. Ik viel mij absoluut niet geroepen om altijd mee te gaan. Als ik haar zie, doe ik beleefd en glimlach. Verders niets meer. Dus als jij niet wilt, ga je niet! Wil je man wel, zou ik zeggen; veel plezier en ook voor je kindje.
Mbeekje, wat erg ook voor jullie. Mijn schoonouders vonden maar dat het aan mij lag (ook makkelijk, ben maar aanhang natuurlijk), dat zoontje veel huilde. Alle kinderen huilen tenslotte. Toch? Vroeger heeft mijn man als baby ook veel gehuild, dus ja, dat was nu eenmaal zo. Toen niet veel later bleek dat hij reflux had en koemelkallergie en nu ook blijkt sinds kort dat hij zuurstoftekort heeft opgelopen (ook veel huilen hangt daarmee samen) blijkt de situatie toch heel anders, dan dat hun veroordeling meteen al in hield. Nooit meer heb ik ze daarover meer gehoord.
Het lijken mij kortzichtige mensen... Ik was ook niet gegaan. Lijkt mij dat je prima handelt. Gewoon je man sturen als hij wilt gaan, en anders dan maar niet. Wat ik mij afvroeg was dit: Wat bedoelen ze hiermee? Mis ik een stukje algemene kennis? Ik begrijp het namelijk niet.
Dat wil ik ook het liefste, dat mijn man alleen gaat maar ik merk aan mezelf zo sterk dat ik niet wil dat mijn zoontje meegaat. Mijn zoontje is een deel van mij en ze hebben niet meer naar hem omgekeken toen het mis ging. Geen sinterklaas, niets. Nu, nadat mijn s.zus een kindje heeft en voor het eerst sinterklaas viert, hebben ze een sms gestuurd met de vraag of L. zijn kadootje bij hen op kwam halen. Maar ik heb ECHT (niet vervelend bedoeld, maar echt puur mijn gevoel) het idee dat ze dat gedaan hebben, voor het eerst in drie jaar, omdat mijn s.zus nu een kindje heeft en ze voor hem ook wat deden, dus ook voor de ogen van mijn s.zus (die graag alles weer goed wil hebben) wel iets moesten doen voor L...... Na de 'verplichtingen' komen er dus geen spontane acties meer. Moet ik, voor iedereen, proberen om de banden weer aan te halen zoals vroeger? Of mag ik, om mijn gevoel, besluiten dat ik dit niet meer wil na wat er gebeurd is? Mag zoiets.....? Of ben ik dan een egoist? Ik heb er dan ook zoveel moeite mee, als mijn zoontje met mijn man meegaat, maar ik MOET het toestaan voor mijn verstand, maar mijn gevoel wil niet mee.......
Met de moederkip: daarmee bedoelde mijn s.vader zoiets als: als moeder niet goed in haar vel zit, gaat dat over de kuikens. Dus het is mijn schuld. Met mijn zoontje was alles perfect, maar IK deed het niet goed. Hij kon er ook alleen maar grapjes over maken over het huilen, terwijl ons het huilen nader stond dan het lachen (als was het maar door het enorme slaaptekort en het niet begrepen worden), we moesten hem 'maar een neutje geven he!' (en dan lachend, als grapje). Ze hadden totaal geen inzicht in de situatie, maar als we het uitlegden WILDEN ze het ook niet begrijpen....
Jij hoeft helemaal niet mee te gaan...zou ik sowieso niet doen. Maar ik weet uit ervaring dat het makkelijker is en veel meer rust geeft om je zoontje mee te laten gaan met zijn papa. Het is dan jouw issue niet meer.
Oh op die manier... Goh, wat een wijsheid weer... Omdat jullie zoontje 20 uur per dag huilt, zou er één en ander mis zijn met jou. Nou eh, ik zou eerder denken andersom. Er is wat mis met jou, omdat je zoontje 20 uur per dag huilde! Wat een logica weer van die mensen. Nou ja, zo hoe jij het omschrijft zou ik een bepaalde vinger hun richting opsteken en mijn eigen plan trekken. Jij en je zoontje gaan lekker doen wat jij wilt, en als je man graag wilt gaan, dan gaattie maar. Ik zou me daar echt niet op een andere manier in kunnen vinden
Ik zou klaar zijn met ze en wachten tot ze hun excuses aan komen bieden of er voor open staan om erover te praten. En anders zou het voor mij niet meer hoeven. Als ik in jouw schoenen zou staan, dan zouden ik en mijn zoontje vanavond thuisblijven, zoals je het ook wilt doen. En mijn man moest dan maar zien wat hij doet, het zijn tenslotte zijn ouders. Sterkte ermee!
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind t zo sneu voor mijn man, hij is altijd zo goed voor iedereen. En hij kreeg toen ook zo'n 'af-fik brief', ik kon er wel om huilen. Mijn s.zus blijft maar pushen soms, nu denkt ze dat het ook weer goed is, gezien de afspraken die we gehad hebben. Ja, als ik eens naar het ziekenhuis moest, of ik er dan wel aan gedacht had dat ik mijn s.ouders kon vragen voor oppas, dat zouden ze heel graag willen namelijk. Ik heb een beetje schaapachtig gereageerd...ben niet zo'n confrontatie-opzoeker en mijn s.zus is wat feller qua karakter. Maar het zit me dan wel dwars. Wij krijgen dan die vragen gesteld, terwijl blijkbaar haar ouders gewoon blijven wachten tot wij 'op onze knietjes' daar spontaan aan de deur komen staan. En dat doe ik niet, ik kan het niet. Excuses komen ze trouwens niet meer aanbieden, toen ze hier twee jaar geleden kwamen om het 'uit te praten', wilde iedereen het er maar niet meer over hebben (dat was het voorstel) en we gingen gewoon met een schone lei verder. Toen werd ik aangekeken of ik het daar ook mee eens was.......Nou, zeg maar een ten midden van je hele schoonfamilie dat je dat niet kunt.... Dat is me dus ook niet gelukt. Wel vond ik het toen jammer dat mijn man niet wat meer zei hoe wij erin stonden, maar ja, da's mosterd na de maaltijd. Maar excuses komen er niet meer, dat weet ik wel zeker.
Ik heb je post over die spiegel destijds gelezen en ik moet zeggen dat ik het heel knap vind dat je nog met die mensen omgaat. Als je vanavond thuis wilt blijven, blijf dan lekker thuis, die schoonouders van jou zul je, denk ik, toch niet tevreden stellen. Dus doe wat je nu doet: de relatie van je man met zijn ouders niet in de weg staan, dan doe je echt al meer dan genoeg.
Misschien moet ik dat ook 'mogen' van mezelf, zou meer rust geven. Alleen: wat zeg ik tegen mijn schoonzus?
ook je post destijds gelezen. Lees dat het met stapjes verbeterd is. doe waar je zelf je het beste in voelt. steun je man meer kun je niet doen. en stapje voor stapje ooit je kind wel met je man mee laten gaan. voor nu. aan gaat hij naar alleen even. ooit zal je wel toe moeten geven als de stapjes klein blijven.