Hallo meiden, Ik heb geen prematuur kindje, maar plaats mijn berichtje toch even hier aangezien jullie meer ervaring hebben met mijn vraag. Ik zal even kort mijn verhaal doen: Mijn dochtertje is na een zwangerschap van 40.4 levenloos geboren. Pas na 15 minuten reanimeren was er een hartslag maar ademde ze nog niet zelf. Ze is toen per ambulance overgebracht naar de ic neo van het Sophia, waar ze 3 dagen gekoeld is om hersenschade te beperken. Die dagen wist men ook niet of ze het zou redden en moesten we rekening houden met het ergste. Gelukkig ging het na het koelen langzaam beter met haar en na 2 weken was ze thuis. Inmiddels is ze al 7 maanden, maar telkens als er in mijn omgeving iemand bevalt waar het wel allemaal goed is gegaan steekt het me zo. Zij heeft wel een kindje op haar buik, kraam zorg enz.. Ik baal zo van deze jaloerse gevoelens want dat wil ik helemaal niet.Tuurlijk gun ik dit iedereen, maar ik had het mezelf ook zo graag gegund. Vandaag is er weer een nichtje van mij bevallen en ik zit weer huilend op de bank.. Voel me zo stom, hoe gaan jullie hiermee om? x
Het gevoel slijt met de tijd, is mijn ervaring. In het begin had ik hier meer last van dan tegenwoordig. Als je wilt huilen....huil dan... het moet er toch uit en het is een stuk verwerking waar je nu doorheen moet. Als je de boel gaat opkroppen komt het er later misschien op een andere manier uit die nog minder prettig is. Dus: huil, schreeuw, praat, kruip in een hoekje... doe waar jij je goed bij voelt. Jaloers is misschien niet de juiste benaming, je gunt het een ander namelijk wel om een goede start te hebben, alleen jij had dat ook graag voor jezelf en je kindje zo gewild. Het is een stuk verdriet en boosheid wat er bij jou nog zit en dat is heel logisch en normaal.
Ik heb het niet meegemaakt maar kan me wel voorstellen dat je jou bevalling heel ander ha voorgesteld en dat je nu verdrietig bent dat het wel bij anderen gebeurt en bij jou niet! Je bent een mens met gevoelens dus als de behoefte hebt om te huilen zal niemand je tegen houden! Sterkte
Wat een heftige ervaring zeg! Ik herken het wel een beetje. Je hebt een idee in je hoofd van hoe het zal zijn na de bevalling, en de werkelijkheid is zo onvoorstelbaar anders. Dat is een heftige tegenvaller. En vervolgens zie je bij anderen wel gebeuren wat je zelf graag had willen meemaken. Ik ben drie maanden te vroeg bevallen. Daardoor heb ik een hele tijd het gevoel gehad, dat ik drie maanden zwanger-zijn heb misgelopen. Ik merkte dat ik best jaloers was op vrouwen die voorbij de 27 weken zwangerschap (mijn bevallingtermijn) waren. Vooral als ze mopperden dat het zo zwaar was, had ik het even moeilijk. Ik had ook zo graag mijn zwangerschap uit willen dragen, zwaar of niet. Ik herkende mezelf soms ook niet als ik jaloers was. Ik heb besloten om het mezelf gewoon toe te staan. Ik heb immers genoeg reden om teleurgeteld te zijn in hoe het bij mij gelopen is. Ik merk dat het nare gevoel nu steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Ik besef nu steeds vaker dat ik veel meer reden heb om tevreden te zijn. Ik koester mijn herinneringen aan de bijzondere momenten die we op de NICU hebben meegemaakt. Ik vind mijn kindjes nog véél bijzonderder dan alle andere "gewone" baby's. Door deze ervaring ben ik nog dichter bij mijn partner komen te staan. Het was heel fijn geweest als ik gewoon op tijd bevallen was. En met twee gezonde kinderen had kunnen genieten van een fijne kraamweek. Maar inmiddels heb ik er vrede mee hoe het gelopen is. Het heeft me niet alleen wat gekost, maar het heeft me ook veel opgeleverd. Wat ik nu eigenlijk niet meer zou willen inleveren. Vanaf het moment dat ik op een veel positievere manier ging terugkijken op de periode na de bevalling, merkte ik dat ik ook minder jaloerse gevoelens maar andere zwangeren/pas bevallen meiden heb. In januari is mijn beste vriendin bevallen, met 39w2d. In het ziekenhuis bevallen en na een paar uur lag ze heerlijk thuis in bed, met haar baby op de buik en de hulp van een lieve kraamzorgdame. Ik vond het heelijk om voor het eerst te merken dat ik niet meer jaloers was. Ik kon er juist heel erg van genieten dat ik van zo dichtbij kon meemaken dat alles ging zoals het hoort. Natuurlijk zag ik veel dingen die ik had misgelopen, en af en toe dacht ik wel bij mezelf: ik hoop dit bij een evt. volgende baby ook mee te maken. Maar dat nare gevoel was eigenlijk helemaal weg. Het is echt niet raar om je zo te voelen. Maar het is ook niet fijn voor jezelf. Is het een idee om er eens over te praten? Wij hebben via het ziekenhuis waar de kids lagen contact gezocht met een medisch maatschappelijk werkster. Het Sophia heeft dit ongetwijfeld ook. Ons heeft dit gesprek veel opgelevert. We dachten dat onze gevoelens enorm gek, raar en verkeerd waren. Het is best fijn om van een professional te horen dat het helemaal normaal is. We kregen ook een paar handvatten om er beter mee om te gaan. Misschien kun je hiervoor ook wel bij je huisarts terecht. Begin in ieder geval met wat minder hard zijn voor jezelf. Stop met jezelf stom voelen! Voel je trots op jezelf, dat verdien je veel meer! Je hebt een zwangerschap uitgedragen, je bent er in een hele spannende en onzekere tijd voor je dochtertje geweest en je bent nu de liefste mama van de wereld voor een ongetwijfeld prachtig meisje van alweer 7 maanden. Dat doe je goed! Sorry dat mijn bericht zo lang is geworden. I got a little carried away... Maar volgens mij is het echt heel belangrijk voor ons moeders met zulke heftige ervaringen: minder schuldgevoel en meer schouderklopjes! X Brunette
Ik herken heel veel in jou verhaal.. Mijn dochtertje is ook met 27 weken geboren. Ik herken je verhaal echt helemaal. Ik heb ook hulp bij gezocht en ga naar de psycholoog. Dat werkt erg goed. Bij mij is het gevoel ook bijna weg. Maar nog niet helemaal.
Ik sluit me eigenlijk volledig aan op het verhaal van Brunette. Ik had het zelf kunnen schrijven. Het slijt inderdaad met de tijd, maar het kan wel lang duren. Mijn nichtje is bevallen toen mijn kinderen 6,5 maand oud waren, en toen nog had ik het moeilijk mee. Ik merk dat het mij vooral steekt als mensen zo 'klagen' over dingen die ik heel graag had willen meemaken. Ik wil dan heel hard roepen dat ze moeten beseffen dat ze geluk hebben, en dat ze deze moeten koesteren. Maar ik hou me dan in, wie ben ik om dit tegen andere moeders te roepen? En het is heel moeilijk om ermee om te gaan. Laat je gevoelen lopen als je thuis bent. Als je bijv op kraamvisite hebt zeg dan eerlijk dat je het even moeilijk hebt vanwege jullie slechte start, maar dat je dolgelukkig bent voor de moeder in kwestie. Trouwens, wat een heftig verhaal! Ik werd er helemaal koud van! Hoe gaat het nu met je dochter? Heeft die slechte start nog effect gehad op de gezondheid/ontwikkeling? (ik hoop het natuurlijk niet)
Lieve meiden, Wat ben ik blij om jullie hardverwarmende reacties te lezen! Ik weet dat ik ook te hard ben voor mezelf, ik heb ook wel hulp via het ziekenhuis bij een psych, en het gaat ook wel iets beter. Maar af en toe overvalt het gevoel me ineens weer zo. Dan denk ik dat ik al een eind op weg ben en ineens boem daar is het weer.. Het zal waarschijnlijk ook gewoon veel tijd kosten... Moeilijke vind ik dat ik me vaak zo slecht voel dat ik zo denk, terwijl ik misschien gewoon moet accepteren dat ik gewoon een trauma heb wat ik moet verwerken. Brunette: Ik herken het ook heel erg dat ondanks alle ellende er ook speciale momenten zijn geweest op de ic neo, en die koester ik ook. Ik heb ook wel momenten dat ik denk, ons meisje is gewoon erg bijzonder, zo'n knap vechtertje... Adi: Helaas is het niet zonder gevolgen geweest. Mijn dochtertje heeft een hersenbloeding gehad, waardoor ze nu een halfzijdige spatische verlamming heeft oftewel een hemiparese. Gelukkig heeft ze het in een milde vorm, en kunnen we met fysio en het revalidatie centrum hopelijk nog veel verbeteren. Maar het zal nooit zo worden als de rechterkant en het blijft afwachten. Het gekke is dat ik dit meer geaccepteerd heb dan haar start opzich.. Tuurlijk was dat in het begin wel moeilijk, maar nu hoort het gewoon bij haar. We hebben zoiets van het is goed zo.. Kon ik dat nu ook maar bij de rest.. Gelukkig gaan we vanmiddag voor een weekend naar een huisje even bijtanken.. x
Oh meid... hopelijk komt het helemaal goed met de juiste therapie.. En ze is natuurlijk een vechter en je zult het altijd aan haar persoonlijkheid zien.. En op gegeven moment zal die onzekerheid omslaan in een enorme trots. Dat is iig bij mij gebeurd. Ik heb heel lang naar mijn kinderen gekeken als naar prematuren en heb ze lopen vergelijken met andere kinderen, met andere kraamtijden, andere moeders,.. Op gegeven moment ben ik gaan beseffen dat ik de prachtige tijd die ik NU heb met mijn kinderen aan het verzieken ben. En dat ik naar hun moet kijken in plaats van om hun heen. En ik zie ze nu als drie kleine (grote) musketiers (zo noemen wij ze thuis). Ze hebben in hun korte leven al een enorme strijd geleverd, en zijn als winnaars uitgekomen. Ze hebben gevochten voor waar ze nu zijn, ze hebben het niet als kado gekregen. Deze ervaring heeft hun persoonlijkheid sterker gemaakt. Als ik naar ze kijk voel ik alleen oneindige trots en liefde. Liefde van een ouder en trots en respect voor hun vechtlust en levensvreugde. Daar kan geen enkele kraamweek tegenop.
Oh en dat herken ik helemaal! Ik kijk naar mijn dochtertje en ben trots op haar, en ook op mezelf en mijn man. Wij hebben met z'n allen een afschuwelijke periode meegemaakt en zijn daar prima doorheen gekomen, en iedereen doet het gewoonweg helemaal fantastisch! En dat gevoel overheerst nu. Als ik mensen spreek die een normale kraamtijd hebben gehad ben ik alleen nog maar blij voor ze dat ze niet mee hebben hoeven te maken wat wij hebben meegemaakt. Dus TS, het slijt echt. Bij ons is het nu 14 mnd geleden.
Wat een heftig verhaal!! Herken je gevoel helemaal en hier is het nu langzaam aan het slijten... Maar nog steeds zijn er momenten dat ik het gewoon heel moeilijk heb. Dochtertje is hier 2 maanden te vroeg geboren en heeft totaal bijna 6 weken in het ziekenhuis gelegen (eerste tijd trouwens ook op de icn in sophia) en ik ben toch iedere keer weer een beetje jaloers op een mooie kraamtijd en in mijn ogen zorgeloze tijd van anderen (weet ook wel dat iedereen zijn zorgen heeft hoor maar stiekem denk ik dan, ach zeur niet zo gaat nergens over ) Kan je verder niet echt helpen maar wil je wel heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie heerlijk gaan genieten van het weekendje weg!
ik vind het ook wel lastig, vooral als anderen me `voorbij` gaan in aantal zwangerschapsweken en iedereen dat maar normaal vindt, het is immers ook normaal, maar niet voor mij. Echt ik gun het niemand om hetzelfde mee te maken als ons, en vindt het fijn voor die mensen om mij heen dat het bij hen wel goed gaat. Wij hebben immers ook heel veel geluk gehad, omdat alles goed is afgelopen. Het had heel anders kunnen zijn nu. toch is het soms even slikken.
Hier maak ik me ook vaak schuldig aan En wat Ons Kleintje zegt: ik heb twee vriendinnen die laatst zijn bevallen. En toen zij op 30-31 weken zaten heb ik toen tegen ze gezegd 'kijk en nu ben ik dus bevallen' . En echt die blikken... ze begrepen het toen pas...