Helemaal waar @Melian. Het gaat om de keuzemogelijkheden! Ik denk zelf ook niet dat het slecht is om er voor je kinderen te zijn, eerder het tegenovergestelde. Je moet nu eenmaal tijd en liefde investeren, dat doen ze bij de opvang niet/minder. Maar ik vind wel dat je als vrouw moet blijven investeren in jezelf zodra dat weer kan. Dat mag best parttime zijn, maar zorg dat je als je partner evt wegvalt, je voor jezelf kunt zorgen. En werkgevers moeten ook méér naar competenties en eigenschappen kijken bij het aannemen van iemand, zodat een moeder er ook weer tussen kan komen zodra je weer minder thuis wilt zijn. Discussie in de media /verontwaardiging over kinderloze vrouwen die parttime werken: denk wel dat voor economie beter is als je fulltime begint (draagt belasting af, vacatures worden vervuld enz). En je investeert in jezelf. Eerste 5 jaar van mijn carrière ook goede basis gelegd met opleidingen en cursussen naast fulltime baan. Maar... dit alles is vanuit economisch uitgangspunt. Gelukkig zijn is ook belangrijk in de landen waar de vrouwen/moeders fulltime moeten werken om eindjes aan elkaar te knopen, vinden ook meer scheidingen plaats.
Even alleen gereageerd op de OP: ik ben opgegroeid in de 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid' tijd. De school hing vol met de welbekende posters. Gelukkig kon ik me daar hélemaal in vinden, dus deed ik goed mijn best op school en vond een baan. Het hoofdstuk 'kinderen' uiteraard op een laag pitje gezet, want ik moest werken en bijdragen aan de maatschappij. Want dat was wat slimme meiden deden... Mijn verbazing was groot toen een aantal jaar daarna de overheid zich realiseerde dat al die slimme meiden ineens hun kinderwens op de lange baan schoven (wat natuurlijk de nodige extra zorgkosten met zich mee zou gaan brengen), en ineens de 'een slimme meid krijgt haar kinderen op tijd' campagnes de kop opstaken. Oh jee: ik was al wat laat nu (de dertig al gepasseerd), maar OK: uiteindelijk tóch nog een kind mogen krijgen. Nog nét op tijd om mezelf wederom onder de 'slimme meiden' te mogen scharen... Oh, maar wacht even: diezelfde slimme meiden van toen zijn nu weer minder financieel onafhankelijk? En moeten dus beter op hun toekomst voorbereid zijn? Zijn we nu eigenlijk vrouwen of zijn we jojo's? Kunnen we a.u.b. eens lekker zelf gaan bepalen wat we willen doen?
Ik denk dat het belangrijk is om niet te onderschatten hoe lastig het soms is om een baan te vinden. Dat je weet dat je moet gaan werken als je onverhoopt uit elkaar zou gaan, wil nog niet zeggen dat het ook lukt om dat werk te vinden. Ik zie hier een aantal voorbeelden van in de praktijk. Prima opgeleide vrouwen die door omstandigheden niet meer verder konden in hun baan en al jaren iets anders zoeken, ook onder hun niveau en in andere takken, en wat gewoon niet lukt.
Wat er denk ik ook meespeelt is dat het vrij lastig is om een baan te vinden als je net afgestudeerd bent. Veel bedrijven zoeken iemand met jaren ervaring, en dat heb je nu eenmaal niet als beginneling. Fulltime banen zijn lastiger om te krijgen als je onervaren bent. Ik zie het binnen mijn vriendengroep redelijk vaak voorkomen dat men dus maar genoegen neemt met een parttime baantje. Door enkele jaren parttime te werken, hopen ze ervaring op te doen en daarna in te stromen in een fulltime baan. En zeker in het onderwijs is het heel moeilijk om als net afgestudeerd studentje een fulltime baan te hebben, dat is echt heel pittig.
In mijn beroepsgroep is dat gelukkig anders, daar krijg je tijdens je studie al 10 banen aangeboden. Maar vind echt dat werkgevers ook hun steentje moeten bijdragen in het opleiden van mensen door onervaren afstudeerders aan te nemen. Anders komt toch niemand verder? Ik snap dat echt niet.
Volgens mij is het onderwijs doodsbang een structureel tekort aan studenten en leraren te krijgen, dus daar moet het haast anders gaan (anders is de discussie niet meer te volgen). Zijn er nu nog branches waar het erg moeilijk is om een baan te krijgen na de studie? Op dit moment is een behoorlijk tekort en zijn bedrijven druk bezig met werven van studenten. Je krijgt zowat een contract en autosleutels in je handen geduwd tijdens de banendagen op hbo's en uni's. En aan technische mbo-ers ontstaat helemaal een tekort. Kansen genoeg op het moment lijkt me.
Helaas kom ik uit de periode waar er voor technische mbo-ers nouwelijks stage plaatsen te vinden waren. In die tijd stond de bouw op een heel laag pitje. In vier jaar tijd heb ik niet het idee dat ik echt wat geleerd heb waarmee ik iemand van dienst zou kunnen zijn.
Ik heb niet alle pagina's doorgelezen, ik kan alleen maar zeggen: maak je geen zorgen. Ik werk wel, maar als ik alleen kom zal ik echt een andere baan moeten zoeken om rond te komen. Maar dat komt helemaal goed hoor. Maak mij meer zorgen om mijn man die soms geen idee heeft wat er allemaal bij komt kijken met de kinderen. En hij kan wel wat koken, maar als hij alles alleen moet organiseren een hele week
Op zich kan ik me wel vinden in standpunt van TS. Het is jammer dat zo weinig vrouwen economisch zelfstandig zijn. En ik heb dat zelf ook aan den lijve ondervonden. Mijn ouders vonden Mavo goed genoeg, ondanks een mooie Cito score. Ik heb dus een hele weg afgelegd voordat ik mn master heb binnen gehengeld. Uiteindelijk gaan werken. Dat was in een economisch barre tijd. Dus ben flink onder niveau gaan werken. Opgeklommen naar een HBO functie in de loop der jaren. Maar toen ik ging scheiden viel het economische zelfstandig zijn toch een beetje tegen met mn parttime 24 uur contract. En ik zal er dan ook maar eerlijk bij zeggen; de angst hoe ik moest rondkomen, heeft een flink aandeel gehad in het blijven in een slecht huwelijk. Ik heb de beslissing om er een punt achter te zetten oa daardoor voor mij uitgeschoven. Dus ja, dat kan je tegenhouden. Ik herken mij overigens niet in de kritiek op millenials. Ik ben op het nippertje (bouwjaar 81) net zelf een millenial. En als generatie hebben we het toch echt wel te verduren gehad, en nog steeds. Dat is niet puur gevoel; er zijn goede onderzoeken over geschreven. Wij hebben het gewoon economisch een stuk minder dat onze ouders. De kansen lagen niet voor het oprapen toen we van school kwamen en de lonen stijgen niet tot nauwelijks. Toch ben ik okk wel van mening dat een man (en dus met Tuc eens), ook niet heel zelfredzaam is. Op elk gebied, met uitzondering van het economische. Hoeveel mannen ik wel niet heb gezien die met weg vallen partner de weg kwijt raakten. Het huis niet aan kant kunnen houden, een kook repertoire van hooguit 3 gerechten, de financiële administratie niet op orde. En dan hebben we het over het draaiende houden van een gezin met kinderen nog niet gehad. Want laten we eerlijk zijn; dat hebben veel mannen dan weer niet van huis uit meegekregen. Er is dus nog heel veel werk aan de winkel. En de overheid moet daar ook een rol in pakken. De kinderopvang betaalbaarder maken voor stellen met hogere inkomens bijvoorbeeld. Zodat het niet erop neerkomt dat ‘de vrouw’ voor wat tientjes werkt omdat de rest naar de opvang gaat. En ook meer flexibele opvang voor ouders die weekenden, avonden en feestdagen moet werken. Meer verlof voor vaders. Etc
Dit denk ik ook, het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Daar waar de vrouw wat meer kan gaan werken om financieel onafhankelijker te zijn, kan de man wat minder gaan werken om haar die ruimte te bieden en zelf wat meer zorgtaken op zich te nemen (in een hetero-relatie).
Tja, dat zijn toch de keuzes die blijkbaar in de meeste relaties in Nederland als norm worden gehanteerd. Buiten NL is dit veel minder vanzelfsprekend/traditioneel ingeregeld. Op een of andere manier vindt men het 'normaal' dat vrouw thuis zorgt en dat de man daar niks van snapt. Wat daar van afwijkt wordt gezien als een uitzondering/afwijking. Ik vind dat persoonlijk best schokkend voor een westerse samenleving anno 2018.