Onze dame heeft een pittig karakter maar zolang wij thuis consequent zijn is het vooral leuk en gezellig. Op school is het echter een ander verhaal. Juffen komen naar me toe, ouders houden mij aan. Mijn dochter krabt, slaat, schopt en bijt andere kindjes. Soms omdat er ruzie is, somsuit het niets. Ze vind het " grappig" andere pijn te doen. Ze vertoont ook zeer bazig gedrag tegenover andere kindjes. Geloof me, onze handen zitten in het haar. Zo gaat het weken ged, zo is het weer compleet mis. En het maakt niet uit welk kind, ook haar vriendinnen zijn op dat moment de pineut. Zowieso ishet vreselijk dit soort dingen steeds te horen over je kind maar ik vind het ook lastig aan te pakken. Thuis is ze namelijk wel hartstikke lief meestal. Een gesprek met de jongedame levert niet veel op. Een gesprek met school ook niet echt. Heeft er iemand tips of ervaring hiermee? Ik wil niet dat mijn kindbekend staat als dat rot kind.
Als ik het verhaal lees, moet ik eigenlijk even lachen, maar ik snap dat het voor jullie helemaal niet grappig is! Ik kan je de gouden tip niet geven, helaas. Misschien is het een fase?! Natuurlijk moet je er iets mee, want als het geen fase blijkt te zijn, wordt het probleem ws alleen maar erger. Elke gemeente heeft een centrum voor jeugd en gezin. Dit klinkt misschien heel zwaar, maar dat is het helemaal niet hoor! Er werken verschillende organisaties samen, zoals het consultatiebureau, de GGD, maatschappelijk werk, etc. Je kunt ze (zelfs anoniem) bellen met opvoedingsvragen. Ik zie dat je dochter nog erg jong is. Waarschijnlijk doet ze iemand echt niet bewust pijn, maar omdat haar acties reacties oproepen (huilen van een ander kind), vindt ze dit "leuk". Dit ken ik nog wel (en was gelukkig wel een fase!) van onze oudste die nr. 2 af en toe kneep. Nr. 2 begon dan te huilen en dat vond hij geweldig! Ik heb hem toen eens (helemaal niet pedagogisch natuurlijk) terug geknepen. Hij was helemaal verontwaardigd toen hij merkte dat het zeer deed! Dat had hij zich ws nooit gerealiseerd. Het kan toeval zijn, maar hij heeft het nooit meer gedaan. Ik zeg niet dat dit de oplossing is. Ik zou het aan iemand vragen die er verstand van heeft. Succes!
Mijn dochter is nu 4,5 jaar. Helaas is dit op en af al het hele schooljaar aan de gang dus ik vrees dat het geen fase is
Kan het niet iets zijn waarover ze heel erg boos is of gefrusteerd? Kinderen kunnen heel moeilijk zich uiten door praten maar laten dan juist zien hoe ze zich voelen door een bepaald gedrag te vertonen Onze dochter is soms ook boos...en laat dat ook merken. Ze is dan dus onzeker en uit dat dan door boos te doen.
Het zal best een uiting zijn van boosheid en onzekerheid. Zichzelf geen houding weten te geven in situaties. Maar hoe pak je dat aan als dit gedrag zich thuis niet voordoet
Wat jammer dat een gesprek met school ook niks oplevert! Hun zouden eigenlijk wel samen met jouw naar een oplossing moeten zoeken. Is het een idee om eens met het CB te bellen?
Helemaal met je eens! Het cb kun je helaas niet meer bellen, zij sluiten het dossier met 4 jaar. Zij zijn wel aangesloten bij het CJG dus wellicht kun je daar heen bellen. Maar ik zou toch zeker nog een gesprek met de juf aanvragen misschien kun je vragen de schoolmaatschappelijkwerker aan te laten sluiten.
ik vind het raar dat een gesprek met school niets opleverde.....het is toch ook voor de juffen een "probleem". het is toch niet goed als een kind zo vaak slaat, krabt of schopt. Daar moet je toch iets mee lijkt mij. het is toch in ieders belang en zeker ook in het belang van je dochter zelf om beter te leren omgaan met haar gevoelens en niet agressief te reageren op andere kinderen?!!! Ik zou inderdaad nogmaals bij school aankloppen. Je kan het gedrag anders ook aankaarten bij je HA en samen met hem naar een goede instantie zoeken die je hiermee kan helpen!
Dan blijf ik bij mijn advies om contact te zoeken met het centrum voor jeugd en gezin........ Vervelend hoor! Succes!
Probleem is dat als ze het thuis nooit doet... Je hooguit er veel over kunt praten... Maar de juf moet opletten dat het niet gebeurd. Je kunt d'r thuis niet straffen, belonen op wat voor manier dan ook want dat is mosterd na de maaltijd tegen de tijd ze thuis is. Juf zal echt zelf moeten opletten.
Ik ben blij dat er hier iig beaamt wordt wat ons gevoel zegt. Het probleem vind plaats op school en wij kunnen daar als ouders niet heel veel mee. En begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat we het probleem bij school neerleggen hoor. Maar thuis, op zwemles, op dansles en in prive situaties met andere kindjes komt dit gedrag niet voor. Mijn inziens heeft dit dus echt te maken met een situatie die op school ontstaat. De juf zegt "het gebeurt uit het niets' ,maar inmiddels heb ik wel al uit mijn dochter gekregen dat dit niet het geval is. Het gebeurt naar hele onbenullige dingen hoor (mama zij noemde mij drollie) maar ik denk dus wel dat er situaties ontstaan waarin zij zich geen houding weet te geven. Ik denk dus ook dat zomaar straffen niet zoveel nut heeft en zou dus liever signaleren in welke situaties dit ontstaat en haar handvaten geven hoe ze in zo een situatie wel moet handelen. Lastig hoor allemaal. Het lijkt wel alsof het over een heel ander kind gaat. Vanmiddag hebben mijn man en ik weer een gesprek met de juf en ik zal duidelijk aangeven dat zij meer moet signaleren en desnoods de inter begeleider in moet schakelen of de orthopedagoog. Heb nu het idee dat ze mijn dochter maar een beetje laat spartellen en dat bekoopt ze dan met straf. Kleine meid zegt ook steeds vaker dat ze niet naar school wil. Ik wil dat school een veilige vertrouwde omgeving voor haar is
Het lijkt mij pure machteloosheid van je dochter. Op zo'n moment niet weten hoe ze moet reageren en dus slaan/schoppen/bijten als enige optie ziet. Ze zal moeten leren dat er ook andere opties zijn (weglopen, zeggen dat ze het niet leuk vindt, naar de juf gaan etc.). Maar aangezien het alleen op school gebeurt, zal dit gedrag aanleren ook grotendeels daar moeten gebeuren. Ik denk dat een gezamelijk plan van aanpak gemaakt moet worden, dus jullie samen met school. Jullie weten het beste wat werkt voor haar en de juf zal het uit moeten voeren dus bedenk samen een aanpak. Je kan het thuis wel met je dochter bespreken. Blijven aangeven dat zeer doen niet mag en uitleggen wat wel zou kunnen (hetzelfde als wat ze op school leert als alternatief). En belonen als het wel goed is gegaan. Succes met het gesprek vandaag!
Dit is precies wat ik in gedachten heb. Haar het juiste gedrag aanleren en niet alleen maar het foute gedrag straffen. En uiteraard wijzen wij haar erop hoe het hoort en dat het gedrag wat zij vertoont niet mag. Ik heb een beetje het gevoel alsof ik een moeder ben die haar kind niet opvoed of althans zo wordt gezien.... Wij komen uit een hele nare situatie, onze jongste is levensbedreigend ziek en wij hebben als gezin dus een fors jaar achter ons. School is hiervan op de hoogte en dus vind ik dat zij zich best net een tikje harder mogen inspannen omdat mijn meisje al meer dan genoeg te voorduren heeft (nogmaals, ik gebruik dit niet als excuus)
Onze zoon had het in het begin van de peuterzaal/kleuterschool ook. (hier in Italie beginnen ze al met 3 jaar op de kleuterschool) Misschien hebben jullie dit al geprobeerd maar wij hebben het aangepakt op een positieve manier...dus belonen als het goed gaat ipv afstraffen als het niet goed gaat en dat heeft hier geholpen. Ik heb samen met hem een groot vel gemaakt met de dagen van de week en als hij dan thuis kwam en het was goed gegaan mocht hij een sticker uitkiezen en opplakken...niet goed? wel even zeggen dat dat niet mag en dan hij dus geen sticker mag plakken maar verder niet teveel aandacht aan besteden. In het begin hebben we een minimum van 3 stickers per week aangehouden om wat leuks te doen/eten/of cadeau te krijgen in het weekend. Na een paar weken werd dat opgeschroefd naar een hele week stickers....en nu doen we het helemaal zonder.
Maar probeer het beloningssysteem thuis, niet zozeer op school maar bij jullie, juist daar waar het goed gaat en waar ze zich veilig voelt.
Mja wat wij hebben ondervonden is dat je op school en thuis een heel ander kind kunt hebben. Elke schooljuf zal dat beamen.... Maar als het dan gaat omdat jij of school iets anders ziet dan de wederpartij... Gaan juffen er erg makkelijk vanuit dat het aan de ouders of het kind ligt en dat het gedrag op school voor zich spreekt. Terwijl juist grote verschillen in gedrag thuis en op school.. (Willekeurig waar het kind zich "mis"draagt dus) DAT juist een hint is dat je verder moet kijken omdat er dan iets niet klopt. En persoonlijk denk ik dat als je het gedrag totaal niet herkent en het voordat ze naar school ging nooit een issue was... School toch de grootste verandering is geweest en dat dus zomaar eens een oorzaak kan(!) zijn.
Lijkt mij dat je kleine meid op 1 of andere manier boos/gefrustreerd wordt op school en niet weet hoe ze dat moet uiten. Mijn zoon is nu 6 en autistisch en heeft op het sociale/emotionele gebied een achterstand. Wat wij sinds kort gebruiken zijn 4 smilie's. (blij, verdrietig, boos, mopperig). Wij vragen dan hoe hij zich voelt/ gevoelt heeft en hij pakt dan een smilie. Daarna vragen wij waarom hij zich zo voelde (soms heeft het enige graafwerk nodig). Ook spelen we soms rollenspellen met hem, zoals laatst over hoe vrienden zich gedragen en wat vrienden vooral niet met elkaar doen. Dit na aanleiding van het feit dat hij een kindje uit de klas 20 cent heeft betaald om voor die dag zijn vriend te zijn. Bovendien vind ik wel dat school zich hiermee wat meer inzet kan tonen, vooral omdat het gedrag zich alleen op school voordoet en dus duidelijk daar de trigger ligt voor het gedrag.
nog ff....toen mijn zoontje dit probleem had in het begin had een vd juffen ook het fantastische commentaar van ''ja, hij slaat veel.....ik denk dat hij dat thuis zo is gewend!'' (what the ****, wat weet jij nou vd thuissituatie..) Ik heb ook heel stom geantwoord: Ja, klopt, zijn vader en ik slaan elkaar ook regelmatig....en ben toen weggelopen. Gelukkig gaat het nu goed en was het bij hem gewoon een fase van gewenning maar ik kan me goed verplaatsen in wat je voelt. Je wilt nl niet overkomen als een moeder die haar kind alleen maar in bescherming neemt, maar je wilt ook niet dat ze jouw dochter als een of ander 'sekreet' zien.... Ik zou toch een stap verder gaan en naar iemand stappen die jullie kan helpen, en vooral je dochter kan helpen, want er is toch echt iets wat haar dwars zit. Je kunt blijven gissen wat, maar ik denk dat het jullie toch echt zou helpen naar een therapeut te gaan. Waarschijnlijk heeft het allemaal te maken met het laatste jaar zoals je schreef, het is waarschijnlijk een afweermechanisme van haar en je bent er nu nog op tijd mee, misschien zijn er maar een paar sessies nodig om erachter te komen wat het is. Misschien wil ze jullie er niet mee lastig vallen omdat ze weet dat er al zoveel problemen zijn....ze zijn nog zo klein maar al zo pienter.
Ze heeft al gedurende het traject bij een jeugdpsycholoog gelopen en die heeft geconcludeerd dat ze niet getraumatiseerd oid is