Dag lieve dames, Ik hoop dat het te maken heeft met vooral slaapgebrek, en de nogal intense periode die we nu doormaken... maar op sommige momenten erger ik me rot aan de oudste. En ik voel me der echt niet goed bij. Dit is een nieuw gevoel voor mij. Ok, eerder had ik ook wel eens zoiets van deugniet, of koppig manneke, maar ik zag er altijd de "humor" van in, kon vrij goed relativeren en mij er snel overheen zetten. Maar nu... Ik vraag me echt af waar mijn engeltje gebleven is. En ik vrees dat het gewoon mijn perceptie is die veranderd is. Ik weet het gewoon even niet. Het lijkt of hij echt opstandig, tegendraads, zeurderig en vooral koppig is. En mama kan er niet tegen En daar heb ik moeite mee. Ik wil een lieve mama zijn, maar ik die precies niks anders als nee roepen, verbieden, zeuren dat hij moet opruimen,... Hij is gewoon tegendraads in mijn ogen. Dan doe ik nog meer mijn best om het positieve te benadrukken en hem te prijzen voor dingen die hij lief/braaf/goed doet. Maar het is zo vermoeiend Met 2jaar en 4 maanden hoort het misschien ook wel bij de leeftijd, maar ik ben echt bang dat het aan mij ligt... Een geluk dat hij tot nu toe super lief blijft voor zijn baby-broertje! Iemand ervaringen? Ligt het aan mij? En gaat het beter gaan? Ik hoor het graag want ik word hier heel onzeker van, en voel me een slechte mama... Liefs
vervelend dat je je zo voelt joh! Maar ik weet wel van collega moeders dat het een beetje de peuterpubertijd is rond 2,5 jaar. Zou maar proberen om het niet teveel op jezelf te betrekken hoor, misschien kan je wat tips vinden op internet hoe je het beste met die fase om kan gaan?
Ik zou dit geschreven kunnen hebben! Hier een zoon van 2,5 jaar en een zoon van 2 maanden. Nu (dus na 2 maanden) gaat het hier wat beter en is mijn zoontje niet meer zo ondeugend en opstandig. Ook merk ik dat ik zelf weer wat meer kan hebben. Een nieuwe baby in huis heeft echt enorme impact he! Heb geduld, want ook dit is een fase.
Ik herken het wel. Mijn oudste is de laatste tijd ook erg moeilijk en ik vind het moeilijk om altijd maar weer mijn geduld te bewaren, maar ik kan niet anders. Ik ben dan ook iedere keer weer blij wanneer mijn man thuis komt, dan kan 'ie het even overnemen. Op deze moeilijke dagen probeer ik er dan wel altijd uit te gaan. Dan leidt haar dan weer af. Het is natuurlijk ook wel moeilijk voor zo'n kleintje dat ze de aandacht moeten delen. Mama kan niet altijd gelijk reageren. Daarom gaat mijn oudste zo eens in de twee weken naar mijn zus of een tante of oma; dan krijgt ze lekker alle aandacht die ze verdient. Ook de jongste vindt het dan heerlijk dat ze d'r moeder even voor haar zelf heeft . Mijn oudste staat op de wachtlijst voor de peuterspeelzaal. Dat zal hartstikke goed voor haar zijn, maar ook wel voor mij om eerlijk te zijn. Eventjes, al is het maar 3 uurtjes, de zorg voor maar een kindje.... Ik voel me nu al schuldig dat ik dit zeg.... Je bent niet de enige, misschien dat dit je troost op de moeilijke momenten!
Het geeft natuurlijk ook een hele impact op zo'n peuter als ze een broerte/zusje krijgen he. Kan me voorstellen dat ze daar ook ondeugender van worden omdat ze opnieuw hun plaatsje binnen het gezin moeten hervinden ofzo. Zal het daar ook niet mee te maken hebben?
Pff ik ben blij dat er meer dames zijn met dit "probleem" Dat het herkenbaar is. Lexi: wat jij zegt is ook perfect mogelijk. Het probleem is dat ik het niet weet, mijn mama gevoel laat mij precies in de steek. Ik weet niet als mijn mannetje "gewoon" dwars is, of als hij het moeilijk heeft met Jaro... Yake: Levi gaat naar school na Pasen, maar dan ben ik alweer terug werken Ik ga hem wel één dag per week naar de onthaalmoeder brengen, dan heeft hij ook wat afwisseling, en kan hij ook nog met andere kindjes spelen. En heeft mama wat één op één andacht voor de baby. Anakin : ik ben blij dat het zal beteren (als het zo gaat zoals bij jou toch) NIjntje op de mac: een goede tip, dank je wel Nu weet ik dat ik Levi heel blij maak als hij naar televisie mag kijken, maar dat vind ik niet zo goed eigenlijk. Hij vraagt mij 10 x per dag naar Teletubbies of Plop. Hij mag van mij max 1x per dag naar tv kijken, en liefst nog minder, maar nu heb ik ja gezegd. En dan denk ik weer dat ik er mij "gemakkelijk" vanaf maak, want dan is hij stil/braaf/rustig. (Buiten het drama als ik het zometeen weer wil afzetten) Ik wil het zó graag zó goed doen, dat ik mijzelf zot maak...
Heel logisch dat dit gebeurt én dat je je er zo onder voelt! Geeft niets, als je je er maar bewust van bent toch! Dit is echt een fase waarin hij alle grenzen gaat ontdekken en ook zeker OVER grenzen gaat! Probeer duidelijk en consequent te zijn en alternatieven aan te bieden. Ook negeren kan soms goed werken. Maar bij alles wat je probeert: even volhouden, niet te snel opgeven (na een weekje ofzo). Psz of kdv kan ook erg fijn zijn voor een kindje van die leeftijd! Steeds voor de tv zou ik ook niet doen. Succes!
Onze oudste heeft ook even een heel lastige periode gehad toen zijn broertje werd geboren. We hebben een aantal regels heel duidelijk gemaakt, zoals pas tv kijken onder het eten koken en verder veel naar buiten gegaan voor boodschapjes een rondje fietsen etc omdat we er dan beiden geen last van hadden! Ik moest zelf ook leren om niet te veel te willen als de jongste sliep, maar dan ook heel bewust de tijd te nemen om dan 1 op 1 aandacht te bieden. Negeren werkte hier niet zo goed, dan brulde hij de jongste steeds wakker, de gang werkte beter en een beloningssysteem met stickers voor alle lieve momentjes die we zagen! Succes, het is even doorbijten, maar dan heb je zelf ook weer meer je draai gevonden met twee kinders en merk je vast dat het je makkelijker af gaat.
Ik herken het ook wel hoor. Deels is het gewoon ook dat je lieve babietje van vroeger een peuter wordt met steeds meer eigen wil en daardoor is hij gewoon niet altijd meer zo gezellig en leuk. Hoort erbij. Wat hier erg goed helpt, is zorgen dat de oudste regelmatig een beetje exclusieve aandacht krijgt. Ik neem hem soms expres mee naar de supermarkt, terwijl we dan de baby thuislaten bij papa. Die 'mag' dan niet mee. En dat vindt de oudste helemaal super. En als de baby slaapt, laat ik soms even de boel de boel en ga ik met de oudste een spelletje doen, ook al moet ik eigenlijk nog zoveel in huis doen waar ik ook alleen maar tijd voor heb als de baby slaapt. En soms mag hij in zijn eentje naar opa en oma, zodat hij daar alleen de aandacht krijgt. Dat soort dingen, dat werkt hier dus heel goed. En hij gaat ook naar de psz, dat vindt hij ook ontzettend leuk en het is natuurlijk ook weer iets dat alleen voor hemzelf is en niet voor de baby. Succes, hopelijk gaat het binnenkort beter.
Ik denk dat je een combi moet zoeken tussen consequent zijn en sommige dingen wel toe te laten om wat rust te creëren voor jezelf en hem. Het is ook niet niks; een kleine baby, weinig slaap en een peuterpuber!! Laat hem bv 2x per dag een half uurtje tv kijken. Waarschuw 5 min. van te voren dat ie uitgaat. Misschien kan je dit plannen terwijl de baby slaapt; dan kan je zelf even een tijdschrift oid lezen. Natuurlijk is je idee dat je wil dat hij maar 1x kijkt, maar t gaat er denk ik om t jezelf nu wat makkelijker te maken en een kind wordt er echt niet slechter van om een tijdje meer te kijken. Heb je misschien opa / oma of vriendinnen in de buurt waar hij regelmatig een half dagje heen kan? Voel je dan geen slechte moeder maar een moeder die t hem gunt lekker even 1 op 1 aandacht te krijgen van iemand die vol energie is. Tuurlijk vind je hem nu even niet zo leuk als hij moeilijk doet; je hebt er gewoonweg de energie even niet voor en hij merkt dit dus wordt ws toch moeilijker. Dus mijn devies...probeer t jezelf wat makkelijker te maken... Succes!
Hey Dottie, Het is een naar gevoel, maar wel herkenbaar! Mijn zoontje kan soms ook zo koppig en tegendraads doen, dat ik er wanhopig van word. WAAROM in hemelsnaam, kan je dan niet gewoon doen??? Ik heb er wel meer geduld mee nu ik thuis ben, maar op sommige dagen heb ik het echt gehad. Weglopen bij het verversen en aankleden, zou op 5 min gepiept moeten zijn, neen hier duurt het dan weer 20 min, speelgoed opruimen duurt ook een eeuwigheid, want slentert expres.. Ik ga er ook niet op in hoor, als het te lang duurt tel ik tot 3 en spelletje afgelopen, maar het is vermoeiend. En ik vrees dat het niet zal beteren met brusje dat eraan komt. Misschien voelt hij het hier ook gewoon, dat er iets staat te veranderen. Diep in- en uitademen!!!
Ondanks dat ik nu nog thuis ben gaat mijn zoontje nog wel regelmatig naar het kdv, heerlijk voor hem, lekker spelen en heerlijk voor mama, die heeft het dan een dagje iets rustiger. Ook halen mijn schoonouders mijn oudste nog wel eens op voor een middagje, dat vindt hij helemaal geweldig! En daar is hij ook altijd superlief..
@ Jois: Consequent zijn we, alternatieven aanbieden is niet gemakkelijk. Levi gaat echt mokken als het hem niet zint. Ik dat geval werkt negeren het beste. @ Clarike: ik hoop echt dat het betert, want zo is er echt niks aan @ Luppy: nee hij is soms echt niet gezellig. Ik zou hem soms echt achter het behang plakken. Gisteren is hij naar Moeke en Vake geweest, en dat was brullen toen we hem daarlieten. Echt erg! @ Femke: Grootouders langs mijn man zijn kant werken nog, mijn vader ook, alleen mijn moeder kan al eens oppassen. Maar ik ben nogal een trots type. Ik zal niet snel om hulp vragen... Als het mij wordt aangeboden zal ik het aannemen, maar zelf vragen? Dan moet het al heel erg zijn... Ik wil ook niet profiteren van de mensen. Ik denk al gauw dat ze gaan denken dat ik er mij gemakkelijk vanaf wil maken door Levi ergens te "dumpen" Dat ze denken, hoe moeilijk is dat nu? Een baby is nog niet veel werk, hoe gaat ze dat later doen... @ Virginie: idd diep in- en uitademen. Vanavond was ik echt blij dat mijn man eens thuiswas. Het was weer tijd, nog erger als de laatste dagen het geval was, compleet met roepen, brullen, tieren,... hij heeft zich zijn keel schor geschreeuwd. Mijn man zag dat ik op het randje stond en heeft het overgenomen, ben ik maar een potje gaan janken... erg hé? Ik zie trouwens dat Keld een goed maandje ouder is als Levi. Het is misschien toch gewoon de leeftijd @ Anakin: Ja op een ander is Levi ook meestal heel lief, maar daar krijgt hij nog extra aandacht. Ook als we bezoek hebben gehad dat zich met hem heeft beziggehouden. Maar als ze dan wegzijn (zo ook vandaag) ramp o ramp! Ik ben de dag ellendig begonnen met hem, het was vanmorgen meteen al een strijd. Toen die door was ging het eigenlijk verbazend goed, en nu voor het slapengaan was het een helse strijd... Als ik maar eens wist wat er in zijn hoofdje omgaat... Een onzekere Dottie...
je jongste is nog geen 3 weken,dus hormonen,slaapgebrek spelen parten,je moet nog wennen aan de nieuwe situatie,dus heel normaal als je sneller geirriteerd bent en minder kan hebben. ik ken het ,de eerste maand dat mijn dochter er was wilde ik zelfs het liefst mn zoontje naar oma en opa brengen omdat ik hem er ev en niet bij kon hebben. heb me daar ook rot over gevoeld,nu is dat over,ik ben helemaal gewend aan de nieuwe situatie en ben heel erg gek op mn zoontje!! komt allemaal goed,praat jezelf geen rare dingen aan,waarschijnlijk ben je net zo`n kei als andere moeders van een peuter en een baby,want het is nou eenmaal heftig! succes ermee!
Het is even lastig, maar het is echt een fase en het gaat weer voorbij. Misschien even extra aandacht, lekker samen op de bank met een boekje, of een heel nieuwe bezigheid verzinnen, kleien of stoeptekenen ofzo. Ik weet nog toen mijn oudste zoontjes zo tegendraads waren, dat ik probeerde iets totaals nieuws te verzinnen. Het hielp soms zomaar wat dagen om weer even gezellig te zijn.
@mamamadelon: bedankt voor de bemoedigende woorden! @ Kisbaba: eerlijk gezegd geef ik al zoveel aandacht aan de oudste dat ik bijna bang ben de jongste té weinig aandacht te geven. Hij krijgt al heel veel één op één aandacht. Maar bedankt voor de tip jij hebt ze al grootgekregen zie ik (de twee oudste dan )
Wees niet te onzeker! Volgens mij doe je het heel goed!! Die leeftijd is gewoon erg lastig.. Helemaal omdat ze eerder nog zo lief, schattig en poepig waren. En ja, bij anderen zijn ze weer heeeeel lief... Tot frustratie van mams. Maar dat betekend wel dat hij zich bij jou wel het meest zichzelf is en kan zijn. (tja daar heb je wat aan nu... ) Hou vol, het gaat voorbij!
ik wilde nog even zeggen dat ik niet had gezien dat je baby nog maar zo kort geleden is geboren... goh meid drie weken na je bevalling! Je zoontje is natuurlijk nog helemaal ondersteboven van z'n nieuwe broertje en alle nieuwe dingen om hem heen... hartstikke logisch en gezond denk ik hoor... En ook dat jij er zo onzeker van wordt, welke jonge moeder is er nu niet een beetje onzeker, dat geeft alleen maar aan dat je het beste met ze voor hebt. Komt echt wel goed hoor meid!
Daar zeg je het! De overgang is gewoon keihard @ Nijntje op de Mac: Dank je, het zal ook wel goedkomen als we onze draai gevonden hebben. Ik hoop alleen dat dat snel gaat gebeuren!
Hoi Dottie, Heel herkenbaar hoor. Hier eentje van 2 jr 8mnd en eentje van 2 ½ maand. Ik denk dat er gewoon niet zoveel tegen te doen valt. Op tijden dat de 1e slaapt, probeer ik nr2 aandacht te geven en andersom, en soms zit je gewoon in een spagaat. Mijn zoontje kijkt hierdoor wel wat meer tv dan voor de tijd dat zijn zusje er was,maarja het is niet anders. Als het straks weer wat mooier weer is, kan je ook weer meer naar buiten. Ik denk dat de kids hun grenzen aan het opzoeken zijn, en dan ook nog eens een nieuwe situatie thuis. Ik bekijk het gewoon per dag en de ene dag kan ik er beter tegen dan de andere.