Ik weet niet precies waar ik dit moet plaatsen, maar omdat hier de jonge moeders zijn lijkt me dit een goede plaats. Ik heb absoluut geen fijne jeugd gehad en de relatie met mijn ouders is erg moeizaam. Tijdens mijn zwangerschap miste ik vooral een moeder. Niet perse mijn moeder, maar gewoon iemand waaraan je vragen kunt stellen, of gewoon ervaringen mee kunt delen. Nu mijn dochter geboren is denk ik steeds vaker aan mijn eigen jeugd en besef dat ik van sommige dingen gewoon geen voorbeeld heb gehad. Mijn moeder heeft bijv nog nooit iets liefs tegen me gezegt, of me geknuffeld, ik was altijd lastig. Natuurlijk wil ik het allemaal heel anders doen met mijn eigen kindje, maar soms ben ik bang dat ik gewoon niet weet hoe dat moet Het gaat me nu goed af, en misschien is het en hele onrealistische angst. Ik knuffel vaak met Julia (doe niets liever eigenlijk) en ik 'moeder' eigenlijk puur op gevoel en dat gaat fantastisch. Toch ben ik bang dat ik op een dag wakker word en besef dat ik net mijn moeder ben geworden.. Misschien is het omdat ik pas net moeder ben, maar het ontbreken van een goed voorbeeld maakt me erg verdrietig en bang. Ik ben vast niet de enige op het forum die geen fijne jeugd gehad heeft, dus ik vraag me af, hoe gaan jullie er mee om? Heb je hulp gezocht of vervaagt de herinnering vanzelf? Alle ervaringen zijn welkom!
Hmm het klinkt stiekum.. alsof je het best goed doet volg je gevoel... en ik denk dat je ook een voorbeeld kan nemen aan bijvoorbeeld je partner of vriendinnen met een babietje je weet in ieder geval wat je gemist hebt... dat scheelt al een hoop want daar kun je wat mee.
Alleen al het feit dat je je er bewust van bent is al goed! En op je moederinstinct afgaan.. Klinkt alsof je een super moeder bent! Ik heb ook dingen vanuit mijn opvoeding die ik niet wil meegeven aan mijn meiske. Niet dat ik een vervelende jeugd heb gehad hoor, maar er zijn toch dingen die ik anders zou doen. Misschien kan je nog met je vriend of een goede vriendin afspreken wat je echt niet wil doen en als zij merken dat je het wel doet dat ze je erop aanspreken? Snappie? Maar denk dat dat niet eens nodig is als ik je verhaal zo lees.
Ik mis heel erg een moeder die voelt wat ik nu voor Eva voel. Ik zou zo graag willen dat ik mijn moeder nu kan zeggen dat ik nu weet hoe zij zich vroeger gevoeld heeft en misschien nog wel voelt. Maar met mijn biologische moeder heb ik nauwelijks contact en zij heeft me vroeger verwaardloosd door een geestesziekte. Mijn stiefmoeder ken ik vanaf mijn 7e, maar zij heeft nooit zelf kinderen gekregen en weet dus helemaal niet wat ik voel. Het klikt ook niet echt. Ik weet zeker dat ik het goed doe nu, ik moet alleen opletten dat ik Eva straks niet verwen. Maar voorlopig kan dat nog niet . En ik weet in ieder geval hoe ik dingen niet wil doen. Ik zal nooit tegen Eva gaan zeggen dat ze een dikke kont heeft ofzo. Mijn stiefmoeder deed dat dus wel (en niet 1 keer, maar best vaak), was toen een jaar of 14, 1.68 en woog 54 kilo, een dikke kont kan ik echt niet gehad hebben. En ze moet dus absoluut nooit zoiets gaan zeggen tegen Eva, dan word ik echt pissig. Ik wil niet dat Eva net zo met haar gewicht gaat worstelen als ik heb gedaan.
mja.. hier ook af en toe het gevoel dat ik wel wat mis.. maar dat is meer omdat ik nooit verwacht had ver van huis te gaan wonen en nu ineens uur rijden verder woon en dus eigenlijk mijn moeder heel weinig zie en ze bovendien stikeigenwijs is.. als ik zeg dat ik het niet met dr eens ben.. dan praat ze er gewoon overheen met haar mening helpt ook niet echt maar zei laatst al tegen job.. dat ik bang ben dat ze gewoon "oud" begint te worden ondanks dat ze pas 54 is nu doet ze soms echt hele gekke dingen en vergeet heel veel. dus maak me toch beetje zorgen stiekum maar het moeder-dochtergevoel lijkt hier soms toch wat beperkter dan ik eh.. tja verwacht ahd en het enige voordeel van gescheiden ouders.. is dat er genoeg moeders/vaders (desnoods van andere kinderen zegmaar) in de buurt zijn altijd.
Ik heb ook geen ideale jeugd gehad, maar ik weet beslist wat ik niét wil doen. En dat is al heel wat. Ik blijf me inzetten om vooral niét als mijn moeder te handelen en dan doe ik het voor mijn gevoel al goed. Ik ben ook bang om in mijn moeder te veranderen, soms herken ik bepaalde dingen, maar dan roep ik mezelf tot een halt. En dat moet jij ook doen. Heel veel nadenken en heel bewust zijn van je eigen handelen en dan komt het zeker goed. Lekker veel knuffelen, complimentjes en aandacht geven....
Herkenbaar die angst, ik heb em ook. Bij ons thuis is ook veel niet goed gegaan en dat zou ik mijn meid graag besparen. OOk mijn man heeft geen ideale jeugd gehad en ook hij heeft die angst. Samen proberen wij zo alert mogelijk te zijn op die dingen die we niet willen, zonder krampachtig bezig te gaan. Want dat is wel het gevaar natuurlijk, dat je te krampachtig bezig bent. Gelukkig hebben wij beide geen moeite haar te knuffelen. Als baby lijtk me dat ook niet zo moeilijk, ik denk dat het echte moeilijke wat dát betreft pas later komt. Als je echt met je kind kunt praten. Ik hoop iig van harte dat ik mijn kind zelfvertrouwen zal mee kunnen geven, dat is iets wat ik heb gemist. En onvoorwaardelijke liefde, het gevoel dat er onvoorwaardelijk van dr gehouden wordt door beide ouders.
Ik heb het idee dat ik, waar andere mensen automatisch goed moederen, altijd goed moet blijven opletten dat ik niet net word als mijn moeder. Misschien sla ik zelfs wel een beetje door naar de andere kant Maar goed, het is misschien ook juist wel positief, dat zo bewust zijn van mezelf, opletten hoe ik met Julia omga. Zo zal ik niet ze snel achteraf ergens spijt van krijgen. Ik vind het een moeilijke situatie, maar ben er eigenlijk ook wel van overtuigd dat dit gevoel weer overgaat en ik weer vol vertrouwen verder moeder Enne.... Julia is echt een heerlijk kind, dus hoe kan ik ook anders?
Ik heb zelf gelukkig een heel fijne jeugd gehad, maar mijn vriend helemaal niet. Hij is ook wel bang dat hij het net zo als zijn ouders gaat doen, terwijl dat het laatste is wat hij wil en hij doet heel erg zijn best om het goed te doen. En hij doet het ook harstikke goed, net zoals jij het waarschijnlijk harstikke goed doet. Dat je je er al van bewust bent, maakt het al goed!
zolang het niet krampachtig gaat, is het niet zo'n punt. Je moet niet op je tenen moeten lopen ervoor.
Ja, die angst heb ik ook. Er zijn dingen die ik absoluut anders wil doen en indd wat je zegt...geen voorbeeld om het anders te doen. Bij ons thuis werd bv. mijn broer voorgetrokken en dat wil ik absoluut niet bij mijn kinderen doen als ik er straks 2 heb. Maar ik heb dat voorbeeld (er is dus niet geleerd hoe het anders kan) en heb er zo'n hekel aan dat ik het anders wil doen. Hoe en wat....tja, dat zie ik dan wel, maar het gaat anders in elk geval. Als ik jou zo lees, ben je heel goed bezig. En zoals ik al las....je bent je ervan bewust, dat is de grote stap naar het anders doen.
Hallo, Nou, ik heb een hele goed jeugd gehad en heb een hele goede band met m'n vader en moeder. M'n ouders zijn beide heel betrokken geweest bij m'n zwangerschap en nu ook bij Tamara. In dat opzicht, heb ik geen ervaring met jouw geschiedenis ed. Toch wil ik je even een hart onder de riem steken... Wat de anderen ook al zeiden...volg je gevoel. Je weet wat je zelf heb gemist tijdens je jeugd, dus weet je precies welke dingen belangrijk zijn voor een kindje. Je zult eerder gaan overcompenseren dan dat je op je eigen moeder gaat lijken. M'n vader komt uit een gezin van 8 kinderen, net geboren na de oorlog. Mijn oma was ook niet een hartelijke vrouw. Mijn vader heeft tijdens zijn jeugd ook nooit een kus of een knuffel van m'n oma gehad en dat heeft hij heel erg gemist vroeger. Daarom wilde/wil hij ons dat extra geven, puur omdat hij dat gemist heeft. En ik heb echt een top-papa, de liefste van de hele wereld. Dus, het komt wel goed meid! Liefs Elly.
Dit herken ik maar al te goed. Ook ik heb een jeugd gehad met verschrikkelijke gebeurtenissen (waar ik nu niet over uit wil wijden). Na de geboorte van mijn dochter begon ik overal aan te twijfelen, deed ik het wel goed, kon ik het wel, mag ik wel moeder zijn etc....... Heel moeilijk, temeer omdat ze de eerste 12 wk heel veel gehuild heeft (wat de twijfel alleen maar groter maakte...). Ik heb hulp gezocht bij maatschappelijk werk. Die kleine meid maakte zoveel in me los waardoor ik stond te wiebelen.......met het gevoel de afgrond in te gaan. Het heeft geholpen, veel te praten. Inmiddels is er een tweede, een zoon, weer een huilbaby (maar inmiddels gelukkig rustiger....), weer die twijfel maar op tijd aan de bel getrokken en ik word weer geholpen. Ik ben blij dat er mensen zijn die willen luisteren omdat dat al veel opluchting geeft. gr. wup
@wuppie: dat vond ik ook heel fijn inderdaad ondanks dat er op mijn jeugd weinig aan te merken is geweest.. is het gewoon fijn als je met iemand kan praten.. enige wat ik me altijd voorgenomen heb is om geen ruzie te maken waar anne bij is kan er zelf HEEL slecht tegen.. ben er inmiddels ook uit dat een echtscheiding minder moeilijk te verwerken is dan veel ruzie in huis maar die periode duurde gelukkig niet zo heel lang.. dus per saldo klaag ik zeker niet. maar iemand die je het gevoel geeft dat het niet helemaal idioot is wat je voelt.. die is goud waard
Ik herken je verhaal helemaal. Ik merk ook dat ik vaak bevestiging zoek bij mijn man dat ik wel een goede moeder ben. Maar da tis alleen op zwakke momenten, op de goed emomenten weet ik best dat ik een heel goede moeder ben! Maar ik begrijp je wel hoor, je bent gewoon extra streng naar jezelf. Ieder ouder schiet wel eens uit zijn/haar slof, is ongeduldig of boos, of reageerd in ieder geval anders dan hij/zij achteraf gewild zou hebben... Maar ik ben dan ook gelijk bang dat ik geen goed emoeder ben of zo... (Mijn moeder heeft ook een geesteziekte). Dat ik hetzlefde word als mijn eigen moeder. ik denk dat als je op je instinct moedert, je heel goed bezig bent en wees niet te streng voor jezelf. Je bent ook een mens En jij bent jouw moeder niet, net als ik mijn moeder niet ben. En als je wel tegen dingen aan loopt, gewoon hulp zoeken. Dat is ook een goed voorbeeld naar je kind toe, dat je niet bang bent fouten toe te geven en er iets aan te doen! Succes!
mijn man en ik hebben allebei niks te klagen over onze jeugd, maar mijn schoonvader roept nu altijd dat hij het jammer vind dat hij vroeger zo weinig met ze deed. tja, toen moest er brood op de plank komen en werkte hij gewoon hard, nu gaat hij met zijn kleinzoons fietsen, voetballen, zwemmen, klussen, wat ze maar willen. hij zegt daarom altijd tegen zijn zoons dat het belangrijk is nu al tijd vrij te maken voor de jongens, en niet pas als ze kleinkinderen hebben haha. wat een schat he.
Je verhaal is heel herkenbaar. Ik kan me absoluut niet herinneren dat mijn moeder ooit gezegt heeft dat ze van me houd of trots op mij is. Liefde heb ik niet echt gehad en knuffelen of op welke manier dan ook aanraken deden we nooit. Ik heb mezelf voorgenomen dat anders te doen. Ik wil Tijn een liefdevolle warme opvoeding geven. Ik vertel hem iedere dag hoe veel ik van hem hou, hoe bijzonder hij voor mij is en hoe trots ik op hem ben. Zo klein als hij is kan hij de woorden nog niet verstaan, maar hij voelt het wel. Hij begint meestal meteen te lachen. Het enige dat je kunt doen is leren van de "fouten" van je ouders en het zelf anders doen. Als ik het zo lees ben je daar al flink mee bezig. Een top moeder dus!
Zelf heb ik een heerlijke jeugd gehad, maar mijn man is emotioneel nogal verwaarloosd. Complimenten of belangstelling hebben voor wat hij deed en doet kreeg hij niet. Mijn enthousiasme van "kijk, ze kan haar hoofdje even overeind houden!" kan ik beter delen met mijn moeder dan met hem, helaas, dat mis ik wel soms. Zo positief naar een kind kijken en stimuleren heeft hij nooit meegekregen. Ik zie wel dat hij (onbewust) van mij leert. Vooral nu ze lacht is hij met haar aan het tutten en vindt hij haar helemaal geweldig. En zoals velen hierboven al schreven, ga af op je moedergevoel. Of eigenlijk op wat jij denkt dat verstandig is. Jij kent je kind het beste, beter dan alle professionals bij elkaar, en jij ziet echt wel wat ze nodig heeft. Mensen die een goede jeugd gehad hebben weten ook niet meer hoe hun moeder met hen om ging toen ze een baby waren en moeten daar ook allemaal maar zelf achter zien te komen. Zo te lezen doe jij het geweldig. Je bent je bewust van de valkuilen en je doet enorm je best en je bent dolblij met je baby die je alles mee wilt geven wat goed is. Ik hoop dat je iemand hebt om je enthousiasme en zorgen mee te delen, zoals een enthousiaste partner/papa of een vriendin, als je dat niet kunt delen met je eigen moeder gezien je jeugd. Want iemand om zo'n overweldigend iets als moeder worden en een baby hebben mee te delen is wel belangrijk, merk ik voor mezelf.
Ik herken je verhaal. Mijn ouders zijn gescheiden, heb prima contact met ze maar... mijn vaders kant van de familie is een heel hartelijke familie. De kant van mijn moeder zijn 'koele kikkers'. Daar werd thuis nooit liefde geuit. Mijn moeder is daar in mijn jeugd zeer depressief over geweest en een aantal keren opgenomen. Nu gaat het veel beter maar liefde delen is nog niet haar sterkste kant. Ik merk bij mezelf dat ik daar met Saar geen moeite mee heb zolang mijn moeder maar niet in de buurt is. Met haar erbij wordt ik ook koel lijkt het. Ik vind dat heel vervelend en probeer er nu heel bewust aan te denken. Gelukkig heb ik ook een hele lieve schoonfamilie die geen moeite hebben om gevoelens te uiten! Ik denk dat het voor jou belangrijk is om er met iemand over te kunnen praten vaak lucht dat enorm op!