vroeger hield in soms in de weekenden met de oudste kinderen en mijn zusjes horrorweekend, dan gingen we met zijn alle op de bank dekens popcorn en lekkers allemaal horrorfilm's kijken tot we bloody mary gingen kijken en net op het moment dat hun in die spiegel hadden geroepen, deed A de dvd speler niets meer, en daaropvolgend viel me hele gordijnrails (zwaar metaal hing er al jaren geplaatst door een erkent bedrijf) zo recht naar beneden, kinderen gillen natuurlijk ik probeer nog rustig te blijven tot ik de gordijnrails optil en zie dat er precies in het midden de gordijnrails totaal omgedraait is (er zat dus een draai in de rails) dit is dus niet mogenlijk want dan zou het gordijn dus nooit dicht of open kunnen, wij hebben het allemaal geprobeerd om voor elkaar te krijgen maar niet gelukt, je snapt wel dat die horrorweekenden daarna niet meer doorgingen
Ik herinner me er nog een uit de tijd dat ik "mensen" zag. Iedere avond stond dezelfde man in mijn kamer, soms beneden. Ik voelde het gewoon, ik voelde hem kijken. Een lange man met donker haar en donkere, lege ogen. Mager, wallen onder zijn ogen en op de een of andere manier wist ik dat hij zich had opgehangen. Toen ik dat vertelde aan mijn toenmalige vriendje -we waren nog niet lang samen- zei hij dat die beschrijving precies matchte met zijn oom, die zich heeft opgehangen toen hij jong was. Ik durfde zelfs niet meer alleen te zijn, werd bang van de negativiteit die hij uitstraalde. Later werd het aan een psychose toegeschreven, kan best, maar ik weet zeker dat ik in zo'n psychose dichterbij een andere wereld sta. Als het gewoon een hallucinatie was had het nooit kunnen kloppen, kende die hele man niet.
goed... na alles gelezen te hebben, komt dus mijn verhaal. Lang geleden was m'n vriend (nu man) op stap met wat collega's. ik stond onder de douche. eerst hoorde ik de bel en ik had zoiets van; laat maar, ik sta onder de douche. kom nog maar een keer terug. dus ik stap uit de douche en pak m'n handdoek, ik droog me af, kijk naar de overloop. zie ik daar een man staan in bruin pak met een bloem in zijn knoopszak. ik schrik me t echt een hoedje en weet niet hoe snel ik de slaapkamer in moest. maar hij bleef daar maar staan en te lachen. en ik was verder niet bang of zo. (maar ja, was wel alleen thuis ). en toen zei hij (of iets in m'n hoofd zei dat). t komt allemaal goed en waarom mijn mama zijn foto weg heeft gedaan uit de woonkamer. 2 weken later, vroeg ik aan ons mam, of ze nog de foto had van haar vader. en ze zei ja: die staat boven op mijn nachtkastje. ik zei: dan is opa bij mij op bezoek geweest. die vroeg aan me waarom jij de foto uit de woonkamer heeft gehaald. en opa zei altijd; t komt allemaal goed. Helaas heb ik m'n opa nooit gekend. ik was 2 toen hij overleed. maar t schijnt dat hij altijd al dol op me was. en daarom eventjes bij me op bezoek kwam. ik denk namelijk wel dat hij altijd bij mij komt of kwam. Normaal gesproken ben ik heel nuchter in dit soort dingen. maar t schijnt dat mijn mama dit ook heeft, want ze ziet regelmatig haar broer langs komen (hij was 19 toen hij overleed). zij staat daarvoor open. ik niet.
Vaak wil ik er niet in geloven, ook al weet k wat k weet.. Mijn oma is altijd heel belangrijk voor me geweest (en ik voor haar net zo).. Na haar overlijden is ze 's nachts bij mij geweest, voordat k 's morgens gebeld werd dat ze er niet meer was.. Ook heb k vaak dromen/gevoelens die later blijken te kloppen.. T allerergste vond k n nachtmerrie die k destijds had.. Was heel beangstigend en ging over mn onderbuurman cq n vriend van mij.. Toen k wakker werd had k als laatste n heel slecht gevoel over n achter-/keukendeur.. K belde hem op (gelukkig was t n nachtbraker ) en vertelde hem hierover.. Met hem ging t goed, maar k beschreef n huis (inrichting, indeling) zoals dat van zn ouders.. Hij is naar zn ouders gereden (gelukkig dichtbij) en tegen de keukendeur zat zijn vader.. Die had n beroerte gehad.. Hij heeft t overleefd, maar zit wel in n rolstoel met n zuurstoftank.. Ondanks t "happy end" ben k heel lang bang geweest om te dromen/slapen..
Blijft mooi om al die verhalen te lezen. Mijn vader kan er ook zo mooi over vertellen. Iedereen hier uit de buurt kent kasteel Nederhemert. Toen mn vader stukken jonger was ging hij samen met zijn vrienden daar kattekwaad uit halen. Op een gegeven moment keken ze naar de bovenste toren en zagen daar een man staan! Hun het kasteel binnen gegaan en eenmaal binnen bleken er totaal geen plafonds in te zitten.... Ik heb daar zelf ook het een en ander gezien in het bos er om heen. Stonden daar met 2 auto's allemaal vriendinnen van me en mn zus erbij. En dan alle lichten uit en in het donker blijven staan. We keken op een gegeven moment in de binnespiegel en zien er een vrouw in een witte jurk in. Van schrik sprongen we uit de auto!! Tergelijkertijd sprongen ze achter ons ook de auto uit, zij zagen hetzelfde. Sindsdien ben ik er nooit meer geweest, want da bos deugt voor geen meter. Ook is mijn overgrootoma hier in huis geweest om mij te "sturen" om dingen duidelijk te maken aan de rest van de fam. En geloof t of niet, maar ik heb alles helemaal uitgepluist! En de familie laten weten hoe het precies in elkaar steekt. Nu al een hele tijd niks meer van haar vernomen. Tot vorige week mijn oom met een foto van haar kwam. Ik lijk sprekend op haar!!