Na elke down weer een up

Alvast excuses voor het lange verhaal

Na ronde 4 testte ik deze zomer positief.
Ronde 4, stelt niets voor, zo kort nog maar bezig, en toch denk je steeds als je weer ongesteld wordt: 'wat als ik niet zwanger kan worden?'

Daarom heb ik heel veel respect voor de mensen die keer op keer teleurgesteld zijn, en toch vol moed weer opnieuw er voor gaan.

Wij hebben het heel snel aan mijn familie verteld, omdat ik een flapuit ben en het toch niet geheim kan houden. Moeder in tranen, vader erg voorzichtig, want ja, ik was nog maar 5 weken in verwachting.

Maar alles ging goed, wel wat misselijk geweest, maar verder viel alles reuze mee. Gelukkig had ik 2 weken vakantie, want geheim houden voor de collega's vond ik heel moeilijk.

De eerste echo was zo onwerkelijk, dan voelt het nog niet alsof dat kleine mensje in jouw buik zit. We zagen een miniscuul mensje die een dansje deed. Ik riep toen al gelijk tegen mijn vriend: Hij lijkt op jou! Want dansen? Nee dat staat niet in mijn woordenboek.

Alles bleef goed gaan, en bij de 20 weken echo bleek dat kleine mensje een jongen te zijn. Mijn vriend was ontzettend enthousiast en kwam juichend de echokamer uit. Ik moest even wennen, want had altijd het idee van een dochter in mijn hoofd gehad. Uiteraard was ik later erg blij ermee.

Op de echo bleek dat er een slagader te weinig zat in de navelstreng, een zogenoemde 'SUA'. We werden doorverwezen voor een extra controle echo in het ziekenhuis, met de melding: het is meestal niks, dus maak je niet druk, we checken het gewoon even extra.

Mijn vriend kon niet mee met die controle echo, dus ging mijn moeder mee. Ook omdat ze zo overtuigend gezegd hadden dat het vast niks betekende.
In het ziekenhuis leek alles goed, maar kon ze een hersenbalkje niet vinden.
Ga je dus met je moeder naar het ziekenhuis met een heel rustig gevoel, lig je vervolgens met een echo apparaat op je buik, en een bezorgd kijkende echoscopiste naast je die troostend haar hand op mijn arm legt.

En dus werden we doorverwezen naar het Radboud in Nijmegen, want het was een mogelijkheid dat onze zoon niet geheel gezond ter wereld zou komen, maar met bijvoorbeeld een neurologische afwijking.

Gelijk vriend ingelicht, die even een instorting had, want hij was niet in de buurt om het samen met mij te verwerken. Besloten dat hij er niet voor thuis hoefde te komen, als hij maar op tijd terug was om mee te gaan naar het Radboud. Op dat moment vond ik het wel fijn om even alleen thuis te zijn om erover na te denken.

Onze families waren erg bezorgd en van slag, terwijl wij gek genoeg heel rustig bleven. In het Radboud werd alles grondig onderzocht, er werd iemand bij geroepen, en die zei terwijl ze naar de echo keek: BEAUTIFUL!! Hersenbalkje zat er wel!!!!

Nou, gelijk als een malle iedereen gebeld, helemaal blij natuurlijk.

Moest nog wel 2 groei echo's ivm de SUA, om te kijken of zoonlief daardoor geen groei achterstand kreeg.

Tijdens de 1e groei echo besloten ze dat hij juist wel erg groot leek, en dus moest ik een test gaan doen voor zwangerschapsdiabetes. Ik dacht: nou het is steeds mee gevallen, nu zal het wel eens tegenzitten dan!
Test gedaan, gebeld voor de uitslag: GEEN DIABETES!

Tsjongejonge, elke keer wordt je iets verteld, en elke keer blijkt het niet zo te zijn.

29 december de 2e groei echo, het zal mij niets verbazen als kindlief helemaal niet zo groot blijkt te zijn.

Excuus voor dit lange verhaal, ik wilde het gewoon even kwijt, steeds krijg je minder goed nieuws, en steeds blijken ze het niet juist te hebben en blijk je gewoon gezond te zijn en een gezond kindje in je buik te hebben.

Nog 4 weken werken, dan lekker verlof. Uitgerekende datum is 24 februari.

Ik geniet ontzettend van mijn zwangerschap, weinig last overal van, bloeddruk steeds perfect, werken van 8.30 tot 15.30 is nog prima vol te houden, en straks is het uiteraard super als ons kindje er is, maar zal ik het gevoel van hem de hele tijd bij me hebben wel gaan missen

 

Dat gevoel is heerlijk, buik soms net een golfslagbad, maar voelt heerlijk

 

Bedankt voor het compliment. Zie mezelf niet als een sterke vrouw, kan gewoon rustig blijven als er van alles om me heen gebeurd. Misschien dat ik ergens gewoon aanvoelde dat het goed zat denk ik..