Hoi allen, Na bijna 2 jaar proberen ben ik dan eindelijk zwanger geworden. Nu voel ik me ziek van de zorgen. Ik heb vanaf het begin amper symptomen gehad. Het enigste wat ik voelde waren de gespannen borsten maar alleen maar snachts en dat ik ontzettend vaak eruit moet om te plassen. Ik ben momenteel 7 weken zwanger (nog geen echo gehad) en ik heb afgelopen vrijdag een mental breakdown gehad na een ruzie (dat was de druppel) en omdat er zoveel nare dingen spelen momenteel. Ik heb keihard op de vloer en de deuren lopen bonken en daarna ontzettend moeten huilen. De nachten erop had ik geen gespannen borsten meer en moest ik minder vaak plassen. Ik word helemaal gek van binnen omdat ik bang ben dat ik met mijn woedeuitbarsting de vrucht schade heb berokkend en dat ik nu een miskraam krijg. Is er iemand die mij gerust kan stellen?
Geen ervaring, maar zou je gevoelens zeker bespreekbaar maken met je verloskundige (en je huisarts inschakelen). Er bestaat een POP poli voor psychische begeleiding. Geen idee welke nare dingen spelen en met wie je ruzie had, maar mogelijk kan een huisarts je doorverwijzen/ondersteunen middels de praktijk ondersteuner? Een woede uitbarsting kan geen miskraam veroorzaken (mits je je buik met rust heb gelaten), maar stress is nooit goed. Ik zou dus zeker hulp zoeken, op basis van je verhaal krijg ik de indruk dat je wat (mentale) ondersteuning kan gebruiken? Heb je een sociaal netwerk in de vorm van een partner, vrienden, familie? Ik zou zeker delen waar je mee zit!
Ik denk eerder dat je alle woede etc eruit hebt gegooid dat je een deel van je opgekropte emoties kwijt bent geraakt en je lichaam daardoor minder gespannen is en dus minder klachten. Ik heb ook zo'n mentale breekpunt wel eens bereikt, in t eerste trimester van mijn tweede zoon. Man was zo aan t zeuren al dagen over dat hij moe was en ik heb niets gezegd. Toen brak ik. Vlogen de kussen door de kamer en kwam alle stress van de mmm, spanning van zwangerschap eruit. Ja ik was daarna ook bang voor de kleine maar ik merkte vooral dat er echt een hoop spanning eruit was en ik sliep ook eindelijk weer.
Die zorgen zul je mogelijk vaker krijgen in je zwangerschap, maar bespreek je zorgen wel en zoek afleiding. Controles zullen je misschien rust geven. Stress is pas schadelijk wanneer je het voor een langere tijd hebt. Ik maakte mij daar zorgen om toen we midden in de nacht werden geëvacueerd wegens brand. Mijn stressniveau was toen zo hoog... maar een kort moment is niet meteen gevaarlijk. Succes en probeer er ook ergens van te genieten
Dank voor jullie geruststelling dames. Normaal ben ik een redelijk kalm persoon maar de omstandigheden en de spanningen werden mij teveel. Ik heb straks mijn eerste echo en ik sta echt te trillen. Ik hou jullie op de hoogte.
Een hele goede tip, mocht TO daar nog niet van af weten én behoefte aan hebben. Echter vind ik dit op basis van 1 bericht wel wat voorbarig om zo voor een ander in te vullen. Waarmee ik niet wil tegenspreken dat het goed is om aan te geven wat er speelt en om hulp te vragen indien nodig... Ik zou zelf alleen voorzichtig zijn met dingen voor een ander in te vullen. Maar, snap de intentie. Schrik er misschien alleen van. Als men denkt dat je op basis van een dergelijk berichtje mentale ondersteuning nodig zou hebben, zou het gros van de zwangeren zich bij voorbaat aan kunnen melden bij de POP-poli. @Junelon het is onder invloed van hormonen, die.in het 1e trimester rap stijgen, normaal dat je sneller last kúnt hebben van stemmingswisselingen, meer angsten, gevoelens als boosheid die versterkt worden. Zolang er náást eventuele stress genoeg compensatie is, genoeg momenten van rust en ontspanning is er echt niets aan de hand. Ik heb tijdens alle zwangerschappen, nu ook, veel last van angsten, ben sneller aangebrand tegenover partner en heb in het algemeen een korter lontje. Tot nu toe heb ik ondanks alle stress 3 gezonde knullen mogen krijgen. Ik beweer niet dat stress het allerbeste is, maar soms overkomt het je. Wees je er van bewust, zoek dingen die je blij maken en doen laten ontspannen. Ga vooral niet stressen om de stress die je hebt (gehad). Baby's kunnen echt tegen een stootje en stress, ruzie etc horen bij het leven. Wees lief voor jezelf ❤
Hey Snananas ik heb net een hele mooie echo mogen zien. De opluchting is groot! Ik vermoed ook dat mijn gedrag door de hormonen komt nu weet ik dat ik daar even rekening mee kan houden. Naderhand voelde ik me zo naar en schuldig, ik voelde echt alsof ik even bezeten was. Het duurde gelukkig maar kort en alle frustraties en woede eruit kunnen stampen. Er zijn geen slachtoffers gevallen en de deuren zijn nog heel maar mn buren zullen wel raar op hebben gekeken haha
Super fijn dat je een mooie echo hebt gehad. Ik ben het helemaal eens met @Snananas . Zeker in het eerste trimester wordt je soms gewoon overgenomen door je hormonen. Ik had ook een super kort lontje en kon echt ontploffen. Ik kan nog steeds echt heel onredelijk zijn. Mijn vriend weet dat en hapt niet gelukkig. Dan laat hij mij gewoon even razen en daarna uithuilen want ik voel me dan zo schuldig ‘ik ben de slechtste moeder van de wereld’ sniksnotterhuil Komt goed meis. Je bent pas 7 weken zwanger, je kindje is nog zo pril in de ontwikkeling, die krijgt echt niets mee hoor
Ik weet niet hoor maar ik ken geen mensen voor wie het normaal is om keihard op allerlei zaken te gaan bonzen /slaan als ze boos/bedroefd zijn.. Dat klinkt voor mij wel echt als, nu gaat het écht niet goed met me, en 't is tijd om wat hulp in te schakelen. En dat hoeft heus niet een jarenlang traject bij een psychiater te zijn, maar gewoon een keertje te praten met de praktijkondersteuner bij de huisarts zou al goed doen.
Ik denk ook niet dat iedereen daar zo open over zou zijn. En daarbij zijn ook niet alle mensen voor de 1e keer zwanger. Ik vind het echt heel overtrokken. Als TO daar behoefte aan heeft, neem ik aan dat ze echt wel ergens aanklopt. Juist door een onderwerp te plaatsen en dit te vertellen, laat ze blijken dat ze zich er bewust van is.