ik weet als ik veel pijn heb dat ik dan kort af kan zijn, en gelukkig is het niet elke dag zo, ze is gelukkig vooral een heel vrolijk en lief kind, (veeeeeel boekjes lezen) samen op de bank woezel en pip kijken, kleuren etc wandelen. ze is zowiezo een papa`s kindje, maar dat was ze al heel snel, net als met opa daar is ze ook helemaal gek op.nu moet ik er wel bij zeggen dat zowiezo de eerste 4mnd van haar leven ik meer met mezelf bezig was, om te herstellen(bevalling was niet goed) maar kwa karakter is het een kopie van mij, pittig, temperament vol. als ze zo vervelend is, dan hoor ik geregeld mijn ouders zeggen zo was jij ook.
Ik wil niet vervelend doen, maar ook al is ze slim, ik denk ook dat haar gedrag misschien voortkomt uit jouw gedrag. Ook slimme kinderen kunnen lieve zoete kinderen zijn hoor Mijn moeder is emotioneel gezien ook niet erg stabiel. Ik had daar als kind en puber een hekel aan. Ik vond haar van tijd tot tijd veel te onverschillig en werd daar behoorlijk dwars van. Dat deed ik juist om haar aandacht weer terug te krijgen. Ik kon haar echt haten, vreselijk. Ze was mijn moeder, kom op, verman je even. Je moet er zijn voor mij (was mijn gedachten). En die tik op de billen, tsja, ik denk dat het haar gedrag uiteindelijk juist versterkt. Mijn haatgevoelens als kind zou het alleen maar hebben versterkt in ieder geval. Gelukkig deed mijn moeder dit niet. (Overigens is het helemaal goed gekomen met de band tussen mij en mijn moeder hoor. Ik begrijp haar nu veel beter, maar ze is ook veel minder egocentrisch geworden. Maar nog steeds kan ik bepaalde keuzes van haar niet begrijpen.)
Ik denk dat het juist gezond is als je als ouder ook je emoties durft te tonen aan je kind. Ik denk wel dat je dit niet moet overdrijven. Je ouder zien huilen lijkt mij toch best wel even schrikken voor een kind. Maar als mama eerlijk uitlegt wat er aan de hand is en het kind ziet dat mama ook weer opgevrolijkt kan worden, lijkt me dat een gezond onderdeel van de opvoeding. Maar als een kind constant een huilende en verdrietige moeder ziet, lijkt me dat weer niet goed. Dus als je inderdaad een lange periode doormaakt waarin je vaak verdrietig/emotioneel bent, doe je er denk ik wel goed aan om dit zoveel mogelijk proberen te verbergen. Waarbij af en toe een uitspatting echt geen ramp is. Ik heb het de afgelopen weken ook wel eens gehad hoor. Door de geboorte van de jongste was ik een stuk emotioneler en ben ik ook wel eens in huilen uitgebarsten. Ik heb ook wel eens woedend naar mijn man geschreeuwd. Dat laatste vond ik wel erg en probeer ik echt te vermijden. Maar die huilbui vond ik geen drama. Mijn zoontje reageerde er vooral verbaasd op eigenlijk.
Hier ben ik het wel helemaal mee eens, maar ook een soortgelijke moeder met helaas slechte herinneringen er aan. Ik werd er dan niet dwars van, maar wel heeeel stil en teruggetrokken en heb altijd erg ondergepresteerd, omdat ik alles deed om mijn moeder niet teleur te stellen en niet te veel aandacht wilde trekken. Pas in de pubertijd kwam ik los en is het ook echt flink fout gegaan. Mijn moeders situatie is helaas alleen maar verslechterd, dus nog steeds een moeizame relatie met haar. denemarkw -> niet dat jij als mijn moeder zal zijn hoor haha, dat hoop ik niet maar het argument dat ze slim is vind ik onzin, sorry.. ik was/ben ook slim, mijn moeder ging dan ook al met me om alsof ik een volwassene was en slim zijn heeft NIETS met je sociaal-emotionele ontwikkeling te maken... dat gedeelte liep waarschijnlijk eerder achter... ik was in groep 6 al klaar met de basisschool, maar normaal omgaan met vriendjes kon ik niet, had ik nooit geleerd. Mijn zoontje kan ook tot 10 tellen, weet bijna alle kleuren, maakt al prima zinnetjes etc. maar ik behandel hem sociaal-emotioneel niet anders, hij blijft een egocentrische dreumes/peuter en dat hoort ook zo, hij hoeft zich van mij niet opeens in een ander te kunnen verplaatsen omdat hij slim is. En temperament.. tsja die van mij is half braziliaans.. en geloof me.. dat kan je ook duidelijk terug zien hoor haha.. ik moet me ook best soms even inhouden. maar dat is hooguit een keer even echt boos op hem worden, een tik zal gelukkig nooit gebeuren.
sinds wanneer is het veboden om traumatiserend om je emoties aan je kind te laten zien???? in mijn ogen is het juist goed om ze te leren omgaan met allerlei emoties. waarom zou je verdriet moeten wegstoppen voor ze. lijkt me niet een goed voorbeeld. mijn kinderen mogen vrolijk, blij, verdrietig, of boos zijn. net als ik dat weleens ben en iedereen dat weleens is. binnen redelijke grenzen en overal kan over gepraat worden. en als iemand verdrietig is wil hij/zij getroost worden door een lief gebaar of een luisterend oor.dát is wat ik ze mee wil geven. niet dat emoties verstopt moeten worden voor de buitenwereld.
wat betreft de tik op de billen discussie. ik vind slaan absoluut not done. tikken, petsen, meppen, whatever. allemaal not done. het onderstreept alleen maar je onmacht om op een normale verbalen manier je kind iets te leren.
Ik weet niet of dit als reactie op mijn post is, maar dat is zeker niet wat ik bedoel hoor Ik zeg precies hetzelfde als jij: het tonen van emoties acht ik een belangrijk onderdeel van de opvoeding, maar het moet wel binnen de perken blijven (een moeder die iedere dag moet huilen lijkt me niet gezond voor een kind).
@denemarkw: haha, mijn dochter is ook echt een kopie van mij krijg af en toe zo'n spiegel voor gehouden. en ook zij is een papa-kindje tot en met Soms heel frustrerend, maar het zij zo. Vooral nu ik zwanger ben, slecht slaap en dus gewoon minder geduld heb, was ze heel brutaal tegen mij. Tegendraads en slaan als ze haar zin niet kreeg.... Toen zei mijn vriend: Praat dan ook gewoon met haar en laat je ongeduld niet zo door klinken in je stem. EN toen drong het tot me door, ik hoorde mezelf gewoon als ik haar zo hoorde. Dus nu leg ik heel veel uit en gaat het heel goed "mama is een beetje moe, dus mama wil heel graag dat je ...." " Mama wil niet boos worden, want dat vindt mama helemaal niet leuk" Klinkt misschien heel overdreven, maar hier werkt het wel. ps: hopen op een betere nacht vannacht Emoties horen bij het leven en dat wil ik mijn kinderen echt wel mee geven. Dat je wel mag huilen. Dat als je iets niet leuk vindt, mag je dit zeggen. Bij mij kon dit vroeger absoluut niet (vader was marinier). Wij willen een omgeving voor de kids creeeren waarin alles bespreekbaar is, dat ze met alles bij papa en mama terecht kunnen. En hier horen emoties ook bij. Dus ze mogen ook boos op papa en mama worden, want hoewel overal over gepraat mag worden, ben en blijf ik (wij) de "baas" oftewel: Mama. Vind inderdaad ook dat je met slaan niks oplost, maar alleen verwarring en angst veroorzaakt. Maar... Toen Julia mij uit het niks een klap in mijn gezicht verkocht, was mijn reactie: een mep terug. Schrok er zelf ook van en was ook absoluut niet de bedoeling, maar het was een reactie. Heb me er heel lang schuldig over gevoeld... Ik ben meer van de handjes even vastpakken, en dat ze mij aankijkt om aan te horen dat ik daar niet van gediend ben...