Tegen mij beginnen ze meestal heelder verhalen te vertellen als ze mij in slaap willen. De specialist die mijn tanden deed was bijvoorbeeld een kennis van mijn oom (die ook arts is, zij het een ander specialisme). Begon ie daar in 't lang en breed over mijn oom natuurlijk tegen heel de keet en dat ik het nichtje was en dit en dat. Of ik kan niet tegen peniciline en begonnen ze toen ze mijn spiraaltje plaatsten over "dat ik toch es moet proberen of het nog altijd zo is" toen ze mij in 't slaap wilden krijgen. Nou, mooi niet hoor ... Want als ik nog 1 keer peniciline gebruik, lig ik waarschijnlijk in coma! Stomtoevallig op uit gekomen dat ik niet tegen peniciline kan met een kuur antibiotica en doodziek van geweest. En de volgende keer ga ik dus waarschijnlijk "in shock". Die arts kon dus raaskallen zoveel ie wilde ... Ze verschieten na een narcose altijd hoe vinnig ik ben en dat ik direct uit bed wil enzo. Met mijn hoofd wilden ze mij verdorie 12 uur in slaap houden. Na 2 uur was ik wakker en na nog een half uur wou ik rechtop zitten, omdat ik dat platliggen echt wel beu was. En uiteindelijk via via nog verkregen ook . Verpleegster 1 en 2 wilden niet meehelpen, maar die gingen na een half uur eten merkte ik ineens . En verpleger 3 - vervanger van die 2 voor een half uur - kende de exacte voorschriften niet . Ze hebben overigens 1 keer geprobeerd om gewoon "een roesje" te geven, toen ze via mijn slokdarm moesten naar mijn maag ... en da's falikant afgelopen! Ze hebben zoveel verdoving moeten bijgeven - omdat ik kennelijk zonder dat ik het wist zo hard tegenspartelde - dat ze mij op de duur niet meer wakker kregen. En ik daar 2 uur heb liggen slapen. En achteraf "lichtelijk groggy" was. Geef mij dan maar ineens totale narcose!
Van te voren even aangeven dat je snel misselijk bent, dan krijg je uit voorzorg al een middeltje door je infuus wat een groot gedeelte van je misselijkheid kan opvangen. De eerste keer heb ik werkelijk waar mijn hele bed en de rest van mijn omgeving onder gespuugd. Tweede operatie aan gegeven en nog was ik misselijk maar stukken minder als die eerste keer.
Ik moest onder narcose ivm een spoed keizersnede. Het ging heel snel, kreeg een kapje op mijn neus en ik werd wakker op de recovery met de woorden goedenavond mevrouw! Eenmaal op de kamer had ik ontzettende honger en dorst en heb ik veel gedronken en droge crackers gegeten. Totaal niet misselijk. Alleen mega buikpijn omdat het niet verstandig is om zoveel te eten en ik had natuurlijk een buik operatie ondergaan waarbij mijn darmen lekker opgeschoven zijn geweest. . Voor mij een goede ervaring gelukkig was de eerste keer.
Ik moet een dubbele kaakosteotomie + kinplastiek ondergaan. Dat houdt in dat ze mijn beide kaken en kin gaan verlengen / verplaatsen. Behalve de narcose zie ik inderdaad ook wel tegen het hele gebeuren op. Ik ben nog nooit geopereerd en het is best een heftige ingreep, met een behoorlijk lang herstelproject. Zo'n 6 weken voordat alles weer bij het oude zal zijn. Maar goed, ik weet waar ik het voor doe. (Onderontwikkelde onderkaak, beet die niet klopt, veel hoofdpijn daardoor, te 'weinig' plek voor m'n luchtpijp), dus als het goed is ondervind ik er strakjes alleen maar voordelen van. Maar toch vind ik het vreselijk spannend.
De operatie duurt 4 tot 5 uur. Best lang dus. Ik zal ook 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis moeten blijven.
Ik vond het doodeng voor een eerste keer, bij de geboorte van mijn jongste moest de placenta operatief verwijderd worden. Maar binnen een paar seconden lig je in coma, en merk je helemaal niks meer. Werd alleen wat raar wakker in de uitslaapkamer, had eventjes wat tijd nodig om weer op 'aarde' te belanden, maar ben voor de rest er niet ziek van geweest.
Vond het vreselijk. Het onder narcose gaan niet, hoewel het toch wel even beangstigend is. Naast mij lag iemand te gillen terwijl haar infuus werd geprikr, terwijl ik zoiets had van: Doe normaal en rustig Ook geen kalmeringstabletje gehad, was niet echt nodig. Maar uit de narcose komen is een ander verhaal. In de verkoeverkamer voelde ik me wel aardig, een shot morfine gehad. Eenmaal op zaal (beide keren dat ik geopereerd ben) werd ik ontzettend misselijk, heb de hele middag avond en nacht alles bij elkaar gespuugd. Ze hadden de tweede keer al van tevoren iets in het infuus gedaan tegen de misselijkheid, maar dat hielp dus helemaal niks. Ook kab ik de nacht na narcose niet slapen. Zodra ik m'n ogen dichtdoe word ik duizelig en begint alles om heen te draaien. Ook moet ik dan weer spugen. Maar ogen openhouden is geen optie omdat je nog heel moe bent na de narcose. Dus elke keer voor 1 minuutje in slaap vallen en weer kotsberoerd wakker schrikken. Hopelijk hoef ik nooit meer een operatie, vreselijk. Heel veel succes volgende week, hoop dat je goed op de narcose reageert!