Even een vraag, ik twijfel altijd of het nou aan mij ligt, ik me aanstel of dat het écht zo is zoals ik het voel.... Mijn man en ik zijn al een aantal jaren samen, maar altijd ben ik het die de kar moet trekken wat betreft dingen doen en ondernemen. Als ik niks regel gebeurd er ook gewoon niets. Ik moet er even bij vermelden dat mijn man eigenlijk ook wel een passief persoon is en er weinig vanzelf uit hem komt op alle gebieden binnen onze relatie. Krijg ook nooit spontaan een kus of knuffel, als ik me rot voel gaat hij mee in het gedrag en gaat zich boos gedragen terwijl ik op dat moment alleen maar begrip en steun nodig heb of alleen maar een kus of arm om me heen. Ook is hij passief w.b.t het dingen regelen, de verantwoordelijkheden enzo. Alles moet ik doen, want anders gebeurd het niet. Ik vertik het langer om alles alleen te regelen. Zo doet hij er nu al ruim anderhalve maand over om zijn telefoonabbonement te verlagen, terwijl we het geld zo hard nodig hebben, want ik heb geen baan meer. Mijn handen jeuken en ik had het al 10x geregeld.......maarja. Maar nu ook het volgende hij is dus ook nooit ergens enthousiast over. Ik heb erg veel zijn in zomervakantie, we zijn al 2 jaar niet geweest. Ik ben lekker aan het surfen en kijken op internet voor leuke budgetcampings. Zo had ik gisteravond een erg leuke camping gevonden, dus ik dit verteld aan hem en vervolgens krijg je een antwoord waar verder geen enthousiasme (gewoon een soort van ''vlak'' ja, leuk) in doorklinkt en vervolgens heeft hij het er niet meer over en komt er ook niet meer op terug en gaat weer verder met zijn ding. Hij hoeft van mij echt geen avonden in de vakantiesites te speuren, want toevallig vind ik dat erg leuk, maar een beetje betrokkenheid of enthousiasme is er ook niet bij. Het heeft er bij mij nu tot geleid dat ik er geen zin meer in heb hoe graag ik ook op vakantie zou gaan, laat maar. als het zo moet. Ik zoek niks meer uit! Dit is slechts een van de vele voorbeelden. Als hij uit zijn werk komt gaan we gelijk eten en daarna gaat hij achter de laptop zitten, terwijl hij zijn kinderen de hele dag niet heeft gezien en een uurtje later ook al weer naar bed gaan. Soms speelt hij even een half uur met ze om vervolgens ook nog even achter de laptop te zitten totdat ze naar bed gaan. Al die tijd zit ik met ze op de bank lekker te kroelen en sesamstraat ofzo te kijken. Het is een lang verhaal, maar ik vind mijn man zooo vlak in zijn emoties, af en toe denk ik wel eens dat hij wat heeft ofzo. Maar ligt het nou aan mij of stel ik me aan en moet ik niet zeuren, omdat iedereen dit wel eens heeft of ervaart zoals ik vaak te horen krijg. Maar bij mij is het altijd zo.....zucht...... Ik kan verder bij niemand mijn verhaal kwijt, dus het is een lang verhaal, bedankt voor het lezen.
Ik moet mijn man af en toe wel achter zijn bips aan zitten wat betreft dingen regelen.. Maar de meeste dingen doe ik en heb daar geen problemen mee. De rest herken ik me gelukkig niet in.. Hij besteed genoeg tijd aan mij en onze zoon. Hij speeld wel graag een game en steekt daar mega veel tijd in..maargoed ook dat wist ik al even,. Wel beetje tegenstrijdig.. Manlief moet zijn tel naar beneden brengen vanwege financiën en jij bent vakantie aan het uitzoeken Niet mijn zaak verder en moet je ook zelf weten maar leest zo raar..
Ja , Ik heb al heel veel abbo's stop gezet of omlaag gebracht en u moet hij nog zijn telefoonabbo verlagen. Alle kleine beetjes helpen. Het is ook weer niet zo dat we aan de gijhonger liggen. We hebben een eigen tent en de hele mikmak, dus als je goed zoekt kan je voor bijvoorbeeld een euro of 18 staan in het hoogseizoen. En als je dan een nacht of 11 gaat kost dat dan dus een euro of 200. Dus mét standplaats voor 11 dagen diesel en tol komen we op zo'n 400 euro totaal voor de hele reis(heeen en terug) oja, dan heb ik het over redelijk zuid-frankrijk, als we dichter bij gaan zal de diesel ook wel 100 euro minder zijn en dan is dat zelfs 300 euro totaal zo'n beetje voor de hele reis,is best budget als je het mij vraagt en goed te doen. Verder kan je het op vakantie zo duur maken als je zelf wilt.
Ja daar heb je gelijk in hoor en kan ook niet in jullie porto kijken.. Maar het las zo raar vandaar.. En 400 euro is evengoed veel geld hoor als je het hard nodig hebt.
Ik herken het heel goed wat je schrijft. Het was ook echt een punt van ruzie tussen mij en inmiddels ex. En nog steeds komt er geen drol uit hem.. sorry klinkt erg plat. Tips? Sorry heb ik niet voor je... snap dat het heel erg lastig is en dat je graag wat meer begrip wilt hebben.
Jawel, maar het is ook wikken en wegen, wat vind je belangrijk? We zijn al 2 jaar niet op vakantie geweest en ik vind dat best een belangrijk stuk ontspanning wat ik mezelf (en mijn gezin) gun. En wat ik al zei, we missen een inkomen en lettten op de financien, maar het is ook weer niet zo dat we niet op een (hetzij weliswaar budget) vakantie kunnen.
Herkenbaar! Mijn vriend maakt gelukkig wel genoeg tijd vrij voor zijn zoontje en hij doet altijd boodschappen en is ook wel erg lief, alleen zijn desinteresse en het vlakke reageren kan ik me kapot aan ergeren. Ik heb ook vaak zitten denken dat ie wat mankeert want niets boeit m echt. En ik merk toch wel dat ik na al die jaren verandert ben en een vriend wil die ook passie voor muziek, lezen en reizen heeft. Maar hij zit op de bank te pokeren op zijn telefoon of weet ik veel wat. En hij kijkt voetbal ......... sjah ......... Merk dat het mij ook naar beneden haalt. Dat ik er lustelozer door word, heel jammer.
Dat heb ik met mijn ex gehad. Maar dan in heel extreme vorm. Hij had Asperger syndroom. Ik ben in vier jaar in die relatie (die ook nog eens alleen van zijn kant kwam, maar dat kan ik hem niet verwijten natuurlijk) van een vrolijk en energiek persoon naar een leeggezogen en depressief persoon veranderd. Het was altijd 'doe ik zo, doe ik zo, doe ik later'. 3 jaar later lagen sommige dingen er nog. Nu kon hij natuurlijk niets doen aan het feit dat hij Asperger heeft. Alleen toen we uit elkaar gingen was er ineens weinig te merken van dat hele Asperger want ik ben tot op het bot kaalgeplukt. Toen was er ineens geen 'ik doe het zo' meer. Maar goed, ik ben nu heel blij met mijn huidige lief, die moet ik ook achter de kont aanzitten maar dat is soms. Die is eigenlijk best heel pro-actief. Repareert meteen als iets kapot is etc. Nee, nu ben ik wel blij. Overigens is dit niet om mensen voor het hoofd te stoten die ASS hebben. Vat dit alsjeblieft niet zo op. Voor mij was deze relatie een heel erg traumatische ervaring. NIemand is hetzelfde.
Hi Mutsie! Ik herken je verhaal helemaal! Maar ik heb mijn man nu wel zover dat hij meer meedenkt, enthousiaster is enzovoorts...... Heel simpel; gooi je gevoelens op tafel. Ik heb dit een paar jaar terug ook gedaan (toen onze dochter ongeveer 1 jaar was) dit heeft in eerste instantie heel wat stof doen opwaaien en ik heb flink moeten doorbijten, maar uiteindelijk wel met het gewenste effect! Kijk uit dat je niet alles naar zijn hoofd gooit, mijn man had destijds het gevoel dat hij overal de schuld van kreeg bijvoorbeeld..... Het is echt een paar weken storm geweest, maar uiteindelijk ging het goed en werd het alleen maar beter! Nu verrast hij me soms zelfs met zijn medeleven/ gevoel!! Vakantie; groot gelijk meid, lekker gaan! Zal jullie goed doen wellicht..... Ik ben ook het type dat echt vakantie nodig heeft voor ontspanning; manlief verraste me dan ook vorige week met; "waarom ga je niet lekker met je moeder en zusje mee naar Frankrijk in mei" Ik viel bijna van de bank af..... Sterkte ermee meid! Ik weet hoe moeilijk en vervelend het kan zijn.....
waarom niet in nl op vakantie?? scheelt diesel scheelt tol, wij gaan meestal naar texel (of limburg) hartstike leuk, veel te zien en te doen, en totnutoe nog maar 1 mindere vakantie gehad vanwege de regen, voorderest elke keer mooi weer gehad (mei en september)
mutsie, hebben wij dezelfde man toevallig?!?!?!?!?!?!??!?! Jeetje ik had dit gewoon serieus kunnen schrijven! Behalve dat knuffel en kus geven. Maar verder is het precies mijn man. Voorbeeld: Toen ik 3jaar gelede vertelde dat ik zwanger was, was zijn reactie: o ja wist ik al. en ging weer verder met zn computer spelletje. Ik had heel vele symptomen dus we konden t idd wel weten, maar met bevestiging van een test maakte hem nog niet echt heel enthousiast ofzo. Idem met deze zwangerschap. 'Schat je word weer papa!' 'jeej leuk' op de meest droge toon ooit. Of toen we voor meisjes kleding gingen kijken toen we wisten dat we dochter erbij gaan krijgen. Schat wat vind je hier van? 'ja leuk' en dan verder niks. Komt zelf ook niet met ideeen inderdaad. Wij gaan in nov ergens midweekje naar CP. Zijn al dikke 2jaar niet op vakantie geweest en ik ben er zó aan toe! Als ik dan vraag welk park hij heen wil dan is het 'maakt mij niet uit, wat jij wil lieverd' Of als ik vraag wat we gaan eten doordeweeks 'o doe maar wat schat, ik vind het goed' GRR!!! maargoed, ik weet dus PRECIES hoe jij je voelt. ik heb me erbij neergelegd, helaas is mijn man zo en dat is ook niet te veranderen. Hij probeert t wel hoor, maar dan komt het er zo nep uit dat t niet hoeft voor mij. Hij weet zelf ook niet waarom hij zo 'laks' is ermee. maar hij vind t wel prima zo, hij ziet t probleem ook niet. En idd met rekeningen of abbo's regelen. Ik vraag hem al 4jaar om te kijken naar andere energiemaatschappij want t word gewoon te duur. nog steeds niks. idem met belasting aangifte voor 2011 (en jaren hiervoor) moet ik altijd 100x zeuren wanneer hij nou is mee gaat helpen (op zn minst helpen, hij hoeft t niet alleen te doen) maar zelfs dat lukt me zelden. dan zit ie wel naast me en zegt zo nu en dan 'ja, ok is goed' en als ik m dan als test vraag of ie eigelijk wel luisterd, dan merk ik al snel dat ie met zn hoofd heel ergens anders zit. hij heeft dan niks meegekregen
Dank voor alle reacties sofar, fijn. Tja, het is niet alleen het achter zijn kont aan moeten zitten helaas.... Ik ben na mijn bevalling van zoon depressief geworden en ervaar daar nu ook nog der naweeen van. Als ik verdrietig ben ofzo dan weet hij zich daar geen raad mee en negeert mijn gevoel vervolgens maar gewoon. Hij heeft het helaas meerdere malen genegeert door gewoon langs me heen te lopen en zijn ding te gaan doe en mij huilend/verdrietig te laten zitten. Geeneens een ''gaat het met je'' of arm ofzo. Zijn excuus: hij had er even geen zin in. Of gewoon zijn rug naar me toe draaien in bed. Komt hij gister thuis uit zijn werk en ik had een slopende dag met de kinderen gehad, moet ongi worden, dus was een beetje humeurig. i.p.v het even een beetje van me over te nemen of te vragen wat er is gaat hij boos en geirriteerd lopen doen, omdat ik niet op dat momnet de leuke opgewekte huisvrouw ben?...pfff, ik krijg totaal geen steun. Weet je, ik ben getrouwd, maar voel me vaak alleen en eenzaam. Ik had s'avonds de kopjes onder de senseo al klaar gezet, hoefde alleen nog maar op het knopje gedrukt te worden. Ik had in één kopje al een zoetje gedaan. Is de koffie klaar en ik zeg, huh heb je een zoetje in dat ándere kopje gedaan, want er staat een lepel in....dus nu waren er 2 kopjes met een zoetje. Werd hij helemaal boos, want ik had hem van tevoren moeten zeggen dat er al een zoetje in een kopje zat of er een lepel in moeten doen zodat hij wist dat er al een zoetje in zat....mijn mond viel open, ik was totaal flabbergasted! Waar gáát het over. En s'avonds lig ik weer in bed te huilen, omdat ik me zoo miskend voel in mijn gevoelens en ik totaal geen liefde of genegenheid ervaar....Ik begin er klaar mee te raken, dit houd ik geen jaren meer vol zo. Mijn gevoelens op tafel gooien doe ik, maar hij doet er niets mee. Ik probeer het ook zo te brengen dat ik hem geen verwijten maak......
mutsie heb je al eens een goed serieus en vooral duidelijk gesprek met hem gehad. en dan rustig uitleggen hoe jij je voelt bij dingen die hij doet(of juist niet doet) ?
ehm als ik het zo lees denk ik dat je vriend misschien wel depressief is? heb je wel een goed gesprek gehad met hem?
Helaas herken ik het ook. Ik heb ook wel eens gedacht dat mijn man asperger heeft omdat hij zo slecht is in het inleven in emoties bij anderen en zijn eigen emoties zo vlak zijn. Maar aangezien hij zelf vindt dat hem niks mankeert zullen we er wel nooit achter komen. Mijn man kan ook erg slecht omgaan met emoties bij mij; bijvoorbeeld als ik me pijn doe of als ik zeg dat ik me niet lekker voel. Ook doet hij hetzelfde als jouw man: als ik chaggerijnig ben gaat hij erin mee ipv er een goede manier mee om te gaan. Wel lastig hoor, omdat ik zelf juist heel veel emoties heb (ben zeer extrovert) en mijn man juist alles met mate heeft. Ik heb hem bijvoorbeeld nog bijna nooit echt dubbel zien liggen van het lachen. Of echt over enthousiast. Gewoon alles met mate. Ik denk dan ook wel eens, KOM OP NOU MAN! Peper in zijn reet duwen maar ja, hij is nou eenmaal zo. Moeilijk wel soms hoor.
Roozjuh: Ja, ik probeer regelmatig uit te leggen hoe ik m e voel door bepaalde gedragingen van zijn kant.....hij luistert, naja luistert.....hij flikt het gewoon om tijdens een serieus gesprek gewoon nog tv te kijken of in de laptop te kijken, waar ik dan ziedend om word!:x Hij hoort het aan en dat is het.....in het begin dacht ik nog dat hij het in zich op moest nemen en er later op zou reageren, niet dus...... Sila; ik ben juist degene met een depressie......door allerlei factoren en grotendeels de relatie tussen mijn man en mij ben ik depressief geraakt...het zuigt me leeg, ik voel dat ik zo niet heel erg lang meer door kan er voor alles altijd maar alleen in te moeten staan. Vooral in mijn tekortkomingen aan liefde en genegenheid...en die verdien ik wel, ik kan niet altijd maar alleen blijven geven terwijl geen ''emotionele voeding'' terug krijg.... Zinaa: Ja hier ook zo, ik denk ook dat hij wel eens wat heeft zoals iets van het autistisch spectrum ofzo. Ik sta echt op het punt om voor te stellen aan hem om dit eens te laten onderzoeken, dat zou misschien wel helpen elkaar en vooral hem beter te leren begrijpen. Ook hier zo met reacties, nooit spontaan altijd gereserveerd en niet uitbundig. Ik kan ook niet met hem lachen, hij maakt nooit eens humoristische opmerkingen, terwijl ik dat wel heel leuk zou vinden, ikzelf ben namelijk wel zo. En ja, ik ben zeer extrovert, ik kan mijn gevoel niet wegstoppen en ben spontaan.
Mutsie lastig hoor. Vooral omdat je er zo erg mee zit. Is een gesprek met proffesional niks? Bedoel dan een gesprek samen. Geen pc en tv in de buurt, gewoon straight to the point. Misschien dat die prof hem kan duidelijk maken dat er echt iets moet veranderen en dar je er aan onderdoor gaat. Vaak komt t beter door als ie t van een ander hoort. Wat zegt je omgeving ervan? Zijn ouders bijvoorbeeld. Is hij altijd zo geweest, vroeger al. Of is t iets dat hij zelf ontwikkeld heeft in de jaren en zoja, waar komt t door. Daar moet je dan achter zien te komen
Roozjuh: Met iemand erbij praten zoals relaqtietherapie o.i.d dergelijks heb ik regelmatig aan gedacht, miischien moet ik maar eens actie ondernemen. Met zijn moeder praten komt er nooit van want die wonen ver weg en ik ga niet zomaar bellen daarvoor, dit doe ik liever persoonlijk. Als wij daar heen gaan of hun hier komen zitten er altijd mensen bij, dus tja lastig. Felice: We hebben 12 jaar geleden een relatie gekregen. Ons leven zag er toen heel anders uit en toen was het er misschien al wel maar wuifde ik het weg of had er zelfs geen erg in en ik was erg onzeker en betrok alles op mijzelf. Nu jaren later ben ik mondiger geworden en kom ik voor mezelf op en pik ik dingen niet langer meer en wordt zijn gedrag ook duidelijk voor mij. Ook is hij door werk in de eerste jaren van onze relatie veel van huis geweest gemiddeld zo'n 6 maanden per jaar en als hij er dan was moest het allemaal weer leuk natuurlijk. Terwijl ik vaak alleen de dingen regelde en deed terwijl hij weg was. Ik was alleen toen ik examens deed, op verjaardagen, toen ons huis verkocht werd, ik zat alleen bij de hypotheker, hij was er niet bij bij de opening van mijn zaakje enz. enz. Kan hij niks aan doen, maar nu jaren later is er dus geen verschil of hij nou weg is of niet, ik heb het gevoel het toch alleen te moeten doen. Het gevoe4l overheerst dat het hem gewoonweg geen ruk interesseert wat mij bezighoud of hoe het allemaal geregeld word, als hij maar lekker kan slapen bij wijze van. Weet je wat ook krom is? Een uitje voor zijn collega's kan hij wel allemaal regelen helemaal uit eigen vrije wil.....
Hmm "feest" van herkenning hier. Mijn ex was ook zo en uiteraard lag dat aan alles en iedereen behalve hem. En ik kon er niet mee leven werd er diep ongelukkig van. Ellende ruzie en nog veel meer tot ik er bijna aan onder door ging en hij ondertussen ook. Oudste bleek PDD-nos te hebben en toen heb ik de knoop door gehakt om met de relatie te kappen (11 jaar waren we een duo). Met hem ging het daarna van kwaad tot erger tot ik hem zei dat hij zn kinderen niet meer mee kreeg als hij geen hulp zocht (want er was uiteraard nog steeds niks mis met hem...al kon iedereen op 3 meter afstand zien dat hij knetter depressief was). Hij heeft hulp gezocht en daar werd gezegd waarschijnlijk asperger maar verder onderzoek etc. was nodig. Ondertussen aan de anti depressiva en de belofte dat hij niks geks zou doen. 2 weken daarna stond de politie aan de deur en bleek hij eruit gestapt te zijn. Dus hij had geen diagnose nog dus 100% zeker weten doe ik het niet dat hij Asperger had. Maar ik durf er toch voor 90 tot 99 % van uit te gaan na allerlei verhalen en veel te veel herkenning (bovendien was hij er zelf uiteindelijk ook van overtuigd en hoe rottig onze relatie ook was hij was echt niet gek en als hij zo'n uitspraak deed dan kon je er bijna zeker van zijn dat die klopte). Na ongeveer een jaar kwam er bij vinger aan de pols een uitzending over volwassenen met autisme en aanverwante stoornissen. Vanwege mn oudste met PDD-nos en mn onzekerheid in zijn toekomst zat ik dat te kijken. Een vrouwtje vertelde over haar leven met haar man met Asperger. En ik zat gewoon letterlijk naar mezelf te kijken! PRECIES het zelfde wat zij opnoemde had ik met mijn ex beleeft. Wilde eigenlijk niks zeggen wat of jou man ook Asperger heeft hoeft natuurlijk niet. Maar omdat er meer zijn die hier over beginnen en ik nu pijn in mn rug heb door de herkenning die ik nu beleef (stress) heb ik t toch maar gedaan. En de trauma van het scheiden die Cryptonism aanhaald. Helaas herken ik DAT ook. Vengefull to the bone... Vandaar dus de rugpijn nu. PS: na het nalezen van mn stukje: Ik ben geen vreselijke vrouw die haar ex de kinderen ontzegt: Hij mocht ze wel komen opzoeken wanneer hij maar wilde. Durfde ze alleen niet meer mee te geven door allerlei vage dingen die hij deed en/of zei.