Soms vraag ik mijzelf af waar het meisje van "vroeger" is ..Ik wilde de wereld verbeteren; dus in de Amazone gorilla's redden of olifanten .milieuactivist ..zeker niet vastgebonden thuis zitten met man en kind(eren). Toch is het wel zo gelopen. Maar vraag me wel eens af waar mijn passie is gebleven ..Dag in dag uit hetzelfde doen/meemaken .bah Passie in mijn werk Passie in mijn relatie Passie in mij!
Mijn leven is heel anders gelopen dan ik had verwacht/gehoopt en ik ben er ook niet erg tevreden mee. Ik ben gepest en heb een vechtscheiding tussen mijn ouders moeten doorstaan toen ik twaalf was. Nu kijk ik daarop terug als dingen die mij sterker hebben gemaakt. Zeker het pesten. Zou ik moeten kiezen tussen pester of slachtoffer zijn, dan zou ik weer het laatste kiezen. Op mijn 18e werd ik afgekeurd en moest noodgedwongen met mijn opleiding en werk stoppen, en toen we daarna maar wat vroeger met het gezinsleven wilden beginnen, bleek dat ook niet zo makkelijk te gaan. Maar ik heb goede hoop voor de toekomst, dat er dan wel een periode komt dat ik mag genieten en ik misschien dankbaar kan zijn voor dingen die in mijn leven zijn gebeurd omdat ik er veel van heb geleerd, maar dat heeft tijd nodig. Natuurlijk ben ik wel heel blij met mijn geweldige man. Het was liefde op het eerste gezicht en jaren later vonden we elkaar terug, sindsdien onafscheidelijk. We hebben zes fantastische huisdieren en goed contact met de familie. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Ik herken dit grootendeels wel, misschien omdat ik ook een ASS heb. Uiteindelijk ben ik wel erg tevreden met hoe mijn leven is maar het is echt heel anders gelopen dan ik had verwacht. Maar bepaalde dingen die je hebt meegemaakt (verlies van een kindje, of zoals in jouw geval de MM) tekenen je natuurlijk wel voor het leven. Tenminste ik ervaar dat zo... Het is niet dat ik dagelijks huil om haar ofzo, maar het heeft me zeker een ander mens gemaakt dan ik daarvoor was.
Mijn leven in het kort, ga ik althans proberen. Op mn 13de werd de diagnose MS bij mijn moeder vastgesteld. Binnen een jaar was zij volledig bedlegerig gewonden tot op heden. Jong volwassen geworden en deed veel in huis en zorgen voor mn moeder. Opleiding voor kapster en visagiste gedaan, maar eenmaal hiermee klaar toch besloten de zorg in te gaan wat ik eigenlijk gewoon gelijk had moeten doen. Ik begeleid mensen met een verstandelijke beperking. Daarbij zorg ik 1 vaste ochtend voor mijn moeder en doen we naast de zorg leuke knutstel werkjes. Er functioneert nog maar 1 hand, dus ik ben druk bezig en ze geeft aan hoe en wat. in 2010 leerde ik mijn huidige partner kennen. Na een jaar gingen we samen wonen. Hij heeft van begin af aan gezegd kinderen te willen. Ik was was hier toen nog niet zo zeker van of ik dit zelf ook wilde en dit wist hij. Eind 2012 besloten wij om na onze reis naar new zeeland (nov2013) voor ons eerst kindje te gaan. Dit had ik op een kaart geschreven voor zijn verjaardag. Na 2jaar in onze huurwoning te hebben gewoond een huis gekocht. Was niet de planning, maar ja funda kijken is altijd leuk. We zijn buiten mijn huidige stad gaan wonen, en naar een dorp verder opgedaan. Heerlijk huis die aan al onze eisen voldoet. Al me al loopt alles eigenlijk zoals ik t zelf nooit bedacht zou hebben. Dacht voor altijd single te blijvend, omdat ik mn vriendjes na 3mnd altijd al zat was of ik voelde me te benauwd in de relatie. Nu ben ik zwanger van ons eigenlijk 2 wondertje waarvan ik hoop dat deze lekker blijft plakken!
Hier ook ja en nee. Ik ben heel gelukkig met mijn man en mijn mooie dochter, we wonen in een prachtig huis en ben ontzettend gelukkig met mijn gezin. Maar ik zit momenteel werkeloos thuis, heb nog nooit werk gedaan wat ik echt leuk vond en heb vroeger nooit de kans gekregen om mijn talenten te ontwikkelen en te ontdekken wat ik nou echt leuk vind om te doen. Ook ben ik door extreem pesten, een ongelukkige thuissituatie en allerlei andere ellende veels te laag geschoold en heb me dus altijd extreem verveeld op school (ben met allemaal negens op mijn vmbo geslaagd en moest daarna naar het mbo van m'n ouders terwijl ik naar de havo wilde) En nu zou ik heel graag willen kijken wat ik wel wil gaan doen en weer terug naar school gaan maar dat is gewoon niet te betalen en moet ik me erbij neerleggen dat ik nooit een carrière zal hebben die ik me vroeger had voorgesteld, als ik überhaupt weer werk kan vinden. Maar ook ik probeer naar de positieve dingen te kijken, de extra tijd die ik met mijn dochter kan doorbrengen wat sommige ouders toch niet hebben, een man die mij nog altijd op handen draagt waar ik ontzettend blij mee ben.
Hier ook ja en nee. Ik ben blij met mijn gezinnetje, ik ben getrouwd, heb een prachtige dochter, beiden een vaste baan en een hondje. We wonen gekocht in een flat en zouden ontzettend graag naar een huis willen. Dat ontbreekt een beetje aan mijn totaalplaatje. Maar daar zijn we mee bezig.. Heb geen leuke jeugd gehad, van mijn 12e tot mijn 16e alles alleen gedaan en moeten doorstaan. Veel meegemaakt en daardoor snel volwassen geworden. Op mijn 17e mijn man leren kennen en op mijn 19e gaan samenwonen. Ik heb nog steeds contact met mijn ouders maar tot op vandaag loopt dit niet lekker en blijven mij dingen achtervolgen. Het lijkt zelfs erger te zijn geworden sinds ik mijn dochter heb. Alsof ik steeds vaker flashbacks krijg naar hoe het bij ons thuis ging en hoe onderdrukt we werden en wat er allemaal gebeurde. Ook met mijn kleine broertje toen, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe mijn ouders zo hebben kunnen doen nu ik zelf zo'n prachtig wondertje heb. Ik hoop dat ik er ooit allemaal mee kan leven en of ik dan nog contact met mijn ouders kan hebben dat weet ik niet. Heb een onstuimige periode gehad met veel harddrugs en feesten en los van god zijn, maar dat is allemaal goed gekomen Verder ben ik redelijk tevreden en vind ik niet dat ik mag klagen. Mijn heden is goed, mijn verleden niet, dat zal ik een plek moeten geven. Ook qua werk, heb een mbo 4 diploma (apothekersassistent) en ben al 5 jaar werkzaam in dit beroep. Ben er heel tevreden mee en zou niks anders willen. Als ik alles op een rijtje zet, en na ga dat ik pas 24 ben, vind ik dat ik best wel trots mag zijn op hoe ik nu leef.
Ik ben heel erg tevreden met mijn leven! Heb een mbo diploma maar doe hbo werk, en niet eens in de sector waarvoor ik heb gestudeerd maar nog veel beter. Heb een geweldige vent, we hebben een goedlopend bedrijf en ik werk parttime. 1 dochter maar voor mij is mijn gezin compleet. Kunnen alles doen wat we willen en leuk vinden dus nee, mij hoor je echt niet klagen. Had dit 10 jaar geleden nooit gedacht maar denk dat ik het niet beter had kunnen treffen
Met hoe het op dit moment is ben ik blij. Ik zal zeer waarschijnlijk niet kunnen werken in mijn vakgebied om allerlei redenen, maar ik ben binnen een paar maanden wel doctorandus in de studie van mijn dromen. Ik heb ook het allermooiste kind van de wereld en voldoende hulp en geld om verder te kijken wat ik met mijn leven wil (een andere opleiding, misschien toch iets dat nog wel aan blijkt te sluiten op mijn studie enz.) al zijn de mogelijkheden natuurlijk niet onbeperkt. Met mijn zoon lijkt het goed te gaan, hij is heel vrolijk en heeft het makkelijkst mogelijke temperament. Ik woon in een mooie omgeving en ga waarschijnlijk binnenkort naar een nog ruimere woning verhuizen. Ik heb een breed interessegebied en straks genoeg vrijheid om me te verdiepen in nog meer dingen dan alleen mijn studie. Waar ik nooit echt tevreden over zal worden is: -Mijn jeugd was een hel en kan ik NOOIT meer over doen. Daarnaast heb ik voor mijn vierde al dingen meegemaakt die ik als traumatisch en ontwrichtend heb ervaren. Dit heeft mij neurologisch dusdanig aangetast dat ik altijd angstiger en gevoeliger zal reageren dan een ander. Daarom wordt steeds tegen mij gezegd dat ik "niet zo stevig in mijn schoenen sta" terwijl mensen echt geen idee hebben waar ze het over hebben. -Mijn zwangerschap was niet zo leuk (en niet vanwege wat onbenullige kwaaltjes maar sociale dingen). -Ik ben nadat ik moeder was geworden én nog niet de mogelijkheid heb gehad om een eigen leven op te bouwen, chronisch ziek geworden (gewrichtsreuma met spier- en darmklachten).