Ik vind dat er op zich heel erg zwaar getild word aan het feit ouderlijk gezag. Mijn vriend en ik hebben hier lang over gesproeken wat wij gaan doen. Wij hebben het kindje erkent (hij eigenlijk), maar het ouderlijk gezag. Als we niet samen het gezag kunnen delen zonder tussenkomst van een zakken vullende gemeente en rechter, dan kunnen we ook niet door een deur met die tussenkomst. Met het erkennen zijn de rechten van het kind geregeld. En dat gezag. Als we uit elkaar gaan met ruzie of hij wil niets met het kindje te maken hebben. Nou dan niet. En als we als team uit elkaar gaan, dan kunnen we het zo ook wel oplossen. Het niet krijgen van het ouderlijk gezag door die zakkenvullers voor de vader van het kundje is een machtspositie voor de moeder. Wie wil dat haar kind aandoen? Wil de vader er niets mee te maken hebben? Wil je dan je kind een juridische strijd laten meemaken zodat hij dan dat gezag MOET nemen? Ik vind het zakken vullerij voor de instanties die al geld zat van ons hebben.
Me vriend heeft onze kindje ook erkend, maar we hebben het ouderlijk gezag nog niet aan gevraagd. Dat willen we wel doen voor het geval dat er iets met mij gebeurd. Het is soms idd beter dat vrouwen meer rechten dan mannen hebben. Een baby zit bij ons in de buik
@ Jantien. Ik geef je helemaal gelijk, maar realiseer je alsjeblieft wel heel goed dat als er iets met jou zou gebeuren onverhoopt, dat je vriend zonder ouderlijk gezag geen poot heeft om op te staan. Ook al heeft hij het kindje erkent.
Wij hebben dit gevraagd bij de gemeente hoe dat in zijn werk gaat. Als hij het kind heeft erkent, dan is hij in eerste instantie de eerste verzorgende als er niets geregeld blijkt te zijn. Dan worden op bepaalde manieren toch zijn rechten geregeld. Als blijkt dat hij op dat moment geen zin (in het ergste geval) heeft om het kind verder op te voeden, dan gaat het kindje naar de familie van mijn kant. Willen zij geen van allen iets met het kindje, dan pas komt het onder toezicht van de gemeente/kinderbescherming te staan. Dit in het geval van mijn overlijden. Als we uit elkaar gaan, ben ik alsnog volwassen genoeg om samen de dingen te regelen. Wil hij dan niet, nou pech dan, maar dan heeft hij idd geen rechten alleen maar plichten.
Aanvulling op Jantien: De vader ( die het kind dus erkent heeft ) kan tot een jaar na het overlijden van de moeder ouderlijk gezag aanvragen over het kind, en dat zal ik de meeste gevallen gehonoreerd worden. Verder ben ik een beetje meningloos, omdat wij de discussie hier ook hebben gehad. Mijn lief zegt wel te willen erkennen, maar heeft het tot op de dag van vandaag niet gedaan. En ik heb geen zin om hem er steeds aan te herinneren, dus het ziet er naar uit dat hij mijn kindje niet erkent. Ik weet, uit ervaring, dat dat inderdaad niet handig is als ik onverhoopt kom te overlijden. Angelina
Ik vind het wel goed dat het niet vanzelfsprekend is hoor. Meer dan 10 jaar geleden heb ik toch iets naars meegemaakt! Ik moet er niet aan denken als daardoor er een kindje ter wereld gekomen zou zijn en ik doordat hij de vader is het gezag moet delen. .brr. gelukkig is er geen kindje gekomen, maar alleen het wat als verhaal krijg ik al rillingen van! Overigns vind ik het ook raar dat als je samen met je vriend woont en je kiest voor een kindje, hij hem dan niet wil erkennen.
Idd vreemd, dit gin gnatuurlijk ook niet over 1 dag maar toch wel vrij snel hoor in verhouding met 9 jaar niet naar zijn zoon omkijken.
Hmpf nog nooit over nagedacht maar ja wij zijn ook getrouwd en dan is dit helemaal niet aan de orde. Wat ik wel weer heel vreemd vind eigenlijk.