Bij mijn eerste bevalling moest mijn zoontje met spoed met de vacuumpomp worden gehaald, omdat zijn hartslag ineens wegzakte. Voor degenen die het niet weten, dat is dus een soort cupje die ze vastzuigen op het hoofdje met daaraan een grote ketting. Afijn, dat ding was vastgezet op zijn hoofdje, dus de gynaecoloog pakt die ketting vast, zet zich met haar voet af tegen het bed en begint aan de ketting te trekken. Mijn man sprong op van zijn stoel en begon ineens tegen haar te roepen of ze wel helemaal normaal was en dat dat wel het hoofd van ZIJN kind was waar ze als een malloot aan stond te rukken! Waarop de gyn droog zei:"Meneer, als u zich nou even om uw vrouw bekommert, dan kan ik uw zoon gezond op de wereld laten komen. " Hahahaha!
Na de bevalling (vacuum en veel bloedverlies) hield ik mn dochter vast. Ik riep tegen mn man pak dr pak dr ik ga weg vallen. Zegt ie heel droog...nee johhh je moet gewoon ff wat eten! (Ik ging dus echt van mn stokje en pas na de bloedtransfusie had ie door dat ik me toch echt wel ellendig voelde)
Niet tijdens de bevalling maar daarna vond hij het heel leuk om aan iedereen dat ik zonder "kleerscheuren" door de bevalling ben gekomen xD.
Nou ja, niet echt een verwachting, opmerking of vooroordeel, maar ook niet zo heel handig op dat moment: Ik was beneden gaan zitten om weeën op te vangen (om 3 uur 's nachts), zodat hij nog even kon slapen. Na 2 uur in mijn eentje weeën opvangen en bijhouden, ben ik naar boven gegaan om hem wakker te maken. 'Ja, kom eraan!' Maar een uur later zat ik schreeuwend op de bank, ik kon niet meer fatsoenlijk naar boven komen met die weeën... En hij was gewoon weer in slaap gevallen! Blijkbaar was het niet zo spannend allemaal...
Mijn bevalling begon met weeën midden in de nacht om 01.00u. Ben toen rondjes gaan lopen door het huis totdat het te pijnlijk werd, verdomde rug weeën haha. Om 04.00u toch manlief maar voorzichtig wakker gemaakt en gezegd dat het begonnen was en dat ik naar heg ziekenhuis wilde! Waarop manlief zich omdraait en onder zijn dekbed gaat liggen en keihard NEE roept. Vlak daarna wist hij niet hoe snel hij zijn bed uit moest komen..
Hij was er zelf ook erg van geschrokken gelukkig... Hij heeft het goed gemaakt door de manier waarop hij me heeft geholpen tijdens de bevalling, was namelijk een pittige!
Voor zover ik mij herinner heeft mijn vriend geen gekke opmerkingen gemaakt. Hij heeft mij goed ondersteund. Ook na de bevalling. Hij was erg onder de indruk en vond dat ik ongelofelijk sterk was. Onderstaande vond ik achteraf wel grappig. Ik had een afspraak met de vk om te komen toucheren. Alleen waren mijn weeën om middernacht eindelijk begonnen. Ik had mijn vriend gevraagd om de vk te bellen, omdat ik graag wou dat ze kwam. Dit was ongeveer 3 uren voor de toucheerafspraak. Dus de vk vraagt aan mijn vriend 'moet ik nu komen of op de afgesproken tijd?'. Ipv daar antwoord op te geven, gaat ie het nog een keer aan mij vragen. Dus ik 'NU!'. Ik bedoel, ik zat al 17 uren in de weeën en ze kwamen al een tijd om de vijf minuten. Bij aankomst van de vk had ik al zes centimeter ontsluiting. We konden nog even wat eten en dan gelijk door naar ziekenhuis.
De bevalling van de eerste heeft 34 uur geduurd. Na al 20 uur bezig te zijn (waarvan al 4 uur aan 1 stuk weeën stormen) kwam de verloskundige weer thuis langs. Ik kon heel goed mijn weeën opvangen door in een soort trance te gaan. Ik sloot me eigen helemaal af. Terwijl mijn man de vk begroet hoor ik hem zeggen van ze slaapt lekker Vk heeft er smakelijk om moeten lachen. Ja hoor, slapen in die weeen stormen haha. Hij heeft zich er wel lullig om gevoeld omdat hij beneden is gaan roken etc, maar ik vond het niet erg. Kon toch geen aanraking verdragen.
Als we het hebben over de bevalling en dat dat niet persé een pretje is voor de moeder, zegt hij steevast: 'Maar ik moest urenlang op die oncomfortabele ziekenhuisstoeltjes zitten!' .... Ja schat, dat was vast reuzezwaar voor je...
Ik ben thuis bevallen omstreeks 21 uur en de verloskundige had gezegd dat als ik naar de wc moest in de nacht, mijn man mee moest. Dus maak ik hem wakker en op het moment dat ik op het toilet zit en hij mijn kraamverband ziet.... trok hij wit weg. Hij moest heel snel gaan liggen van me. Daar had ik dus niks aan. Gelukkig had hij de bevalling wel goed doorstaan haha
Tijdens mijn laatste bevalling was mijn man een beetje verkouden. Hij haalde elke keer zijn neus op. Ik werd daar zo enorm kwaad van toen ik weeen aan 't opvangen was. Voor mijn gevoel was hij snuivend aan 't lachen omdat ik zo'n pijn had.... Sloeg natuurlijk nergens op Tijdens mijn 1e bevalling mocht hij geen millimeter van mijn bed wijken. Ik wilde de hele tijd zijn hand vasthouden. Toen hij even wilde gaan eten aan een tafeltje in de ziekenhuiskamer was ik in alles staten. Hij moest en zou blijven zitten waar hij zat. Tijdens de andere bevallingen wilde ik juist niet dat hij naast me zat en al helemaal niet dat hij aan me zat. Dat kan dus veranderen blijkt wel Verder ben ik heel aardig en rustig als ik beval. Ik schreeuw en scheld niet, ben alleen maar heel stil.
Dat heb ik ook, EN je mag me niet aanraken tijdens de bevalling, alleen maar mijn hand vasthouden, verder niet masseren, geen hand op mijn hoofd, arm etc hahahaha Ik duik compleet mijn eigen wereld in
Ik had beginnende weeen, dus lag op bed ze weg te puffen, komt man binnen met ons dochter, ja kun je even oppassen ik ga douchen? Ik zwaar chagie want ja toen verdwenen de weeen ook weer. Heb hem toen even flink de waarheid verteld haha. En tijdens het persen klaagde hij over dat hij het zo niet volhield de houding die hij zat haha
Mijn man heeft me echt super geholpen! Denk dat ik geen betere man naast me had kunnen hebben Daardoor was ik alweer vergeten dat toen we tijdens de weeën naar het ziekenhuis reden, hij in de straat nog even rustig stopte, het raampje naar beneden draaide en trots tegen de buurvrouw ging vertellen dat we nu toch echt naar het ziekenhuis gingen! Eeeehm.... *zucht, puf, zucht, puf* *glimlach voor de buurvrouw* "lieverd, rij door!!!"
Ik de eerste 2 bevallingen ook. Maar de laatste juist niet. Ik had nooit verwacht dat ik zou gaan gillen ofzo, maar blijkbaar kan dat dus ook veranderen.
Mijn man heeft een iets ander beeld over de duur van de bevalling overgehouden dan ik. Ik hoor hem altijd zeggen tegen anderen: bij ons was het zo gebeurd, 7.15 uur begon het (1e controle vk) en 11.15 uur is zoontje geboren. Ik vul hem dan vaak even aan dat ik de hele nacht al wel weeën had...
Toen ik tegen mijn man zei dat de baby er NU aan kwam en dat hij de arts moest gaan halen dacht hij dat het allemaal wel mee viel Meneer ging eerst nog even poepen