Volgens mij toont dit topic vooral dat sommige dingen volkomen normaal zijn. Het is gewoon handig (heel lean ) om de vaatwasser altijd op dezelfde manier in te delen, messen bij de messen enzovoorts. Het is handig om de was altijd op dezelfde manier op te hangen. Het is logisch om je te concentreren als je gaat parkeren (en dus geen muziek aan te willen). Het is logisch dat je wil voorkomen dat deuren/auto's open zijn (en dus een keer extra checkt of ze op slot zijn). Boodschappen doen is gewoon een hels karwei. Enzovoorts
Ik sabbel inderdaad! Of ik 'bijt' met mijn gehemelte/tong de wat zachter geworden stukjes eraf. Maar no way dat ik ga bijten! Helse pijn! Ik kan het ook echt niet aan zien wanneer mensen in hun ijs bijten, dan moet ik mijn hoofd omdraaien. Terwijl ik dit typ, voel ik bij wijze van spreken de steken door mijn tanden heen schieten
* Ik doe mijn auto altijd 2x op slot met het knopje, want ik twijfel standaard of ik het de eerste x wel gedaan heb. * Ik maak op mijn werk en thuis altijd een ‘to do list’. * Ik doe alleen boodschappen met een lijstje en zelfs dat is hell. * Ik vind met kleurtjes werken in schema’s overzichtelijk. I love markeerstiften! Vast nog wel meer, want ik heb hier ook genoeg gelezen waarvan ik denk.... heb ik ook! Maar ja, geen rijtje gemaakt.... dus dan voel ik mij net een zeef, haha.
Ik kijk altijd op internet naar enge dingen om vervolgens dagen in paniek te zijn.. Ik heb de pest aan als er dingen veranderen. Niet afspraken of zo maar dingen die me in panien raken Ik ben als de dood verlaten te worden. En als topper: ik kan maandenlang hetzelfde eten en op een gegeven moment ben ik het zat. Oh ja,ik heb ook iets met datums of maanden en ik kan echt totaal fiepen op iets ( autisme)
Nog iets raars wat ik doe is bedenken hoe het is als mijn dierbaren onverwacht dood gaan. Echt niet omdat ik het leuk vind of wil, maar ik deed het als klein kind al. Dan stelde ik me voor hoe het zou zijn en wat er zou gebeuren als mijn ouders dood zouden gaan, of mijn huisdieren. En nu doe ik het nog steeds bij mijn vriend of mijn broertjes bijvoorbeeld. Soms vind ik het wel een beetje eng maar de gedachten komen gewoon vanzelf. Gaat ook wel ver tot echt in details wat ik dan met alle spullen ga doen en waar mijn vriend dan begraven zou moeten worden en of ik in ons huis zou blijven of zou verhuizen en hoe het dan moet net de kinderen en of die dan in het weekend nog wel bij mij komen of dat ze altijd bij hun moeder blijven. Ik voel me best een beetje een creep, soms is het ook heel emotieloos en soms word ik er intens verdrietig van, laatst was ik helemaal in tranen en toen besefte ik me dat het helemaal niet echt was.
Ik ook! Volgens mij is dat een soort van overlevingstaktiek. Je beeldt je het ergste in wat je je kan bedenken, en vervolgens maak je een plan om daarmee om te gaan.