Ik weet dat dit vaak voorkomt, en dat het niet altijd blijvend is, maar ik vind dit zo enorm moeilijk.... Onze zoon van bijna 3 trekt de laatste weken erg naar zijn vader toe. Als ik samen met hem ben zegt hij regelmatig dat hij naar papa wil, waar papa is enz. Ik hoor van mijn vriend verhalen over dat onze zoon steeds wilde knuffelen enz. Dat wilde hij eerst ook bij mij, maar nu nog maar zelden. Als we allebei thuis zijn gaat hij bij zijn vader zitten, vraagt 80% van wat hij wil aan mijn vriend en als ik bv zijn luier verschoon roept hij om papa. Ik weet echt niet wat ik fout doe, ik hou zoveel van hem. Ik werk fulltime, ben wel 2 middagen vrij en de weekenden. Die tijd is ook echt voor onze zoon. Mijn vriend werkt ook fulltime, maar die werkt ploegen en is altijd of 's ochtends thuis, of 's middags. Zou het daardoor komen, dat het niet goed is als mama veel werkt? Vlg het cb gaat het niet om de hoeveelheid dagen dat je thuis bent, maar om hoe je die tijd samen doorbrengt. Ik dacht dat dat waar was, maar misschien toch niet? Mijn vriend zegt dat hij ook wel eens om mama vraagt als hij alleen met onze zoon is. Omdat hij strenger is. Ik weet ook niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Mijn vriend zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en niet zo moet overdrijven, maar dat valt niet mee. Ik ben vroeger veel gepest en buitengesloten, dat maakt dit extra moeilijk. Meestal, als onze zoon aangeeft bij papa te willen zijn en hij is thuis, laat ik hem gaan en ga ik maar wat anders doen, of ik blijf er bij staan en probeer net te doen of het me niet raakt, maar dat doet het ondertussen wel. Ik lees op internet dat de afgewezen ouder zich juist niet moet terugtrekken, maar ik weet niet of dit juist is. Ik voel me er soms echt een slechte moeder door, schaam me er ook voor.
Hier wil meneer sinds een aantal weken ook alleen maar zijn papa , hiervoor wilde hij juist alleen maar mama. Snap dat het lastig is. Ik persoonlijk geniet even van de rust , want hij zal binnenkort wel weer alleeen mama willen
Mijn kinderen hebben ook zo'n papa fase gehad en ik ben 24/7 bij hen, dus dat zegt niks. Nu hebben ze weer zo' n mamafase en eerlijk gezegd wordt ik er best moe van omdat ik er al de hele dag ben vind ik het prima als ze vanaf 5 uur alleen papa willen Maar goed die van mij zijn 8 en 4 dus dag zal ook wel schelen
Mijn zoon heeft dit al jaren, helemaal fan van papa. Heb er nooit moeilijk over gedaan, ik snap het wel. Maar ik vind het eigenlijk stiekem wel erg leuk dat onze tweede wel een mama's kind is 😊
Wij zijn beide een dag thuis met onze zoon en het weekend samen en doen alles fifty fifty. Maar zoonlief wisselt toch steeds af in wie zijn voorkeur is. Pasgeleden zei hij letterlijk mrt naar BRD brengen doei mama! Deur dicht! Papa blijven! Maar vorige week moest hij weer huiken omdat ik die dag zou werken en papa thuis zou blijven maar dat was in tranen: nee papa werken! Mama thuis! Ik denk dus dat het echt normaal is en ik denk toch dat je moet proberen het te laten gaan..
Alsof ik mijn verhaal lees. Ik dacht dat het in het begin een fase was, maar die duurt nu bijna 1,5 jaar haha. Ik vond het in het begin ook erg frustrerend. Als hij zich had bezeerd, overstuur was en papa was in de buurt, kon ik hem niet eens troosten. Papa toe! En wurmde zich los. Papa doen, papa toe etc. Grrrr! Als ik alleen met hem ben gaat het goed, maar zodra papa er is, is het vaak dat papa alles moet doen. Ik heb het losgelaten. Dan ga je toch lekker naar papa toe! Soms is het best handig haha, maar ik snap je gevoel volkomen! Probeer het los te laten! Overigens vind ik wel dat als ik met de oudste bezig ben en hij ineens zegt dat papa het moet doen, hij dan mooi pech heeft. Bijvoorbeeld: m'n vriend heeft de jongste vast en ik moet de jas van onze oudste aantrekken en hij zegt ineens dat papa het moet doen. Dan heeft hij mooi pech. Soms is het dan ff drama, maar hij moet ook begrijpen dat het soms ff niet anders kan dan dat mama het doet
Probeer je eigen verleden nu niet mee te laten spelen. Lastig, maar heeft hier nu echt niets mee te maken. Je zoon zal dat ook niet snappen en dat hoeft ook niet. Vind het ook best ver gaan. Niet onlogisch, maar wel een druk op je kind. Zoek het niet zo bij jezelf (werken, pesten enz). Maakt het makkelijker. Het is wat het is nu en straks is het weer anders 😊
Mijn middelste is momenteel druk bezig met dood gaan. En mama mag niet dood. Eerst geprobeerd met, als jouw kleinkindjes groot zijn, dan pas ga ik dood, maar ook dan raakt hij in paniek. En toen maar gezegd, oke, mama gaat niet dood. Waarop hij heel vrolijk antwoord, maar papa wel want die doet soms stom. Hij wil zijn vader echt niet dood, maar heeft nu een voorkeur voor mij. Zijn oudere broer heeft dat ook gehad. Daarna kwam een periode waarin hij bepaalde vragen had over bepaalde onderwerpen. Die onderwerpen zijn meer papa's kennisgebied. En dus kwam er een vraag, gaf ik zo goed mogelijk antwoord, en hoorde ik daarna een diepe zucht. Ik vraag het wel aan papa, die weet veel meer! Tja, en bedankt! Het is niet persoonlijk op jou, het zegt niets over hun liefde, maar kinderen zijn heel zwart-wit. En ontzettend opportunistisch. Dus als papa strenger is, zal hij inderdaad naar jou vragen. Zegt niet dat hij niet van papa houdt, maar dat hij zijn zin wil krijgen.
Mijn dochter van 2 jaar en 4 maanden heeft regelmatig een voorkeur voor haar papa, zodra hij thuiskomt besta ik een uur niet meer. Als ik het weekend moet werken dan is mevrouw door het dolle heen, omdat papa thuis is.. nu ervaar ik geen afwijzing bij mijn dochter, maar het komt vast goed meis, niet zo streng zijn voor jezelf!
Ik ken het ook, vooral toen ik net was bevallen trok hij erg naar zijn vader (maar heeft hij eigenlijk altijd al gedaan) het is gewoon een papa's kind en gelukkig is het niet meer zo extreem als toen ik net was bevallen maar soms wel verdrietig. Daarintegen trekt mijn dochter ziekelijk naar mij toe en wil weinig van haar vader weten.
Kinderen hebben een voorkeur van ouder. Soms afwisselend, soms constant. Maar dat betekent niet dat hij jou niet graag ziet! Mijn oudste zoon doet hetzelfde als de jouwe maar dan ben ik degene die hij wilt en papa niet. Qua verzorging is dat echt enorm. Hij is nu vier jaar. Als het op spelen aankomt, dan mag papa wel natuurlijk maar zowat al het andere moet ik doen. Het meeste doe ik dan ook wel maar hij heeft wel geleerd dat er momenten zijn dat papa bepaalde dingen doet. Bv als mijn man in de vroege week staat, steekt hij hem in bed. En doet hij ook de pyjama. Driftbuien zijn er ook gepasseerd, geloof me en voor mijn man is het soms verre van leuk maar hij heeft het aanvaard. En juist door dat aanvaarden is onze oudste zoon veel leuker geworden naar hem. En ja, als hij pijn heeft of moe is, dan is het nog steeds mama. Maar hij geeft nu ook heel veel knuffels aan papa en spelen/lopen/fietsen is dan echt een papa-momentje geworden. Veel succes en weet één ding: je zoon houdt van jou!
Dochter van 3 is hier ook echt een papa's kindje. Ik vind het helemaal niet erg. Ik snap ook dat het niks persoonlijks is Komt vanzelf goed hoor, ik zou me er niet zo druk om maken.
Ja dat kan inderdaad lastig zijn. Hier heeft de oudste een papa fase. Als hij weg gaat of thuiskomt word hij blij onthaald en als ik thuis komt ziet hij het niet eens. Maar als papa van huis is, en dat is veel vaker dan dat ik weg ben, hangt hij graag bij mij. Misschien een speciale mama zoon activiteit zoeken?