Help, Hoop dat er iemand is. Ik zit zo te huilen, kan niet eens mijn toetsenbord meer zien.... Kan niet precies zeggen wat het is, is me nog niet helemaal duidelijk vrees ik. Misschien kan ik met jullie hulp het e.e.a. duidelijk krijgen, want zo kan het niet.
En ik zit nu in de lappenmand. Marc heeft me waarschijnlijk aangestoken. Hij is nu weer beter, maar ik hoest me nu helemaal verloren. En Ruben schrikt zich elke keer helemaal het apelazerus als ik hoest, arm ventje...Maar ja, mama's mogen niet ziek zijn...
Ja standaard in diepe slaap, vandaag voor het eerst proberen hoer ze de nacht doet als ze de laatste voeding eerder, rond 21u, krijgt. Ze drinkt later ook erg weinig dus we gaan het ook nog eens mer de fles geven. Op hoop van zegen!
Oh Tanya is er ook zie ik. Dan ga ik maar even voeden en daarna even lekker knuffelen met Jarno. Misschien kan hij me opvrolijken. Tot later!
Hebben jullie dat trouwens ook dat als jullie je beeb 's avonds op bed leggen en hij vlijd zich zo helemaal tegen je aan als je de speen erin tjopt dat je hem dan er meteen weer uit wil halen (de beeb dan) en hem eigenlijk de hele avond op schoot wil houden? Ik heb dat dus wel, net toen ik voor de zoveelste keer de speen terugduwde ging hij met zijn gezicht helemaal tegen mijn hand aan. Ik moest me echt inhouden omhem niet meteen uit bed te halen en lekker opmijn schoot te houden de hele avond. Maar ja dat gaat natuurlijk niet, want dan heb ik een oververmoeide baby en ik kan geen kant op (wat Karlijn ook al zei, bij het minste of geringste beweging worden ze wakker)
Mick werkt ook al niet mee. Dus probeer tussendoor wat te typen (of maakt me dat een hele slechte moeder?).
Miep, heel veel sterkte... Ik kan me voorstellen dat je heel verdrietig bent. En nog alleen ook. Hopelijk kan Jarno je troosten. Kruip maar lekker warm met hem in bed ofzo. Knuffel! (Ben trouwens ook weer alleen thuis - ik geloof dat ik Alex nog maar 3 avonden per week zie ofzo. )
Hij vind zichzelf zooo zielig. Ik heb te weinig aandacht voor hem... Wat het zo oneerlijk maakt is dat ik juist alles doe wat in mijn macht ligt om daarvoor te zorgen, maar dat is dus blijkbaar niet goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg...
Hmmm dit klinkt verdacht veel als het verhaal van Niva (tot nu toe dan). Wat is dat toch met die mannen dat ze verwachten dat je 2 maanden na de bevalling weer je vrolijke zelf bent?! Snappen ze niet dat ze de aandacht moeten DELEN met een heel belangrijk ander persoon op dit moment?!
Tuurlijk ben jij goed genoeg! Ik denk dat je eens goed moet gaan praten met Ruud. En dan niet misschien vanavond want je emoties zittenheel erg hoog en dan ga je dingen misschien anders zeggen dan als je ze bedoeld en komen dingen anders bij je aan die hij zegt. Mijn tip, schrijf het op, en praat er dan met hem over.
Hij heeft gezegd dat als het niet veranderd dat het dan eigenlijk niet meer de redden valt... Maar we hebben bijna nooit ruzie of woorden. We hebben het heel gezellig met elkaar en dat al 10 jaar. En het ergste: ik kan het niet veranderen, met de beste wil van de wereld niet vrees ik. Ik doe alles wat ik kan, ik weet het niet. Maar misschien hebben jullie een andere invalshoek waaraan ik nog niet gedacht heb.