Terwijl tandartsen vaak zelf de lastigste patiënten zijn . Ik denk dat de wortelkanaalbehandeling tijdens mijn zwangerschap ook niet heeft bijgedragen aan mijn gemoedsrust in de tandartsstoel
Heel triest allemaal. Zo zaten Niels en ik allebei te janken gisteren toen we Derek aan het kijken waren. Een jonge vader was omgekomen en vriendinlief moest aan haar zoon van 2 vertellen dat papa nooit meer thuis zou komen. Dat is echt het meest verschrikkelijke wat ik mijn kids zou moeten vertellen.
Daar ben ik nu dus ook bang voor omdat die zenuw die tussen de kiezen zit nog steeds zo zeer doet met eten.:x
Ik heb een mannelijke tandarts...de assistentes zijn nog hele jonge meisjes.... Maar het is echt een heel hartelijke man verder, dus daar ligt het niet aan .
Ramoontje en Daantje ik ga naar bed toe. Niels is net thuis gekomen en wil ook graag slapen. Die zit gewoon wit van vermoeidheid. Trusten voor zo en tot morgen (mits er geen onderhoud is ).
pff, nee idd, heb ik 1 keer gehad en dat was niet eens in mijn zwangerschap, en hoop het nooit meer te krijgen. Trouwens even iets anders hihi. Waren straks bij de bouwmarkt en daar zat zo'n muts achter de kassa (die had leon al eens gefeliciteerd met mijn opa zijn verjaardag terwijl opa dat jaar dus gestorven was, ze zag dat op het pasje dat hij jarig was, maar natuurlijk kijkt ze dan niet naar het geboorte jaar.) Maar nu zei ze tegen mij (ik slaakte een zucht) wat een diepe zucht zeg. ik zo van ja klopt. zij: waar dat van dan ik: ben moe zij: dan ga je zo meteen maar lekker op de bank ik: nee geen tijd voor moet nog het een en ander gebeuren zij: dan ga je daarna maar lekker met de benen omhoog Leon: Ze gaat lekker op d'r rug liggen (even uitleg, leon die was een beetje 'opgewonden' en was bezig tegen mij van zullen we straks naar boven gaan vandaar die opmerking van op de rug liggen) Ik kwam niet meer bij van het lachen en die vrouw snapte er niets van. Oke komt nu niet over de grap maar het was erg lachen
Ik heb die behandeling in 2x moeten ondergaan (aan dezelfde kies). De eerste keer tijdens de zwangerschap mét verdoving, bij de weekend-tandarts. En na de bevalling bij mijn eigen tandarts werd 't karweitje afgemaakt, zónder verdoving en bleken mijn wortels veel langer te zijn dan verwacht....hij kon er met zijn langste boortje maar nét bij (dat had ie nog niet vaak meegemaakt). Ik voelde daar trouwens minder van dan van de behandeling mét verdoving . Maar de echte 'angst' is langer geleden ontstaan, toen ik een verdoving had gekregen, in de wachtkamer moest wachten tot de verdoving werkte en er was wat vloeistof in mijn keel gelopen..... Dus toen kreeg ik 't gevoel dat ik stikte....
daar wil ik ook helemaal niet aan denken om dat tegen mika te moeten zeggen . Lijkt me ook het meest verschrikkelijke om te moeten vertellen