Ik had helaas niet een heel vlotte bevalling. Mijn bevalling begon heel onverwacht. Totaal geen voortekenen gehad (voorweeen, harde buiken, nesteldrang) . En op de heetste dag van het jaar, 35 graden. Om half 6 in de ochtend braken mijn vliezen. Vrij snel daarna begonnen de weeën. De verloskundige is een aantal keren langs geweest die ochtend. In de middag zo tegen 14.00 uur kwamen de weeën zo krachtig en snel achter elkaar dat ik ze niet meer op kon vangen. Er zat geen enkele pauze tussen. Mijn man belde de verloskundige en ze kwam meteen omdat ze dacht dat ik bijna zou gaan bevallen. Maar toen ze ging meten had ik nog maar 2 cm ontsluiting. Ik zag haar gezicht vertrekken. Ze stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling, maar ik wilde eigenlijk helemaal geen pijnstilling. Maar dit was ook niet vol te houden. Dus na veel aarzeling toch maar naar het ziekenhuis. Daar kwamen we om 17.00 uur aan. Er kwam een spoedgeval tussen, dus ik heb pas om 19.00 uur de ruggeprik gekregen. Ze kregen me niet verdoofd dus ze hebben me flink wat toe moeten dienen. Uiteindelijk had ik om 23.30 uur volledige ontsluiting en zou ik om 0.45 uur mogen gaan persen. Maar dat lukte toen niet want ik was nog helemaal verdoofd. Dus toen hebben ze de pijnstilling uitgezet en moesten we wachten tot ik weer zelf alles voelde. Na een uurtje of 2 konden we dan eindelijk beginnen. Na 1,5 uur persen wilde hij nog niet komen. Ze hebben de gynaecoloog gebeld en die heeft ons mannetje uiteindelijk met de zuignap moeten halen. En zo konden we ons kereltje om 4.00 uur eindelijk vasthouden. Hij was bij de geboorte 3190 gram.
Jeetje, das wel heel andere koek ja, een heftige bevalling hoor, als ik het zo lees! Kan me indenken dat je liever geen pijnstilling wilde, wilde ik ook niet, ook niet gehad, maar als je zo een bevalling hebt, lijkt mij idd ook dat je bijna geen keus hebt, pittig hoor! Heeft dus ook bijna 24 uur geduurd! Maar gelukkig, dus een mooi gezond mannetje! Zie je hierdoor meer op tegen een volgende bevalling?
Het was erg pittig. Ik heb er er heel erg lang over gedaan om de bevalling te verwerken. Ik gaf mijzelf de schuld dat ons mannetje met de zuignap gehaald moest worden. Het was ook totaal geen leuk gezicht om te zien hoe dat in zijn werk ging. Ik voelde me net een beest dat geholpen moest worden ( sorry voor de vergelijking). Ik heb er een gesprek over gehad met mijn gynaecoloog ( mijn eigen gynaecoloog heeft Bij de bevalling geholpen wat heel erg fijn was). Hij gaf aan dat het echt niet anders ging en dat ik bijna een spoedkeizersnee had moeten ondergaan. Hij heeft 3 keer moeten trekken eer dat ons mannetje eindelijk geboren werd. Na dat gesprek kon ik het langzaamaan een plekje geven. Het gekke is dat je de pijn van de hele bevalling vergeet. Alleen het moment waarop de gynaecoloog kwam kon ik niet van me afzetten. Als ik nu op de bevalling terug kijk dan zie ik niet alleen die dingen meer, maar ik kan er gelukkig heel warm op terug kijken. Dus ik zie er zeker niet tegenop. Iedere bevalling is anders en het kan heel goed zijn dat het bij een tweede kindje veel gemakkelijker gaat. En als dat niet zo is dan heb ik nu zoiets van, het duurt een aantal uren maar wat je ervoor terug krijgt is alle ellende dubbel en dwars waard.
Inderdaad een wereld van verschil jullie bevallingen. Al is elke bevalling wel zwaar volgens mij Bij mij waren zaterdagnacht rond 3.00 uur de vliezen gebroken, maar er gebeurde verder helemaal niets. Ik zat er dus ook echt bij van 'oke, en nu?' Geen pijn, geen weeën, alleen maar een plons water..haha! Ik raakte daardoor lichtelijk in paniek (lees: brood incident). Verloskundige gebeld en die zou pas zondag tegen de middag even langskomen om te kijken. Ze heeft toen gevoeld, maar helemaal geen ontsluiting. Zijn toen op ons gemak naar het ziekenhuis gegaan en daar vertelden ze ons dat ze de volgende dag de weeën zouden gaan opwekken, want als je vliezen zijn gebroken moet je binnen zoveel uur of dagen bevallen. Dus de volgende dag, maandag, kreeg ik eerst om 9.00 uur een gel ingebracht, werkte niet. Toen via infuus opwekkers en daarna kreeg ik om 16.00u mijn eerste mini wee. Dit werd steeds heftiger totdat ik van 22.00u tot 24.00u zulke pijnlijke weeën achter elkaar had dat ik toch maar een ruggenprik heb gevraagd. Maar ondertussen had ik nog steeds 0 cm ontsluiting. Dus al die weeën waren ook nog voor niets! Ruggenprik gehad, dus ik ging even slapen. Werd ik om 04.00u wakker van de pijn. Snapte er niets van, want had toch een verdoving?? Achteraf bleek dat alles er langs liep...door het woelen eruit gegaan. Snap alleen nog steeds niet waarom ze dat niet gezien hadden, want had het super vaak aangegeven. Dinsdagochtend om 6.00 had ik 4 cm ontsluiting, om 8.00u had ik 6 cm en om 09.45u mocht ik persen. 10.17u was ons zoontje geboren met een gewicht van 3640 gram. Dus opeens ging het snel. Mijn man heeft de echte geboorte gefilmd, hebben jullie dat ook gedaan?
Oeh creamams, gelukkig kan je er nu wel met veel geluk naar terugkijken. En iedere bevalling is ook weer anders he.. Kan zijn dat je volgende heel vlot gaat. Heb je er goed over kunnen praten? Je verwachtte natuurlijk niet dat het zo zou gaan, maar je hebt er een mooi zoontje voor teruggekregen en dat is denk ik het belangrijkste.
Mltje, ik had van te voren helemaal in mijn gedachten hoe ik wilde dat het zou gaan. Ik ben lekker even op mijn plaats gezet want het gaat zoals het gaat en daar heb je niet echt iets over in te brengen. Naast mijn man, waren mijn moeder en schoonmoeder bij de bevalling. Aan hun heb ik heel erg veel gehad tijdens de bevalling maar zeker ook erna. Als je tegen iemand verteld hoe je bevalling is verlopen en wat er allemaal is gebeurt dan is het voor hun heel moeilijk om een voorstelling ervan te maken. Maar omdat ze erbij waren hoefde ik helemaal niets uit te leggen, ze wisten precies waar ik het over had. Mij. Schoonmoeder zei ook dat ik alles heb gedaan wat ik maar kon. Maar ons mannetje kon niet komen zonder hulp. Jij hebt er ook een tijdje over gedaan. Hebben ze de ruggeprik daarna nog wel gegeven? Dat moet ook vreemd voor je zijn geweest dat je met pijn wakker werd. Mijn bevalling is gelukkig niet gefilmd, hahaha. Maar we hebben wel foto's van toen hij net geboren was. En een foto dat mijn man de navelstreng doorknipte. We hebben van een vriendin een erg leuk cadeautje gekregen. Een navelstreng schaar met onze namen erop. Hier is de navelstreng ook mee doorgeknipt. Hoe kijken jullie terug op je bevalling?
Nee, mijn vriend heeft niet gefilmd, ook geen foto's gemaakt, die was teveel onder de indruk om ook maar iets te kunnen geloof ik! Gelukkig was er een hele fijne kraamverzorgster, zij heeft foto's gemaakt. Ik moest na de bevalling naar het ziekenhuis, omdat de vk twijfelde of ik een totaal of subtotaal ruptuur had (gelukkig subtotaal), de kraamverzorgster heeft ervoor gezorgd dat ons zoontje helemaal klaar was voor zijn eerste autorit (mijn vriend reed met hem in de auto achter de ambu aan), en toen we terug kwamen was echt alles opgeruimd en schoon, zij is in ons huis gebleven en heeft het supernetjes achter gelaten! Echt zo lief! Heel fijn dat zij er was, de verloskundige was ook echt heel fijn! Wat dat betreft kijk ik er heel fijn op terug! Fijn dat jij dat ook wel hebt nu Creamams, het was dus ook allemaal wel nodig, en je mannetje heeft er niets aan over gehouden! Hebben lichamelijk ook lang moeten herstellen? Mltje wat vervelend dat die ruggenprik niet goed zat! Lag het echt in bed te lekken?! Of onderhuids of iets? Gelukkig is het daarna wel vlot gegaan! Jullie konden die dag ook weer naar huis?
We hebben 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ze wilde ons mannetje goed in de gaten houden omdat ze na een zuignap verlossing een soort hersenschudding hebben. Maar wat heeft hij het goed gedaan! Toen hij geboren was had hij een enorme bult op zijn hoofd van de zuignap. Maar gek genoeg zag je er de dag erna heel weinig meer van. En hij is kerngezond en heeft er gelukkig niets aan overgehouden. Mijn herstel ging heel erg langzaam. Ik kan nu pas zeggen dat ik weer de oude ben. Mijn lichaam was zo uitgeput. Ik ben ingeknipt en 4 dagen na de bevalling kreeg ik een borstontsteking die 2 weken heeft geduurt. En dan die hitte........ Maaaaaarrrrrrr alles ok nu! En we zijn helemaal klaar voor een tweede!
Cida84, fijn dat je er zo goed op terug kunt kijken. Wel vervelend dat je nog naar het ziekenhuis moest. Wel fijn dat je z'on goede hulp had die alles mooi heeft opgeruimd.
Haha, durfde het filmpje eerst ook niet te zien eerlijk gezegd. Na een week toch bekeken en ben er zo blij mee. Vind het echt mooi om te zien, maar snap dat als het net zoals bij jou, creamama, het liever niet op film hebt staan en juist andere dingen wilt herinneren. Supermooi cadeau van dat schaartje! Wat leuk! Enne, de verdoving liep er inderdaad gewoon langs en hebben het niet meer opnieuw gedaan, omdat we er pas achteraf achterkwamen.. toen ze het wilde verwijderen. Ach, kon er achteraf wel om lachen. Wilde eerst ook eigenlijk helemaal geen verdoving, dus nu had ik toch nog even mooi kunnen slapen en daarna weer verder waar ik gebleven was Het herstel ging hier trouwens verbazingwekkend snel, maar hoorde dat dat ook zou komen door mijn leeftijd. Cida84, wat lief van jullie kraamverzorgster! Stuur haar maar de volgende keer naar ons, wij hadden een heks!
Hier erover praten doet me ook goed. Maar dan merk ik stiekem toch dat het nog erg diep zit en dat ik er nog niet helemaal overheen ben. Maar dat kost gewoon tijd. Mijn oma zei altijd: meid, hij gaat er nooit zo lekker uit als dat hij erin is gegaan. Uhhhhhhm tja, dat is nog zachtjes uitgedrukt, hahaha. Toch leuk die oude wijsheden!
Mltje, fijn dat je het zo positief kunt opnemen van die verdoving. En fijn dat je herstel goed ging. Hoe oud ben je?
Whaha! Wat grappig dat je oma dat zegt! 😀 Hier ging het herstel ook heel vlot, al ben ik niet superjong! Je hoort ik wel dat scheuren minder pijnlijk is en beter heelt dan knippen, dat geloof ik wel, heb er weinig last van gehad! Wat balen dat je zo'n hekserige kraamzorg had! Waardoor kwam dat? Wel heel jammer van je kraamwk! Heb je in die week om iemand anders gevraagd? Of het wel kunnen volhouden?
Haha, nouja het klopt in ieder geval wel wat je oma zei En gewoon lekker van je af praten hoor als je het kwijt wilt, daar is het forum ook voor! Bij mij hebben ze wel moeten knippen, maar na een week deed ik eigenlijk alles al. Over onze kraamverzorgster kan ik een boek over schrijven. We waren aan het einde van de dag blij als ze weg was. Ik vond dat erg jammer, had de kraamweek echt anders voorgesteld. Hebben wel een klacht ingediend. Mijn man stond elke dag op een punt haar de deur te wijzen, maar ik ben daar niet zo van. Achteraf hadden wij het misschien wel moeten doen. Als jullie willen weten hoe en wat dan typ ik dat morgen wel.. te lang verhaal zo op dit tijdstip Ik was 24 toen ik zwanger raakte, net na onze bruiloft, en ben bevallen toen ik 25 was. Ondertussen alweer 26 jaar. Mag ik vragen wat jullie leeftijden zijn?
Ik ben ook ingeknipt, maar nadat de hechtingen eruit waren heb ik er niet zoveel last meer van gehad. Onze kraamhulp viel op zich wel mee. Alleen deed ze niet zoveel. Het was toen erg heet buiten dus ze vertelde ons s'ochtends al haar plannen voor in de middag. En dat terwijl ze niet eens wist hoelaat ze bij ons klaar zou zijn. We hebben er verder geen melding van gemaakt. Ze was goed voor mij en voor ons mannetje. Dat vond ik toen het belangrijkst. Mltje, jammer van je kraamhulp. Ben benieuwd naar je verhaal. Ik was 29 jaar toen ik moeder werd en ik ben nu 30.
Ben ook wel benieuwd ja Mltje! Wij kregen na de bevalling een andere dan degene die erbij was, zij is de hele week geweest, en deedt veel, de was, schoonmaken, ontbijtje en fruit maken, en ze was lief voor ons mannetje en kon ons veel uitleggen, voelde me af en toe wel bezwaarlijk, zaten wij met visite, was zij op zolder met de was bezig, heb ik ook een paar keer gezegd wel, want ik kon prima ook wat doen, gelukkig de laatste dagen ook gedaan! Ik ben 29, was ik ook net toen ons mannetje geboren werd. Inmiddels dus ook bijna 30.
Gezellig dan schelen wij niet heel veel met elkaar qua leeftijd! Kraamverzorgster verhaal: Wij moesten nog een nachtje in het ziekenhuis blijven, omdat mijn vliezen langdurig gebroken waren. Puur alleen als controle. Toen wij de volgende dag thuis kwamen ging ik naar boven om ons zoontje aan de borst te leggen. Nog geen 10 minuten later hoorde ik de bel gaan, mijn man deed open en ik hoorde vanaf boven 'hoi ik ben ..., waar is de moeder? Mijn man: 'ze is boven ons zoontje aan het voeden'. Ze loopt naar boven, komt naar mij toe kijkt naar hoe ik de borst geef en zegt 'hmm dat gaat wel goed'. Loopt bij mij weg en zegt dat zij de aankomende week onze verzorgster zal zijn... En ze liep naar beneden..hahaha! Toen dacht ik al, wat een rare! Mijn man maakt elke ochtend bij zijn 'ochtendplas' de wc schoon. Is er gewoon ingeslopen. Zij kwam de volgende dag en wilde de wc schoonmaken. Zegt mijn man dat het niet hoeft, want dat doet hij standaard elke morgen al. Krijgt hij als antwoord: 'nou en' en vervolgens maakt ze de wc schoon. Op zich niet erg, maar de manier waarop.. Ik heb aan de mode academie gestudeerd en dat ik vertelde ik haar. Komt ze, letterlijk, een half uur later met pen en papier aanzetten omdat ik wat leuke fashion shops moest opschrijven voor haar. Maar ook echt zo gebiedend... Ons zoontje moest verschoond worden en ze deed de luier open, zegt ze 'ow hij heeft alleen geplast', doet ze de luier weer dicht en laat hem zo nog 2 uur met dezelfde luier om... Ik MOEST overdag slapen van haar, maar ik kon dat echt niet. Mijn ouders konden door omstandigheden, helaas, pas na een week langskomen, maar had ze dagelijks aan de telefoon. Dit op het moment dat ik MOEST slapen. Vond het erg fijn om ze spreken en te laten weten hoe het ging. Maar dat kon natuurlijk niet volgens mevrouw en na een paar dagen was ze dat zat en kreeg ik op mijn kop en moest de telefoon maar aan haar geven. Mijn man moest ook slapen anders moest hij niet zeuren als hij de volgende dag moe was.... Sowieso liet ze meerdere malen weten dat ze geen, maar dan ook echt geen, medelijden had met de mannen..hahaha! Mijn man werkt voor een baas, maar heeft ook een eigen bedrijf waar hij thuis aan kan werken. Tijdens de tijden dat ik boven was en ons zoontje sliep was hij daar dus volop mee bezig. Kreeg ik aan het einde van de week te horen wat ik daar nou van vond, dat mijn man zoveel achter de laptop zat. En dat zij dat echt niet goed zou vinden en of ik daar nou echt zo blij mee was... Mijn man en ik waren op de slaapkamer aan het praten over de situatie van mijn ouders, wat nogal prive was. Komt mevrouw 'gezellig' binnen met haar kopje thee en boterham. Zeggen wij dat wij even iets prive aan het bespreken waren. Zegt ze 'ow, geeft niet hoor, praat maar verder' en ze bleef vervolgens gewoon op de kamer. Toen de verloskundige aan het einde van de week langskwam om de week te evalueren riep ze eerst de kraamverzorgster erbij, want het vorige gezin had een klacht ingediend... we waren dus niet de enige En zo waren er nog heeel veel andere dingen gebeurd. Was gewoon een beetje een rare mevrouw! Hoe voelen jullie je nu? Al een gevoel van dat het raak is of juist niet?
Dag dames! Mag ik me bij jullie voegen? Het onderwerp klopt helemaal bij mijn situatie Juli is alleen een beetje in het water gevallen door ziekte in DE week, maar augustus is tot nu toe prima verlopen en ik zit nu op het bekende wachtbankje...Mijn NOD is 2 september en heb een duidelijk ei gesignaleerd afgelopen dinsdag en heb daar optimaal gebruik van kunnen maken. HOERA. Hoewel dat weinig zegt natuurlijk... We hebben een zoontje van 21 maanden. Hij zit nu wel al een beetje in een moeilijke fase, zegt meer nee dan ja, maar desondanks is een tweede beeb meer dan welkom! Ik vind het wel weer een hele spannende periode en ik merk weer hoe ongeduldig ik ben...vandaag ook een complete offday. Chagrijnig, buikpijn, misselijk. Dan haal je ook weer van alles in je hoofd - blabla - je kent het wel. Oh en ik ben 30 jaar. En ik ben ook behoorlijk ingeknipt na een pittige bevalling ingeleid met 41+5, weeenstorm, navelstreng om zn nek, vruchtwater gepoept, er vervolgens met enig geweld uitgehaald dat hij zijn sleutelbeen had gebroken Jullie begrijpen dat het even heeft geduurd voordat ik weer wilde denken aan een bevalling...