emo; bijna 1!

Meiden,

nu Thomas bijna 1 is (10 dec!) en het bijna december is lopen alle gevoelens door elkaar heen. Spannend, blij, trots en zin in enerzijds (omdat vorig jaar de decembermaand toch behoorlijk in het water is gevallen en we alleen maar in het ziekenhuis waren), en aan de andere kant zie ik er tegenop. Tegen het herbeleven van die periode met alle emoties (bang, boos, schuldgevoel, jaloezie, blijdschap, trots etc etc) , tegen zijn verjaardag, de kerst, nieuwjaar. Ben huiverig om in te storten...., terwijl het juist een heel blije tijd moet zijn!
Hebben jullie veel terug gedacht, of het letterlijk en figuurlijk achter je kunnen laten?
En hoe hebben jullie het gedaan met de verjaardag zelf? Ik twijfel of ik echt veel mensen wil uitnodigen, toch wel erg druk voor Thomas en het liefst vier ik het met de mensen die het dichtst bij ons staan (ouders van beide kanten en mijn zus). Aan de andere kant is het misschien ook wel leuk om mensen van yoga met hun kleintje uit te nodigen, dan is het een echt kinderfeestje. Mijn vriendeinnen en de vrienden van mn man hebben allemaal geen kinderen, dus die wil ik niet opzadelen met een 'verplicht' bezoekje....

Oh jee, hou t nu al bijna niet droog Ben wel een emo-tiepje van mezelf hoor!

Fijn toch dit forum , alleen al het typen lucht op, hihi

 

ja die gecorrigeerde 'verjaardag' is ook wel spannend inderdaad, misschien dat ik daarna pas alles echt kan loslaten. Wat goed dat jij je emoties al echt onder controle hebt!

Ik zat zelf te denken aan tussen 14u30 en 17u00/17u30 ofzo, maar hoeveel mensen ben ik nog niet helemaal uit. We zien wel. We hebben in ieder geval een super leuke loopfiets besteld voor hem (waar ie waarschijnlijk nog niet op kan,maar dat komt wel!)

 

@ mj: sinds een weekje kruipt ie een beetje en gistermiddag wist ik niet wat ik zag! JHij heeft een beetje en aparte stijl , maar hij komt goed en al best snel vooruit! Hoera, toch voor zijn eerste! ben echt ape-trots!
Kan me trouwens voorstellen dat het echt voelt als een frisse start! Daar kijk ik dan weer wel naar uit!

@mayke: ja dat zal hier ook wel zo zijn met die loopfiets... Komt wel.

Hebben jullie gewoon slagroomtaart gegeven?

 

dit weekend weer een beetje aan de kwakkel met onstoken prut-oogjes.... heel zielig. Maar de atibiotica-zalf helpt goed, dus heb goede hoop dat de vejaardagsfoto's zonder rode pus-oogjes zijn!
We vieren het ook pas zaterdag, dus dat scheelt!

Ben wel een beetje onrustig en wat onstabiel/ jankerig, maar het valt me mee. Ben niet aan het instorten ofzo. Heb er eigenlijk nu ook best wel zin in! Weet alleen niet of ik er de dag zelf ook iets aan zal doen of dat we alles op zaterdag doen

Onze eigen kinderarts zit in het Boven IJ, omdat Thomas daar 4 weken heeft gelegen, maar we lopen ook in de VU omdat ie daar geboren is. Bij gecorrigeerd 1 jaar moeten we terug, dus dat is pas over een maand of twee!

 

Hé dames,

dan nu ook maar even terugblikken, nu Thomas vandaag de mijlpaal van 1 jaar heeft bereikt!

Net ons eerste huis gekocht en half oktober 2007 verhuisd. De grote klussen (verbouwen) waren gedaan, nu nog wat kleine klussen. Het was druk en stress-vol op mijn werk, maar ik hoefde nog maar tot de kerstvakantie, dan had ik 2 weken vrij en daarna begon direct mijn verlof.

Mijn zwangerschap was prima verlopen; alleen met 17 weken verloor ik wat vocht. Na onderzoek bleek dit geen vruchtwater te zijn (maar wat dan wel...?). De vk vond al een tijdje dat de baby al behoorlijk hoog zat. Het zou waarschijnlijk niets zijn, maar wilde bij de laatste afspraak toch doorverwijzen naar een gyn (er zat immers een stagiaire bij en dan moet het volgens het boekje natuurlijk). Het duurde me te lang voordat ik terecht kon, dus heb via mijn vriend (is zelf arts) in een ander ziekenhuis een eerdere afspraak gemaakt. Dat zou dinsdag 11 december zijn.

Ik was al behoorlijk gegroeid, maar een kennismakingsborrel in ons nieuwe buurtje wilden we erg graag geven. Dat deden we op zondagmiddag 9 december.
Het was een daverend succes, want de hele buurt was er en iedereen was enthousiast over het initiatief!
Moe maar voldaan gingen we op tijd naar bed. Om een uur of 4 werd ik wakker; het wel of ik in mijn bed plaste! Ik wilde het ophouden, maar dat lukte niet. Ik maakte mijn vriend wakker en ging naar het toilet. Instinctief pakte ik een potje uit de badkamerkast om wat op te vangen: het leek op en rook naar vruchtwater en niet naar urine!
Vanaf het toilet de vk gebeld. Ze reageerde eerst enthousiast toen ik vertelde dat mijn vliezen waren gebroekn, omdat ze al een tijdje geen bevallingen had gehad. Maar toen ik vertelde dat ik nog maar ruim 31 weken was zei ze alleen: oh, ik kom er aan. ze was er met 20 minuten. Ik zat nog op het toilet, want het vruchtwater bleef flink druppelen. Ze controleerde het vruchtwater en stuurde ons door naar het ziekenhuis. We wilden naar de Vu, maar die hadden geen plek bij neonatologie, dus reden we naar het Boven IJ.
Daar een echo gehad en een cortico-prik voor de longrijping. Ik dacht nog heel naief dat ik het misschien nog wel een paar dagen of zelfs weken kon uitzingen door rustig aan te doen en plat in het ziekenhuis te blijven. Uit die droom werd ik snel geholpen door de gyn. Maar nog altijd geen weeen.
Om 16u00 s middags begonnen de weeen een beetje. Toen de weeen echt op gang waren was de gyn al naar huis. Er moest dus eindeloos heen en weer gebeld worden over weeenremming. Toen ik die eindelijk kreeg was het voor mijn gevoel al te laat.
Toen de weeenremming niet bleek te helpen, werd de discussie gevoerd dat ik eigenlijk academisch zou moeten bevallen (onder de 32 weken). Dus werd er weer heen en weer gebeld met de gyn hierover. Toen er na heel lang wachten eindelijk ambulance-vervoer was, kreeg ik al persdrang. Ik was de hele tijd zo rustig 'zen' tijdens de weeen en de verpleging en vk wilden niet toucheren om de boel niet nog meer te versnellen, dat niemand echt doorhad dat ik al zo ver was.
De paniek in de ogen van de verpleegkundige vergeet ik niet snel meer: geen gyn in huis en een vrouw die extreem prematuur bevalt zonder NICU beschikbaar.
Toen kwam de ambulance. Eerst wilden ze nog mij alleen met mijn vriend ("want hij is toch arts?") meesturen, maar dat wilden we niet. Er is toen een vk meegegaan.
In 6 min zijn we van de VU naar het boven IJ gescheurd. Ik met persdrang en had het gevoel heen en weer geslingerd te worden door die ambulance. Mijn 'zen'-gevoel was natuurlijk helemaal weg en ik begon lichtelijk in paniek te raken. Het enige wat ik dacht was: niet nu persen, ik ga dit kind niet op de A10 zonder arts of neonatoloog geboren laten worden!
In de VU aangekomen was mijn vriend er natuurlijk nog niet, maar werd er al vanalles overal ingejast. Infuus (eerst misgeprikt door de co-ass, kon die slome trut wel wurgen en was dagen latr nog blauw tot grote verbazing van de verpleging in het Boven IJ)), kathether, eendebek etc etc.
Toen kwam mijn vriend gelukkig!
De arts-assistent die mijn bevalling leidde kende mijn vriend nog van zijn eigen co-schappen, dus die wilde natuurlijk wel haar best doen!
Prettige arts die gewoon precies zei wat ik moest doen en daar werd ik wel rustiger van. Na een half uurtje persen was Thomas er al; goed rood en huilend. Het enige wat ik kon uitbrengen toen hij voor 20 sec op mijn buik lag was "wat ben je klein...." en daarna alleen nog maar "wat is zijn Apgar?" Die bleek 9 over 10 dus dat was een geruststelling.

Mijn vriend zei toen Thomas werd meegenomen: ik blijf bij je hoor! Ik zei: nee! je gaat nu mee met ons kind!. Zelf trilde ik als een gek en heb ik daarna een 3 kwartier op de anesthesist moeten wachten omdat de placenta niet volledig loskwam, dus die moest onder narcose verwijderd worden. Heel even kwamen ze met de couveuse langs en mocht ik Thomas even aanraken voor we na OK gingen.
Toen ik wakker werd trilde ik nog steeds heel erg. Ik lag op de uitslaapkamer met een buis met warme lucht onder mijn deken. Iedere keer als er iemand langs kwam, probeerde ik zo goed en wakker mogelijk te lijken, want ik wilde naar mijn kind!
Om half 2 's nachts mocht ik mijn kind weer zien, samen met mijn vriend. Daarna moest Thomas naar de NICU, ik naar de afdeling en werd mn vriend naar huis gestuurd. Ik heb gesmeekd of hij niet in een hoekje of op een stoel mocht blijven slapen, maar dat kon niet...
De volgende dag heb ik Thomas pas in mn armen gehad. Zo klein... zo kwetsbaar.... Ik kreg de zenuwen van alle monitoren die continu rinkelden en ik begreep helemaal niet waaraan ik nu precies kon zien of het om mijn kind ging of om een ander.
Na 2 dagen mochten/moesten we weer terug naar het Boven IJ, op woensdagmiddag. Thomas was 'te goed' voor de NICU en bevendien hadden ze de plek nodig. Een speciale ambulance bracht hem. Mijn ambulance kwam 2,5 uur later.....
Donderdag vrijdag en zaterdag ging het niet zo goed met Thomas. Hij had veel saturatiedalingen, die hij in de VU nog niet had gehad. En er heerste RS op de afdeling... Ik was boos want vond dat ze hem te snel hadden overgeplaatst. Maar niets meer aan te doen. De angst, boosheid, het onbegrip, de jaloezie, het schuldgevoel, de voorzichtige blijdschap en alle emoties door elkaar en op zn aller hevigst zal ik nooit meer vergeten.
Vanaf zondag ging het beter. Wel af en toe nog dippen, maar minder vaak. Na 4 weken Boven IJ mocht Thomas naar huis! Hij was toen 36weken en 2 dagen.

Lang verhaal, maar lekker gevoel om het weer even kwijt te kunnen!

 

Thanx mj!
Ik ben mega-trots! Het is zo'n bikkeltje en ondanks vervelende dingen blijft hij echt altijd vrolijk! Kunnen wij nog wat van leren!
Maar nu ik alles weer even heb opgeschreven (nota bene op mn werk...) ben ik toch wel weer even bibberig.. gekke dag... Ga lekker op tijd weg van mn werk en ga mn binkie ff lekker plat knuffelen!
Zaterdag maken we er een gezellig feestje van!

 

Thanx meiden! Het KDV heeft super veel foto's geschoten van vandaag en hij heeft de hele dag zijn feestmuts opgehouden! Hij sliep binnen de drie min. vanavond.... toch wel veel indrukken.

@ mj: mijn arts was een jonge vrouw, ook blond volgens mij. Volgens mij heet ze van Eerden.

 

He meiden!

het feestje was heel gezellig en geslaagd! Hij vond het wel erg druk en spannend allemaal (terwijl we het heel klein hadden gehouden), maar het verliep allemaal heel leuk! Hij is flink verwend, maar niet te erg, dus allemaal precies goed!
's avonds toen hij op bed lag en iedereen weg was had ik wel even een emo-momentje, maar niet zo erg als ik had gevreesd.
Ben zo trots als ik nu de foto's terug kijk!

@ mj, denk je aan een derde dan?

@ Daphne, jouw Sam deze donderdag al weer twee! Spannend!

Thanx voor het meeleven allemaal meiden!