Medisch kdv ervaringen observatie

Ik zou het zeker doen, weet natuurlijk niet wat jullie situatie is. Maar mij lijkt dat je de observaties van de professionals dan naast jullie eigen ervaringen kunnen zetten en beter kunnen beslissen waar je goed aan doet.

 

Ik heb veel meegelezen met jouw verhalen over de problemen waar jullie tegenaan lopen. Ik zou Quinn zeker laten observeren. Alleen is mijn vraag: Wie observeert hem? Want als dat een leidster is, kan dat betekenen dat jullie weer van voor af aan beginnen wanneer niet het juiste eruit komt. Als er daadwerkelijk een gedragswetenschapper meekijkt zeg ik doen! Anders zou ik verder kijken, zodat hij gelijk op de juiste manier geobserveerd wordt. Jullie willen immers ook wel eens weten wat er loos is!

 

ik heb geen ervaring met een mkd wel met een kindergroep in de psygiatrie zeg maar. dat zijn groepen voor kinderen met bijv adhd of een vorm van autisme. ze doen dan inderdaad 6 weken observatie en van daaruit krijg je een gesprek. je moet er echter ernstig rekening mee houden dat die 6 weken nog maar een begin zijn.
mijn zoon is na die obvervatie periode nog anderhalf jaar gebleven ( intern dus in zijn geval) en daarna nog een jaar naar een mkt gegaan ( medisch kinder tehuis)

waarmee ik niet zeg dat het bij jullie ook zo zal gaan, maar hou er rekening mee dat ( misschien geadviseerd wordt ) dat hij voor langere tijd op het mkd zou moeten blijven. en eerlijk is eerlijk, als ik jou verhalen lees zou dat nog helemaal zo verkeerd niet zijn. is het puur en alleen voor die 6 weken dan zou ik het ook niet doen als zoals nikita ookal zegt er alleen door de leidsters geobserveerd wordt.zijn er echt pedagogen en/of psygiaters en artsen bij betrokken wordt het een ander verhaal. anders zou ik eerder kiezen voor een vorm van observatie net als wij die gedaan hebben, waarin ze toch meer naar het stuk psyge en gedrag kijken.

ik weet niet hoe je man over het algemeen reageerd op alles wat er rond jullie zoon gebeurd. maar het is vrij normaal ( is me verteld door hulpverleners en de ka ) dat vooral de papa's zich hevig verzetten tegen het feit dat er eventueel iets met hun kind is. ( dat kan niet met hun kind is niks mis) hulpverleners zijn dat gewend en kunnen daar wel mee omgaan hoor. laat je daardoor niet uit het veld slaan. jullie zoon heeft recht op de juiste hulp en de juiste plek en daarbij horen nu eenmaal onderzoeken en een stempeltje uiteindelijk. anders gaan er simpelweg geen deuren open.

veel sterkte. als je nog vragen hebt hoor ik het wel.

 

ik heb 2 kindjes in mn groep gehad op het vorige werk die doorverwezen zijn voor een observatie naar een mkd. Alleen het is niet bij een observatie gebleven. Zij hebben daar uiteindelijk een tijdje gezeten en zijn later weer naar het kdv terug gegaan.

 

Mijn mening? Doen!
Het zal niet makkelijk worden en zoals al gezegd is, is de kans natuurlijk ook aanwezig dat het niet bij zes weken observatie blijft. Maar als je daarmee op de goede weg komt en meer weet waar je aan toe bent is dat voor zowel jullie als Quinn heel waardevol.
Met de juiste hulp kan er straks gekeken gaan worden naar wat jullie lieve zoontje voor mogelijkheden heeft en hoe je hem het beste kunt begeleiden om die mogelijkheden te benutten. Hoe eerder je erbij bent hoe beter.
Voor Quinn is het belangrijk om zo min mogelijk "mislukkingen" en faalervaringen mee te maken. Als je dus nu grondig laat uitzoeken wat er met hem aan de hand is en hoe jullie daar het beste mee om kunnen gaan, kun je dat straks ook mee laten wegen in bijv. schoolkeuze. Ook kun je bij zijn aanstaande basisschool duidelijker aangeven wat hij nodig heeft, zodat de kans op slagen daar groter wordt.

Ik heb zelf gewerkt op orthopedagogische (kinder-)dagcentra. Is wel iets anders dan MKD, maar ook daar deden we observaties.
Mijn ervaring is dat er in korte tijd heel intensief gewerkt wordt om het gedrag, mogelijkheden en beperkingen van een kind in kaart te brengen. Dat gebeurt meestal in een multidisciplinair team van begeleiders, orthopedagoog/gedragsdeskundige en vaak ook nog verschillende therapeuten (speltherapeut, fysiotherapeut, logopedist, muziektherapeut).

Wat betreft je man: Herkenbaar en ook ergens wel begrijpelijk zijn reactie. Het is een behoorlijke stap, die ook nog eens kan leiden tot een diagnose. Dat is me nogal wat... Je hebt natuurlijk dromen en verwachtingen ten aanzien van je kind en als er eenmaal een diagnose is gesteld, lijkt alles wat je had gewild en verwacht ineens onmogelijk.
Probeer je man ook de positieve kant van het verhaal te laten zien: Hoe langer jullie aan blijven modderen, hoe meer Quinn vastloopt. En een vastgelopen kind heeft geen of veel minder ruimte voor ontwikkeling.
Als jullie straks met de juiste handvaten en begeleiding een manier kunnen vinden om Quinn een veilige basis te bieden, is er waarschijnlijk ook weer veel meer ruimte voor ontwikkeling. Het zal jullie verbazen hoe veel er dan vaak nog te bereiken valt!

Heel veel succes en sterkte met het nemen van de beslissing!

 

k ken al je verhalen niet, maar ik sluit me wel helemaal aan bij de post van mamasim hierboven. heb zelf op een kinderdienstencentrum gewerkt waar kinderen met een verstandelijke beperking terecht kunnen vanaf twee jaar. er wordt idd heel gericht naar de kinderen gekeken en met meerdere disciplines naar een kind gekeken. als jou kind geobserveerd wordt in een mkd dan lijkt mij idd dat er wel meerdere disciplines naar je kind kijken.... het kan je alleen maar iets opleveren lijkt mij!!
veel sterkte!

 

Onze dochter Sam zit nu bijna 1 jaar op het MKD, en het is het beste wat we ooit hebben kunnen doen. Sam is via Bureau jeugzorg daar terecht gekomen. Er is een indicatie voor een jaar gegeven. Nu gaat ze na de zomervakantie naar een REC 3 school. Op het mkd observeren ze goed hoe het gaat door verschillende mensen. Wij krijgen iedere 6 weken een afstemmingsgesprek met de juf en de ambulante hulpverlener die ook bij ons thuis regelmatig komt. Sam heeft al heel veel geleerd, en wat wij het prettigst vinden dat Sam tussen bijzondere kindjes zit dat het niet zo opvalt dat zij anders is.

Heel veel succes, ik zou het echt doen hoor!

 

Wat betreft de bezwaren van je man: een instelling voor jeugdzorg kan nog zoveel doen, als ouders niet meewerken heeft het geen zin. Wat hij dus roept over die moeder kan heel goed, maar dat ligt bij die moeder en niet bij jeugdzorg of de jutters.
Verder: jullie hebben ten allen tijde de eindbeslissing over waar Quinn heengaat. Als je dus niet met jeugdzorg zelf wilt werken, hoeft dat niet en komen ze alleen in beeld om door te verwijzen en een indicatie af te geven: je kunt dan prima met ze overleggen met welke instantie je zelf graag in zee wilt en waar je dus graag een indicatie voor wilt, (uiteraard wel eentje die past bij de indicatie zoals die nodig is ).

 

Je kan ook contact opnemen met Stichting MEE en daar je verhaal eens doen. Wij zijn via MEE bij het intergraal vroeghulp team terecht gekomen, en Vigo is ook 6 weken lang geobserveerd door verschillende professionals (psycholoog, kinderarts etc.) Hierbij ben je niet meteen in aanraking met BJZ (misschien voor je man wel fijn?) en zij kunnen dan ook vertellen wat het beste is voor Quinn en jullie. Wij hebben er erg veel baat bij gehad, en als het goed is zal Vigo deze maand ook eindelijk beginnen in het speciaal onderwijs.

 

2 dingen.

mee klinkt leuk maar heb je op de lange termijnweinig aan. mee is een adviescentrum. als je helemaal niet weet wat voor kant je op moet, dan zou je het kunnen overwegen, maar hou dan in je achterhoofd dat ze als dusdanig weinig tot geen hulp kunnen bieden zelf.ze kunnen je dus sturen in en bepaalde richting. wat ook nog kan is dat je de 6 maanden hulp in huis aan neemt, als je man dat wel wilt. omdat je ook twijfeld aan jezelf, hun kunnen dan zien hoe je thuis bezig bent en bijsturen met tips. maar dit kan dus maar 6 maanden dan moet je alsnog verwezen worden naar elders.gezien hoe je zoontje daarop gaat reageren zou ik dat eerst goed overwegen of het je wat op gaat leveren..met de opvoeding wij hebben nu ook hulp van mee maar dat is maar 6 maanden. meer kan en mag mee niet doen. voor ons is het de enige weg om utieindelijk bij een begeleid kamerwoningsproject uit e komen emt onze zoon. voor een kind als jou zoon zou ik iets zoeken wat langduriger werkt.

wat betreft de bezwaren van je man richting de jeugdzorg. ik heb het zelf ook niet op de jeugdzorg, die maken me iets teveel blunders in allerlei gradaties. ik heb altijd hulp gezocht voor mijn kinderen via andere kanalen. de ggz bijv, maar nooit via de jeugdzorg zelf. misschien wil hij dat wel dan?

 

Onze dochter van nu ruim 3,5 jaar zit ook op een observatiegroep van een kinderdag centrum. Wij zijn hier via intergrale vroeghulp terecht gekomen en hebben een indicatie samen met MEE aangevraagd bij het CIZ. Over 2 weken is de observatie voorbij en er kunnen dan twee dingen gebeuren: er is niets aan de hand (wat wij niet denken) en ze kan "gewoon" naar een normale basisschool in september of ze gaat naar een "speciale school". Wij zijn in ieder geval blij dat onze dochter beoordeeld word en er een antwoord komt op onze vragen:

1: Op welke school is zij het beste af?
2: Zindelijkheidstraining, hoe moeten we hiermee verder?

Daarnaast willen wij weten waar onze dochter last van heeft, waar haar gedrag vandaan komt. (eventuele diagnose)

Als je meer info wilt hebben, ik ga hier niet teveel in op mijn dochter haar dingetjes, je mag mij altijd pb-en!

Ik zou dus ook zeggen, doen! Zonder de observatie van onze dochter zouden wij met onze handen in het haar zitten. En vooral : wat doen wij haar aan als wij haar naar de verkeerde school sturen?

Het blijft natuurlijk afwachten allemaal, maar heb zelf wel het idee dat wij er alles aan gedaan hebben om haar op de juiste school te krijgen en de juiste begeleiding te hebben gevonden.

Succes!

 

Even hierover, over die blunders van jeugdzorg: in de media gaan nogal veel verhalen rond van ouders die uit de ouderlijke macht zijn ontzet enzo. Jeugdzorg mag daar geen weerwoord op geven, omdat zij geacht worden de privacy van hun clientjes te respecteren. Om die reden ontstaat vaak het beeld dat jeugdzorg blundert, terwijl er wel degelijk situaties zijn waarin ouders heel terecht uit de ouderlijke macht zijn ontzet.
Niet om te zeggen dat jeugdzorg geen fouten maakt, maar ik denk dat hun imago een stuk slechter is dan het er in werkelijkheid aan toegaat.

Ik zou zelf GEEN hulp van jeugdzorg zelf willen, enkel een doorverwijzing willen, vanwege het feit dat casemanagers bij jeugdzorg nogal veel clienten in hun pakketje hebben zitten: van de lichte gevallen heeft een fulltimemedewerker zo'n 80 clienten in z'n pakketje, (wat dus betekent dat hij hooguit eens per maand ergens een uurtje langskan). Van de middelzware gevallen hebben ze er doorgaans 40 in hun pakket, (eens in de twee weken ee bezoekje) en van de zware gevallen (en daar vallen de verplichte zorgklantjes ook onder!) doorgaans zo'n 20 clienten.
Dat is veel en veel te veel en allemaal te danken aan het feit dat de regering en de provincies veel te weinig geld beschikbaar stellen om deze hulp te verlenen, (en aan het feit dat in sommige regio's het grote geld opgeslokt wordt door dure managers en directeuren ).

Even ter vergelijk: Ik werk zelf in de hulpverlening, (jongvolwassenen) en als ik fulltime zou werken, zou ik omgerekend 18-20 clienten hebben, maar dat zijn vrijwel allemaal clienten die met een niet al te zware problematiek kampen. Zelfs dan is 1 bezoekje per week regelmatig nog te weinig, en dan hebben we het over een situatie waar ik 1 individu begeleid.
Moet je dus nagaan hoe onhaalbaar het is om een gezin te begeleiden met 1 uurtje per week/per twee weken of zelfs per maand....
Ik zou dus echt adviseren om je door te laten verwijzen!

 

Een medewerker van jeugdzorg is er ook niet voor om de clienten te begeleiden, maar om lijntjes uit te zetten. Wij hebben er op dit moment van dichtbij mee te maken (stiefzoon en zijn halfbroertje, gaat/ging niet goed bij zijn moeder), en nu er eindelijk verplichte hulp is, gaat het goed in het gezin. Het gezin krijgt vanuit verschillende disciplines hulp. Deze rapporteren allemaal aan de gezinsvoogd, welke onder het oog van een gedragswetenschapper een gefundeerde afweging maakt.
Rozemarijke, met andere woorden: jij begeleidt jongeren (en daar heb je inderdaad je uren voor nodig) en een gezinsvoogd analyseert en zet lijntjes uit om bijvoorbeeld iemand als jij op het juiste gezin te zetten. Als dat eenmaal loopt heeft de gv niet zoveel tijd nodig.

Maar goed, das een heel andere vraag dan de ts heeft...