In de loop van tijd is mijn vriendenkring erg geslonken, dit vooral door verhuizingen. Met mijn beste vriendin heb ik altijd contact gehouden ook al wonen wij op zo'n 200 km afstand. Ik kom met regelmaat in het stadje waar zij woont omdat mijn familie hier ook woont en dan zien we elkaar altijd wel eventjes, verder kwam ze hier altijd wel paar keer in het jaar een aantal daagjes logeren en dan deden we gewoon gezellige meiden dingen. Ze is hier al een poosje niet geweest en dat terwijl ik haar regelmatig vraag of ze zin heeft om een weekje vakantie te komen vieren bij ons. Helaas komt ze niet meer zo vaak, ze heeft een scharrel gekregen en ze lijkt mij niet meer te zien staan. Deze zomer ben ik getrouwd en zij was mijn getuigen, natuurlijk wou ik veel dingen met haar delen maar af en toe reageerde ze zo kortaf dat ik het gevoel kreeg haar te irriteren en durfde uit eindelijk niet meer over mijn bruiloft te spreken zodat ik haar niet zou irriteren. Nu ik zwanger ben heb ik weer dat zelfde gevoel, daarbij zal het bij haar nog flink wat jaren duren tot zij ook zo in het leven komt te staan als hoe ik er nu in sta dit lijkt ons ook uit elkaar te drijven. Ik ben er echt kapot van, verder heb ik alleen mijn man in de omgeving waar ik woon ken ik vrijwel niemand en voel me gewoon ontzettend eenzaam. Ik weet niet precies wat ik met dit verhaal wil, maar het is even fijn om het van mij af te schrijven.
Inderdaad bespreken en pin je niet vast op die ene die ook nog eens zo ver weg woont... Kijk vast rond voor zwangerschapscursussen bijvoorbeeld yoga of zwangerfit.
Ik herken het. Ik ben een aantal jaren geleden naar het buitenland verhuisd en daardoor ook vriendschappen kwijt geraakt. Je moet er allebei moeite voor doen om de vriendschap in stand te houden, anders werkt het niet. Door een aantal gebeurtenissen in mijn leven kreeg ik ook steeds meer het gevoel in een andere wereld te leven als de vriendinnen van vroeger. Er komt letterlijk en figuurlijk meer afstand. Je kunt het bespreken met je vriendin en aangeven dat je meer actie van haar kant fijn zou vinden. Je bent nu zwanger en uit ervaring kan ik je vertellen dat je straks 'vanzelf' nieuwe contacten gaat krijgen. Ga naar zwangerschapsgym of -yoga of andere cursussen straks. Ik heb hier goede vriendinnen aan overgehouden in mijn huidige woonplaats, waardoor het gemis van de vriendinnen van vroeger veel minder is geworden.
Wij zijn ook 8,5 jaar geleden verhuisd. Geen 200 km. Wel 120 km en dat werd voor velen ook als iets onoverkomelijks gezien. Vrienden komen niet gauw hierheen (wel voor verjaardagen) want ze zien zo op tegen de rit. Maar als ze hier zitten zeggen ze keer op keer dat het ze zo meevalt. Helaas vergeten ze dat snel weer. We wonen ook langs de snelweg dus het grootste gedeelte rijden gaat ook lekker vlot. Wij hebben nog goed contact met de vriendengroep. Ze komen hier met verjaardagen en wij daar met verjaardagen. Als er uitjes zijn wordt het meestal al in steden gevierd die iets meer deze kant op liggen (gewoon omdat er in onze voormalige woonplaats wat minder te doen is wat dat betreft). Er wordt wel rekening mee gehouden. We hebben er ook wel geluk mee denk ik. Maar ja, wij staan dus ook wel altijd voor gelegenheden daar (als het even kan). Wij rijden natuurlijk wel veel vaker dan zij. Maar dat is ook wel logisch. Er is een vriendin die, toen ik zwanger was, haar relatie beëindigde en toen, net als jouw vriendin nu, heel anders in het leven stond en staat dan ik. Dat was mijn beste vriendin. Die relatie met die vriendin is ook verwaterd. Heel jammer vond ik dat. Maar het was ook de afstand wat dat deed. Je komt niet meer wekelijks bij elkaar over de vloer. Dus zij kreeg een andere beste vriendin en in het begin vond ik dat best jammer, maar aan de andere kant is het natuurlijk begrijpelijk. Ik spreek haar veel minder vaak. 2/3 keer per jaar zoiets. Maar dan is het wel meteen weer ouderwets gezellig. Ik heb de laatste jaren steeds de kinderen mee moeten nemen omdat ik dan geen oppas geregeld kreeg maar nu merk ik dat ik met haar vaker wil afspreken zonder de kinderen erbij. Zij heeft ook een kinderwens inmiddels en zover ik weet is dat nog niet gelukt. Ze vind het niet erg als ik ze meeneem maar ik wil af en toe ook weer lekker iets voor mezelf doen en dat kan dan fijn met haar. Wat betreft hier heb ik nooit echte vriendinnen gehad. En dat miste ik soms wel. Gewoon een plek om even op de thee te gaan, of te borrelen. Wel goede kennissen en ik ben hier op een teamsport gegaan. Maar sinds de oudste naar school gaat heb ik hier nu ook 2 heuse vriendinnen waar ik mee borrel, en theetjes drink e.d.(het klinkt cliché dat is me al die jaren ook gezegd dat ik hier vriendinnen zou krijgen als de kinderen naar school zouden gaan). Het komt dus echt wel. Onze dochters en mannen kunnen het samen ook goed vinden. En de zoontjes in principe ook al zijn die 7,3,2 en 1 en is het verschil tussen oudste en jongsten nu nog een beetje groot.
Herkenbaar! Ik ben dan wel niet verhuist maar mijn beste vriendin en ik woonden altijd al een uur rijden van elkaar. We waren altijd samen, deelden alles. Tot ik een vriend kreeg. Ik merkte dat ze nooit vroeg hoe het ging, toen we gingen samenwonen nooit gevraagd hoe gaat het en nooit eens gewoon kort als we elkaar spraken de vraag: en hoe is het met vriendlief? Sowieso ook niet naar mijn werk etc. Toen we verloofd hadden werd het nog erger. We leefden in 2 verschillende werelden. Ik samenwonend, bezig met bruiloft, zij vrijgezel, druk aan het stappen etc wat ze eerder nooit deed in de tijd dat stappen bij de leeftijd hoort ofzo. Kortom je hebt/krijgt allebei ineens zulke andere levens. Waar zij bezig was met lol maken, stappen, drinken, had ik dat wel een beetje gehad en was me aan het settelen en aan toekomst aan het denken samen met inmiddels ml. We hebben nog wel contact, maar zien elkaar weinig of niet meer. Heb ik hier last van gehad? Ja! Maar ik begreep ook dat het leven soms zo loopt en dat het voor haar wel eens moeilijk kon zijn misschien aangezien voor haar iedereen om haar heen bezig is met samenwonen, trouwen en kindjes en zij nog vrijgezel was. Ze heeft inmiddels een vriend. Misschien wordt het contact beter, misschien ook niet. De toekomst zal het moeten leren. Nou ja lang verhaal kort te maken. Ik begrijp je gevoel en ik ben hier ook erg verdrietig om geweest. Ik hoop ook dat ik door zwangerschapsgym oid leuke nieuwe contacten op doe, ook omdat ik eind dit jaar naar een nieuwe plaats verhuis dus daar niemand ken. Het leven brengt mensen bij elkaar en soms zorgt het leven er ook voor dat ieder weer een andere/eigen kant op gaat. En ja dat doet soms pijn