Mijn dochter is, haar hele leventje lang, bang voor honden. Het is heel extreem geweest, tegenwoordig kunnen we wel weer enigszins normaal over de stoep lopen als een hond passeert. Nu ze op school zit, komt ze ook in aanraking met andere kinderen die een hond hebben thuis. Ze is daar helaas zo bang voor, dat ze niet bij die kinderen durft te spelen (inmiddels zeker 4 klasgenootjes met wie ze had willen spelen, maar meteen afhaakte toen ze hond in beeld kreeg). Ik kan ook moeilijk verwachten dat mensen hun hond buitenzetten omdat mijn kind een middagje komt spelen. Ik heb het gevoel dat ze dus door haar angst dingen 'misloopt'. Ook een verjaardagsfeestje bij een kindje met hond in huis laat ze liever aan haar voorbij gaan, tenzij ze geruststelling heeft dat hond er niet zal zijn. Ik wil haar dus eigenlijk helpen om haar angst wat meer kwijt te raken zodat het niet zo'n rol speelt in haar 'sociale leven', maar ik weet niet hoe?
Toen ik een baby was hadden mijn ouders een asielhond die erg aggressief bleek naar kleine kinderen, ik heb toen een angst voor honden ontwikkeld (in het onderbewustzijn waarschijnlijk, herinneringen aan de hond heb ik niet). Toen de angst uit de hand liep hebben mijn ouders een hond in huis genomen. Ik heb een tijd huilend op de trap gezeten met de mededeling dat ik weg zou lopen als de hond niet het huis uit ging. Natuurlijk deed ik dat niet en ik wende aan de hond. Ik ben nog steeds geen hondenfan maar voor bekende honden ben ik niet bang meer.
Je zou eens kunnen kijken of er in de buurt iemand te vinden is die mensen / kinderen helpt met angst voor honden? Ik zou dan wel goed zoeken naar iemand die EN verstand heeft van omgaan met angst EN van honden.. (mocht je in Gelderland wonen dan weet ik misschien wel iemand)
Oefenen... Leren dat ze niet eng zijn. Leren hoe je een hond nadert en wat je vooral niet doet. Inclusief waarom je dat dan dus niet moet doen. Bijv als je wegrent denkt een hond dat je wil spelen. Als je hem van achter "bespringt" voelt hij zich aangevallen etc En oefenen Aaien, aaien en aaien. Met als vermakelijk bijeffect dat ze nu heel stoer op grote lobessen afstapt en die maar al te graag aait. Met de meneer met jonge chihuahua die elke dag voor onze deur staat krijgt d'r niet zo ver dat ze het beestje aait. (Die springt en blaft... Ok, tot kniehoogte... Maar dat vind ze dus eng.) Typisch genoeg vindt ze de hond van de overbuuf (onopgevoed en springerig) helemaal niet eng. Dus we gaan nog steeds vooruit
Ach wat sneu en ontzettend vervelend voor je dochter. Honden zijn zo verweven met onze samenleving. Je ziet ze letterlijk op elke straathoek. Wat hierboven ook al wordt beschreven is belangrijk. Wennen, met een moeilijk woord; exposure! Maar dat moet je niet forceren. Dan kan de angst dubbel zo hard terug komen. Waar komt haar angst vandaan? Ben jij (of je man) bang? Vaak is het ook angst voor het onbekende. Een hond is onvoorspelbaar. Maar je kunt ze een hond leren 'lezen'. Wat betekent het als zijn oortjes naar achteren staan of als hii zijn staart tussen zijn poten heeft? Wanneer kun je een hond aaien en wanneer niet? Dat maakt een hond voorspelbaar(der).
Frummelk: ik denk dat het ook komt doordat we van kleins af aan kinderen waarschuwen niet te dicht bij de hond te komen.
Dat mogen die van mij ook niet, op vreemde honden afstappen. Pas als ik zie als het ok is mogen ze er heen. Maar mijn oudste is ook nog maar twee Ik ga ze wel leren wanneer het wel of niet kan. Mja we hebben zelf een hond waar ze mee opgroeien. Dus ze zijn totaal niet bang en stappen op alle honden af, wat weer voor gevaarlijke situaties kan zorgen. Vaak zie je de angst ook bij een van de ouders. Hoezeer die ook zijn best doet om het niet te laten merken. Het spiegelt toch door in het gedrag. Onzekerheid qua handelen. En dat voelt een kindje.
Onze oudste was ook zo. Die ging echt niet spelen bij een jongetje uit haar klas, want die hadden en hond. Die moeder zei nog, dan gaat hij even in de bijkeuken en kan jij komen spelen. Zelfs dat deed ze niet. Ze was trouwens bang voor alle dieren. Totdat er vorig jaar een poes liep te zwerven bij onze caravan. Die kwam op een gegeven moment ook binnen. Madam zat toen bovenop de tafel. De jongste vond het niet eng en bleef maar aaien. Van lieverlee kwam ze van de tafel af en ging ook aaien. Aan het einde van het seizoen hebben wij de poes meegenomen naar huis. Ze is er helemaal gek mee en angst voor dieren is ze helemaal kwijt. Ze gaat nu spelen bij vriendinnetje met een hond. in de kinderboerderij zit ze in de knuffelhoek met cavia op schoot. Dat deed ze voorheen echt niet. Misschien is dat nog een optie om zelf een huisdier in huis te nemen. Dat heeft bij onze oudste echt geholpen.
Klopt dat het vaak zo is (ik dacht zelf zelfs altijd). Alleen hier was het zo dat onze boxer overleed toen onze dochter veertien maanden was. Toen hadden we nog een teckel, maar binnen een paar dagen vond ze grote honden in het park eng. Na drie maanden hadden we weer een boxer en sinds die tijd is haar angst weer helemaal weg. Mijn man en ik zijn (uiteraard) allebei niet bang voor honden, dus waar dat dan vandaan kwam? En ook zo snel nadat er geen grote hond meer in huis was, echt bizar! Bij haar hadden we het dus ook niet gered om alleen buitenshuis grote honden te aaien, denk ik. Ben blij dat wij weer een grote hond wilden, want het is echt ontzettend lastig als je kind er bang voor is.
Wat rot, ik was als kind ook zo bang voor honden, liep vaak echt even naar de overkant van de straat als iemand me tegemoet liep met een hond. Is vanzelf wel weggegaan en bij mijn vriendinnetjes hadden ze geen honden, dat scheelt. Later kregen we zelf een hond, maar toen was ik er al niet meer bang voor. Wij hebben nu zelf ook een middelgrote, zwarte hond. Regelmatig komen er kinderen over de vloer die bang zijn voor honden. Onze hond is echt superrustig, gaat niet blaffen, gaat niet eens naar ze toe en negeert ze meestal gewoon. Je merkt dat kinderen die eerst heel bang waren voor honden, na een paar keer bij ons bijna niet meer bang zijn, soms willen ze na een paar keer zelfs de hond aaien. Van verschillende ouders al gehoord dat ze verbaasd zijn dat hun kind bij ons thuis durft te spelen of zelfs niet eens meer echt bang is na een tijdje. Wie weet ken je ook iemand met een heel rustige, lieve hond die je kind gewoon negeert, zodat ze zelf kan ervaren dat het ook goed kan gaan? Overigens, ik laat de hond ook gewoon in de gang of in haar mand liggen tijdens speelafspraakjes met kinderen die heel bang zijn, daar maak ik geen probleem van en onze hond interesseert het ook niet zoveel of ze even apart ligt.
Nee, wij zijn niet bang, maar ik weet precies waar haar angst vandaan komt. Haar broer was panisch/hysterisch bang voor honden, dus dan liepen we door de wijk, als hij alleen al een hond zag dan verstijfde hij, stond letterlijk te trillen en ging keihard huilen/krijsen. Ik stond er wel naast te sussen dat er niets ging gebeuren, dat hond aan de riem zat, dat hij niet bang hoefde te zijn. Maakte geen dr*l uit, hij zat echt helemaal in zijn heftige angst. Dus tja, wie denk je dat mijn dochter geloofde. Ik die rustig stond te zeggen dat er niets was om bang voor te zijn, of haar broer die mega stond te flippen? Daarna nog een paar keer omver gelopen door loslopende honden en dus zo 'bevestigd' in haar angst, en daar zijn we dus nu... Ik zal eens kijken of ik samen met haar eens bij een van de klasgenootjes op bezoek kan en idd wat 'veilige' exposure kan creëren.
Heftig als.ze.zo bang is dat.ze.niet.bij vriendjes durft te spelen..... Wij hebben een labrador van 7 maanden, laatst paste mijn zus op de hond en kwamen haar schoonzus en zwager met hun kinderen . De jongste van 11 is heel erg bang voor honden. Onze grote pup, die zo dol als wat kan doen was even blij toen iedereen binnen kwam maar werd snel rustig. Het bange meisje is snel stil op een stoel gaan zitten en wilde niet naar Binta kijken. Wat doet die lieve schat van een hond..... Ze is heel rustig naast haar stoel gaan zitten... Schoof met haar zij tegen de stoel aan en na een minuut of drie legde ze heel voorzichtig haar kop op het been van het meisje. Toen ze een beetje ontspande durfde ze Binta zelfs te aaien! Ik was helemaal ontroerd toen ik dat hoorde. En laatst wilde mijn dochter met een klasgenootje spelen, ze is ook bang voor honden en wilde eigenlijk niet meer mee toen ze hoorden dat we een hond hebben. Ik heb haar verteld dat de hond in de bench zit als we thuis komen dus dat we rustig binnen kunnen komen, de jas op hangen en de schoenen uit kunnen doen zonder dat de hond bij haar kan komen. Toen we thuis kwamen ging dat prima, en hebben we afgesproken dat ze met mijn dochter op de bank zou gaan zitten en dat ik dan de hond uit de bench zou halen en dat zou halen. Ik had haar uitgelegd dat een hond graag wil snuffelen om te ruiken wie ze is maar dat.ze niet zal bijten of haar pijn wil doen. Dus de hond uit de bench en ik ben samen met de hond naar haar toe gegaan zodat ik Binta een beetje kon remmen in haar enthousiasme. Dit ging heel goed en later heeft ze haar geaait en toen ze naar huis ging zei ze " dag Binta, ik kom nog een keertje spelen hoor. "