eerst even mn beste zwangerschapskledij aangedaan wat t beste ondersteund, zo nog een paracetamol want mn koorts neemt weer de overhand. Als t vanavond nog zo is tog eens ff bellen
Bramtim wat heeft jullie zoontje een mooie naam gekregen. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verwerken van dit oneerlijke verlies.
Bramtim en familie, met tranen in mijn ogen en een dikke brok in mijn keel lees ik je berichtje....woorden schieten tekort.. Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen met het verwerken van dit grote verlies..........Dikke knuffel!! Liefs Krissie
@ Buikpijn is hier een beetje afgezakt, k doe nog wel ff rustig aan, nou ja ik dan. De kleine is heel de dag al te druk voor woorden, laat ik dat maar als goed beschouwen. Ook al terug denkende aan bramtim vindt ik nu even alles eng. 3 keer zwanger en 2 keer gebeurt met een lieve meid op t forum bij de mama's waar ik zat. Krijg er nog de rillingen van. Het is mn 3de maar ben onzekerder dan ooit
ja jammer genoeg wel. Lijkt zo dichtbij te komen, dat ik me zorgen maak om elk gevoel wat ik heb, hebben jullie dat ook?? Wat kan je voor iemand doen die net haar kindje is verloren bij de april 2007 mama's hebben we kaartjes en bloemen gestuurd maar helpt dat?? Niets helpt bij dit intense verdriet. We kunnen haar steunen maar de meeste steun kunnen wij niet geven. Hopelijk kunnen ze nog even genieten van hun prachtige mannetje. En ja wat kunnen wij voor hun doen??? Dit had nooit mogen gebeuren.
Met veel verdriet lees ik het van bramtim ..... Gecondoleerd.. Weet verder niet veel te schrijven.. Alleen dat ik jullie heel veel sterkte wens de komende tijd..
Roosje, als je je zo druk maakt, waarom bel je de vk dan niet gewoon? Hier heb je toch ook niets aan? Zo net even een winkeltje ontdekt! Leuk in de sale truitjes en een nieuwe broek gekocht! Kan ik ook weer in iets anders voor de dag komen
Bramtim heb gereageerd op je blog, wil jullie hier ook nog even heel veel sterkte wensen, koester de herinnering, dat je hem even bij je hebt gehad dat hij even jullie liefde en warmte heeft mogen voelen..... Dag lief sterretje.... het had anders moeten zijn!
hoi dames,ik lees het van bramtim Bramtim, gecondoleerd , vind het heel erg voor jullie! Heel veel sterkte!! liefsss xxx
nog ff update van hier. Ik heb er nu bijna geen last meer van mn buik dus denk dat t mn darmen waren. Heb ook diarree namelijk. sorry klinkt onsmakelijk
Zoals al gemerkt, zijn we even een beetje van slag maar we wilden graag ook de geboorte van Jurre met jullie delen. Het verhaal is misschien soms wat onsamenhangend of onvolledig maar verder dan de volgende omschrijving kwamen we op dit moment niet. Na de onrustige nacht volgde op dinsdag het bericht dat mijn bloedwaardes niet echt optimaal waren maar een infectie kon niet aangetoond of uitgesloten worden. Spannend dus maar besloten werd om met de Odisid remmers te stoppen en met de Adalat gewoon verder te gaan. Helaas werd die nacht mijn buik zo onrustig en had ik naast ruim bloedverlies ook verhoging. Alle tekenen van dat de bevalling op gang zou komen. Die nacht heb ik vanwege de pijn en het wegpuffen van de weeën weinig geslapen. Een slaappil en een injectie waar je normaal gesproken uren van slaapt, werkte maar twee uurtjes. Om 6:00 uur besloten om Man te bellen. Ik voelde me die nacht zo alleen en had een voorgevoel dat Jurre vandaag wel eens geboren zou kunnen worden. En omdat hij natuurlijk erg klein is, kan dat sneller zijn dan normaal en ik wilde niet dat hij te laat was en daarnaast had ik hem gewoon keihard nodig. Om 8:00 uur werd weer bloed afgenomen. De uitslag van de infectiewaardes was nog niet binnen en mijn vliezen braken nu centraal. Er werd een echo gemaakt en zo konden wij nog een glimp van de kleine man opvangen. Druk beweeglijk met een prima kloppend hartje maar met nauwelijks vruchtwater. Toch bespeurde ik bij de arts nog een vorm van hoop en hij deelde mede dat ze misschien toch een kinderarts zouden vragen om te kijken hoe hij het deed na de geboorte. Normaal is dit alleen het geval na 25 weken zwangerschap. Dan kijken ze hoe vitaal de baby is na de geboorte gedurende 1 minuut. Als hij alle tekenen geeft van een vechter gaan ze er volop voor. Is dit niet het geval dan zullen ze het kindje laten overlijden. Bij 26 weken gaan ze er hoe dan ook volledig voor om het kindje te redden. 24 Weken is dan wel heel erg uitzonderlijk vroeg en ons gevoel gaf ook aan dat we dat eigenlijk niet wilden. Dit hebben we ook voorzichtig uitgesproken. We werden naar de verloskamers gebracht. Dat is dan ineens een kille grote kamer waar het allemaal gaat gebeuren. De gynaecoloog verwijderde de cerclage nog voor de geboorte en meteen werd er getoucheerd om te kijken hoeveel ontsluiting er was. Dit was ongeveer 3-3,5 cm dus maar ietsje meer als waar ik twee weken daarvoor mee binnen werd gebracht. Ondertussen werd ook medegedeeld dat er toch geen kinderarts zou komen. Van de ene kant een opluchting maar ik kan niet ontkennen dat het toch ook een beetje schrikken was. De weeën namen langzamerhand in frequentie toe. Heel bijzonder om mee te maken. Natuurlijk kan Man op zon moment niet veel doen maar het was zo ontzettend fijn om hem bij me te hebben. Om toch enigszins de pijn te stillen kreeg ik een injectie om de scherpe kantjes eraf te halen op mijn verzoek. Een ruggenprik zou eventueel ook nog achter de hand zijn. Dit gaf heel veel rust en in een voor mij heel serene en bijzondere sfeer gingen we verder met bevallen. De weeën werden wat scherper maar de pijn was goed te doen maar heel onbewust ging er een knop om tijdens het wegpuffen. Onbewust besef je dat je straks ouders gaat worden van een gezond mannetje en dat je het ook af moet geven. Dat zorgde ervoor dat ik in paniek raakte tijdens de weeën. Helaas lukte het mij niet om de knop weer om te zetten en heb ik aangegeven om toch een ruggenprik te krijgen zodat ik hopelijk niet meer in paniek zou raken. De verpleegster van de verloskamer zou het even gaan overleggen. Daar zaten we dan Man en ik samen op de verloskamer. Er kwam een nieuwe wee opzetten die wat lichter leek dan de voorgaande en voor ik het in de gaten had, voelde ik dat het hoofdje van Jurre eruit kwam. Ik geloof dat ik op dat moment riep naar Man dat hij snel op het knopje moest duwen. Gelukkig kwamen de verpleegster en gynaecoloog in sneltreinvaart aangesneld en mocht ik bij een volgende wee proberen om hem geboren te laten worden. Die wee hadden we niet meer nodig want het licht aandrukken was voldoende om hem geboren te laten worden. Op dat moment wil je niet anders dan je kindje in je armen houden en genieten van elke seconde die we samen zouden hebben. We wisten dat hij variërend van een paar minuten tot maximaal een uur zou leven. Jurre werd op mijn borst gelegd en zo konden we genieten van zijn bewegingen, lichaamswarmte en hem heel goed bekijken. Alles erop en eraan en voor zijn leeftijd een gespierde en stevige knul. De navelstreng mocht doorgeknipt worden wat in dit geval betekende dat hij zou overlijden. Een moeilijk moment maar onvermijdelijk. Zo hebben we nog een hele tijd met zijn drietjes op de verloskamer gekeken naar elkaar, genoten van elkaar, fotos gemaakt en heel veel liefde mogen voelen en geven. Wat is het toch een geweldig gevoel om ouders te worden. Nu snappen we dat eindelijk ook en het is fantastisch. Je bent verliefd op je zoon en dat is zo een prachtig gevoel. Ook zagen we meteen dat hij echt duidelijk op ons leek. Het hartje van Jurre ging steeds langzamer en zachter kloppen en zijn bewegingen werden minder. De gynaecologe en verpleegster waren zo verbijsterd dat de kleine man zo actief, vitaal en beweeglijk was en als er een neonatoloog bij de geboorte aanwezig geweest zou zijn, zouden zijn handen gejeukt hebben om niet toch dit ventje een kans te geven.
Ondertussen dat wij genoten van Jurre werd geprobeerd om ook de placenta geboren te laten worden maar mijn lijf was gestopt met alles en hij zat muurvast. Nadat Jurre overleden was werd ik langzaamaan klaar gemaakt om naar de OK te gaan om de placenta onder narcose te verwijderen. Man ging mee en wat is het dan moeilijk om je kleine mannetje alleen achter te laten op de verloskamer. Op de OK werden we heel fijn onthaald. We werden gefeliciteerd maar tegelijkertijd ook gecondoleerd; zo begripvol. Terwijl ik lag te wachten tot de operatiekamer klaar was, begonnen ineens de weeën weer en tijdens het wegpuffen voelde ik dat ik veel bloed verloor. In eerste instantie vonden ze het toch wel meevallen maar bij de derde wee werd het zo hevig dat er uit voorzorg toch een arts bijgehaald werd die bloed bestelde. Een beetje bang was ik wel want stel je nou eens voor dat er met mij nu ook nog iets zou gebeuren. Tijdens een wee werd ik in slaap gebracht. Achteraf bleek ik 1,5 liter bloed verloren te hebben. Wakker wordend op de uitslaapkamer deed ik mijn ogen open en met een grote glimlach dacht ik aan mijn kleine mannetje. Wat was ik verliefd en trots op hem. Je voelt je helemaal vervuld van warme gevoelens. Man kwam me weer ophalen en samen werden we terug naar de afdeling gebracht. Jurre lag in zijn bedje al op de kamer en in de tijd dat ik weg was hebben Man en de verpleegster op de verloskamer hand en voetafdrukjes gemaakt. Het ziekenhuis heeft gelukkig veel ervaring waardoor het hele proces heel fijn verliep. Ze maken veel herinneringen omdat men weet dat dat fijn is voor later. Zo krijgt het ziekenhuis van een hobbyvereniging kleine troostquiltjes om babytjes in te wikkelen. En een andere herinnering waarvan wij gelukkig wisten dat het bestond was de mogelijkheid om een fotograaf van Stichting Make a Memory langs te laten komen voor een fotoserie. Zij maken kosteloos fotos van zieke of doodgeboren kindjes. Ruim een uur lang heeft hij samen met ons en de verpleegster onze Jurre zo mooi mogelijk in beeld proberen te brengen. Heel mooi en emotioneel en we kunnen niet wachten tot de fotos binnen komen. Zij maken echt een herinnering en dat op vrijwillige basis. Die avond hebben we samen nog uren van ons mannetje genoten en naar hem gekeken. Puntgaaf alleen veel te klein en dus niet klaar voor deze wereld. Hij heeft gewoon de pech gehad om in het verkeerde huisje te wonen. Een huisje wat het niet goed deed maar waarvan ook de artsen niet wisten dat dit kon gebeuren. De kans dat dit ons zou overkomen is kleiner dan het winnen van de staatloterij. Een onnodige curretage na de miskraam, kans van 1 op 55.000 op het syndroom van Asherman, daarvan genezen en vervolgens is er nog nergens in de literatuur beschreven dat Asherman lijdt tot cervix insufficiëntie. Ik ben de eerste een uitdaging voor de wiskundigen onder ons: hoe groot is die kans nou? Maar wat wij geleerd hebben, is dat kansen niks zeggen. Je hebt er niks aan en gelukkig hebben ze in het ziekenhuis ons ook nooit lastig gevallen met percentages. Het enige dat wij wisten is dat de kans dat Jurre te vroeg geboren zou levensgroot zou zijn en dat hij mocht blijven zitten heel klein. Maar na zoveel verdriet en tegenslagen hadden wij gehoopt dat het ongeluk dit keer ons voorbij zou gaan. Helaas zullen wij ook moeten leren om met dit verdriet om te gaan. Je van de ene kant intens gelukkig en volmaakt te voelen als ouders maar aan de andere kant het keiharde en oneerlijke afscheid. De komende tijd zal niet makkelijk zijn. De wereld dendert verder en die van ons staat stil. Veel mensen zullen niet begrijpen dat wat jij voelt hetzelfde is als alle andere papas en mamas. Dat je niet een twee drie weer aan het werk kunt gaan omdat je echt de tijd moet nemen om dit te verwerken. Elke kinderwagen en elke dikke buik voelt als een dolk die in je hart steekt. De kraamvisites van een aantal dierbare mensen om ons heen die ook rond mei/juni hun eerste of tweede kindje verwachten waar je nu al tegenop ziet. En dan over een tijdje . dan is Jurre alleen nog maar een sterretje voor ons tweetjes. De afgelopen twee weken hebben jullie reacties en jullie steun ons onbeschrijflijk goed gedaan. Het gaf ons de kracht en de moed om dit gevecht aan te gaan. Nu Jurre is geboren en overleden voelen we ons leeg, machteloos en zoals ik al eerder schreef intens verdrietig. Dat valt niet uit te leggen. We duikelen even kopje onder en hopen snel de kracht te vinden om het normale leven weer op te pakken. Morgen gaan we hem aangeven bij de gemeente Veldhoven en een mandje zoeken waarmee we hem zaterdag naar het crematorium zullen brengen. We gaan een moeilijke maar ook spannende tijd tegemoet. We krijgen nog kraamzorg en nacontroles in het ziekenhuis. Zo ben vooral ik erg bang weer Asherman te krijgen omdat er dus weer gecurreteerd is, na het verwijderen van de placenta. En voor de toekomst zal er ook nog van alles besproken moeten worden mochten we misschien ooit nog een keer een kindje willen als dat überhaupt (nog) mogelijk is. Maar dat zijn vragen voor later. Vandaag en de komende dagen, weken maanden zullen wij genieten van en verdriet hebben om Jurre. Onze zo gewenste zoon. Bedankt voor wie je bent kleine vent. Was het maar anders gelopen. Niet voor altijd in ons leven maar wel voor altijd in ons hart. Slaap lekker.