Vreselijk dat dat soort dingen gebeuren. Ik kan dat soort programma’s niet zo goed zien. Dat trek ik me echt te veel aan. En dat aantrekken/afstoten is inderdaad zo lastig. Het is uiteindelijk een soort selffulfilling prophecy. ‘Kijken hoe ver ik kan gaan en of ze dan nog van me houden.’ En uiteindelijk zo ver gaan dat er niet meer mee te leven valt en ze kunnen zeggen ‘zie je wel, ze houden niet van me.’ Is eigenlijk onmogelijk om mee om te kunnen gaan.
Even een update, aangezien ik weer even mij ei kwijt moet… Vandaag weer een flinke rollercoaster… Moeder appte gisteravond dat haar aanvraag voor uitreispapieren was afgewezen. Ze waren haar aanvraag eerst drie weken kwijt en daarbij zijn blijkbaar ook haar meegeleverde pasfoto’s kwijtgeraakt, waardoor haar aanvraag is afgewezen. Dus zij was helemaal van de kaart en ik ook. Toen vrij snel geschakeld en bedacht dat ik dochter dan maar ga brengen. Het was mooi geweest als ze hier was gekomen, maar de noodzaak is te hoog om te blijven wachten. Met name omdat dochter hier gewoon niet heel veel langer kan blijven. Ik heb volgehouden vanwege het uitzicht op een mooie afloop en een duidelijke tijdspanne, maar zonder dat zou dochter naar een crisisopvang gaan. Dus dat met moeder besproken en met pleegzorg en dan zou ik haar half april naar Canada begeleiden. Zelfde periode als ze met haar moeder zou terugreizen. Maar toen belde school, dat dochter niet in de les was verschenen en of ik wist waar ze uit hing. Nou, dat kon ik wel binnen 3x raden natuurlijk. En ja hoor, ze zat weer bij haar ‘vriendje’. Dochter opgebeld dat ze als de sodemieter naar school moest gaan en daarna, zoals ik dochter al meermaals had gewaarschuwd, heb ik ons crisisnummer gebeld en aangegeven dat dit echt de grens was en ik dit niet meer trok. En dus dat ze niet meer thuis kon blijven. Daarop zijn alle hulptroepen ingeschakeld. En ondertussen heb ik moeder ook weer op de hoogte gebracht. Ze reageerde heel begripvol en zei toen ‘waarom komen jullie dan niet komend weekend, dan betaal ik allebei jullie tickets. Natuurlijk hoeft ze mijn ticket niet te betalen, maar dat bracht wel weereen nieuw balletje aan het rollen. Kunnen we op tijd een visum krijgen, bv. En ja hoor, binnen een kwartier hadden we een appeoved op beide visa aanvragen. Om half 2 zat ons huis vol met onze pleegzorgbegeleiders en ambulante hulpverlener en hebben we knopen doorgehakt in overleg met dochter. En dus reizen we as. zaterdag samen af naar Toronto, tickets zijn geboekt. Dat was weer een hele heftige dag, maar nu is het einde dan echt inzicht en is het plan heel concreet. Komende dagen staan in het teken van regelen en afscheid nemen. En maandagnacht reis ik alleen weer terug en zal ook de rust echt wederkeren in huis. Nou hoop ik alleen dat er geen kinken meer in de kabel komen, want dat trek ik denk ik niet meer Maar we blijven vooral hoopvol en met het gevoel dat het dan zo had moeten zijn (ben ik normaal helemaal niet van…) Maar zo at ze vanavond voor het laatst met ons het avondeten als compleet gezin (ze gaat de komende dagen logeren bij haar vriendin) en we aten toevallig exact hetzelfde als op haar allereerste avond bij ons thuis. Dus de cirkel is rond denk ik dan maar.
Wat een rollercoaster @Adje! Heb echt heel veel respect en bewondering voor hoe jij en ook je man en gezin jullie je hier doorheen slaan. Ik hoop en bid voor jullie dat Pasen met recht een nieuw begin mag zijn! Voor je dochter en haar moeder, maar ook voor jou en je gezin!
Och adje, ik kreeg gewoon een verhoogde hartslag van het lezen van je verhaal. Wat een klap elke keer weer. Het lijkt nu goed af te lopen, maar wat is dit een achtbaan. Zou je willen adviseren om jezelf (en andere gezinsleden) ook de tijd hierna goed in de gaten houden. Want ik heb het gevoel dat dit er nog eens moet uitkomen.
Wat een heftige dag weer @Adje, fijn dat er nu heel concreet afspraken zijn. Hopelijk gaat het allemaal op deze manier door. En wat tuc zegt, hou jezelf goed in de gaten er na , trek snel aan de bel, want jullie komen zo uit een hele heftige tijd en dat moet er nog een keer uit.
Jeetje wat heftig weer. Wel fijn dat er nu een concreet plan is. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende dagen, en ook daarna ❤️
Och Adje toch, wat een emotionele achtbaan gaan jullie door Heel veel sterkte gewenst de komende periode. Dikke knuffel ❤
Oké ik ga mss heel negatief klinken nu maar let aub op met haar vriendje en gaan slapen bij vriendinnen. Op basis van wat ik hier al las zou ik echt schrik hebben dat ze samen met die kerel de benen neemt.
Je neemt me de woorden uit de mond Nog even volhouden @Adje. Meer dan je alle sterkte van de wereld wensen kan ik niet doen. Ik word al gestressed van het lezen van je relaas. Ik hoop dat er door iedereen in dit verhaal spoedig rust gevoeld mag worden. Je zou van wel minder overspannen raken..
Ik lees het hele topic al mee, maar had volgens mij nog niet gereageerd. Wat een onwijze rollercoaster voor jullie. Heel fijn dat vandaag iedereen kon invliegen en er zoveel geregeld kon worden. Hopelijk verloopt alles nu zoals gepland en kunnen jullie binnen het gezin gaan werken aan rust en herstel, heel veel sterkte nog de komende dagen. Ongetwijfeld zullen de emoties alle kanten op gaan.
Heel heftig! Wat een emoties! Heel veel sterkte, geluk, succes, liefde en kracht toegewenst voor deze laatste dagen hier , en de periode dat je daar zal zijn. En dan.. de thuiskomst. Let goed op jezelf meis. Maar dat zal je vast doen <3 Oh en.. dochter verblijft bij een vriendin zeg je, maar weet je zeker dat dat een goed idee is? Dat ze er niet vandoor gaat met lamlul-vriendje?
Ja dit schoot ook door mijn hoofd. Al hoop ik natuurlijk dat het de komende dagen allemaal "soepel" verloopt.
Dank je, Tuc! En dat is advies die ik ter harte neem. Ik kan nu inderdaad nog niet alle emoties toelaten, maar ben stiekem ook wel bang voor ‘wat straks’. Ik heb ook vandaag bij de pleegzorgbegeleiders aangegeven dat ik het goed in de gaten hou en we anders het maar in de groep gooien bij de huisarts. En de pleegzorgbegeleiders laten ons nog niet zomaar ‘los’. Dus ze zullen er zeker ook nog zijn als nazorgtraject.
Nee hoor, is niet negatief. Is heel realistisch helaas. Maar ik heb nauw contact met de moeder van dat vriendinnetje, dus dochter weet dat ze echt daar moet zijn en niet de boel kan/mag belazeren. Die moeder is haar zelfs net komen ophalen hier zodat ze zeker wist dat ze daar ook terecht zou komen. We hebben nu ook een plan waarin dochter is meegenomen, zodanig dat ze er ook achter kon staan en nog genoeg afscheid kan nemen. En daarin hebben we haar moeder ook een rol laten spelen. Dus dat moet voldoende zijn. En is het dat niet, dan gooit ze haar eigen ruiten in. Het is nog maar een paar dgn. En we willen nu gewoon geloven dat ze dat wel volhoudt.
Ik snap je zorg hoor, die hebben wij net zo goed. Maar de moeder van dat vriendinnetje speelt hier ook een grote rol in en neemt haar verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn dochter zeer serieus. Dus dochter weetbook datber contact en controle is. Maar dit was onderdeel van haar mee krijgen in het plan. Ze kon de keuze die ze kreeg (of in de crisisopvang of versneld naar moeder) niet helemaal behappen en begon eisen te stellen. We hebben dus mbv pleegzorg een soort middenweg moeten bewandelen om ook haar neus dezelfde kant op te krijgen en haar het gevoel te geven dat ze nog iets van controle had.