Hi meiden, Mijn jongste zoontje is nu 8,5 maand en heeft last van verlatingsangst. Overdag uit dit zich in heel hard huilen als ik bij hem wegloop. Het slapen overdag gaat wel prima: ik leg hem op bed, loop zijn kamer uit (dit ziet hij ook) ik hoor hem nog wat brabbelen, maar hij gaat eigenlijk altijd zonder gezeur slapen. 's Avonds zet hij echter het hele huis op stelten. Hij raakt compleet overstuur als ik wegloop uit zijn kamer. Ik vind dit erg zielig. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Meegaan in zijn angst en hem bij me houden? Ik ben bang dat ik hem dan 'verpest'. Bij mijn oudste zei iedereen altijd tegen me dat het vanzelf goed zou komen als ik hem bij me zou houden en zou troosten, maar omdertussen zijn we een paar jaar verder en is hij nog bang om alleen te gaan slapen. Ik vind het dus heel moeilijk om te bepalen wat ik met de angst van mijn jongste moet. Iemand tips? Bedankt alvast!
Hoi, Heel herkenbaar, mijn zoontje van nu 1 heeft nog steeds last van verlatingsangst. Overdag totaal geen probleem maar in de avond? Drama! Ik snap zo goed wat je bedoeld en hoe je je voelt. Dus ik lees mee!
Herkenbaar. Toen bij me gepakt... en even kroelen. Meestal was het dan wel goed. Maar ze konden er ook een ''spelletje'' van maken. Dus ja, op den duur zo van, ja wacht eens, ik kijk wat er gebeurt als ik niet gelijk terug ren.. en na 10 minuten huilen was het stil... tis moeilijk weet het. En soms net al wat ik typte, hebben ze gewoon nodig en is het na het knuffelen weer goed.
Lastig is dat hè? Ik ben zelf niet zo van meegaan in zijn angst, omdat je hem dan de boodschap meegeeft dat hij terecht bang is. En dat is niet zo natuurlijk, het is heel gewoon om 's avonds alleen te gaan slapen. Een methode die vaak goed werkt is om de 5 à 10 minuten terug te gaan, hem een aai over zijn bol te geven en nogmaals welterusten te zeggen. Je laat zo weten dat je er nog bent maar dat het nu tijd is om te gaan slapen, blijf dus steeds maar kort en haal hem niet uit bed. Je gaat ermee door totdat hij in slaap is gevallen. Het vraagt wel een wat langere adem: het kan wel een uur of langer duren voor een aantal dagen, maar daarna gaat het beter, geef dus vooral niet te snel op. Het is even zwaar maar als hij het eenmaal door heeft is dat voor iedereen beter!
Hier heb ik wel altijd toegegeven. Ze zijn echt ontzettend bang, zodra jij wegloopt, weten ze niet dat je ook nog terug kunt komen. Misschien ben je wel voorgoed verdwenen? Daar zou ik ook bang van worden. Ik heb altijd naast haar bedje gezeten. Rustig tegen haar gepraat dat ze niet bang hoeft te zijn, soms een liedje gezongen. Ze bleef wel altijd in haar bedje. Ergens tussen tien en elf viel ze dan in slaap. Een zware tijd, maar na drie weken was het ineens over en ging ze zonder morren slapen. Nu heeft ze af en toe nog eens een moeilijke avond, maar ik hoor wel aan haar huilen of het paniek is, of dat het gewoon niet willen slapen is. Paniek negeer ik nooit. Hoe meer geborgenheid en veiligheid ze voelen, hoe sneller ze weer de rust vinden. Dat is in ieder geval mijn ervaring. Ik denk wel dat welke weg je ook kiest, je heel consequent moet zijn. Teveel gezelligheid, uit bedje mogen e.d. is niet bevordelijk. Dus daarom dat ik mijn dochtertje wel in bed liet, om haar te leren dat haar bedje niet eng is en dat slapen niet eng is. Ze ging door een moeilijke periode en dat was mijn manier om haar er doorheen te slepen. Maar voor iedereen werkt weer wat anders. Doe vooral wat goed voelt!
Neem de angst serieus, het is absoluut geen verwennen als je eraan toegeeft... Onze dochter heeft ook een korte periode gehad, precies tegelijk met een sprongetje. 3 dagen bij ons geslapen anders deden we allemaal geen oog dicht... maar na die 3 dagen ging ze weer zonder te mopperen in haar eigen bed slapen. Als we bij familie kwamen dan zette ze het ook op een brullen als we haar bij iemand op schoot zette. We hielden haar dus gewoon lekker bij ons en na een klein half uurtje observeren vond mevrouw het wel prima om even bij iemand anders te zitten. Op het kdv gelukkig geen problemen ervaren, ze is dol op al haar leidsters!
Blijft op de zelfde verdieping wat 'rommelen'. Zo hoort je zoontje dat je in de buurt bent en dit geeft een veilig gevoel. Beetje gaan opruimen, strijken oid