Hallo, Onze dochter (16 maanden) is erg eenkennig. Dat is ze altijd al geweest, maar het is een tijd beter gegaan. De laatste weken is het echter weer heel erg. Zelfs papa is vaak 'eng'. In principe accepteert ze alleen mij in haar buurt. Nu zouden wij zaterdag even voor een nieuw bed gaan kijken. Samen met onze ondernemende dreumes is dat geen doen. Daarom hadden we afgesproken dat ze even bij opa en oma blijft. Die kent ze, al ziet ze ze niet vaak (zo'n 1 keer per maand). Die hebben vaker op haar gepast, maar de laatste keer was het al lastig. Ze was erg overstuur toen we weg gingen, al ging het daarna wel weer even beter. Dat was wel gewoo bij ons thuis, nu zal het bij opa en oma thuis zijn. Wat is nu wijsheid? Is het beter om toe te geven aan haar angst en haar bij ons te houden? Of moet ze toch leren dat het niet eng is en mama weer terug komt? Ik vind het alleen zo zielig om haar zo overstuur achter te laten. Ik lees veel tegenstrijdige adviezen. Zijn hier moeders met ervaring hiermee?
Ja, onze oudste was van 4 maanden tot ongeveer 3 jaar ongelooflijk eenkennig en angstig. Ik voelde me altijd zooooo schuldig als ik weg ging. Maar ik heb haar toch wel regelmatig bij een oppas achter gelaten. Op vrijdag pasten opa en oma altijd op, ééns in de twee weken hadden we 's avonds een meisje aan huis en dan was er af en toe een losse oppas voor 'grote dingen' (notaris, keuken kopen, etc.). Meestal was het afscheid nemen het moeilijkst en ging het daarna een stuk beter. Maar ze was altijd wel weer héél blij als ik terug was en keurde dan de oppas geen blik waardig meer of begon opnieuw te snikken zodra ze hun kant op keek... Eigenlijk heb ik niet echt advies voor je, behalve gewoon doen wat jou het fijnst/handigst lijkt. Ik denk niet dat je dochter minder eenkennig wordt als je haar vaker bij een oppas achterlaat. Ik denk niet dat ze langer eenkennig blijft als je haar meeneemt. Het is gewoon 'uitzitten', dus ik zou doen wat je gevoel je ingeeft. En kinderen die bij hun liefhebbende opa en oma blijven, zijn niet echt zielig natuurlijk. Dus als jij liever samen voor een bed gaat kijken: gewoon doen!
Kan er iemand oppassen die ze vaker ziet? Haar als ze zo eenkennig is achterlaten bij iemand die ze maar een keer per maand ziet, lijkt me inderdaad niet zo handig. Lieve grootouders, ongetwijfeld, maar toch. Ik weet eigenlijk niet wat ik zou doen. Mijn dochter had in die periode verschillende opvoeders in haar leven die ze vaak zag. Ze was wel héél eenkennig zolang ik in de buurt was, maar kwam in ieder geval wel in een vertrouwde omgeving terecht als ik er niet was. En dat lukte dan wel.
Zoontje is ook eenkennig dat wil zeggen: als ik erbij ben. Zodra ik weg ga gaat hij huilen maar als ik dan weg ben schijnt het goed te gaan. Hier ga ik dus wel gewoon (ik moet ook werken dus ja) maar ik vind het wel zielig. Hij gaat wel naar plekken waar hij vaker komt (kdv en mijn ouders, komt hij wekelijks) opa en oma lijkt mij een goede keuze als er niemand anders is die jullie wekelijks zien?
Ik zou het wel doen. Dat ze papa zelfs eng vindt, vind ik wel zorgelijk eigenlijk en niet gezond. Ik zou er dus zeker aan werken dat ze er aan went om af en toe bij iemand anders te zijn. Meestal gaat het toch wel beter als de ouders uit beeld zijn. Als het echt niet gaat kun je altijd weer terug gaan toch? Anders kun je nooit wat...
Bedankt voor de tips! Er is helaas niemand die ze vaker ziet en die ook op kan passen. Alle familie woont op zo'n afstand dat we ze niet vaker dan 1 of 2 keer per maand zien. Ik spreek wel wekelijks af met een vriendin die ook een kindje heeft, maar die staat op het punt te bevallen van haar tweede, dus dat is op dit moment niet zo handig. Haar extreme angst voor iedereen, zelfs vaak voor papa, is idd niet helemaal hoe het hoort. Hiervoor zijn we ook in behandeling (sensorische integratie ivm haar prikkelverwerking waar dit ook verband mee houdt). Maar soms is het lastig, want het is niet altijd haalbaar om 24/7 bij haar te zijn. Ik vind het alleen altijd zo moeilijk om haar dan zo huilend achter te laten.
Ze zal er toch aan moeten geloven. Wat je al zegt, je kint er niet altijd bij blijven. De oudste hier. Nu 2 jr en 3 mnd heeft dit ook heel erg gehad. Vooral op het kdv. En vaak is dit dan snel weer over wanneer ik weer weg ben. Ze houden ook extra rekening met hem. Zelfde persoon die op doet en dan staat zijn mandje met boekjes enzo klaar. Het werkt. Is natuurlijk weer heel anders, maar de persoon die oppast zal moeten kijken hoe ze af te leiden is, haar zinnen kan verzetten. Hier helpen bepaalde soorten speelgoed, het mogen helpen of een filmpje. Succes.
Hier begint de oudste af en toe eenkennig te worden. Maar ik ga er niet in mee, want ze heeft gewoon geen keuze soms. Vaak is het ook, dat als ik buiten beeld ben, er niets meer aan de hand is.