Hallo dames, Ik lees al enige tijd mee op dit forum, en heb besloten om ook hier mijn hart te luchten. Op mijn 19e ben ik ongepland zwanger geraakt van een jongen van 25. We hadden een hele heftige relatie waarin hij veel drugs gebruikte en erg agressief was. Ik was erg naïef en zag dit allemaal niet. Ik heb uiteindelijk met 10 weken zwangerschap de relatie verbroken, dit kwam hem wel goed uit, hij wilde toch niks met mij en de baby te maken hebben. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer wat van hem vernomen. Op een gegeven moment kwam ik in contact met mijn huidige man, we hadden al een aantal jaren contact. Maar meer op een vriendschappelijke manier. We werden verliefd op elkaar. Ik was op dat moment wel zwanger, maar dat maakte hem niks uit. Hij wilde met alle liefde voor mij en de baby zorgen. Hij is mee gegaan naar de verloskundige afspraken, echo's en hij is ook bij de bevalling aanwezig geweest. Hij is gewoon echt de vader van mijn eerste kindje, en het voelt ook niet anders. Op een gegeven moment zijn we samen gaan wonen in een leuke kindvriendelijke buurt en zijn we ook nog getrouwd en hebben een prachtige bruiloft gehad. Op het feit na dat er al een kindje was, het ideale plaatje. Vorig jaar besloten we samen voor een kindje te gaan. Ik was al best snel zwanger. Toen ik eenmaal zwanger was, merkte ik dat het wat minder ging in onze relatie. Ik had veel stress van mijn opleiding waar ik nog steeds mee bezig was, mijn contract was niet verlengd in verband met mijn zwangerschap, we leefde een beetje langs elkaar heen. Ook was mijn man erg "opstandig". Toen we een jaar getrouwd waren, vroeg ik aan mijn man of we konden praten over de situatie nu. Hij vertelde mij dat hij ook voelde dat het niet goed ging, en dat hij zeker niet de makkelijkste was geweest de afgelopen tijd. Hij vertelde mij dat zijn gevoelens voor mij weg zijn en dat hij gevoelens heeft voor een vrouwelijke collega op zijn werk. Er zijn veel dingen gezegd; hij vertelde mij namelijk dat hij eigenlijk helemaal geen tweede kind wilde, maar dat hij dat niet durfde te zeggen en hij had de scheiding al helemaal in gedachten. Hij zou gaan verhuizen naar de stad waar hij werkt (en overigens ook zijn collega woont) en hij zou dan de kinderen wel 1x in de twee weken zien. Dat hij al zover was in zijn gedachten kwam voor mij als een enorme schok. Ik wist wel dat het even niet zo goed ging, maar dat hij al zo ver was? ik dacht dat we gewoon even een dipje in onze relatie hadden. Ik ben ondertussen nu 30 weken zwanger, en er is veel gebeurd. Hij is al een week bij zijn ouders gaan wonen, en weer thuis gekomen. Hij wil erg graag seks, in een aanloop daar naartoe doet hij heel aardig, vervolgens hebben we seks en de volgende dag dat hij thuiskomt is hij weer nors. Ook geeft hij aan dat hij het echt aan het proberen is om zijn gevoel terug te krijgen, terwijl hij het hele weekend bij zijn ouders is om te klussen en van ma t/m vrij werkt hij waarvan hij twee avonden over werkt. Ik heb hem al gevraagd om gezellig een weekendje weg te gaan, of naar de film, maar dat wil hij niet. Als ik naar zijn collega vraag dan wordt hij heel boos, hij zegt dat het er volledig los van staat. van de hele situatie. Ik geloof dat niet zo, en zeker niet na het lezen van de verhalen van een aantal dames hier. Hij schermt zijn telefoon af en als hij een smsje krijgt draait hij zich helemaal om zodat ik niet mee kan lezen. Hij wil het gewoon niet proberen om het beter te maken. En ik denk dat dat komt omdat al zijn pijlen gericht staan op zijn collega, en ik eigenlijk maar in de weg loop. Met Pinksteren gingen we weg met zijn hele familie en dat was erg gezellig. Hij gaf aan dat hij op zo'n dag echt beseft wat hij op het spel zet. De hele dag heeft hij erg lief een aardig gedaan. Dinsdag ook nog. Maar woensdag was het weer mis en kwam hij nors en chagrijnig uit zijn werk. Ik maak me ernstig zorgen over onze toekomst, ik zie het namelijk erg somber in. En het idee dat ik straks een alleenstaande moeder ben van 23 met een kindje van 3 en een baby, zonder diploma en nu zonder werk maakt me erg bang. Ook wil ik gewoon nog zo graag dat het goed komt, ik hou zoveel van mijn man. Aan de ene kant ben ik ook erg boos op hem dat hij ons in zo'n situatie zet, hij is al 29 jaar en kan gedraagt zich echt onverantwoordelijk. Hebben jullie misschien ideeën, tips en adviezen?
Wat een rotsituatie. Wat zul jij je eenzaam voelen.. Dat je heel graag wilt dat het goedkomt en veel van hem houdt, herken ik. Ik zit wat dat betreft in dezelfde situatie. Toch denk ik dat afstand nemen het beste is wat je nu kunt doen. Hij moet echt gaan voelen wat hij mist. Ik snap dat dat ontzettend moeilijk zal zijn, ook gezien het aantal weken dat je zwanger bent, maar hij eet nu zeer waarschijnlijk van twee walletjes en jij bent een speelbal van zijn lusten en gevoelens. Geheimzinnig doen met zijn telefoon en sms'jes geeft echt heel duidelijk aan dat jij nu niet op hem kunt vertrouwen. Mijn advies is zo snel mogelijk veel afstand nemen, niet in een huis wonen, alleen contact hebben om het kindje van 3 en keihard tegen hem zijn. Hij gaat of volledig voor jou en jullie gezin, of niet. Alle andere dingen, werk, opleiding, zijn nu niet het belangrijkste. In Nederland kom je echt niet op straat te staan. Wonen je ouders in de buurt? Hoe is je netwerk? Probeer je op jezelf, je kind en baby te richten en geen energie meer aan hem te verspillen nu. Hij komt vanzelf terug als hij merkt dat het voor jou alles of niets is. Heel veel sterkte en wijsheid! Liefs
@Cat1980 Bedankt voor je reactie! Wat ontzettend vervelend dat jij ook in een zelfde situatie zit. Ik ben heel erg bang om afstand te nemen, omdat ik denk dat het twee kanten op kan gaan. Of hij ziet inderdaad in wat hij mist of hij vindt het wel lekker zo. En ik ben bang voor het laatste, hij gaat dan waarschijnlijk (tijdelijk) terug naar zijn ouders en zijn moeder zal hem heerlijk gaan verwennen. Maar je hebt zeker gelijk, ik denk dat het nu tijd is om te laten zien dat ik ook een mens met fatsoen ben. En niet zo behandeld wil worden. Mijn ouders wonen gelukkig in de buurt, en ik krijg heel veel steun van ze. Ook financieel. Maar ik ben zo blij dat ik eindelijk financieel afhankelijk ben, dat ik me niet prettig voel bij het idee dat ik straks ze weer op kosten moet jagen. Bedankt voor je advies en ik hoop dat jouw situatie ook beter wordt of misschien al is. Liefs!
Ik zou hem toch echt wel voor de keuze stellen: Het is jullie gezin of hij zoekt het zelf alleen maar uit en dan verhuist hij maar. Maar de wispelturigheid die er nu is, is niks en de naam "relatie" nauwelijks waard. Wat ben je immers met een "partner" waar je niet van weet wat je aan hem hebt? Waar je niet van weet of als je straks 2 kinderen hebt, of hij er wel is? En als 't gras dan elders groener is voor hem (bij zijn moeder of bij die collega), dan heb je tenminste duidelijkheid in je leven en kan je voort met die situatie. Niet makkelijk, maar dat is het nu ook al niet.
lastige situatie. denk dat je 1 ding wel verkeerd ziet. je al lang blij dat je nu eindelijk financieel afhankelijk bent. en je wil niet weer bij je ouders om geld vragen. maar je bent niet onafhaneklijk want je hebt je man nu nodig om je te onderhouden. ik zou die vent eruit zetten. en ervoor zorgen dat jij je leven op de rit krijgt met je kindjes. weet hij later zeker dat hij voor jou en jouw kids gaat en jij wil dat prima. maar zorg ervoor dat je je eigen boontjes kan doppen. ga een opleiding daar zijn tal van mogelijkheden voor vraag maar aan de gemeente of het uwv. want geloof het of niet er zal toch een tijd komen dat je zelf geld moet gaan verdienen en aan het werk zal moeten. en dan kun je maar beter een opleiding hebben. zo lang jij niet een baan hebt en je eigen centjes verdient loop je op andere hun zak te teren. of je nou getrouwd bent alleen staand en en uitkering krijgt maakt niet uit. ik ben getrouwd heb 2 kleine kindjes en ben zwanger van de 3e en werk 24 uur in de week. en heb tijdens mijn werk een mbo 3 opleiding gedaan. daarnaast poets in mijn huis zelf. dus aan tijd zal het niet liggen het is meer de wil om het te doen. en dat het nu nog niet kan nap ik maar zodra de jongste 10 weken is kun je van alles gaan ondernemen. ik ozu zegen skraap jezelfbij elkaar geef jezelfeen rotschop onder je kont en ga ervoor maak er wat van!!! dat ben je verplicht tegenover je kindjes. ik denk niet dat je op zo'n directe reactie zit te wachten en als iedereen commentaar wil geven ga je gang. we schieten er niks mee op als we met zn allen gaan bleren over hoe erg het is en wat een rotzak het is. ik geef je een oplossing, waarmee je dit probleem niet meer zult hebben. wees echt onafhankelijk (wedden dat die vent snel weer terug is. mannen vinden vrouwen die voor zichzelf kunnen zorgen veel aantrekkelijker dan de vrouwen die altijd thuis zijn en afhankelijk zijn. niet in alle gevallen natuurlijk) en meid heel veel strekte het isniet makkelijk hierin te zitten als je 30w eken zwanger bent. maar je bent nog jong. maak er wat van!!
Ik snap jouw reactie niet zo hoor Tines mam van 2, ze werkte toch gewoon.. haar contract is alleen niet verlengd. Waarom zo'n aanvallende reactie over werk?
@Tines Bedankt voor je reactie. Ik ben alleen wel van mening dat je niet zo maar overal van uit moet gaan, en daar je ongezouten mening over moet geven. Omdat ik natuurlijk niet alle details van mijn relatie en leven hier heb beschreven, wil ik graag even op je reactie inhaken. Ik ben niet afhankelijk van mijn man. Voordat ik zwanger werd van mijn tweede kind had ik een goede baan baan. Mijn man werkt ook. Hierdoor hadden wij samen een erg fijn inkomen en konden wij allerlei leuke extraatjes betalen. Toen mijn vaste contract er aan zat te komen, heb ik een gesprek gehad waarin mij mondeling werd bevestigd dat ik een vast contract zou krijgen. Ik vond het niet prettig om mijn zwangerschap te verzwijgen, en heb dit een paar dagen later bekend gemaakt aan mijn leidinggevende. Omdat ik bij een grote organisatie werk, moest mijn leidinggevende de nieuwe situatie (mijn zwangerschap) voorleggen aan de directie. Omdat er op mijn afdeling al vijf collega's in die ziektewet zitten, gaf de directie als argument dat ze met mij als zwangere dat risico niet durfde te nemen, om straks een zesde persoon in de ziektewet te hebben. Helaas is het zo dat een werkgever een contract voor een bepaalde tijd zonder enige reden op te hoeven geven kan beëindigen. Ik heb een mooie referentie op papier mee gekregen, en dat was het. Ik wilde graag na mijn zwangerschapsverlof beginnen met een opleiding, hierdoor zou ik niet meer zoveel uur kunnen gaan werken als ik voorheen deed, dus zouden we het even met wat minder inkomen moeten doen. Het gene waar ik mij nu dus zorgen over maak is de opleiding die ik niet meer kan doen, omdat hierbij in ieder geval één vast inkomen voor nodig is. Wij hebben ons hele leven ingericht op onze twee salarissen, denk aan mobiele telefoon contracten, een (gelukkig) huurhuis waar ik niet alleen in kan blijven wonen. En als ik straks weer een baan vindt na mijn zwangerschapsverlof kan ik inderdaad gewoon gaan werken en eventueel een nieuwe opleiding zoeken, maar wat betreft ons leven en het afhankelijk zijn van mijn ouders (denk aan: tijdelijk bij hen intrekken met twee kinderen, de kosten van bepaalde middelen waar een contract aan vast zit die ik niet alleen kan betalen). Dus om mezelf een rotschop te geven.. nee vindt ik niet erg toepasselijk.
@kaboutermeis; je hebt helemaal gelijk. Ik ben er alleen erg bang voor. Voor zoals het nu gaat is het zeker niet goed maar er is nog geen beslissing genomen. En het idee dat het nog beide kanten op kant vindt ik op de een of andere manier prettig, omdat het dan nog niet definitief is. Maar dat is inderdaad niet goed. Ik kan beter weten waar ik sta en door gaan met m'n leven. @Umm85 Bedankt voor je reactie!
Lieve meid, Mag ik je 1 tip geven wees duidelijk naar hem ga niet in een af wacht positie zitten.. Hij heeft gevoelens voor een ander !! Hoe harder jij word en laat zien dat er niet met je valt te sollen. Hoe harder Hun vaak gaan lopen dus duidelijk zijn en hoe moeilijk ook niets laten horen van je. Als dat niet gebeurd ga voor je eigen geluk en die van je kindjes..ik spreek uit ervaring is wel 13 jaar geleden maar geloof mij alles komt goed hoe moeilijk dat nu te geloven is.Als je vragen hebt over mij. Situatie toen of gewoon van je af wil schrijven mag je altijd pm ..ik weet hoe verrot het voelt
Soms lees je in de topics hier echt over mannen die vrouwen aan het lijntje houden met mooie woorden. Maar op één of andere manier krijg ik dat gevoel hier niet. Zoals je het beschrijft, klinkt het alsof hij geen keuze kan maken en extreem in de war is. Hij kan geen duidelijkheid voor jou scheppen. maar al helemaal niet voor zichzelf. Ik zou hier toch nog de optie "relatietherapie" in willen gooien. Al is het alleen maar om alles op een rijtje te krijgen... misschien met dezelfde vervelende afloop (dat hij naar de ander gaat), maar de afronding er naar toe is bevredigender. Met name dat zou ik bij hem aankaarten: Je wil geen relatietherapie om jullie relatie te redden, maar duidelijkheid te scheppen waar jullie nu staan. Want je draagt nu wel zijn kindje. En ook al is straks jullie relatie voobij, dan wil je wel op een gelijkwaardige manier met elkaar om willen gaan. Mocht hij dat niet willen, tja.. dan heb jij er alles aan gedaan... hoe machteloos dat ook voelt. In ieder geval dikke knuffel.
@tiepmiep Bedankt voor je reactie. Fijn dat ik contact met je op mag nemen. @MM1981 Het klopt inderdaad wat je zegt. Hij weet het gewoon echt niet, en kan geen keuze maken. Ik heb ook het idee dat hij heel erg in de war is. Dat vindt ik juist zo erg, dat daaraan onze relatie kapot wordt gemaakt. Ik heb al vaker aangegeven om naar een relatietherapeut te gaan, maar hij wil het echt niet. Hij zegt dat hij niet ziek in z'n hoofd is. En dat ik op moet rotten met mijn huisartsen en psychologen, en dat dat niet in zijn "systeem" (?) zit. Ik heb ook al voorgesteld of hij misschien alleen naar een psycholoog wilt, zodat hij voor zichzelf alles op een rijtje kan krijgen, en of hier nu uitkomt dat hij verder met mij wilt of niet, dat dat wel goed voor hem is. Maar hij wil er gewoon niks van weten.. helaas. Ik ga op advies van de verloskundige en huisarts nu ook naar een psycholoog toe, helaas kan zij mij alleen helpen door niet te veel te piekeren en zorgen dat ik er zelf niet aan onder door ga. Maar ze zegt zelf ook, als we aan de relatie willen werken dan moet mijn man daar ook echt bij zijn. Dit weekend is er weer veel gebeurd. Mijn man was zaterdag de hele dag weg. Hij zou om 6 uur thuis zijn om te komen eten. Om kwart over 6 ben ik alvast maar gaan koken omdat mijn kind en ik honger hadden. Om half 7 schoof hij aan aan tafel, zonder iets te zeggen. Vervolgens lag ons zoontje op bed en is hij om 8 uur al in slaap gevallen op de bank. Zelf ben ik om 11 uur naar bed gegaan en heb hem dus niet meer gesproken die avond. Vanochtend stelde ik voor om wat leuks te gaan ondernemen, hij reageerde hier helemaal niet enthousiast op. Hij vond het maar raar om dat te doen, aangezien het niet koek en ei is tussen ons. Dit gebruikt hij overigens steeds als excuus wanneer ik voorstel om wat te gaan ondernemen. Ik liet mijn kindje kiezen, wat hij graag wilde doen.. en hij wilde graag naar een binnenspeeltuin. Mijn zoontje en ik gingen ons aankleden, en hij ook. Toen hij naar beneden kwam vroeg hij "waar gaan jullie naar toe?" toen vroeg ik "jullie?, je gaat dus niet mee?" hij gebruikte als excuus dat hij niet de indruk kreeg dat ik wilde dat hij mee ging en hij vond het maar raar. Toen zei ik nouja prima, dat is jouw keuze dan ga ik wel samen met zoontje. Toen werd hij boos en zei hij dat ik lekker alles op hem afschoof en dat het steeds zijn keuze was etc. ik heb al een paar keer aangegeven niet in discussie te willen gaan met ons zoontje er bij, maar hier trekt hij zich niets van aan. Ik heb hem toen verteld dat hij het huis moest verlaten, en dit heeft hij gedaan. Ik ben ontzettend verdrietig, en ik wil gewoon niet dat onze relatie stopt. Maar het komt echt maar van één kant en dat is niet makkelijk. Ik heb hem nog een nette mail gestuurd met daarin het advies dat wij tijdelijk een andere woonruimte voor hem moeten gaan zoeken zodat hij kan nadenken wat hij echt wil. Maar ik vindt het zo lastig, ik ben zo bang.. voor de bevalling, de kraamtijd, de rest van mijn leven...
Echt lastig hoor! Wel heel goed en moedig van je dat je zelf wel geestelijk voor jezelf zorgt. Hij klinkt echt in de contramine; wat hij jou verwijt doet hij namelijk zelf: het bij jou neerleggen.. erg vervelende houding. Goed dat je hem de deur hebt gewezen. Hoe zit zijn familie hierin?
@MM1981 Ja hij zegt ook regelmatig, volgens mij wil jij wel dat ik ga he, jij bent toch ook niet gelukkig zo. Naar mijn idee durft hij niet een beslissing te nemen, en wil hij dat ik dat doe. Zijn familie is erg.. tja.. simpel. Ze zeggen niet veel. Ze zeggen je moet er gewoon je best voor doen. Ze zijn meer bezig met het "hoe houden we deze situatie geheim voor de rest van de familie". Ze vinden het namelijk heel erg belangrijk wat de overige familie van hen vindt. En het is natuurlijk ook wel een schande dat hun zoon zijn zwangere vrouw en gezin in de steek laat. Ze zijn wel erg afstandelijk. Ik ben een paar weken uit mezelf elke week één keer bij ze langs geweest, gewoon om interesse te tonen. Dit was alleen niet wederzijds, ze hebben nooit een keer aangeboden of ze iets voor mij een keer kunnen doen, of een keer bij mij op visite komen, of desnoods een keer met mijn zoontje naar de kinderboerderij. Ik ben dus al twee weken niet meer langs geweest. Pas hadden wij wel een 3D echo, mijn man ging met enorme tegen zin mee. Ik had de foto's naar mijn schoonouders verstuurd per mail, leek me wel leuk om ze er bij te betrekken. Het enige wat ik terug kreeg was "leuke foto's, succes nog met de laatste loodjes".
Hoi Starbucks, Wat een moeilijke situatie voor je! Ik vind dat je héél goed gereageerd hebt op de situatie afgelopen weekend. Kan me voorstellen dat dit zeer moeilijk voor je was. En inderdaad, ik krijg ook een beetje het gevoel dat hij wil dat jij voor hem de knoop doorhakt. Op dit moment profiteert hij gewoon van 2 kanten. Ik zou hem goed benadrukken dat je echt verder wilt met hem maar dat jij niet kan beslissen voor hem. Ga verder met je leven, doe je eigen ding en laat zien dat je sterk bent. Ik hoop voor je dat hij zal inzien wat hij zal missen. Veel sterkte en moed!!!
@Daphnev85 Bedankt voor je reactie. Ik hoop ook echt dat hij zal inzien wat hij gaat missen, de tijd zal het leren.
Meis ik kan alleen zeggen kies voor jezelf doe waar jij je goed bij voelt..en je kan het wel alleen heb je hem niet voor nodig je doet het nu ook al!! Kop ervoor en schouders eronder makkelijk zeggen voor iemand maar in een ongezonde relatie zitten dat merken de kinderen ook hoe klein ze ook zijn!
Bedankt Simba32. Helaas kan ik melden dat mijn man er definitief een punt achter heeft gezet. hij wil zo snel mogelijk scheiden en hoopt dat binnen 6 weken helemaal rond te hebben.
@star, wat vervelend voor je! Ik begrijp helemaal dat je je zorgen maakt over je toekomst. Vergeet niet dat het hier niet stopt voor je, je hebt straks 2 prachtige kinderen die jou veel liefde zullen geven. Het is pijnlijk, maar goede moed doet veel. Ik wens je heel veel sterkte!
Ik geloof dat ik me helemaal voor kan stellen wat je voelt! Hier nog zo`n vent die het allemaal niet meer weet... en ik snap hoe dubbel je je voelt door hem de deur te wijzen... Aan de ene kant zo boos en aan de andere kant hou je van hem en mis je hem... Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen!
@Jolien79 Dankjewel, jij zit ook echt in een rot situatie. Pff ik vindt het zo heftig. Ik ben er ondertussen wel over uit dat er iets op zijn werk is gebeurd. Ik weet het gewoon zeker. Op valentijnsdag heeft hij mij nog een kaart gestuurd met dat dit een top jaar wordt voor ons vieren en dat wij heel veel voor hem betekenen. En een kleine maand later is het opeens klaar. Ik heb zijn facebook doorgespit en zag tot mijn verbazing dat hij voor 1 maart nog allemaal foto's van ons postte, en dat zijn collega's er ook op reageerde en het "leuk" vonden. Na 1 maart heeft hij allemaal rock muziek liedjes er op gezet, heeft hij geen foto's meer van ons geplaatst, en foto's die ik er op heb gezet waar ik hem in heb getagd (dat zijn er rond de 10 en heeft allemaal te maken met de zwangerschap en ons 1 jarig huwelijk) daar heeft niet één collega van hem op gereageerd of leuk gevonden. Hij heeft mij verteld dat hij uitvoerig met zijn collega's over onze "problemen" praat, en hij heeft daar natuurlijk een collega zitten waar hij gevoelens voor heeft. Ik wil gewoon zo graag duidelijkheid, maar hij blijft die collega gewoon ontkennen en zeggen dat het volledig los van de hele situatie staat, terwijl hij het echt verteld heeft. En ik wil hem ook zo graag behoeden voor een grote fout. Ik kan het gewoon niet accepteren dat onze relatie hieraan kapot gaat.. dat kan en wil ik gewoon niet. Maar ik weet gewoon niet wat ik nog kan doen.