Ik weet nu echt even niet meer wat ik moet, zit er helemaal doorheen met mijn partner. Elke dag hebben we wel "ruzie" en ik verwijt hem vaak dat ie maar moet "oprotten", hij is elke keer maar weg en als die dan wel thuis ism is die aan het sleutelen hiervoor en heb ik dus ook niks aan hem. Hij is al een hele tijd werkloos en word telkens afgewezen, niet de juiste papieren, niet genoeg ervaring e.d. Ik heb in okt ook onstslag gekregen omdat, volgens mij werkgever, ik mij maar aanstelde want elke vrouw is wel misselijk tijdens de zwangerschap ( dat ik 15 kg heb afgespuugt boeie hem niet). Vorig jaar waren we al uitmekaar en is hij ook weggegaan en heeft allerlei spullen weggesleept, heb nieuwe spullen gekocht en huisje weer op orde, vlak daarna bleek ik dus zwanger, ik wou hem er wel in betrekken omdat hij toch de vader is. We zijn wel nader na elkaar gekomen en in sept is hij weer bij mij ingetrokken voor de baby heb ik alles zelf gekocht van mijn geld toen alles hier in huis is ook van "mij", heb hem ook duidelijk verteld dat ik dit zo wil houden omdat ik me dit geen tweede keer geflikt wil hebben dat ik met een half leeg huis achterblijf. Weken lang hebben we elke dag wel woorden, maar hij zegt dat ie zoveel weg is omdat ik ruzie maak, en ik maak ruzie omdat hij telkens weg is, waar ligt het begin dus..?? Daarbij voel ik me ook alleen voor de zorg van D. ik geef bv dus is hij inderdaad wat "minder betrokken", maar de laatste dagen is dae behoorlijk huilerig zowel snachts als overdag (sprongetje) en zit ik er een beetje doorheen en het enige wat ik constant van hem hoor ze heeft honger, waarom huilt ze en bladiebla om vervolgens gewoon weer prinsheerlijk de deur uit te gaan en mij alleen te laten, ik heb gister al een behoorlijke huilbui gehad, alleen maar omdat ik hem vroeg thuis te komen zodat ik even rustig een taart kon maken zonder er aldoor bij weg te moeten lopen omdat dae huilt. Als antwoord kreeg ik, altijd wanneer ik weg ben zeur je dat ik terug moet komen, je kon het eerder zeggen zodat ik er rekening mee kon houden, dat terwijl ik al vanaf eergister aan het vertellen was dat ik taart wou maken. Ik heb dus gelijk gezegt laat maar weer ik red me wel. er is gewoon zoveeeeeeeel aan de hand en wat me dwars zit dat ik het niet eens er uitkrijg op het moment, alleen hij weigert gewoon te vertrekken en alles ligt aan mij volgens hem.. Ik vertik het ook om met mijn dochter te vertrekken, ten eerste al omdat ik niet met mijn dochter op de sleep ga, uit haar vertrouwde omgeving weg ten tweede omdat alles van mij is.. Ik heb hem al meerdere keren verzocht op een normale manier gewoon weg te gaan maar dan komt hij even later toch weer terug en doen alsof er niks aan de hand is, ik koel dan ook wel weer af en kan dan normaal doen maar de volgende dag barst de bom weer gewoon en ik wil dat niet voor mn dochter, heb ik hem al 1000000x uitgelegt en ook gewaarschuwt als het zo doorgaat dat mijn hoofd de verkeerde kant opdraait hij zijn kind niet meer te zien krijgt (is wel heeeeeel hard en fout eigenlijk) maar weet gewoon geen andere oplossing meer. Normaal gesproken dukt hij sávonds ook gewoon bij mij het bed in, maar (gelukkig) is die nu zo "slim" geweest in de logeerkamer te gaan, ik ben vanmiddag ZO ongelovelijk boos geworden want hij vernederde me gewoon voor mijn eigen huis voor zijn vrienden, dat accepteer ik ECHT niet dat is later op zo'n grote ruzie uitgelopen en hij bleef mij uitdagen en kinderachtig doen dat ik een mes zijn kant op heb gegooid( niet gericht en dat was het eerste wat voor het grijpen lag maar toch) dit gaat gewoon de verkeerde kant op. Het is volgens mij een behoorlijk warrig verhaal geworden, weet ook niet zo goed wat ik er mee wil mar ben op het moment gewoon zo verdrietig en boos! eigenlijk wil ik ook niet alleen verder, wil gewoon een leuk gelukkig gezin voor mijn dochter maar op het moment zie ik het gewoon niet.!!
Jemig meid... Wat erg voor je..... Krijg er helemaal kippevel van. Is ook moeilijk om advies te geven zo maar het eerste wat in mij op komt (na alles wat je al geprobeerd hebt) is; handel of je alleen bent. Of hij er niet is. Dat is wel heel zwaar natuurlijk maar als hij straks echt weer weg is omdat het nu ook niet werkt zal het ook zwaar zijn. Als je nu voorjezelf stelt dat hij er niet is dan zal het misschien makkelijker zijn om je daar op in te stellen, waardoor de ruzies omdat hij er weer eens niet is hopelijk afnemen en jullie daardoor in rustiger vaarwater komen? Hoop dat je snapt wat ik bedoel en er misschien zelfs iets mee kunt? Anyway; heel, heel mega veel sterkte met hem en jezelf en je kleintje....
En als je echt wil dat hij gaat maar hij vertikt het, zorg dat je het drie keer duidelijk hebt gezegd tegen hem dat moment en gaat hij nog niet kun je hem op laten pakken voor huisvredebruik Of Zeg hem dat hij niet meer welkom is en dat hij de sleutel in moet leveren, doet hij dat niet en komt hij gewoon binnen dan heet dat gebruik van 'valse sleutel' , kan hij ook voor opgepakt worden. Dat je hem dreigt met het niet meer mogen zien van jullie kindje kan ik me voorstellen dat dat je wel dwarszit, maar vind wel dat dat in dit geval ter bescherming van de kleine is want zoveel ruzie bij de kleine kan nooit goed zij....
Wil je het nog met hem proberen of wil je hem hem echt weg hebben? Als je het nog wilt zal zich 3000% moeten inzetten voor de relatie en ook bijvoorbeeld therapie proberen. En wellicht zijn jullie een stel wat graag samen is maar niet samen in 1 huis, dan kun je alsnog proberen te lat-en. Wil je hem echt pleitte hebben dan is het idd waarschuwen en als hij echt niet luisterd hem er dan maar uit laten zetten. En dat dragen mbt het zien van je dochter is niet goed maar ik snap het wel; je hoopt tot hem door te dringen en dat hij veranderd.
Ik handel al zo veel mogelijk alsof ik alleen ben, maar het is toch anders als hij er toch wel is eigenlijk. Dit huis staat op ons beide's naam dus dat huisvredebreuk gaat niet op, ik ben wel hoofdbewoner enn als ik er werk van zou maken kan ik hem er ook uitzetten, maar vind niet dat ik al die moeite moet doen, ik wil gewoon dat hij inziet dat dit gewoon niet gaat. Ik hou reuze veel van hem begrijp me niet verkeerd, zijn ook al bijna 6 jaar samen, maar ben gewoon schijtzat van hem. De ruzies hou ik zo ie zo buiten mn dochter om, hij heeft 1 keer voor de grap aan m haar "getrokken" achterover op bed voor de grap terwijl ik mn dochter vasthad en zij schrok daarvan, hij heeft het geweten ook
Kan je de sloten niet laten vervangen als hij weer eens weg is? Als jij als hoofdbewoner staat vermeld in het contract, dan heb je toch meer rechten op de woning dan hij, of niet?
Het contract om laten zetten dat jij de hoofdbewoner bent en dat hij geen bewoner meer is en zodra hij een keer weg is, de sloten veranderen en zijn spullen op de stoep zetten, en er even voor zorgen dat op dat moment je ouders bij je zijn als steun en dat je niet alleen bent voor als hij thuis komt en moeilijk gaat lopen doen. Dat zit er dan wel in. En waarschuw op dat moment ook even de politie dat je hem buiten zet, want dan komen ze eerder helpen als het mis dreigt te gaan.
Het is moeilijk wil er eigenlijk verder niemand bij in betrekken, wil het liever gewoon op een normale manier afsluiten zonder al te veel drama met hem, trust me been there done that, aangezien hij toch wel de vader van mijn dochter is. Hij zei gister ook nog je kan doen en zeggen wat je wil maar je blijft toch mijn vrouw, ik weet ook ewl dat hij veel van me houdt en ik ook van hem, maar zijn gedrag de laatste tijd stoort me zoooooo erg. Ik ben inmiddels wel wat afgekoelt, maar dat hij net de deur uit is gegaan terwijl mijn dochter en ik nog lagen slapen woekert weer een hele boel op
Ik denk dat je er eerst achter met komen wat je nu echt wil,het nogmaals proberen of stoppen.Hoe staan jij en je man bijvoordeeld over relatietherapie. En ik geloof echt wel dat je man het bloed onder je nagels vandaan haalt ,maar met een mes naar hem toegooien of het nu gericht is of niet is natuurlijk niet normaal en op geen enkele manier goed te praten.Ik hoop echt dat jullie aan jullie kindje denken en niet je eigen gevoel van kwaadheid en ruzie overheersen,dat kleintje voelt dat echt hoor ook al laat ze het mischien niet merken.
Wat een gedrag. Vind het echt erg dat hij jullie steeds alleen laat. Hij is toch ook verantwoordelijk. En dat laat hij niet echt zien. Hij hoort er voor jullie te zijn. Ik had het echt niet gepikt. Je moet doen wat het beste is voor jou en je kindje. En ik denk dat zo doorgaan niet echt beter is. Ik wens je veel sterkte!
Jeetje, ik vind het niet normaal hoor, van allebei niet. De ene loopt steeds weg en de ander gooit met een mes, zegt dat hij zn kind niet meer mag zien. Ik zou er denk ik mee stoppen, klinkt echt niet gezond dit..
Tja.... Dus als ik het goed begrijp is hij gewoon zo (aangezien het al eerder uit geweest is en dit al tijden niet verandert)? Ik snap dat je een leuk gezinnetje wil hebben, maar de nadruk moet op LEUK liggen en niet op GEZIN. Het is voor een kind in sommige situaties echt niet beter dat de ouders perse bij elkaar blijven. Als jij ongelukkig wordt, de thuissituatie continu gespannen is en de vader weinig moeite voor zijn dochter en vrouw doet, zou wat mij betreft de keuze simpel zijn. Het is alleen de vraag hoe je hem met goed fatsoen je huis uit krijgt, maar mss weet de rechtswinkel daar wel antwoord op. Het klinkt wat kort door de bocht en ken natuurlijk niet je hele situatie... maar als wat je schrijft een representatief beeld is voor jullie relatie, zou ik het zo snel mogelijk beeindigen. Wat een sukkel!
Volgens mij ben je er voor jezelf nog helemaal niet uit of je echt uit elkaar wilt! Dus wat ik zou doen.. Onwijssss zelfstandig worden..Helemaal NIET met hem bezig zijn.. Ook niet gemeen doen, ook niet superlief.. Gewoon heeel normaal.. En je leven opbouwen met je dochtertje.. Niet zo afhankelijk opstellen..Daar worden veel mannen nou eenmaal zo van.. Hoezo moet hij helpen met de beeb als je een taart bakt..?Hoe zou je dat doen als je helemaal alleen was geweest.. Geloof me, als jij dat eenmaal te pakken hebt voel jij je 100 procent beter, je dochter is optimaal gelukkig en je vent gaat spijt krijgen van zn gedrag, aangezien je hem dan helemaal niet meer nodig hebt!
Ik wil zijn gedrag niet goedpraten, helemaal niet zelfs, maar ergens begrijp ik hem wel. Hij is al een hele tijd werkloos en op een gegeven moment word je daar ook kribbig van. Natuurlijk hoeft ie dat niet op jou af te reageren, maar misschien moet je eens een oplossing zoeken voor de oorzaak van het probleem. Dan hoef je niet meteen een punt achter de relatie te zetten, want ik kan me voorstellen dat je dat liever niet wilt. De oplossing is natuurlijk werk krijgen, maar dat is natuurlijk niet zo makkelijk nu. Ik weet niet wat voor werk hij wil doen, maar misschien kan hij zich laten omscholen of een beroep kiezen op een lager niveau. Dan is hij toch de deur uit, waardoor hij minder chagrijnig wordt en zitten jullie niet constant op elkaars lip.
Hier sluit ik me bij aan. Je zegt dat jullie allebei wel van elkaar houden, dus wie weet kunnen jullie iets met relatietherapie bereiken. Het maakt zijn gedrag nl niet goed, maar houd er rekening mee dat het heel heftig is voor (sommige) mensen om zo lang werkeloos te zijn, daar kan iemand gedrag en geestelijke gemoedstoestand behoorlijk van veranderen. Misschien dat daar ook wel een grote oorzaak van jullie probleem ligt.
Ik schrik er dus best wel van om te lezen dat jij met een mes gooit? Ben ik nu de enige die dit te ver vind gaan? Ok het is niet gericht, maar zoiets vind ik niet normaal! Jullie hebben beiden schuld, als jij telkens zo blijft doen is het voor hem natuurlijk ook niks meer aan om bij jullie thuis te zijn. Maar hij kan er zelf natuurlijk ook voor zorgen dat het thuis weer fijn word, door jou wat meer zorg uit handen te nemen.
Ik denk dat als hij met een mes naar ts had gegooid dat de reacties vooral geweest waren als: *wegwezen, naar een blijf van je lijf huis, aangifte doen, je bent verantwoordelijk voor je kind en red jezelf. Wat hij ook doet, ik zou het verschrikkelijk vinden hoor, maar met een mes gooien????????????? als hij daar aangifte van doet ben je de sjaak en dat vind ik logisch ook ik vind het vreselijk voor een kind dat een kind in deze situatie moet zitten. Daar moet nu dus ook actie in ondernomen worden. Ga samen aan tafel zitten met pen en papier en ga het hebben over de toekomst. hoe zien jullie die, wat moet er anders. wat waardeer je aan elkaar
ik vind het altijd ontzettend moeilijk om in zoiets advies te geven, omdat ik natuurlijk ook niet precies weet wat jij van binnen voelt. Ik wil wel zeggen dat ik het echt heel erg voor je vind en dat het heel belangrijk is dat je zelf heel goed op een rijtje zet voor jezelf wat je nu heel graag wil.
Als hij werk zou hebben zal er denk ik iets makkelijker mee te leven zijn. Hij verdient dan geld en is op bepaalde tijden aan het werk en weer thuis. Maar het ligt allemaal moeilijk natuurlijk; wens je veel sterkte en wijsheid.
Ik denk dat de vraag eerder is: wat wil ik nou? ten eerste, een heel vervelende situatie voor jullie alle drie. En het is te hopen dat jullie er uit komen. Als ik je verhaal zo lees - en ik val je niet aan - komt het op mij over dat je niet heel duidelijk naar hem toe bent. Je zegt steeds dat hij maar moet 'oprotten' maar vervolgens 'laat' je hem weer terug komen. En zo lang dat geaccepteerd wordt, weet hij dat hij niet naar je hoeft te luisteren, er zijn immers geen consequenties als hij het niet doet. Hij is maar zo verstandig geweest om niet meer bij je in bed te komen liggen schrijf je, waar ik niet uit kan halen of je hem hebt laten weten dat je niet meer wilde dat hij bij je in bed sliep. En ik weet natuurlijk niet hoe jouw vriend is, maar de meeste mannen horen bij de opmerking: "ik wil dan een taart bakken" ook echt alleen maar "ik wil dan een taart bakken" en niet zoals de meeste vrouwen (even chargeren hoor ) "wil je me dan even helpen zodat ik een taart kan bakken". Kortom, ik denk dat er in jullie communicatie nog heel wat te halen valt als jullie er samen verder voor willen gaan! heel veel succes en liefde samen!!