Ik weet het af en toe niet meer hoor met mijn zoontje van 2,5 jaar. Hij zit volop in de peuterpuberteit maar hij is wel heel extreem hoor. Als hij iets niet mag wat hij wilt dan is het meteen gillen, krijsen, met spullen gooien en slaan. (10/15 keer op een dag) Als iets hem niet lukt of hij doet er zijn best niet voor (gebeurt zo'n 15/25 keer op een dag) dan krijst hij heel hard HELPEEEEN!!! En meteen gebeurt hetzelfde als hierboven beschreven staat. Hij weet dat hij gewoon kan vragen : mama wil je helpen? Ik help hem ook niet eerder dan dat hij het zo vraagt. Dus die hint geeft ik ook als hij zo doet, dan zeg ik: Hoe vraag je dat Sem? En dan vraagt hij het en leg ik weer uit dat ik zo wel ga helpen en niet als hij gaat schreeuwen. Ik krijg niets van hem gedaan als ik het hem vraag. Ik moet echt tot 3 tellen en vertellen dat als ik bij 3 ben dat er consequenties aan zitten (naar bed, in de hoek, op de gang) Dit is toch niet normaal? Het is echt al een flinke tijd niet gezellig in huis. Hij kan ook heel lief zijn hoor en dan is het echt mijn moppie. Maar manlief en ik vinden het beide heel moeilijk om nog normaal op hem te reageren. We waarschuwen ontzettend veel waarbij we onze stem verheffen. En als hij wat verkeerds doet waarvan hij weet wat niet mag dan verheffen wij onze stem ook en mag hij meteen in de hoek of naar bed. Wat als gevolg heeft dat hij klinkt alsof hij afgeslacht word en daarna heel zielig gaat huilen. Dan breekt mijn hart weer. We hebben het gevoel soms dat we niets anders meer doen als straffen en stem verheffen. Ik heb ook wel eens gezegd dat wij die cirkel moeten doorbreken en hem moeten afleiden met grapjes enz, maar zo vaak als hij drakerig is lukt dat niet de hele tijd. In plaats van stem verheffen ben ik ook weleens de rust zelve (vanbinnen kook ik hoor maar qua uiterlijk en stem niet) dan praat ik heel rustig en leg ik alles 10 keer uit. Dit werkt op zich ook maar niet altijd en ik hou het niet de hele dag vol. Is hier iemand die het herkent? Hebben jullie tips? Want ik heb het gevoel dat wij ergens vreselijk falen. En als ik naar mijn zoontje kijk denk ik weleens, die moet zich toch ook ongelukkig voelen zo?
Klinkt heel herkenbaar en wij gaan er precies hetzelfde mee om zoals jij het beschrijft. Goed gedrag complimenteren wij ook, als er een goede dag is dan zeg ik 'savonds als ze in bed ligt dat ik het heel gezellig vond en dat ze heel lief was. Als ze iets netjes vraagt prijs ik haar ook de hemel in. Meer kan je ook echt niet doen. Het gaat (hopelijk) vanzelf weer over, maar het is echt gewoon normaal peutergedrag.
nou dit is maf! Ik wou hier juist ook een topic openen, over mijn chagerijnige zoon! Hij word ook overal boos om. Het begint s'ochtends als hij wakker word al met huilen, keihard brullen, terwijl hij weet dat hij zachtjes moet doen omdat zijn broertje nog slaapt. Beneden begint hij ook te huilen, want hij wil drinken. (ja hij kan echt wel praten hoor) Dus ik vraag wil je drinken? jaaaaaaaaa gil gil gil huil huil dan komt het drama of hij pap of brood wil... hij wil dan wel wat maar wil het zelf niet in zijn mond stoppen nee dat moet mama doen (hij is bijna 3 jaar) en zo gaat het de hele dag door... overal om huilen en boos worden, ik hoef maar nee te zeggen of even wachten mama is bijna klaar, en hij gilt de boel al weer bij elkaar... HHHEEEELLL vermoeiend! het is echt wel een schat hoor, hou super veel van hem en natuurlijk hebben we ook leuke momenten! Maar ik weet ook niet echt goed hoe ik er mee om moet gaan. Kom maar op met DE TIP!
zoals hier boven staat lijkt me dat je het verder goed aanpakt.. hoe moeilijk het ook is probeer je toch voor het gekrijs af te sluiten. ik zelf heb verder dan 2 oppaskindjes met adhd geen ervaring hiermee maar ik kijk nog best vaak de nanny.. zelfde aanpak als jij heb zo te lezen.miss dat als hij dan weer kalm is en je met em praat hij ook kan zien wat hij zelf fout deed? dat je als je het uitlegt hij zelf ook hardop zegt.. ik mag niet schreeuwen bijv? in zoverre hij dat kan dan je hoort het wel vaker dat peuter/kleuter puberen veel succes en hopelijk waait het snel weer over zodat je volop kan genieten!
Heel herkenbaar! Wij zitten er weeeeeeeeeeeer midden in en ohw man was is het vermoeiend en frustrerend zeg, voor ons zoontje maa rook voor ons. Maar wat wij hier veel doen en wat ook wel helpt, is de hele dag vertellend wat er gebeurd en waarom. Bijv, we gaan nu ontbijten en daarna gaan we aankleden. Bij het aankleden, als we aangekleed zijn, gaat Quinn even zelf spelen en mama gaat de keuken opruimen, en dit de hele dag door! Je houd werkelijk geen 5 min je mond dicht heb je het idee, en je drinkt liters water weg omdat je mond zo droog word van het praten, maar merk wel dat het wat helpt. Vertel ik niks, dan lijkt hij ook niet te snappen wat dan weer onrust geeft voor hem Wij hebben maar 1 strafplek voor hem, persoonlijk zou ik heb bed niet doen, omdat het voor mij idee het bed is om te slapen, en niet om te straffen. We hebben de straf minuten voor de leeftijd (3min) als we hem op de gang zetten, leggen we uit waarom, je zit hier omdat je niet mag slaan bijvoorbeeld. We laten hem 3 min zitten, en als we hem ophalen dan nogmaals vertellen waarom, je zit hier op gang omdat je niet mag slaan, slaan doet pijn. knuffel en kus en weer verder met de gang van zaken. Ook leg ik aan hem uit wat hij met me doet, als hij zo schreeuwd bijvoorbeeld dat ik hem niet kan verstaan en dat he tpijn doet aan mn oren, maar ook dat ik niet leuk vind dat hij zo doet, en dat ik boos van hem word ect ect ect Hopelijk heb je er wat aan, sterkte
@mamvannu .. miss een klein tipje.. probeer te onderhandelen dat als jij 1 hapje geeft hij daarna zelf een hapje neemt? natuurlijkhem de hemel in prijzen als hij het zelf doet en dan opbouwen met mama 1 hapje hij 2 hapjes succes!
Heel herkenbaar wat jullie zeggen en eigenlijk alles wat hier staat doen we ook, dus ik denk dat we ons er maar doorheen moeten slaan
ja heb ik ook geprobeerd, maar helaas maar het is ook zo stom , hij kan ook wel zelf eten, pannenkoeken gaan er zelf in. maar ik durf er ook niet al te veel aan te doen, hij heeft 1 1/2 jaar niet gegeten, dus ben veel te bang weer terug bij af te zijn. (ben nu al zo blij dat hij eindelijk wat aankomt)
owww gelukkig!!! ik dacht dat het probleem bij mij lag, maar nu ik dit zo lees, is het gewoon een fase van het kind,haha het gaat gelukkig nu al een paar weken goed!!! maar er waren erg veel ongelukkige weken, en ik denk dat ik meer gehuild hebt dan onze dochter,haha hopelijk blijft het nu zo, want ze is momenteel super lief/leuk...
Oh jemig, zo herkenbaar allemaal "Maaaaaaaam, ik wil koekje!", "Hier, schat, alsjeblieft". Maar wat een tragedie - mama pakt niet de juiste! "Neeeeee, wil ik nieeeeeeet, blèèèèèèr!!!". "Nou, dan niet, eet mama het zo op". "Blèèèèèr, ik wil het WEL!". En zo gaat het maar door. "Wil ik wel, nee, wil ik niet, nee, jij mag het niet opeten, want ik wil het toch wel". "Wil zelf sokken aandoen, blèèèèèr het lukt niet, blèèèèèr, ik moet jouw help niet, blèèèèèr, HELP ME!". Om gek van te worden Als zij het zo begint te blèren om alles en niets, dan zeg ik rustig (voor zover het lukt om rustig te blijven), dat ik het helemaal niet leuk vind en dat als ze wil blijven hysterich doen, dan mag ze dat best ergens anders gaan doen. Dan pak ik haar bij haar hand en zet haar op andere kamer. Nou, dan is er snel de lol van af, want wie wil er nou drama-queen show neerzetten als er niemand is die luistert en kijkt naar?
Ik heb een tweeling, 1 van mijn zoontje is altijd wel rustig en vind veel prima. Mijn andere zoontje is wel een pittig kereltje. Ben er wel achter gekomen op deze leeftijd dat hij veel dingen zelf wil doen. Soms lukt dit niet en word hij vreselijk woest. Ik blijf op zo'n moment erg rustig en moedig hem aan om het nogmaals te doen. Hij heeft vaak weinig geduld. Als ik hem rustig alles uitleg is hij ook rustiger. Blijft hij woest dan kan hij wieberen naar de gang en schreeuwt daar maar lekker verder. Na een aantal minuten word hij wel rustiger en praten we er over. Ik merk op dit moment erg aan hem dat hij hulp wel aanneemt. Als iets niet wil vraagt hij of ik wil helpen of als hij iets open wil maken vraagt hij of ik een beginnetje wil maken. Verder geef ik mijn kinderen geen keus. Bijvoorbeeld: Wil je dit koekje of wil je dat koekje. Want dan willen ze het ene en 2 tellen later het andere, mijn antwoord is dan nee met het gevolg dat hij soms de pan uitflipt. Dus we hebben besloten hun geen keus daar meer in te geven maar gewoon zelf iets aan hun geven. Dit werkt bij ons prima Eten dwingen we al helemaal niet. Willen ze niet eten, prima dan niet ze krijgen van zelf wel honger. Maar dan ook geen koekje of snoepje. Verder heel consequent blijven. Nee is nee, en straf is straf. Ik was niet heel consequent, mijn man wel. Gevolg was dat ze met mijn een loopje namen en met mijn man niet. Ik ben nu wel erg consequent. Ze krijgen eerst een waarschuwing en gaan ze door, dan naar de gang. Probeer zelf ook rustig te blijven dat scheelt zoveel spanning. En word je kind zo woest reageer er dan gewoon niet op. Dan heeft hier ook wel geholpen. Als ze veel drammen reageer ik nergens op, en dan op een gegeven moment komen ze wel bij je om het normaal te vragen. Veel succes, het kunnen monstertjes zijn op deze leeftijd!
muwahaha, mijn draakje is momenteel net zo... "Ik WIL ..." hu? hoorde ik iemand ik wil zeggen? "maar ik wil ..." ik wil hebben we niet... / vraag het eens netjes... "Mama, mag ik ...? dit is hoe ver we nu zijn... 2 weken geleden werd het dikke drama :S Belangrijk is dat je alles concequent op dezelfde manier aanpakt en niet denkt oh, nu ff niet hoor... dan gaan ze met je vandoor en kan je daarna weer veel moeite doen om iets gedaan te krijgen. Als ik alleen met haar ben en ze krijgt zo'n bui met krijsen en bozen. Dan ga ik zelf weg maar zijn we met meer mensen dan gaat ze zonder pardon op de gang. Daarna praten we het altijd uit, soms is ze dan nog niet weer klaar om terug te keren in het gezin en dan blijft ze op de gang tot ze weer rustig is en dat kan ze zelf wel goed aangeven. Slaan, tegen ons gillen/schreeuwen is gewoon not done, dat gebeurt niet dus dat zijn de gangmomenten. Soms is zelf even de weg kwijt en zeggen wij wil je even op de gang zitten, en dan gaat ze zelf naar de gang... Bij mijn oudste dochter (nu 10) hielp een kussen waar ze haar frustraties op kwijt kon. en wat bij alle kids hielp/helpt is een keuze geven uit twee dingen die eigenlijk voor het kind niet echt een keuze is maar waar jij wel mee gedaan krijgt wat jij wil. Mijn zoon had bij een vriendje gespeeld en wij gingen naar mijn schoonouders en zouden hem onderweg ophalen. Maar ja... we haalden hem op en stonk naar sloot en zo zag hij er ook uit. We hadden dit natuurlijk wel verwacht dus schone kleding meegenomen. Je gaat immers niet zo tussen de visite zitten. Maar meneer wilde niet douchen. Hij ging met zijn armen over elkaar zitten en was niet van plan om maar iets te doen... ik gaf hem de keuze: of je gaat nu alleen douchen, of je gaat nu douchen en dan helpt mama je. Je wilt dus dat hij gaat douchen, dat is je hoofddoel, en hoe maakt niet heel veel uit. Dus je geeft eigenlijk 2 non-keuzes 2 minuten later stond ie onder de douche met mama's hulp net als met meike en opruimen... kies maar: je gaat zelf opruimen of we gaan samen opruimen. Of je gaat nu opruimen en dan gaan we daarna een boekje lezen of je gaat nu opruimen en dan gaan we geen boekje lezen... maar goed... ik doe het ook niet perfect hoor. Betrapte mezelf er van de week ook op dat ik bijna stond te schreeuwen :s. soms kunnen ze echt het bloed onder je nagels vandaag halen... maar ja... schreeuwen is vooral je eigen onmacht... (tsja, bloedheet -maandag- en twee jengelende kinderen om je benen, zwanger, hormonen...)
Wat herkenbaar ! Wij zijn net een beetje deze fase uit. We zitten nu in "waarom dan???". Maar hier ook enorme driftbuien gehad. Geprobeerd rustig te blijven, maar aan het einde van de dag zonder stem te verheffen is me tot op heden niet gelukt. Moet wel zeggen dat we allebei consequent erin hebben gehouden het "als ik bij 3 ben ga je op de gang of in de hoek" waar we ook waren. We hoeven nu alleen nog te zeggen "meneer de Vries, één, twee..." en eigenlijk stopt hij dan wel met zijn ongewenste gedrag of als hij iets moet doen. Het is echt niet leuk om alleen maar politieagent te spelen de hele dag, maar het gaat een keer over .
ja het hoort erbij,en volgend jaar krijgen ze het weeeeer,tegen 4 jaar hebben ze vaak weer zo`n fase,dacht dat ik er al vanaf was maar neeeej... wat bij mij helpt is vooral heeel rustig blijven,dus totaal niet laten merken dat je je erover opwind. maaar dat is vreselijk moeilijk dus daar zal je in falen,voel je vooral niet schuldig,iedere ouder maakt dit door,het is een kwestie van tijd uitzitten naar mijn mening. de ene keer kan je er goed mee omgaan en de andere keer zou je ze het liefst met hun hoofd tegen de muur willen meppen.(maar dat mag je dus echt nooit doen he)