wie heeft er ook een kindje dat hoog sensitief is en wat doen jullie daaraan? zijn jullie ergens onder behandeling? ik heb hier wel een boek liggen die ik zeker ga lezen. ben benieuwd naar jullie ervaringen/tips.
Waarom zou je behandeling nodig hebben voor een eigenschap die 20% van de mensheid bezit? Het is geen ziekte. Heb je toevallig "Het hoogsensitieve kind" Van Elaine Aron? Dat is wel een aanrader.
Ik heb er 3 die hoogsensitief zijn, ben het zelf ook. Maar idd, zoveel mensen zijn dat. Gewoon meedoen en leren dat ze hun eigen grenzen in de gaten moeten houden.
Mijn oudste is het ook, zelf ben ik het ook. Wat vooral bij mij zoon belangrijk is om hem leren af te sluiten. Ook dat hij niet verantwoordelijk is voor anderen. Er is veel informatie te vinden op internet en in boeken. Je kan me PBen.
Mijn oudste zou het kunnen hebben, ikzelf misschien ook wel. Maar we kunnen met wat rekening houden er prima mee omgaan. Zijn kleuterjuf had hem ook heel snel door, dus hij mocht wat meer energie steken in het verwerken van prikkels, en hoefde iets minder moeilijke werkjes te maken. Nou kon hij ook toe met minder werkjes, dus dat scheelt dan weer. Hij kon ook al jong aangeven wat hem dwars zat. En hij kon zelf ook goed aangeven wanneer het teveel was. Dan pakte hij uitzichzelf ook makkelijke werkjes op school, of vroeg hij thuis om een boekje of de ipad..
Onze dochter is ook hoogsensitief.. Alles gaat bij haar net even minder snel omdat ze het vaak te spannend vindt en dat het haar overprikkelt Nu ze 8 is gaat het steeds beter...ze neemt zelf steeds grotere stappen en durft veel meer. 2 jaar geleden dacht ik er nog aan om naar een kindercoach te gaan...maar dat is er steeds niet van gekomen. op dit moment is dat niet meer nodig. Wat hier altijd heeft geholpen is begrip op school...dat scheelt echt heel veel. Onze dochter mocht ook altijd haar knuffel meenemen. Nu nog steeds neemt ze die mee...al blijft hij meestal in de tas nu. Maar dat begrip is echt heel fijn...zo kunnen kinderen die het allemaal wat spannend vinden ook binnen hun grenzen gewoon meedoen.
Als je tegen problemen aanloopt waar je zelf niet uitkomt (qua gedrag, opvoeding e.d.) dan zou je natuurlijk altijd hulp kunnen zoeken. Ik kende het hele begrip niet, tot kleuterjuf (die tevens kindercoach is) van mijn middelste het een keer liet vallen. Ben daarna gaan zoeken en lezen en ik herken mijn middelste helemaal. Heb altijd geroepen dat zij prikkelbaar, snel van slag, overweldigd, emotioneel en verlegen/afwachtend was, eentje met een 'aparte' gebruiksaanwijzing. Zat er als baby al in en ze reageerde vaak anders dan een 'gemiddeld' kind. Heb regelmatig gedacht over het vragen van professionele hulp, ik vind haar opvoeden soms echt een uitdaging (herken mezelf niet in hoog sensitief...). Toch, door goed te kijken naar haar behoeftes, haar gedrag, ben ik toch best al wat dingen instinctief 'goed' gaan doen, ervaren dat dit werkt voor haar... Vooral haar grenzen respecteren en haar daarin de ruimte geven om zelf initiatief te nemen, op moment dat ze het zelf aankan, bleek voor mijn dochter erg belangrijk. Omgeving had hier soms heel wat minder begrip voor (vooral mijn moeder! Pffff.... die vond dat er echt iets 'mis' was met mijn dochter). De eerste paar maanden op school waren erg zwaar voor haar, deed ook nergens aan mee, maar na de zomervakantie bloeide ze helemaal op in een klein klasje met bekende kindjes. Ze kreeg de ruimte die ze nodig had. Eerste zwemles was 1 groot drama, maar nu vindt ze zwemmen geweldig. En zo zullen er in toekomst nog wel meer drempels genomen moeten worden , die voor haar wellicht net een beetje moeilijker zijn dan voor anderen. Heb het boek van Elain Aron nog liggen, ben er nog niet aan toegekomen om meer dan paar hoofdstukken te lezen, maar tot nu toe wel een fijn boek. Ik begrijp mijn kind (naar mijn idee) nu een heel stuk beter!
Jullie klinken allemaal overtuigd en zeker: mijn kind is hoog sensitief. Is dat vastgesteld? Ik denk namelijk ook dat mijn dochter (eigenlijk ons hele gezin...) het heeft. Ik ga dat boek ook lezen, heb m al liggen. Er schijnen ook boekjes van kabouter langmuts te zijn. Leuk voor de kids zelf lijkt me. Natuurlijk is het geen ziekte zoals iemand dat zij. Maar dat wil niet zeggen dat het niet net zo vervelend of lastig kan zijn.
Hier niet hoog sensitief denk ik, maar misschien ook wel. Maakt me ook niet zoveel uit, we weten nu zo ongeveer hoe we ermee om moeten gaan en met troosten komen we vaak een eind. Onze jongste kan bv niet tegen harde geluiden en heel erg schrikken, dan gaat ze huilen. Ook emoties van anderen vindt ze lastig, als haar zus hard huilt omdat ze pijn heeft, huilt ze mee. Laatst vroeg ze aan mij: jij was toch een keer heel verdrietig? En toen ging ze opeens heel hard huilen. Laatst was er hier een ambulance in de straat en ze zag dat die vrouw erin gereden werd, ging ze huilen. Want ze vond het zo zielig voor die vrouw. Ze kan ook heel nukkig zijn en dat ook heel lang volhouden, daardoor vertrouw ik haar niet makkelijk toe aan anderen waarbij ik haar niet snel kan ophalen (dus bij iemand spelen wel, dagje dierentuin met een vriendinnetje van school (en zonder mij) dus niet). Maar dit staat er los van denk ik. Ze is dol op dieren, vooral paarden, vraag me af of veel andere gevoelige kindjes dit ook hebben. Ze heeft tot 4 jaar onrustig geslapen, veel wakker. Onze oudste is zó anders, zo makkelijk, altijd goed geslapen.
Het gaat om een karaktereigenschap, en dus wordt er ook niets vastgesteld. Hoogsensitiviteit valt niet onder de DSM. Wat ik aangaf, is dat het geen ziekte is en hoogsensitiviteit dus niet per definitie behandeling nodig heeft. Uiteraard kan een kind vastlopen en dan wel behandeling nodig hebben, en dat zal mogelijk bij hoogsensitieve kinderen iets vaker gebeuren dan bij andere kinderen, maar in de basis is hoogsensitiviteit gewoon een eigenschap waarmee je, net als met alle andere eigenschappen die mensen kunnen hebben, gewoon je eigen weg moet vinden.
Interessant dit. Ik denk dat mijn zoontje er ook mee te maken heeft... School denkt iets te signaleren maar ze weten niet wat. Het is niets groots maar als ik hem zo observeer deze zomervakantie merk ik dat het met prikkels te maken heeft, de angst en onzekerheid die er uit naar voren komen wat zijn gedrag beïnvloed... Ik volg nu een online cursus er over. Het komt in 3 delen van 30 minuten. Het is van En Vie - Gevoeligheid Grootbrengen, en de cursus heet 'Hoogggevoelig kind'. ik kwam er aan via google....
Volgens mij is sensitiviteit net als lichaamslengte. Je kan niet iedereen indelen in hokje groot óf klein. Er zijn mensen van 1.50 m en van 2.10 m maar ook alles daartussenin. Vanaf wanneer ben je dan "groot"? Sommige mensen van 2.00m zijn heel blij met hun lengte, sommige niet. En de meeste vinden het wel handig als het plafond geschilderd moet worden en minder handig als je een lift krijgt in een smart Zo is het ook met (hoog)sensitiviteit. Iedereen zit ergens in het gebied tussen zwart en wit. En wanneer je dan HOOGsensitief genoemd wordt is volgens mij maar arbitrair. En ook of -en wanneer- het problemen of juist mogelijkheden biedt verschilt per persoon. Het is net als "lang zijn" niet iets wat je hebt of niet.
Shit.... Ik ben lang en hoogsensitief..... Maar het is dus niet iets wat je vast kunt stellen dmv een onderzoek oid? Dan zeg ik bij deze: mijn dochter, mijn man en ik hebben het. Mijn zoontje kan ook wel wat trekjes hebben (zoals ws iedereen wel in deze maatschappij).
Nee, er is geen officiele diagnose voor, wel dingen die kenmerkend zijn voor deze groep mensen. Het is een eigenschap die sociale omgang gewoon iets ingewikkelder dan gemiddeld maakt, en daardoor is het wel fijn om iets van handvaten voor jezelf te hebben om er lekkerder mee om te kunnen gaan. De boeken van Elaine Aron, die hoogsensitief heeft 'bedacht' zijn daarin wel aanraders.
Ik heb een boek van haar thuis liggen over kinderen. Want mijn dochter ervaart er echt wel hinder van. En ik ook in de opvoeding.