Hoi lieve mama´s, wij zijn drie weken geleden ouders geworden van ons prachtige engeltje Noa Hanna*. Nu wil ik graag iets geven aan mijn man, iets van haar wat hij bij zich kan dragen... Probleem is dat hij geen sierradenman is. Wel heeft hij een leren armbandje om (beetje afgeragd), en onze trouwring natuurlijk . O ja, en mijn man is ook nogal precies, kwa smaak. Iemand tips? lfs C
Hallo Conejita, Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie Noa Hanna*, heel veel sterkte met het grote verdriet. Mijn man is ook geen sieradenman, uiteindelijk heeft hij toch een langere ketting (draagt hij dus uit het zicht onder zijn kleding) met 2 hangertjes met as van onze kindjes. Wij zijn naar een juwelier gegaan en hebben gevraagd naar de mogelijkheden. We hebben het samen uitgezocht, hij draagt het ook altijd. Het is natuurlijk erg belangrijk dat hij het prettig vind om te dragen, dus inderdaad een moeilijke klus. Het is toch het aandenken aan jullie kindje. Heel veel succes. Liefs
Mijn man is ook geen sieradenman en dit kan ook niet ivm zijn werk. Hij is voor een tatoeage gegaan.. maar dat is natuurlijk heel anders als een sieraad
dankjewel. misschien toch maar eens over hebben met hem. wat hij mooi vind en wat de mogelijkheden zijn. wat erg dat jullie ook twee kindjes verloren hebben. dat moet ook een groot verdriet zijn. heel veel sterkte. en nu weer zwanger! gefeliciteerd! ook spannend zeker. ik hoop dat jullie een gezond kindje krijgen. liefs C
Ik zat ook aan een tattoo te denken. Als hij daar teminste van houdt. Veel sterkte met jullie verlies.
Wij laten op dit moment de naam van ons mooie mannetje graveren in onze beide trouwringen, met een sterretje erbij. Misschien is dat iets om samen te doen?
hoi Bee1986, wat verschrikkelijk dat je ook je kleintje hebt verloren. staat je verhaal hier ook ergens? vind het wel een mooi idee, maar ik heb er geen ruimte voor in mijn ring, en ikzelf heb liever iets zichtbaars. bedankt anyway voor je reactie xx
Wat verschrikkelijk te lezen dat jullie dochtertje is overleden. Tegelijk ook gefeliciteerd. Zij heeft jullie papa en mama gemaakt. Het is lastig denk ik om iets te verzinnen voor ons, het hangt denk ik heel erg van je man zelf af. Mijn man heeft bijvoorbeeld er heel bewust voor gekozen om niks voor hemzelf te kopen wat onze Sam herdenkt. Zelf heb ik een asring ( zelf ontworpen en laten maken door een goudsmid) en een hangertje met zijn voetafdrukjes erop. Voor hem is dat genoeg, hij krijgt het gevoel dat Sam nog bij ons is door dat hangertje en de ring. Ik zou je aanraden om het aan je man te vragen wat hij mooi vind. Die dingen kosten best veel geld, en als hij het niks vind is het ook een beetje 'zonde'. Heel veel sterkte meis, het zal een zware tijd zijn en blijven de komende tijd. Mocht ik iets voor je kunnen betekenen staat m'n pb altijd open. Veel liefs
Dank je wel en jij ook tegelijkertijd gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie kleintje. Hopelijk kun je iets moois zichtbaars bedenken voor je man. We zagen bij de juwelier ook een voorbeeld van wat Madelief schrijft, met een voetafdrukje ingelaserd op een stoere edelstalen ring (kan ook ergens anders op natuurlijk). Was prachtig. Ik heb mijn verhaal nog niet elders verteld, nog niet aan toe/nog niet van gekomen. De bevalling heeft in het buitenland plaatsgevonden en zitten nu midden in een strijd met de lokale overheid en instanties om zijn lichaampje naar NL te krijgen. Het is vreselijk... Misschien dat ik daarna wat meer tijd en behoefte heb om m'n verhaal te vertellen. Jij ook heel veel sterkte en kracht gewenst. Jullie meisje is niet meer waar ze was, maar overal waar jullie zullen zijn. (vind ik een mooie gedachte waar ik zelf nu veel troost uithaal)
Lieve bee, O meid wat erg van je zoontje. En dat je zijn lichaampje niet bij je hebt! Ik woon zelf in het buitenland en het duurde bij ons vijf weken ruim voordat ze begraven werd. Ook heel lang, en dat is slopend. Ik vergelijk het niet met jouw situatie hoor. Dat is nog wel een graadje erger. Ik geloof ook dat onze kindjes bij ons zijn, ik geloof ook bij God maar ik snap heel goed dat je gewoon rust wil hebben dat je zijn lichaampje kunt begraven of cremeren op een mooie manier. Heel heel veel sterkte je mag me altijd pb-en. Liefs C Ps. Mijn man heeft een tatoeage besloten.
Lieve conejita, Sorry dat ik nu pas reageer, maar mijn situatie is echt niet erger dan die van jou. We zijn allebei ons kindje verloren, onze droom, en jij ook nog eens vlak voor de geplande keizersnee, wat een nachtmerrie. En wat naar dat je waar jij woont ook gewoon 5 weken hebt moeten wachten! Zenuwslopend. Na heel veel telefoontjes en mailtjes is het gelukt om ons zoontje naar NL te halen. Uiteindelijk halen we hem er nooit mee terug, maar het heeft veel voor ons betekent dat hij afgelopen week thuis was en dat we op een mooie manier afscheid van hem hebben kunnen nemen. Hij ligt nu begraven op een mooi plekje vlakbij ons huis. Heel veel sterkte gewenst, nu maar ook in de toekomst. En natuurlijk ook heel veel geluk (ik zag dat je ook bij een topic over weer zwanger worden had geschreven). Het zal vanaf nu altijd spannend zijn en nooit meer zonder zorgen, maar hopelijk kunnen we beide binnenkort weer uitkijken naar een broertje of zusje voor onze kindjes. Misschien ga ik ook wel meeschrijven
Ik ben trouwens bevallen met 'nog maar' 20 weken (had ik niet geschreven zag ik) dus in dat opzicht is het ook absoluut niet erger dan bij jullie meisje. Ik denk dat of het nou bij 20, 24 of 28 weken gebeurt dat het niet uitmaakt voor het verdriet. Je kijkt al zo uit naar je wondertje, hebt al plannen gemaakt, dingen gekocht, gefantaseerd en een naam... En het is gewoon echt een kindje, helemaal compleet. Maar als je echt al bijna uitgerekend bent, zoals jij, dan is het nog vreselijker kan ik me voorstellen... Nogmaals heel veel sterkte!
Wij hebben ook beide een tattoo laten zette, met het as van ons meisje. Heb haar nu altijd bij me! Wat fijn dat mensen hier ook feliciteren, dat miste ik echt na de geboorte van mijn dochter,, echt niemand heeft ons gefeliciteerd. Ik snap het ook wel, maar vind jullie toppers dat jullie het wel doen!!! liefs nathalie, mylifeblogs.nl