Hoi meiden, nou de titel zegt het al. Ik ga straks naar de kerk en hoewel we veel steun krijgen vind ik het nog altijd lastig om te antwoorden. want wat zeg je, dat je er constant mee bezig bent, doodmoe bent, vaak moet huilen en het verschrikkelijk moeilijk is? Of maar gewoon "het gaat wel"? Wij zijn ook net verhuisd dus vragen mensen vaak daarnaar, en het ís inderdaad een mooi huis en heerlijk om zowat aan het strand te wonen, maar de vraag (en het antwoord) maakt ook dat ik me alleen voel. Omdat het gewoon niet uit te leggen is in een paar minuten, en wíl ik dat wel, ook al zou dat kunnen, want zeker niet aan iedereen... zucht, moeilijk. Hoe doen jullie dit? Liefs C, mama van Noa Hanna*
Toen ik een miskraam had gehad waren er niet veel mensen op de hoogte (ik was ook nog maar 8 weken ver). Mijn situatie was dan ook absoluut niet te vergelijken met de jouwe maar misschien heb je toch iets aan mijn reactie. Ik voelde wel heel erg de behoefte om erover te praten maar merkte toch dat de personen die het wisten er nauwelijks achter vroegen, waarschijnlijk omdat ze niet wisten wat te zeggen of om mij niet te kwetsen. Afhankelijk van de persoon die de vraag stelde gaf ik ook een ander antwoord. Wanneer ik bvb. na een keer eerlijk te zijn geweest, had gezien dat ik geen of nauwelijks "respons" kreeg dan ging ik daar de volgende keer mijn antwoord op aanpassen. Dan ging ik bvb. zeggen dat het "niet gemakkelijk" was maar dat ik er mij wel ging doorslaan samen met mijn man. Ik geef je als raad om zelf aan te voelen bij wie je wat kunt en vooral wilt zeggen. Afhankelijk van persoon en eventueel ook van situatie (mensen waarvan je weet dat die iets soortgelijks meegemaakt hebben zullen eerder je gevoelens begrijpen). Het lijkt me wel heel fijn om zoveel steun te krijgen uit de kerk! Ik wens jou en je gezin nog heel veel sterkte toe.
Heel moeilijk. Ik Kon echt niet zeggen dat het goed met me ging. Ik weet dat het eigenlijk een vraag is waar me geen serieus antwoord op verwachten. Het is meestal 'pietpraat'. Dat ligt voor ons vlindermoeders toch anders. Ik voelde me vreselijk schuldig als ik zei dat het goed met me ging en ik was keihard aan het liegen. Bij bekenden zei ik gewoon dat het heel zwaar was en bij onbekenden gaf ik geen antwoord, maar stelde de vraag gewoon terug alsof ik niks had gehoor. Wat GeoLilly schrijft is de beste tip. Leef zoals jij het wil, zeg wat jij wil zeggen. Leef nit naar wat mensen verwachten. Liefs Naat, mylifeblogs.nl (toevallig een stukje vandaag over de vraag "hoe gaat het?" lees het eens! item heet: happy middle)
Ik kan niet vergelijken met deze specifieke situatie, maar ik put even uit andere rouw-situaties. Meestal gaf ik dan een open antwoord zoals: "het gaat wel" op een toon die aangaf dat het maar zo-zo ging. Als de ander daarop in ging (en ik had tijd en zin), dan praatte ik rustig verder en anders liet ik het voor wat het was. Veelal sluit ik me aan bij de eerste reactie, dat je vooral je eigen gevoel moet volgen. Zelfs al wil je wel, maar is het op dat moment erg moeilijk voor je om erover te praten, dan zeg je gewoon letterlijk dàt. Een beetje empathisch mens kan daar dan begrip voor opbrengen. Sterkte..