Heimwee en schoolkamp

Hier hetzelfde, kamp was een uur van huis. Ik ben in een hotel om de hoek gaan zitten en heb dochter elke avond gehaald en de ochtend erna weer teruggebracht. Overdag had ik lekker de tijd voor mezelf. Was heerlijk
Maar dochter heeft dus geen heimwee naar huis, maar kan niet ontprikkelen met zoveel mensen om haar heen.

 

Sowieso aankaarten bij de juffen. Dat lijkt mij de eerste en belangrijkste stap.
En wat zij ermee kunnen:
Ze kunnen zelf met je dochter praten en bespreken hoe ze haar kunnen helpen. Kinderen kunnen vaak zelf goed mee denken, en het kan ook helpen om het met een ander dan mama te bespreken. De kans is namelijk aanwezig dat je jouw zorgen en twijfels op je kind overbrengt en de juffen zullen er al positiever en met meer vertrouwen in staan.
Verder hebben ze vast ervaring met kinderen die heimwee hebben en zullen ze ideeën hebben om met deze kinderen om te gaan en te zorgen dat ze mee kunnen op kamp.

 

Wij hadden dezelfde situatie, begin van het jaar aangekaart bij de juffen, maar wel dat wij toch als doel hadden om te kijken of het zou lukken. Niet bij voorbaat al afspreken dat we haar gaan halen en brengen.
De kinderen mochten uiteraard geen telefoon meenemen, maar met de juffen afgesproken dat zij naar hen toe kon komen als ze ons een bericht wilde sturen of bellen.
De eerste avond kregen we van de juf om 22.00 uur een bericht dat ze het ontzettend naar haar zin had. Verder niks meer gehoord, het ging boven verwachting goed.

 

Mijn dochter zag er ook tegenop, meer omdat ze nog met een knuffel sliep en bang was om daarmee gepest te worden.

Uiteindelijk is het 3 daagse kamp veranderd na 1 nacht slapen op school door de combi corona en brand in de accomodatie.

En had de leerkracht gevraagd of iedereen zijn/haar knuffel mee wilde nemen zodat het niet opviel dat hij nog met een knuffel sliep.

Er was wel een klasgenoot met heimwee maar die hebben ze , met een paar klasgenoten, er prima doorheen gesleept.

 

Wat een wijze juf! Diejene die willen, kunnen ongegeneerd hun knuffel meebrengen en die die er geen behoefde meer aan hebben, hoeven niet.

Mijn zoon was in de zomer op voetbalkamp en door omstandigheden ook nog niet zo vaak ergens anders geslapen. Komt ook in groep 8.
Vorig schooljaar op kamp met eigen klas ging goed, ook af en toe bij een vriendje, maar nu was het toch een beetje anders, want hij kennde daar niemand. Wij hebben het vooraf besproken, ik heb ook verteld dat heimwee hebben heel normaal is en erbij hoort. Weddenschap afgesloten op welke dag hij heimwee zou krijgen en hem vertelt dat ik hem net zo mis als hij niet thuis is, maar hij wel leuke dingen meemaakt.
Zijn knuffel ging ook mee, ik had nog overwogen om die eventueel te ruilen voor iets wat kleiner en onopvallender is en in één hand past...maar dat was niet nodig. Toen wij het bed opmaakten op de locatie, werd de knuffel door hem demonstratief neergelegd.
Ze mochten bellen als het nodig zou zijn en er was een kijkdag, waar wij hem heel kort gesproken hebben. Achteraf zei hij dat hij de laatste avond eigenlijk had willen bellen, maar dat het al best laat was.
Persoonlijk zou ik proberen mijn kind te overtuigen dat hij het wel kan, dat ik er vertrouwen in heb. En proberen vooraf dingen te bedenken die hij zou kunnen doen om zich eventueel af te leiden (op ademhaling letten, schaapjes tellen, aan iets leuks denken). Het is net een beetje op de grens, wel al willen groot zijn en dingen zelfstandig doen, maar ook behoefde hebben aan het veilige, vertrouwde plekje thuis. En ophalen echt als laatste redmiddel zien, dat kan altijd nog. En sowieso de juf erbij betreken, dan is ze gewaarschuwd en kan eventueel extra opletten of de kinderen die ook heimwee hebben, zijn er vast meer in de klas, bij elkaar brengen dat ze elkaar kunnen steunen.

 

Dit hadden wij ook gedaan, de meneer heeft nog apart met mijn dochter en haar vriendinnen gepraat. Maar helaas. Er waren ook 2 meiden in haar blokhut die vervelend aan het doen waren, met de autisme van mijn dochter geen goede combi.

Zo jammer, want ze wil zo graag, maar het lukt gewoon niet. Vlak voor schoolkamp bij een vriendinnetje slapen lukte wel dus ze had wel hoop dat het zou lukken. Wat wij wel doen, als het de eerste avond niet lukt, gaan we het de avond erna niet nog een keer proberen. Want dat zorgt alleen maar voor frustratie. Binnenkort ponykamp, ben benieuwd. Dat is gelukkig om de hoek.

 

Dit was mijn eerste gedachte ook ,in een hotel slapen. Ik vond kamp overdag leuk maar dat slapen verschrikkelijk. Nooit leuk gevonden ergens anders te slapen en ik moest heen, wat had ik een verdriet. Ik zou het dus ook op deze manier doen.

 

Zeker aankaarten bij de leraren en afspraken maken.
Misschien vindt je dochter het wel fijn als ze jullie mag bellen begin van de avond, is het idee dat jullie haar op kunnen halen al voldoende en gaat het gewoon goed. Gaat het niet, dan zou ik haar toch ophalen. Zie je de bui al hangen en acht je de kans dat het wat wordt heel klein, dan zou ik bijv. een hotel in de buurt boeken als het erg ver is.

 

Mijn dochter is 9, maar bij haar heb ik gemerkt dat het bellen van ons eigenlijk averechts werkt.
Ze kon ineens heel moeilijk logeren bij opa en oma, belde ons elke avond huilend op, maar wilde niet opgehaald worden.

De keren daarvoor hadden we wel gezegd dat als ze niet meer wil, we desnoods haar 's nachts nog komen halen, maar hebben we tussendoor geen contact gehad. Toen ging het wel goed. Wel af en toe wat verdrietig, maar daar kreeg oma haar goed doorheen.

Nu was ze verdrietig, ging ons bellen en werd alleen maar verdrietiger en miste ons toen nog meer.

Ik weet natuurlijk niet of dat ook zo is bij jullie dochter @Ammie1984 maar hier lijkt afstand wel uit te maken.
Logeren bij vriendinnen die vlakbij ons wonen gaat redelijk goed, maar logeren bij haar vriendinnen verderweg durft ze niet.
Ik denk dat het haar helpt dat we letterlijk binnen 5 min bij haar zouden kunnen zijn en ze de weg naar huis ook gewoon weet.

Als zoiets bij jullie ook zou kunnen spelen, dan is in een hotel in de buurt zitten mss wel een oplossing. Ook handig als het dan toch niet lukt, dat je dan in de buurt bent om haar te halen.

 

Misschien dat ik het over het hoofd heb gezien. Maar mag je als hulpouder mee? Is dat niet een idee?

Onze oudste gaat dit jaar voor het eerst op kamp. Ik ga als hulpouder mee. Mijn zoon is bijna 10. Hij vindt het super leuk dat ik mee ga.

 

Herkenbaar probleem. Mijn dochter zit ook in groep 8. Ze ziet al maanden op tegen het kamp, de nachten. Vooral tegen het mij missen.
Gelukkig heeft ze deze zomervakantie voor het eerst bij een vriendinnetje geslapen 1 nacht, wat lukte. Dochter had zelf een plan gedacht voor die nacht. Ze zou mij appen als ze ging slapen. En ze wilde dat ik tegen de moeder zou zeggen dar het kan zijn dat ze even moet huilen,maar dat het haar dan helpt om te zeggen dat het vast goed komt. En niet meteen mij bellen om haar op te halen.
Voor kamp heeft ze het zo ook bedacht. Ze wil niet dat ik langskom (vanuit de ouderraad doe ik dat sommige jaren wel, maar nu dus niet), ze wil niet bellen of appen. En ik zal aan de juf aangeven dat even huilen haar helpt en oplucht, en dat ze dan weer verder kan.
Nu is het bij ons maar een km of 30, dus als het echt niet gaat rij ik wel heen en weer elk dag. Maar haar en ons uitgangspunt is dat het gaat lukken, omdat ze het kamp zelf juist zo leuk vindt.

 

Dat is jammer. Ik had hier tijd terug ook een vriendinnetje met heimwee maar die wel graag mee naar boord wilde. Afspraak was eerst een keer thuis want niemand wil snachts 2u rijden (en 1u enkele rit hebben we al snel aam boord). Ze had het moeilijk maar de oplossing was dat dochter bij haar in bed ging liggen. Dus toen groen licht voor boord en daar wilde ze na 2 nachten nog laaaaaang niet weg.
Dit jaar gaan hun ook op groep8kamp en ze zeggen nu al dat ze naast elkaar willen liggen en bij heimwee in 1 bed
Had fijn geweest als je dochter ook zo'n ervaring had.

ben benieuwd, laat jechet weten?

 

Aah wat een goed plan en wat lief ook dat je het kamp zo voor haar toch mogelijk én fijn maakte!

 

Hoe is het afgelopen?

 

Top oplossing, zo zouden wij het ook oplossen. Onze zoon heeft ook al aangegeven dat hij graag wil dat ik mee ga, tegen die tijd gaan we overleggen of hij dat dan nog steeds wil We hebben nog even dus kan maar zo dat hij er dan anders over denkt.