M'n schoonzus is vandaag 31 weken zwanger van een tweeling en ligt helaas sinds vanmiddag in het ziekenhuis met 4 cm ontsluiting. Ze ligt nu aan de weeenremmers en longrijping, maar de gynaecoloog gaf al gelijk aan dat de kans zeer groot is dat ze vandaag of morgen gaat bevallen. We willen ze graag bijstaan, maar hoe? Iemand tips met wat jullie fijn vonden, en wat jullie juist niet fijn vonden? Vindt het best moeilijk!!
Jeetje wat spannend! Ben zelf bevallen met 32 weken en 4 dagen. Het is fijn als iemand eventuele andere kids opvangt. De communicatie regelt. Mensen denken dat je zelfs in deze toestand nog telefoon kunt beantwoorden, apps kunt sturen enz. Vraag hun of je per mail of zo belangrijke mensen mag informeren zodat zij dit niet hoeven doen. Verder kun je nu weinig doen. Steun haar man, die wordt vaak vergeten! Informeer naar spulletjes die ze bij de baby willen hebben. Bij mij mocht ik de couveuse zelf inrichten. Bijvoorbeeld hydrofiel luiers met een kleurtje, een knuffel, een muziekje enz. Je zou een boekje kunnen kopen om dingen in bij te houden, of wellicht een prematuur boek van kleine kanjers. Eventueel haar man aanbieden te komen eten, kleding wassen... Als je meer wil weten stuur me maar privé...
Zeker spannend! En bedankt voor je antwoord, hier heb ik al wat aan! We hebben in ieder geval al laten weten dat als we wat kunnen doen, we dit graag horen. Het prematuur boek is een goed idee, mocht ze werkelijk gaan bevallen dat ga ik die in ieder geval regelen!
Wat spannend! Naast mentale steun is hulp rondom het huishouden ook wel fijn... Als ze bijvoorbeeld naar het ronald mc Donald huis kunnen dan kan daar ook een was gedaan worden maar als ze gaan pendelen tussen thuis en ziekenhuis dan is wat hulpen huishoudelijke klusjes wel heeeeeeeel fijn!
Hihi daar kan ik ze helaas niet mee helpen, ben zelf ook 33 weken zwanger maar ik kan vast iemand vinden die hun daar mee kan helpen!
Ik vond het heel fijn om te weten dat ik niet voor thuis hoefde te zorgen. Dus de katten kregen eten, de post werd naar me gebracht, er werd iedere dag thuis gekeken of het huis er nog stond, als ik iets nodig had, werd dat gebracht etc. Zo kon ik echt met mijn gedachten bij mijn zoontje zijn en niet bij de buitenwereld. Dat had ik in het begin heel erg nodig. Na twee weken ziekenhuis had ik juist afleiding nodig, een paar uur buiten het ziekenhuis. Maar ik vond het moeilijk om naar huis te gaan, want daar was mijn zoontje niet. Dus zocht ik iets buitenshuis met veel afleiding, met vriendinnen die wel wisten dat het niet heel goed ging maar niets vroegen en me gewoon accepteerden op dat moment. Ik vond het ook vervelend dat mensen steeds bleven vragen hoe het was. Ik gaf vaak aan dat ik wel zou laten weten als er nieuws was. Dat accepteerde niet iedereen en dat was voor mij erg lastig, ik irriteerde me daar snel aan. Tof dat je haar wilt helpen, daar zal ze erg blij mee zijn en ze zal het nodig hebben.
Dankje voor de berichies allemaal! Even snel wen update: ze zijn vanacht geboren, meisje 1750 gram en jongetje 1250 gram en ze maken het tot nu toe goed!
Inderdaad het huishouden.. Ik kwam thuis in een zwijnenstal, dat was heel vervelend. En door het dagelijks heen en weer naar het ziekenhuis hadden we daar ook geen tijd voor. Ook fijn als je iemand hebt die de communicatie naar de familie/vrienden doet. Dan hoef je zelf niet al die vragen te beantwoorden. Kan best moeilijk en vermoeiend zijn. Sterkte
Gefeliciteerd! Netjes voor termijn en tweeling. Wat ik zelf inderdaad fijn vond was dat mensen begrepen dat wij ook "doodop" en bang waren. De hele tijd app en belletjes was echt heel moeilijk, je hebt zelf zoveel te verwerken. Wat ik fijn had gevonden was als er iemand had gezegd er staat een stoofpannetje of ovenschotel voor je klaar, enkel nog opwarmen en klaar. Dit is niet gebeurt terwijl ik echt geen fut meer had om te koken, maar wel een dochter had die ook moest eten. Mijn man is ook heel erg "vergeten" in die tijd, terwijl deze ook zijn ei had, en ook het nodige had mee gemaakt. Vervoer van en naar het ziekenhuis...de eerste 2 weken had ik volop mensen die wel wilden...wilden ook mee naar binnen. Ten eerste mocht er maar 1 iemand per keer mee, ten tweede wilde ik soms ook alleen zijn, ten derde wil je niet na een half uur weg. Ik ben de mensen die al deze dingen begrepen zo dankbaar! Na 2 weken werd het al moeilijker, ik mocht nog geen autorijden ivm de buikwond, mensen werkten, mensen vonden het na 2 weken toch niet meer zo spannend allemaal... Het is super fijn als er na die eerste periode waarin iedereen wel mee wil ook mensen zijn die je eens heen en weer kunnen rijden, en die ook begrijpen dat die uurtjes per dag zo waardevol zijn. Zo heb ik bvb zelf alle foto's gemaakt, waardoor ik er zelf vrijwel niet op stond. 1 Vriendin dacht er wel aan en door haar heb ik toch een stel foto's met ons zoontje van enkele dagen oud. Op alle andere foto's staat ons zoontje met onze dochter en zijn vader. Succes
Neem de ouders dingen uit handen, wacht niet af tot ze zelf om hulp vragen, tenzij ze dit nadrukkelijk aangeven. Ik ben zelf niet zo van het hulp vragen, zodat ik alles zelf heb moeten doen. En kijk eens op deze site en kijk of je ze daar voor aan kan melden: Stichting Earlybirds Fotografie — Speciaal voor prematuurkindjes