He lieve meiden, Ik heb 12 maart de 20 weken echo gehad, en daar kregen wij te horen dat ons kindje het HLHS syndroom had ( hypoplastisch linker hart syndroom) en ook dat de kans op een normaal leven er eigenlijk niet was. Alle verhalen die ik las waren stuk voor stuk met een slecht eind. 24 maart ben ik dan ook na het ziekenhuis gegaan om de zwangerschap te beeindigen, en 26 maart kreeg ik mij zoontje Dani in mij armen. Wat voelde ik me trots op zo'n mooi knulletje, ik was moeder... Ik ben nu anderhalve week verder, en hoe stom misschien ook is mij wens om zwanger te raken groter dan ooit te voren. Ik wil zo graag een kindje om voor te zorgen, om het geluk weer te voelen. Dat ik zo ontzettend mis. Nu heb ik begrepen vanuit het ziekenhuis dat je na de bloeding die je hebt na een bevalling, je gewoon weer ervoor kunt gaan. Maar soms lees ik hier over groen licht dat gekregen is via een gynecoloog. Ik heb net gebeld na het ziekenhuis en kan 24 april na het ziekenhuis voor een nacontrole en gesprek. Maar ik kan niet wachten tot die bloeding voorbij is en ik weer kan gaan proberen voor een nieuw geluk in ons leven. Bij mij eerste zwangerschap was ik na 5 maanden zwanger, ik hoop dan ook zo dat het dit keer weer snel gebeurd. Ik wil Dani niet vervangen dat kan ook niet, maar wil weer geluk voelen. Wat vinden jullie hiervan? dikke knuffel van ons....
Ik ken je gevoel maar al te goed!! Wij zijn ons 2e zoontje verloren met 23 weken geheel onverwachts. Ik was 10 weken na de bevalling weer zwanger van ons 3e knulletje. Dolblij maar doodsbang was ik. De hele zwangerschap heb ik als heel zwaar ervaren. 6 maanden na de geboorte van ons 3e knulletje ben ik in een diep dal geraakt. Ik had de dood van 2e knulletje nog helemaal niet verwerkt. Met behulp van een psycholoog ben ik er weer boven op gekomen. Als ik achter af weer voor de keuze zou staan zou ik toch een maand of 2 wachten. Al weet ik maar al te goed hoe groot die drang is om weer zwanger te worden!
Ik ken niet jou gevoel maar ik probeer me er een voorstelling bij te maken (Wat eigenlijk onmogelijk is). Maar als ik dit zo lees snap ik dat je iets mist, al die tijd had je je op een (levend) kindje voorbereid en de verzorging van een kindje. En dan valt dat zo allemaal weg. Je hebt een kindje gekregen maar je hebt niet voor hem mogen zorgen en voor lange tijd van hem kunnen genieten. En dat je dat dan mist is heel logisch. Je had er een hele andere voorstelling bij...Bij het krijgen van een kindje. Maar ik denk ook dat het goed is dat je het eerst goed verwerkt. Je kindje verliezen is niet niks. Ik wens jullie heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd en hoop dat jullie (Als je daar echt echt echt aan toe bent) een gezond 2e kindje mogen krijgen. Liefs,
Gefeliciteerd met je zoontje Dani, hij heeft jullie papa en mama gemaakt. Wat verschrikkelijk dat jullie hem weer hebben moeten laten gaan. Je wens om weer zwanger te zijn is super herkenbaar, dat had ik ook na de geboorte van mijn dochtertje* (cervix insufficiëntie). Wij hebben toen toch het groene licht afgewacht van een gynaecoloog, al was het alleen maar omdat je wilt weten hoe je in een nieuwe zwangerschap begeleid gaat worden. Een nieuwe zwangerschap wordt al spannend genoeg, het is fijn om te weten wat het actieplan is. Wanneer je er weer aan toe bent om weer zwanger te worden is voor iedereen verschillend. 'Eerst verwerken' klinkt heel mooi hoor, maar mijn leven stond gewoon stil. De periode tussen de geboorte van mijn dochtertje* en die van mijn zoontje is terug kijkend een soort limbo voor mij. Mijn angst dat ik nooit een levend kind zou krijgen (en die kans werd geschat op 20%) belemmerde de verliesverwerking. Jij en je partner zijn de enigen die kunnen bepalen wanneer jullie klaar zijn voor een volgende zwangerschap, maar persoonlijk hebben wij het advies van de gynaecoloog wel afgewacht.
Het is herkenbaar ja. Ook ik was 2 maanden na haar overlijden weer zwanger. Ja de zwangerschap is een stuk zwaarder vanwege de angst. Echter, ik ken mijzelf. Die angst is ook aanwezig als ik langer had gewacht om zwanger te worden. Het eerst verwerken klinkt prachtig maar of dat in het echte leven ook zo werkt.....voor mij niet iig. Ik kan denken dat ik het verwerkt heb maar bij een nieuwe zw keert alles net zo hard terug. Je moet namelijk weer door alles heen en komt weer dezelfde situaties tegen. Je bent gewoon weer zwanger. Heel vaak overkomt mensen een trauma en moeten ze dat verwerken maar komen ze vaak niet meer in dezelfde situatie terecht. Als je een kind bent verloren en je wilt nog een kindje zul je toch weer opnieuw een zw en bevalling moeten beleven. En natuurlijk er vanuit gaande dat het nu wel goed gaat echter het verdriet blijft komen. Dus verwerken voor dat je weet zwanger wordt......voor mij iig niet van toepassing. Kun je dat uberhaupt. Je zal je kindje nooit vergeten en hij zal altijd een speciaal plekje in je hart hebben. Je draagt het voor altijd bij je dus ik denk persoonlijk dat de angst ook nooit echt over zal gaan. Of je nu nu zw wordt of over 10 jaar. Wij hebben idd ook eerst de gyn afgewacht. Dat vond ik wel belangrijk. Echter bij ons hebben ze nooit echt de oorzaak kunnen aantonen waardoor ze bloedarmoede gekregen heeft.
He meiden, Ja ik denk dat dit ook zo bij mij is. Ik wil gewoon heel graag dat gevoel weer terug wat zou ik daar nu veel voor over hebben. En wachten is dan ook niet mij sterkste kant. Volgende week moet ik na het ziekenhuis voor een gesprek, we zullen horen wat ze dan te zeggen hebben. Ik hoop ook snel weer zwanger te zijn, en ja of ik ooit nog een terugslag wie zal het zeggen? Ik hoop van niet maar volg nu me gevoel maar... Verders met jullie alles goed? liefs van mij
Ik ken het.. ik ben afgelopen dinsdag bevallen van Juli* en wil nu alweer heel graag zwanger zijn. Niet om haar te vervangen, maar natuurlijk gaat de wens voor een (levend) broertje of zusje voor Lila niet zomaar weg. Ik voel me schuldig, schuldig om die enorme drang die ik zo kort na haar verlies alweer voel. Maar hoe fout ik het van mezelf ook vindt, ik kan dat gevoel niet wegstoppen. Dus ik heb het tot nu toe nog niet gezegd.. Mijn man heeft hetzelfde gevoel, gelukkig.
Dat schuldgevoel herken ik wel. Alsof je je kindje vervangt ofzo. Terwijl we natuurlijk allemaal wel weten dat het echt niet zo is. Ons kindje was zo gewenst maar mocht helaas niet bij ons blijven. Het heeft ons wel weer papa en mama gemaakt maar je hebt niets om voor te zorgen. Terwijl die drang er wel is. Die leegte is daardoor nog groter. Leegte om iets wat je eigenlijk had moeten hebben (of nog bij je moest dragen). Schuldig moeten we ons niet voelen al is het gevoel er soms wel. Gelukkig is bij mij dat schuldgevoel nu wel weg en weet ik dat ik liever mijn meisje* bij me had gehouden maar wat helaas niet zo mocht zijn... En voor iedereen is het anders wanneer het weer zo ver is. Zelf wist ik na een maand wel dat ik snel weer zwanger wilde worden. Maar mijn menstruatie kwam maar niet op gang. Zo frustrerend is dat dan! Maar nu ik terug kijk op de afgelopen maanden denk ik wel dat het goed is dat ik niet zwanger ben geraakt. ik had nog te veel te verwerken en ik denk met de spanning van een nieuwe zwangerschap dat het allemaal te veel zou zijn. Ik denk dat de verwerking dan wel in de weg zou hebben gestaan. Maar nu mag het dan toch wel weer hoor. Maar je moet gewoon doen wat voor jou goed voelt.
Hoi allemaal, Die wens om snel weer zwanger te worden herken ik ook. Eind november hebben wij ons zoontje verloren ten gevolge van een vruchtwaterpunctie. Hoewel ik meteen de wens had om weer zwanger te raken, heb ik bewust een paar maanden gewacht. Mijn lichaam zat nog zo vol verdriet (en schuldgevoel) dat ik het gevoel had dat het beter was om de wens even uit te stellen. In maart durfden we het avontuur weer aan en het was meteen raak. Het nieuwe geluk heeft echter niet lang mogen duren: na ruim 5 weken kreeg ik een miskraam. Dit heeft er echt enorm in gehakt. Ik heb soms echt het gevoel dat het weer november is. Achteraf heb ik wel een beetje zo'n gevoel van: was ik mentaal al klaar voor een nieuwe zwangerschap? Aan de andere kant: als het dit keer goed was gegaan, had het mij enorm geholpen om me op de toekomst te richten. We hebben dubbele pech gehad en zoiets moet je ook niet al te veel incalculeren. Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand. Toch stel ik mezelf nu wel de vraag hoeveel tegenslagen ik (op korte termijn) nog kan verdragen. Het kan immers weer misgaan. Het is niet mijn bedoeling een negatief verhaal op te hangen, maar ik denk wel dat het belangrijk is om jezelf de ruimte en tijd te geven om je verdriet te verwerken.
Dat is natuurlijk altijd het lastige he Hilma. Je wilt zo snel weer een nieuw wondertje in je voelen groeien maar het kan ook weer fout gaan. Wanneer ben je daar klaar voor he? Het kan dan inderdaad een hele grote tegenslag zijn. En dat is ook wel waar ik bang voor ben. Stel dat het mis gaat hoe zou ik er dan mee omgaan? Maar het kan ook goed gaan en dan krijg je er weer vertrouwen door. Dat blijft altijd lastig. Maar ik kan me goed voorstellen dat je nu even denkt, hoeveel kan ik nog handelen??? Sterkte meid!
He meiden heb jullie reacties helemaal niet gelezen, lees ze vandaag pas. Maar wat fijn om te lezen dat ik niet de eenigste ben. Ik heb soms het gevoel dat het zo raar is wat ik voel, dat word ik soms boos op mezelf. Maar blijkt zoals ik lees de meest normale drang te zijn. Je weet hoe het is om zwanger te zijn, hoe het is om naar iets uit te kunnen kijken maar je weet niet hoehet is om iets tastbaars te hebben. Misschien sommige van jullie wel als je al een kindje hebt, maar ook dan is het zo moeilijk. Het is een verlies, en dat legt toch een wond op je ziel
@lilalief: He meid lees dat je ook zo die drang hebt, voelt voor jou soms ook zo raar net je kindje verloren en nu alweer iets nieuws willen? Ik ervaar dat ook zo, maar kan het gevoel ook niet wegstoppen ik kan het niet tegenhouden. Kun je er wel goed met je man over praten?
@jonneke83: he meid, wanneer ben jij je meisje verloren? en waaraan als ik vragen mag. Ook jij had lees ik snel weer die drang, gek dat je daar geen controle over hebt he. Heeft het uiteindelijk lang geduurt voor je voor je menstruatie weer op gang kwam? Ben je er nu wel weer helemaal klaar voor, voor een nieuw geluk in je leven?
@hima82: Hey meis wat erg voor je wat er weer gebeurd is. Je denkt soms wel eens wanneer is het nou eens een keer genoeg? Maar dat is dan pas kort geleden of niet meid. Oh meid hoop echt snel dat je weer geluk mag beleven gun het je zo! xxx
Hier was die drang ook enorm.. nu zorgde mijn lichaam ervoor dat ik er niet voor kon gaan, cyclus was erg van slag. Maar daarnaast twijfelde ik soms of ik er klaar voor was, maar ik wist het niet, en hoe zou ik er achter kunnen komen?? Ik had zoiets van, het gebeurt wanneer het gebeurt, en dan komt het wel goed. We zien het dan wel. Na 4 maanden was ik zwanger -> vroege miskraam, de maand erop gelijk weer zwanger. Achteraf ben ik er blij mee dat ik niet eerder zwanger ben geworden. Dan had ik het emotioneel als nog zwaarder ervaren. Ik geloof niet dat je het overlijden van je kindje echt kunt verwerken, een o zo gewenst mensje dat in je groeide, dat blijf je zo missen. Je kindje is onvervangbaar. Maar je wilt toch gewoon weer zwanger zijn, dat voelde voor mij als een enig lichtpuntje in het leven. Ik mistte mijn dochter* zo erg! (nog steeds) Als ik nu terugkijk merk ik dat ik op een bepaald moment mijn leven steeds weer meer kon oppakken, ik vond toch ook dat ik moest kunnen leven zonder een kindje die in mijn groeide, aangezien je niet weet wanneer en of het uberhaupt weer zal gebeuren vond ik dat ik 'verder' moest. Na 3,5 maand was dat. Toen kwam mijn cyclus ook weer op gang. Als je weer een kans kunt hebben, voelt dat toch beter. Nu vind ik deze zwangerschap emotioneel toch best zwaar, denk weer meer aan mijn dochter* dan de afgelopen 2 maanden en mis haar telkens.. ook omdat ik de zwangerschappen natuurlijk vergelijk en terugdenk aan hoe het was. De eerste weken vond ik het ook echt niet leuk om zwanger te zijn. Ik was het vertrouwen kwijt in mijn lichaam, ik ben niet meer gewend om een goede zwangerschap te beleven! Ik begin nu pas wat meer vertrouwen te krijgen, maar lang nog niet 100%, dus het blijft pittig. Vergis je daar ook niet in. Succes met het opnieuw proberen zwanger te worden, ik hoop voor jullie dat het gauw mag lukken en alles goed blijft gaan!
Sorry, ik lees je bericht nu pas.. Ja het voelt voor mij ook heel gek, alsof Juli* al vergeten is, en dat is ze zeker niet! Er zal altijd een lege plek zijn, die kan een ander kindje nooit invullen, dat is van haar.. Ik denk ook dat het schuldig voelen meer iets tegenover de buitenwereld is (bang dat ze het veroordelen) dan van mezelf, ik wéét dat Juli* niet vervangen kan worden! Gelukkig kunnen we er samen wel goed over praten ja.. en jij met jouw man/vriend? Ik las iets hierboven over het al hebben van een kindje, je beseft je dan des te meer wat een rijkdom het is om dat andere kindje al te mogen hebben, maar de pijn is nog steeds hartverscheurend.. Het enige verschil met degene die nog geen (aardse) kindjes hebben is denk ik de slopende onzekerheid of je ooit wel papa en mama gaat worden..
Ik begin overigens nu wel behoefte te krijgen aan goed voor mezelf zorgen. Het idee van; ik ga straks weer sporten als ik hersteld ben en uitgebreider gezond koken. Net na de bevalling dacht ik daar niet aan, sporten, hoezo? Snel zwanger worden weer, heel snel! Dat wil ik nog steeds (!), maar het besef dat ik er zelf ook nog ben is "geland" geloof ik..
Hey lilalief, God beetje raar als ik jou woorden lees, zijn namelijk precies de woorden van mij! zoals ik me voel... Ook ik ben sins vorige week weer echt goed aan het koken, weer een beetje beter voormezelf zorgen. Ik leefde de afgelopen weken niet meer, toen Dani* is gestorven is er een stukje van mij met hem mee gegaan. Ik probeer nu weer ook een klein beetje aan mezelf te denken, heb me haren laten knippen en weer een kleurtje erin. Ben eenkeertje na de zonnebank gegaan, en heb voor het eerst na die weken weer een beetje mascara op. Klinkt allemaal raar, word er ook niet gelukkig van maar begin er weer een beetje uit te zien als de cindy die ik voorheen was. Dat voelt dan weer wat beter. Als ik voorheen dan in de spiegel keek dan zag ik mezelf niet! Nu begin ik weer een klein beetje cindy te worden. ( ook al is dat nog niet dagelijks) Heb de afgelopen week niet geschreven hier, maar heb zon klote week gehad. Veel gehuild, en veel pijn gevoeld. En volgens mij voor het eerst echt kwaad geweest op alles en heel de wereld, ook even gedacht waarom wij? Terwijl mij woorden altijd zijn: waarom wij niet! En dan de mooie woorden van mensen om je heen, je moet het een plekje geven, de pijn word minder, je hebt de beste keus gemaakt, het was toch geen leven geweest.... enz enz En dan denk ik dat weet ik allemaal wel maar zo voelt het nu ff niet!!!!!
Hallo berte Ik las jou verhaal en herkende mezelf erin ik ben 2 mei 2012 bevallen van een zoon vanwege ook een zwakke baarmoedermond...maar ook de zin naar een tweede kindje is zo sterk geworden voor ons, maandag heb ik een afspr bij de gyn ben benieuwt wat ze gaat zeggen, maar hoe ben jij veder begeleid bij de volgende zwangerschap? En heb je ook een bandje gekregen met 14 wk?? Dat zij mijn gyn wel dat ze dat wilden doen bij een vlgd zwangerschap. Ben benieuwt na je reactie...
Hallo dames.. Ook ik heb me zoontje brett verloren met 23 weken.. Het is ook pas geleden maar wij willen eigelijk ook graag weer proberen voor een 3e kindje.. Maar net zoals jullie voel ik me best wel schuldig al zou het derde kindje onze brett nooit kunnen vervangen maar onze wens voor nu een 3e is zo groot.. Ook wij wachten af toe ik me gesprekken heb met onze gyneacoloog.. En hij ons groen licht geeft.. Veel sterkte voor iedereen... Met het verlies en verwerken van jullie mooie kindjes...