Al van baby af aan heeft mijn dochter het: als we het huis van mijn oma (haar grootoma) inlopen of de oprit op rijden gaat ze heel hard huilen. Ze wil er niet naar binnen. Ik begrijp er niks van. Mijn opa rn oma zijn altijd erg lief voor d'r, heel zacht, dringen zich niet op, houden afstand, lachen maar dr. Er is nooit iets geks gebeurd en ik heb haar nog nooit alleen gelaten daar. Zou het een vibe kunnen zijn? Ik weet het echt niet.
Hoe is je dochter met die opa en oma als ze bij jullie zijn? Want zo kan je wel uitsluiten of je dochter bezwaar heeft tegen de personen of de plek. Ik vermoed, op basis van je zegt, het laatste. Misschien is de energie er niet helemaal goed... Heb daar zelf weinig verstand van, maar weet dat kinderen soms op andere dingen reageren dan sommige volwassenen.
Zou heel goed kunnen dat je kindje dingen oppikt. Kinderen zijn erg ontvankelijk voor energie. Als volwassen pikken we dit vaak niet meer op.
Mijn zoontje huilt al vanaf zijn geboorte zodra hij mijn schoonmoeder ziet. Wildvreemde mensen gaat hij zo bij op schoot zitten. Super makkelijk met opvang of dagjes naar vriendinnen van mij die hij niet eens heel vaak ziet. Maar mijn schoonmoeder: dat is gelijk een pruillip ook als ik hem gewon vast heb. Waarom? Geen idee. Ook zij is heel lief tegen hem, doet vrolijk. Wij tasten in het duister! Ik zou ok alleen denken aan een ''vibe'' ofzo..?
Kinderen pikken wel snel vibes op van ouders. Dus misschien verwacht jij wel dat je dochter gaat huilen, en dan gebeurt het ook? Ik geloof niet zo in dat gedoe allemaal...
Hier is dat ook zo. Mijn dochtertje heeft altijd veel moeite met mijn schoonouders. Zodra ze ze ziet, gaat ze heel hard huilen en kruipt in mijn armen. Zowel als we daarheen gaan, als wanneer ze hier zijn. Dit doet ze niet bij mijn ouders. Persoonlijk denk ik dat ze iets achterliggend voelt. Mijn man heeft een slechte band met zijn ouders, het is allemaal wat geforceerd. Ook al zijn het lieve mensen, en kan ik goed met ze opschieten, ik vraag me af of het ooit beter gaat worden.
Nou het gekke is inderdaad dat als zij bij ons zijn dan is er niks aan dr hand. Maar ze wil het huis gewoon niet in. Inmiddels kent ze de straat al en roept al aan het begin 'X niet binnen' Gek he? Energie denk ik inderdaad. Ik vroeg me gewoon af of meer mensen hier ervaring mee hadden.
Toen ik klein was durfde ik bij mijn nichtje nooit naar boven omdat daar een schilderij op de overloop hing die ik doodeng vond. Misschien is er daar iets van in huis?
Ik geloof daar wel in (ben echt geen zweverig type wat dat betreft). Denk ook echt dat daar een bepaalde negatieve energie is waar zij vatbaar voor is en waar zij dus liever niet naartoe gaat. Hoe is ze als je eenmaal binnen bent?
Bizar! Nu ik dit lees weet ik ook ineens waarom ik het vroeger zo eng vond bij een tante van mij! Die had in de gang een 'gaper' hangen; zo'n mannenkop die zijn tong uitsteekt. Doodeng vond ik dat en ik kwam er dan ook helemaal niet graag. Krijg er nu nog de kriebels van als ik er aan denk en dat is echt eeuwen geleden . Ik zou dus inderdaad eerst in die richting zoeken, misschien idd iets wat ze eng vindt?
Dan is ze in eerste instantie voorzichtig en teruggetrokken. En na zo'n 10 minuten komt ze los en lacht ze weer. Maar dit doet ze eigenlijk bij iedereen - ze wordt langzaam een beetje eenkennig.
Mijn baby heeft hetzelfde met het huis van een hele goede vriendin. Ze is normaal echt heel makkelijk en speelt en slaapt eigenlijk overal, behalve in dat ene huis. Ik ben er nooit achtergekomen wat de oorzaak was en het is helaas ook nooit goedgekomen. Het begon rond de 2 maanden en is nu nog steeds even erg (bijna 10 mnd). Wel heel jammer, want ik zie die vriendin en haar kinderen nu helaas een stuk minder, omdat mijn dochter daar letterlijk niets anders doet dan huilen. Gelukkig kunnen ze nog wel gewoon bij ons komen .
Is t alleen met slapeb dat je moeite heeft of ook het huis zelf? En waar slaapt ze? Soms helpt t al om even t bedje anders neer tezetten. Mijn neefje heeft ook veel last van vibes. De ene keer alles goed en slaapt en de andere keer niet.. Als hij nou komt slapen dan ligt in onder een donker blauw dekentje (ooit als tip gekregen) en sindsdien slaapt ie goed! Ook slaapt ie nu op een andere plek. Soms zou je willen dat je in het hoofdje kan van je baby of kindje 😊
@Ilz: het is niet alleen het slapen, gewoon in het huis zijn is al voldoende om haar volledig over haar toeren te laten gaan- ook als we er maar een uurtje zijn en ze er niet hoeft te slapen. Het is letterlijk zo dat wanneer we binnen zijn gekomen, de jassen uit hebben gedaan en de woonkamer in lopen ze begint te klagen/huilen en pas weer stopt op het moment dat we de jassen aantrekken om weg te gaan. Heel erg vreemd, ik kan er echt geen vinger op leggen. Mn vriendin is er van overtuigd dat het komt, omdat haar middelste kindje daar een aantal jaar geleden is overleden. Zelf ben ik wat nuchterder en denk ik dat er vast een simpelere verklaring voor is- alleen heb ik geen flauw idee welke .
@humptydumpty, oh dat is wel sneu de hele tijd over zijn toeren.. Wat zielig dat haar kindje is overleden van je vriendin! Denk dan toch wel dat je dochtertje zijn energie ziet voelt en daar past van heeft.. Maarja zeker zullen we t nooit weten met dat soort dingen.. Hopelijk groeit ze er over heen en kan je weer snel genieten bij je vriendin met de kids!
Zou er niet een bepaald luchtje kunnen hangen ofzo? Baby's en jonge kinderen hebben ene goed reukvermogen. Geuren kunnen echt een afkeer opwekken. En als die afkeer er eenmaal is, kan een kind daar lang aan vasthouden.
Ik had als kind ook moeite met het huis van een oom en tante. Kwam echt door kleine dingen. De geur inderdaad, hoewel die niet per se vies was ofzo. En doordat ik een keer ziek was geweest daar. En doordat oom soms wat bars uit de hoek kon komen (onbedoeld). Kan me ook van andere huizen van vroeger heel nadrukkelijk de geuren herinneren. Niet altijd negatief, maar wel heel nadrukkelijk. Denk dat dat ook een rol kan spelen, kinderen merken geuren heel sterk op.