Beste verloskundigen, 2 weken geleden ben ik bevallen van mijn 2e dochter. De bevalling ging niet helemaal volgens het boekje: de laatste halve centimeter ontsluiting duurde in verhouding erg lang (ik had na 2 uur 5 cm, na 3 uur 7 a 8, hierna 2,5 uur bezig geweest met het laatste stukje omdat de rand van de bm mond stug bleef). Maar goed, tot zover prima, de persdrang (al aanwezig vanaf die 7 cm) was wat vervelend maar te overzien. Eindelijk mocht ik persen, het hoofdje kwam binnen 1,5 pers ofzo en toen gebeurde er niets meer: ze zat hartstikke vast. De VK ging aan de slag met allerlei draaipogingen, en kreeg haar er uiteindelijk na een minuut of 3 uit mbv de kraamhulp en mijn man die samen op mijn buik stonden te duwen (op het bevallingsformulier staat Corkscrewmethode?). Iris bleek 4660 gram te wegen, wat niemand ooit had gedacht. De VK (een jonge meid van 23, vers van de opleiding) was er zelfs van onder de indruk. Wonder boven wonder had Iris niets, en ik ook niet. Geen scheurtje of wat ook. Iris had apgarcores van 2-6-8, maar lag wel na 10 minuten al heerlijk aan de borst te drinken. Nu was mijn eerste dochter ook al flink, 4120 gram, en is geboren met een gebroken sleutebeentje (moest ook een lichte druk gezet worden nadat het hoofdje was geboren) en ga ik me achteraf vanalles afvragen. Zou het geen zwangerschapssuiker geweest kunnen zijn of hadden ze dat zonder meer gezien als dat zo was? En wat zouden jullie adviseren bij een eventuele 3e zwangerschap? Ik heb nu 2 probleemloze zwangerschappen gehad (wel bij allebei 30 kilo aangekomen), en ben 2 keer thuis bevallen. Toch geloof ik dat ik mijn man niet meer zover zou krijgen om thuis te bevallen, en ik vraag me ook af of dit uberhaupt wijs zou zijn? Er is een opmerking geplaatst over dat mijn bekken misschien te klein is voor de kinderen die ik 'broed'... Ik ben zelf maar 1,68, mijn man 1,78, en we zijn hartstikke gemiddeld qua postuur. Is dat dan zo? En wat ik me steeds meer afvraag: hoe gevaarlijk is de situatie geweest? Ik heb namelijk af en toe het idee dat ik het iets te nuchter bekijk en dan lees ik verhalen op internet waar in soortgelijke situaties kindjes zijn overleden en dan durf ik niet eens meer thuis te bevallen :-S. Ik hoor graag jullie mening! groetjes, Marit
Hoi Marit, heel goed dat je er op deze manier over nadenkt. De kans dat het zich een derde keer herhaald is aanwezig en zeker als het deze keer 3 minuten heeft geduurd voordat de vk de schouders had, is het wijs en wordt het ook geadviseerd om de volgende keer in het ziekenhuis te bevallen. Mag wel gewoon onder begeleiding van de vk, maar dan op medische grond wel poliklinisch (wordt dan ook vergoed). Je krijgt er een ruime 9 ponder wel uit, dus passen doet het wel, maar inderdaad zijn er ook verhalen die minder goed aflopen. Het is een eventueel volgende keer raadzaam eens bij de gyn op consult te gaan, bv rond de 20 weken. Deze kan dan eens goed bekijken of er bij jou een extra groot risico is op een schouderdystocie ivm bv een smaller bekken. Wil niet zeggen dat je helemaal onder leiding van de gyn zwanger moet zijn hoor, want daar ligt het probleem niet. De vk kan ook suikertesten doen en groeiecho's aanvragen, maar dan heeft de gyn je al wel eens gezien en mocht het kindje op het laatst wel weer erg groot dreigen te worden, kunnen ze je wellicht eerder inleiden om nare dingen proberen voor te zijn. Dus je kunt zeker wel weer zwanger worden, alleen moet je je heel goed laten informeren over hoe ze je tijdens de zwangerschap en baring in de gaten kunnen houden. Groetjes Brigitte