Zoals jullie misschien kunnen zien ben ik net nieuw op dit forum, ook een beetje om het volgende te bespreken... In mijn voorstelberichtje zei ik het al, wij zijn nu 10 maanden aan het proberen om zwanger te worden. Vorig jaar zijn mijn man en ik getrouwd en sinds dien ben ik gestopt met de pil. Nu is het zwanger worden helaas nog niet gelukt. In het begin vond ik dit niet zo erg, maar ondertussen begin ik me wel af te vragen of het wel gaat lukken... Ik weet wel dat 10 maanden nog niet zo lang is, maar het voelt wel lang. Wat het extra moeilijk maakt, is dat mijn vriendin net bevallen, een andere vriendin zwanger van haar 2e en mijn zus ook zwanger. Mijn man zegt dat ik me niet zo druk moet maken en er niet zo veel mee bezig moet zijn, mijn omgeving zegt 'dat t vanzelf wel komt als ik maar ontspannen ben' maar dat vind ik erg moeilijk en voel me vaak een beetje onbegrepen... Dus eigenlijk mijn vraag; zijn er hier misschien meer meiden in t zelfde schuitje of moet ik het inderdaad maar naast me neerleggen?
Je man en je omgeving kunnen wel meer zeggen. Je ziet op een gegeven moment toch overal zwangeren, babies en kindern. Hier 5 goede vriendinnen zwanger vind ik ook best confronterend, vooral omdat 2 uitgerekend zijn tegelijk met dat ik was. Kijk je maakt het voor jezelf niet makkelijker op als je alleen maar op je kinderwens focussed, maar natuurlijk zit dat altijd in je hoofd. Het is ook niets niks en bovendien heel bijzonder als het lukt en het ook nog allemaal goed gaat. Probeer je naast je kinderwens oog te houden voor andere dingen die je leuk vind en blijf daar ook vooral aandacht aan besteden. Bedenk ook dat nu het belangrijkste is dat jij en je man het fijn hebben. Verder kom hier lekker praten dan kun je je omgeving 'met rust laten'.
Ik zat zo'n 4 jaar geleden in hetzelfde schuitje als jij. Gestopt met de pil en na 9 maanden niets trok ik het niet meer. Toen hebben mijn man en ik besloten naar de huisarts te gaan. Ik weet dat er vaak gezegd wordt dat je het eerst een jaar moet proberen, maar onze huisarts nam ons gelukkig wel serieus en startte meteen de onderzoeken op. Ondanks dat er van alles uit is gekomen en dat wij uiteindelijk 3 jaar bezig waren voor ons wondertje gaf het mij heel veel rust dat ernaar gekeken werd door een arts en dat we uiteindelijk wisten waarom het al die tijd niet lukte. Als je iets zo graag wilt is de teleurstelling elke maand ontzettend zwaar. Dat weet je alleen als je er zelf mee te maken hebt en in mijn ogen weten mensen die roepen dat je 'er niet zo veel mee bezig moet zijn' gewoon niet waar ze het over hebben. Zwanger worden moet geen obsessie worden waardoor er geen andere dingen in het leven meer bestaan, maar dat je er veel mee bezig bent lijkt me echt niet meer dan normaal! Ik hoop voor je dat je snel een wondertje in je leven mag verwelkomen!
Wat vervelend zeg! Zeker als er zoveel meiden die dicht bij je staan wel al zwanger zijn. Vrijen jullie ook dusdanig regelmatig dat je het idee hebt dat je de eisprong niet bent misgelopen? Heb je er al eens aan gedacht om met een ovulatietestje te kijken wanneer je meest vruchtbare periode is? Misschien dat dit jullie wat meer helpt?
Beste Bouwjaar en Nati, Bedankt voor jullie lieve reacties. Als ik zo verder op dit forum lees, heb ik geloof ik nog niet echt klagen.. Maar toch fijn om te horen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Jullie hebben wel gelijk, ik moet me ook op leuke dingen en hobby's richten, dat doe ik ook wel maar eigenlijk een beetje te weinig En bouwjaar1979, het is inderdaad het belangrijkste dat mn man en ik het samen fijn houden, soms gaat het een beetje tussen ons in staan omdat ik het zo graag wil en hij ook wel maar er meer vertrouwen in heeft dat het binnenkort wel goedkomt. Had het er nog niet bijgezet, maar wij zijn ook afgelopen week naar de dokter gegaan. Mijn man vond het nog totaal niet nodig maar omdat ik het zo graag wilde, wou hij wel mee. De dokter zei, dat omdat ik een regelmatige eisprong/menstruatie heb, ze nu eerst het zaad van mijn man gaan testen. Dus dat gaan we binnenkort doen.. Hopen maar dat alles goed is! Ben blij dat ik me op dit forum heb aangemeld
Yep, elke maand doe ik ovulatietesten en we vrijen als dat de bedoeling is (niet alleen dan hoor haha), en ik heb zelfs een schemaatje waarin ik elke maand trouw opschrijf wanneer ik ovuleer en ongesteld werd enzo... Dus denk niet dat t daaraan ligt
Juni 2011 gestopt met pil, lange en ongeregelmatige cyclus. In februari 2012 zwanger, maar vroege miskraam. HCG pas begin mei uit me lichaam. Gelukkig daarna korte en regelmatige cyclus. Na me miskraam was ik er erg mee bezig doordat ik nu wist wanneer me eisprong ongeveer moest komen. Ik merkte dat ik alleen maar heel verdrietig werd als mijn ongesteldheid kwam dus besloten om er niet meer zo op te focussen. Ben me gaan richten op andere dingen en uiteraard wel gezond blijven eten enz en was wel begonnen met vitamine pillen. Ik dacht als het niet werkt kan het ook geen kwaad. Ik had er helemaal niet op gerekend en was toen in november 2012 zwanger. Helaas weer een miskraam gekregen in januari 2012 door curatage gelukkig meteen weer opnieuw beginnen maar wil net als ervoor me er niet te veel mee bezig houden. Ik hou me er niet mee bezig omdat het voor mij emotioneel niet goed is. Ik raad je aan om te doen waar jij je goed bij voelt. Natuurlijk is het niet goed als het een obsessie wordt. Voor mensen in je omgeving is het ook een vervelende situatie want ik neem aan dat ze het jullie van harte gunnen maar vaak weten ze niet wat ze erop moeten zeggen en dan worden dat soort standaard dingen gezegd. Praat er gewoon niet meer met hun over en praat er bijvoorbeeld hier over. Er zijn hier genoeg meiden die wel weten wat je doormaakt en kunnen hun ervaringen met je delen waardoor jij je misschien wat beter gaat voelen .
Mounia, als ik jouw verhaal zo lees vind ik het heel knap dat jij jezelf er niet gek door laat maken. Het is natuurlijk ook beter om je er niet zoveel mee bezig te houden, maar ik vind dat wel moeilijk hoor! En je hebt gelijk, ik kan het er beter wat meer hier over hebben, ook wat minder vervelend voor de mensen in mijn omgeving
Ik ben maar 7 maanden bezig geweest voor de tweede maar ik vond het vreselijk lang duren...en ik weet dat 7 maanden kort is in vergelijking tot 10 maanden, 1 jaar, 3 jaar, maar toch voor mij leek het een eeuwigheid van onzekerheid. En dat terwijl ik al een kind heb en zou kunnen denken; het is me al eens gelukt. Dus ik begrijp heel goed hoe jij je voelt, en hoe irritant het is als mensen zeggen; zet het van je af dan komt het wel. Makkelijk praten. Ik bofde dat het bij de eerste zo snel ging, anders was ik helemaal onzeker geweest zeg. Ik duim voor je dat je niet lang meer hoeft te wachten, ik weet hoe slopend het is!
Wij hebben er 10 maand over gedaan om zwanger te raken, en inderdaad het lijkt in die maanden heeeel lang te duren. En achteraf valt het mee.. Maar ik was zelf er heel erg mee bezig, en natuurlijk proberen van niet... Het ergste van alles is gewoon dat je weet of het ooit gaat lukken. Als je nou gewoon die zekerheid kreeg was het allemaal niet zo erg... Ik hoop dat je snel zwanger raakt! Ik ben zelf naar een helderziende geweest.. En zij vertelde me dat mijn eerstgeborene een zoon zou zijn... En ze had gelijk, achteraf was ik net zwanger toen ik daar was.. Misschien is dat iets voor jou? Succes!
Ja zo is het precies, die onzekerheid dat je niet weet of het ooit zal lukken. Maar dat zullen jullie (degenen bij wie het ook lang duurde) ook allemaal ervaren hebben. Het is in ieder geval fijn om te horen dat ik hier niet de enige in ben.. Wat is dat dan toch met mannen, dat die gewoon kunnen zeggen; Joh, komt goed! En zich totaal nog niet druk maken? Zou wel eens een weekje met 'm willen ruilen
Wij zijn 16 maanden bezig geweest en net op het moment dat we in oktober hadden besloten om ons door te laten verwijzen als het in het nieuwe jaar nog niet gelukt zou zijn bleek ik in oktober zwanger te zijn. Ik vond het ook heel moeilijk, om ons heen raakten verschillende stellen wel zwanger en daar zaten ook wat 'ongelukjes' bij, wat het nog moeilijker maakte. Ik herken jouw gevoel dus heel goed! Ik heb alleen een enorme weerzin tegen ziekenhuizen en artsen, daarom hebben we ons niet sneller door laten verwijzen en ik ben blij dat het ook niet nodig is geweest.
Jeetje, ja ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vond, 16 maanden is best een tijd. Echt onwijs fijn voor je dat je dan niet naar het ziekenhuis hoefde, en nu zwanger bent! Hopen dat het bij ons ook niet nodig is.
Het is erg moeilijk om je erbij neer te leggen. Wij zijn ook al een tijdje bezig en ik probeer het los te laten, maar hoe doe je dat. Heel veel mensen zeggen dit tegen me maar die begrijpen niet wat je meemaakt. Misschien mag je over een paar maanden wel naar het ziekenhuis voor onderzoek. Of wil je dat niet?
Ja goede vraag, hoe doe je dat... Naar het ziekenhuis wil ik wel. Dat mag ook al wel van de huisarts, maar volgens hem ga je dan gelijk een heel traject in. En daar ben ik wel een beetje huiverig voor, dus ik wil nog even wachten daarmee.
Hallo, Het is zeker behoorlijk balen als het zo lang duurt, want je wilt natuurlijk gewoon zo snel mogelijk zwanger worden!! Ik kan nog niet zo heel erg over meepraten, maar ik weet wel hoe je je voelt. Zelf ben ik pas in ronde 4, heb een vmk gehad op 30 dec, en precies deze dag vertelde mijn schoonzusje dat ze zwanger was van haar 2e. Mijn wereld stortte ook eventjes in op dat moment. Maar nu weet ik wel dat ik zwanger kan worden.... Maar wij (mijn vriend en ik) hebben gewoon gezegd dat we er ons niet teveel mee bezig moeten houden. Want stress en alles is ook niet goed, en je moet er wel plezier in houden toch?? Probeer gewoon leuke dingen te ondernemen, ga weekendjes weg en daagjes uit...dan moeten we gewoon hopen dat het een keer lukt! Ik wens je veel succes! En natuurlijk ook alle andere dames die ook graag een kinderwens hebben....het zou mooi zijn als we allemaal zsm zwanger zijn :-D
@Canina: Zegt je huisarts dat je gelijk behandeld mag worden? Mag ik vragen hoe oud je bent? Wij zijn laatst in het zkh geweest en ze gaan nog niets doen, alleen vruchtbaarheidsonderzoek.
Hoi Canina, Mijn moeder heeft 5 jaar moeten proberen om zwanger te worden. Ze had enkele onderzoeken ondergaan en ook de iui-behandeling. Maar is uiteindelijk natuurlijk zwanger geraakt toen ze alle moed had opgegeven; en er zich bij neer had gelegd dat het waarschijnlijk nooit zou lukken. En zie haar nu. Ze heeft 4 kinderen op de wereld gezet. Dus geef de moed niet op. Geniet zoveel mogelijk van de tijd die je nog hebt met jullie tweetjes. Alvast veel succes gewenst bij het klussen en hopelijk kan je snel genieten van een rond buikje.