Marilouise, dat heb ik al gedaan en stond hij positief tegenover. Als het moment daar is dat de HA gebeld moet worden, haakt hij af en doet hij het niet meer. Dan wil hij niet meer.
Ja maar straks als jij het gedaan hebt (want dan gaat hij je negeren en dan komt er nog niets van) is het probleem niet opgelost. Tja je zegt dat het beter is om er misschien mee te kappen...... wil jij dit? Want hier help je hem niet mee. Ik zou ermee kappen alleen als je niet meer van hem houdt en je echt geen toekomst meer ziet of als jezelf in gevaar bent natuurlijk. Denk toch echt dat hij met iets moet komen en als hij echt van je houdt doet hij dit ook.
Nee, dat wil ik niet. Ik hou van hem, maar op deze manier zie ik geen toekomst. September begon het met eens in de 2 a 3 maanden een bui. Afgelopen maand heeft hij al 4 buien gehad! We zouden samenwonen deze zomer, dat plan heb ik dus al op de lange baan geschoven. Ik weet niet wat ik nog meer moet doen. Ik kan dit niet blijven pikken. Hij kent z'n eigen kracht niet, ik loop geregeld met blauwe plekken. Hij wikt stoeien, maar dat komt harder aan dan bedoeld. Hij gokt ook nog gemiddeld 2x per week en dan zit er geen rem op. Hij zorgt niet dat er iets gebeurd, als ik dat nu niet doe, moet ik er wel mee kappen. Anders is dit toch ook geen leven?
toen wij erachter kwamen dat er meer aan de hand was met mijn wederhelft heb ik met overleg van hem (na gesprekken wat gaan we doen) de ha gebeld en ben samen met hem meegeweest omdat hij erg "bang"is om alleen te gaan (ik wist niet dat hij hier zo tegen op zag) daarna zijn we overgegaan naar de psychiater ook weer samen heen gegaan totdat hij zei ïk kan/durf alleen" wij gingen voor add, hier lijkt alles veel op maar hij heeft een socialefobie en dwangnerose en faalangst we zijn al bijna 12 jaar bijelkaar en ach ja iedereen heeft wel wat dacht ik totdat onze oudste zoon vele autistische trekjes vertoond hier krijgen we hulp voor en uit deze gesprekken bleek dat dit bij mijn man weg komt ik liep tegen veel dingen aan maar ach iedereen heeft wel vreemde trekjes dus maakte me er niet zo druk om maar nu blijkt er veel meer aan de hand. hij is bij een psychiater heeft medicatie gehad (nu weer gestopt) maar heb een hele lieve man terug gekregen we begrijpen elkaar beter en hij leert om nog beter te praten ook onderneemt hij meer succes meid, ik hoop dat je misschien samen met hem stappen kunt ondernemen en niet drijgen want dan ben je elkaar kwijt
en die buien moet je bespreekbaar maken dat verdien je natuurlijk niet!!!!!!! mijn wederhelft doet/deed het met woorden (ook tegen de kinderen) als ik hem hiermee confronteerde zei hij dit niet te hebben gezegd en zo ie zo niet zo bedoeld maar ow wat heeft hij mij gekrenkt nu spreek ik hem hier direct op aan en nu hij dit weet gaat hij er veel beter mee om
ik heb een relatie met een borderliner gehad. ik hield heeeeeeeeeel veel van hem en heb keihard geknokt. hij is wel in behandeling geweets, zeer uitgebreid ook, maar onze relatie heeft het niet gered omdat ik ook op was. heb nooit spijt gehad van het verbreken. daarnaast kun je natuurlijk niet zeggen dat er wellicht meer aan de hand is bijv borderline. dat kan alleen een expert en zelfs die gooien er soms met de pet naar. wie zegt dat het niet een groot deel karakter is? tenslotte zal hij zelf moeten willen. neem dit aan van iemand die het zelf heeft meegemaakt: vecht niet als hij niet wil. HIJ moet willen, HIJ moet stappen zetten, HIJ moet het willen aanpakken. Jij kan dat niet. en houd je eigen welzijn goed in de gaten.
Ik spreek hem ook zeker aan, krijg 0 reactie. Het lijkt wel of het niet binnenkomt. Ben bijna bij de huisarts. Nog een paar 100meter. Doet pijn, maar ik moet doorzetten van mezelf.
Dit is het laatste wat ik wil en kan doen. Anders gaat het over, jammer maar helaas. Dan kunnen ze mij opvegen als ik maar door blijf gaan.
goed zo, en zet ook door en ga weg als het niet gaat. Ik ben te lang doorgegaan en daar heb ik heel veel spijt van gekregen.
Jeetje wat een verhaal! Ik denk dat het heel goed is dat je naar de huisarts gaat, ik zou zowieso een afspraak maken en hem voor het blok zetten. Als hij niet mee gaat dan kun je altijd nog zelf gaan en je verhaal doen.
Het klinkt voor mij als een vorm van autisme (wordt vaak verward met adhd maar kan ook in combinatie zijn met adhd), ik heb het zelf en ken een aantal mensen ermee. Je hebt erg veel moeite om te kunnen ontspannen, je kunt snel wisselende stemmingen hebben (vooral als je vermoeid bent). Je hebt zo veel moeite met praten over je gevoel dat je het maar opgeeft want je weet 9 van de 10 keer zelf niet eens waarom je zo reageert... (waardoor het ook is dat je er niet over KAN praten, je hebt middelen nodig om het aan te leren) In 1 ding heeft hij wel een beetje gelijk, zelfs psychologen herkennen het vaak niet of hebben niet de juiste middelen om mensen met autisme hulp te geven... Ikzelf heb er een stuk of 8 ''versleten'' voordat ik er een tegenkwam die al autisten tegen was gekomen en ik eindelijk begrepen werd en dat ik zo die diagnose heb gekregen (uiteindelijk), maar het is veel dat je uit jezelf moet gaan leren dat kunnen weinig mensen je geven, maar de wetenschap dat het zo is heeft voor mij al veel geholpen. 1 ding zeg ik wel, probeer geen ultimatums te stellen want dat gaat gigantisch fout (vaak). Als je praat probeer hem dan mogelijkheden te geven zoals: ik merk dat je ergens last van hebt, kan het misschien eventueel zijn dat je last hebt van je werk? of zit je jezelf gewoon weer een beetje in de weg dat soort dingetjes. Probeer anders eens wat tips op internet te vinden over hoe met autisme om te gaan, staan wel eens wat dingen op. Ik mag dan uiteindelijk iemand hebben gevonden die me hulp gaf in een diagnose maar ik heb geen hulp gehad in het omgaan ermee, ik heb het zelf gedaan met hulp van m'n vader en m'n partner, dus het is mogelijk, niet makkelijk maar wel mogelijk.
Cheetara, ik herken veel in je verhaal. De HA was er niet. Vind dit niet iets voor de vervangend arts, dus ik probeer het dinsdag nogmaals. Heb hem op de hoogte gebracht, maar geen reactie. Misschien gaat hij er mee akkoord? Anders had ik namelijk wel tegenbericht verwacht. Vraag hem wel of hij dinsdag mee gaat of niet.
Zou inderdaad dinsdag vragen of hij meegaat. En wil hij niet, dan kun jij alsnog je verhaal doen aan zijn huisarts en vragen om tips of mogelijkheden om hem wel onder behandeling/aan de medicijnen te krijgen of tips over hoe ermee om te gaan. Zo was ik het toen ook van plan maar gelukkig is hij meegegaan. Ik heb toen ook aangegeven dat ik niet met hem verder zou gaan als hij geen hulp zou zoeken, dat was voor hem een reden om mee te werken want zelf vond ie het eigenlijk niet nodig en hij zag het nut er niet van in. Ik herken erg veel van wat je schrijft, ook het zo niet verder kunnen en dan zijn er bij ons ook nog kinderen in het spel die ook nog eens 50% kans hebben het te hebben geërfd van hem. Er zijn hier periodes dat het goed gaat, dat kan soms maanden duren, maar helaas volgen er ook altijd weer hele diepe dalen. Het gokken is een uitlaatklep, en dat daar geen rem op zit is ook iets dat goed bij ADD past. Hier is alles de revue gepasseerd, van een drugsverslaving in het verleden (voor ik hem kende gelukkig), naar gokken (doet ie nu gelukkig niet meer), alcohol, vrouwen en geen rem kennen voor wat betreft uitgaan. Toen je eerder schreef dat hij je 'alleen' maar negeert voor een tijdje dacht ik dat dat nog wel meevalt, maar in je latere berichten laat je ook doorschemeren dat er meer aan de hand is (zn eigen kracht niet kennen = mishandeling?, gokken). Heel verstandig dat je nu nog niet gaat samenwonen.. ik wou dat ik dit eerder geweten had.. Ik heb wel gelezen dat je grenzen duidelijk aangeven (tot hier en niet verder) heel erg belangrijk is, maar dan moet je ook echt actie ondernemen als hij over die grens heen gaat. En daar gaat het hier vaak mis vanwege allerlei omstandigheden, en dat heeft ie maar al te goed door natuurlijk. Mn man heeft volgende week weer een afspraak staan en ik hoop dat ie dan eindelijk medicijnen voorgeschreven krijgt.. eerdere medicijnen tegen depressie maakten hem zowat een zombie en nam hij gewoon niet wanneer het hem uitkwam.. en de dagen dat het hem niet uitkwam kwamen steeds vaker voor.. dus er moet nu wel wat gebeuren. Heel veel sterkte dinsdag!
Hij mishandeld me niet hoor. Hij beseft alleen niet hoe hard het gaat en dat ie me pijn doet. Verder, ik weet het niet meer zo goed. Dinsdag duurt nog lang. Zondag gaat hij naar de bekerfinale, hopelijk kan hij daar wat uitrazen en schreeuwen. Tot dan maar even afzien voor me.
Bij onze huisarts is het zo als je voor bijv. geestelijke ondersteuning wilt (dus niet perse voor een echt ziekte probleem) je aan het eind van de middag een langer gesprek kan aanvragen. Dit kan je aanvragen bij de assistentie en plant dan een langere tijd in. Weet je een gesprek met een arts, kan heel veel oplossen, ten eerste luistert die naar de patiënt en hij kan je doorverwijzen en ook nog evt. medicatie voorschrijven. Ik denk dat hij daar eerst naar toe moet (alleen) en dan wordt er door de arts wel een advies gegeven voor vervolg stappen. Als je vriend eenmaal in de molen van de artsen zit komt er misschien wel iets uit waar iets aan te doen is. Wens je veel sterkte.
nou idd! je hoeft maar een beetje verlegen te zijn en hup labeltje autist zit al op je voorhoofd geplakt. (been there done that) dit geldt trouwens niet alleen voor autisme maar voor alle psygische stoornissen. probeer eens uit te zoeken waar hij zo onzeker van wordt en hoe jullie samen vaker die gelukkige momenten kunnen beleven. ik zeg niet dat er niks met hem aan de hand is, maar voor je naar instanties gaat lopen kun je zelf ook een hoop proberen te verbeteren. en elke kleine verbetering is er 1.