Ik wil het graag van me afschrijven, misschien hebben jullie tips om de laatste maanden door te komen. Ik werk (als enige) op de personeelsadministratie voor ruim 5 jaar. Ik ben ook de assistente voor de personeelsmanager. Er zijn ook 2 personeelsadviseurs. De manager is best veeleisend, ook omdat hij zelf niet zo handig is met de pc. Opzich hebben we altijd wel goed samengewerkt maar door bezuinigingen/reorganisaties heb ik er aardig wat taken bijgekregen die veel tijd kosten en deadlines hebben. Als ik dan weer allerlei klussen voor hem moet doen, blijft mijn eigen werk dus gewoon liggen. Vervolgens wordt ik er wel op aangesproken dat het af moet (had moeten zijn). En als ik dan bij hem op kantoor ga zitten en daar doe wat me opgedragen wordt, zit ik geregeld te wachten omdat hij gewoon telefoontjes opneemt en binnenvallers te woord staat. Tja, ik denk dat iedereen dat geirriteert raakt als je zelf nog een enorme berg werk hebt liggen. Ik merk dat ik aan het eind van mijn latijn ben, hij weet dat ook want we hebben het erover gehad, maar er veranderd niks. Het wordt een beetje weggelachen als zijnde mijn hormonen, terwijl ik me eigenlijk verder wel prima voel wb de zwangerschap. Heb geen noemenswaardige kwaaltjes of iets, ook niet gehad. Ik heb ook vd herfst, dus voor ik zwanger was, al geregeld huilend in de auto naar huis gezeten. De laatste weken is dat bijna normaal geworden. Het is verder geen nare vent, wordt ook wel netjes beloond en we hebben ook genoeg gezellige tijden(gehad), maar hij zit volgens mij ook tot zn oren in het werk en is daardoor ook geirriteerd, maarja, het ligt dus allemaal aan mij als ik een tegenwoord geef. (bijvoorbeeld iets wat ik precies op zijn instructie heb gedaan een tijd geleden en waar we nu verder mee aan de slag moesten 'jij hebt dat fout gedaan' ik zei dus " ik heb het niet verzonnen, maar dan doen we het anders' en toen kreeg ik het over me heen 'nou ik weet niet meer hoe ik iets tegen je moet zeggen hoor als je altijd uit je slof schiet') Ik was al niet lekker (overgeven, diarree) en heb me een extra dag ziek gemeld, ik ben moe, wil nadenken en trek het gewoon even niet om daar te zijn. Ik ben bang dat het escaleert en ik dan op een bepaald punt de tent uitren...wat het natuurlijk ook niet beter maakt. Klinkt misschien heel erg, maar ik ben een soort van extra blij met de zwangerschap (vooropgesteld dat het een hele weloverwogen keuze was omdat de kinderwens zo groot is!!), ik tel nu al af naar het verlof. En ja dat duurt nog heel lang. Een tijdje geen gedoe van het werk meer en daarna een beetje een andere functie en 3 dagen werken (en als ik me dan nog zo rot voel, zoek ik lekker iets anders hier in de buurt). Gelukkig moet ik de (enige) andere secretaresse binnen het bedrijf al binnenkort gaan inwerken op mijn taken zodat zij die over kan nemen, ik neem na mijn verlof haar taken over. Voor de tijd dat ik met verlof ben, komt er een uitzendkracht tijdelijk ondersteunen. Opzich kijk ik daar dus al naar uit, maarja, waar haal je de tijd vandaan om iemand in te werken (dus weer 'stress'). Ik wil alleen nu ook kunnen genieten van de zwangerschap, me niet schuldig voelen dat ik zwanger ben en straks er niet ben en later voor minder uren. En niet straks het verlof, wat toch als voorbereiding/wennen aan het moederschap is, met alle leuke en minder leuke dingen, moeten zien als bijkomperiode voor alle werkdruk/stress. Ik durf het niet goed bij hem verder/uitgebreid aan te geven, omdat het dus allemaal op mijn zwangerschap/hormonen gegooid wordt en er (als je er niet bij bent) sowieso een beetje 'gelachen' wordt als mensen aangeven dat het ze teveel wordt (pff sjonje jonge moet pietje ook eens werken voor zn geld hoor). Je wordt afgeschilderd als aansteller. Of dat alleen voor de rest van de medewerkers is of die ze dagelijks van dichtbij meemaken weet ik niet. Daarbij, we hebben het er pas al over gehad maar zoals ik zei, er veranderd niets.... Jullie kunnen er ook niets aan veranderen hoor, maar het helpt wel om het van me af te schrijven. Misschien hebben jullie nog tips. Ik weet niet zo goed of ik de hele ellende aan moet halen, of heel hard tanden op elkaar en het uitzingen en dan wel weer verder zien.
Jammer dat je niet serieus genomen wordt, dat is echt denigrerend vind ik. Heeft hij een manager/baas waar je dit mee kunt bespreken als je er met hem niet meer uitkomt? Ze zullen er wel achter komen als je straks met verlof bent hoeveel werk er blijft liggen maar daar heb je nu niks aan dus als je het voor die tijd niet meer trekt, ziekmelden! Je zou dan via je bedrijfsarts een soort van kunnen afdwingen dat je pas terugkomt als er minder op je bordje ligt en je meer rust in je werk hebt. Heel veel sterkte en laat het je niet gebeuren dat je niet serieus genomen wordt, ook al is het een cultuurtje (zo lees ik dat) bij jullie van "niet zeuren en doorwerken". Jij en de baby, dat is wat nu telt!
Oeh, een hele lastige situatie dit. Vooral lastig is dat je volgens mij niemand anders hebt bij wie je aan kunt kloppen, omdat immers de P&O functionaris betreft. Het enige wat ik zou kunnen zeggen is dat je volgens mij heel duidelijk moet gaan zijn. Blijkbaar komen sommige dingen toch niet helemaal 'aan', alhoewel ik me ook afvraag of sommige dingen echt kunnen veranderen. Ik ken het wel uit mijn eigen omgeving met reorganisaties, bezuinigingen etc. Ik hoop dat je niet heel erg lang meer hoeft, want daarna lossen sommige dingen zichzelf misschien wel op. Heel veel heb je er niet aan, toch wens ik je veel succes!
Nou, wat vervelend dat ze je niet serieus nemen zeg. Trouwens ook totaal ongegrond. Weet je trouwens dat je als je zwanger bent recht hebt op meer pauze? Kijk hier maar eens op :Arbo-advies.nl - Zwangerschap Helaas is jouw werkgever niet de enige die dit baggatelliseerd, maar je zou hem eens hierop kunnen wijzen. Je hoeft het natuurlijk niet in zijn gezicht te schuiven, maar je kunt natuurlijk aangeven dat je wel van plan bent voor jezelf en de baby te kiezen. In ieder geval veel succes met de laatste loodjes!
Ik snap heel goed dat je zelf niet wilt zeuren en doorwerken omdat je dit altijd gedaan hebt! Maar onthou wel: je bent wel zwanger! Jij en je kind staan op de eerste plaats! Het is ook dan heel logisch dat je je niet uit de naad meer werkt en dan zijn het volgens hun maar hormonen, daar moet je je niks van aantrekken! Je moet echt op je strepen gaan staan! Het is goed dat er al duidelijkheid is over je verlof en na je bevalling, maar nu telt ook anders houd je het echt niet lang vol! Dus gesprek aangaan dat je echt nog op je eigen werk wilt concentreren en goed doen en als je echt niet serieus meer genomen wordt ZIEK melden! Bedrijfsarts komt dan altijd met een oplossing, daar kan je je ei kwijt! Maar deze stress is ook echt slecht voor de baby!
Moeilijke situatie. Ziek melden vind ik persoonlijk geen optie. Althans, schuif het niet af op de zwangerschap. Als je echt tegen een burn out aan zit wordt het een ander verhaal. Heb je een duidelijk functieprofiel? Misschien kan die anders eens opgesteld worden (samen met HR) en dan ook serieus bekijken of het een one -woman job is of dat er nog een parttimer bij kan. Want ja, niet lullen maar poetsen is op zich prima....zolang je er maar niet in door schiet. Voor jezelf op komen hoor! Zwanger of niet.... x Kweenie
Bedankt voor jullie reacties meiden. Ik heb geen tijd gehad om te reageren , maar heb er wel over nagedacht en met mn baas heel even over gehad. Hij is overigens inderdaad mijn leidinggevende en daarbij ook directielid, dus als ik hogerop zou willen/moeten, wordt het een heel ingewikkeld en zwaarbeladen verhaal. Maargoed, hij vond dat ik me niet zo druk moest maken omdat het anders mis gaat (met mij). Hij heeft dus toch ook echt wel in de gaten dat ik mezelf gek draai zo. En dat snel moest beginnen met mijn collega inwerken op mijn taken, zodat zij ook kan helpen en ik dus niet de enige meer ben die bepaalde dingen kan doen. Niet omdat ik het niet goed doe, maar omdat we dan de taken kunnen verdelen en ik niet alles alleen hoef te doen. Ik wil dat ook heel graag, die collega ook, dus we gaan snel een planning maken voor de overdracht van het werk en daarmee beginnen. Dan kan zij daar de komende tijd al mee aan het werk, en ben ik nog een aardige tijd in de buurt om te helpen bij dingen waar ze tegenaan loopt of vragen te beantwoorden. En ik ga er dan ook voor waken dat mijn baas met zijn klusjes, eerst naar haar gaat, want dat hangt er ook mee samen. Maarja, hij vindt het natuurlijk handig dat ik het allemaal weet en hij niks uit hoeft te leggen (lekker veilig). (die collega weet er ook van dat het me allemaal een beetje teveel wordt, is een hele lieve vrouw die wb werk wel van aanpakken houdt, dus heb daar wel vertrouwen in). Ik zie in ieder geval weer wat licht. Ik hoop dat het nu wat beter zal gaan, maar dat ligt natuurlijk ook voor een behoorlijk deel aan mezelf, ivm het overdragen van taken. Het lastige is dat inwerken van iemand ook tijd kost, maar mochten ze daar geen tijd voor gunnen, dan trek ik bij ze aan de bel!
meid wat fijn dat je al wat meer duidelijkheid hebt over de komende maanden.. en wat meer rust kan vinden..maar onthoud goed.. als je klaar bent met werk en je gaat naar huis.. schud het echt van je af.. neem je werk niet mee naar huis. je huis is je rustpunt.. en dat heb je echt nodig! veel succes en nog een fijne zwangerschap!