Hoi allemaal, ik ben halverwege de 20 en mijn vriend is 30. Ik heb vroeger altijd geroepen dat ik graag voor mijn 25e kinderen zou willen, maar door studie, werk en samenwonen is dit anders gaan lopen. De afgelopen jaren hebben we het onderwerp kinderen eigenlijk altijd voor ons uitgesteld. 'Ergens achterin de 20' leek mij ons een goed moment om ooit met de pil te gaan stoppen. Vandaag waren we op bezoek bij kennissen, zij zijn van onze leeftijd en hebben twee kinderen. Ik merkte vandaag voor het eerst dat ik voelde: ik wil dit ook! In de auto gooide ik een balletje op bij mijn vriend, om te horen hoe hij er over dacht. Hij denkt er blijkbaar al een tijdje aan, en wat hem betreft kunnen we vandaag al wel beginnen. Voor mezelf denk ik: wanneer neem je nou het besluit om NU er voor te gaan? We hebben een mooi huis, allebei een stabiele baan, we zijn al jaren lang samen en nog altijd heel gek op elkaar. Maar wanneer is nou hét moment? We hebben al wel besloten om het nog even een paar maanden te laten rusten. Hij wil voor de tijd gaan stoppen met roken, en ik kan zo nog eens rustig voelen of ik er over een half jaar nog steeds zo over denk. Hoe ging dat bij jullie? Kregen jullie opeens 'rammelende eierstokken'?
Wanneer neem je het besluit om voor een kindje te gaan? Wanneer je dat wilt. Hét moment bestaat niet. Dusse, weg met die pil en gaan met die banaan .
Haha, wat een heerlijke nuchtere reactie! Ik las al ergens op internet dat vrouwen vaak geneigd zijn om het voor zich uit te stellen. Ik weet dat ik ook zo in elkaar zit. En bij anderen? Hadden jullie wel een speciaal moment of gevoel?
Nou tsjaa... Gewoon het hele sterke gevoel ik wil een kindje! Nou mn vriend ook dus dat kwam Mooi uit haha de strip afgemaakt en toen gestopt
Hahaha ja hij is wel erg droog als ik het nu zo terug lees. Maar voor ons was het wel zo, we wilden heel graag een kindje maar het was allemaal erg nieuw voor ons en we hadden geen idee wat we precies konden verwachten. Dus we zijn er zo ingesprongen. Mijn man was hier degene die zei dat hij nog even wilde wachten. Ik heb hem toen gevraagd waarop hij dan precies wilde wachten want dat was me dus niet duidelijk . Hij wist het ook niet hahaha! En zodoende werd elf maanden later onze zoon geboren.
Bij ons was er al heeeeel vroeg een kinderwens. Nadat we ons eigen huisje hadden en getrouwd waren gingen we er dan ook gelijk voor...tja helaas moet je soms meer geduld hebben dan je lief is, maar ach we zijn nog jong ! Ik denk dat je niet moet twijfelen, want als je zoekt naar het perfecte moment dan kan je nog lang wachten...
Hee meis, ik heb hetzelfde. Ik ben ook 20 en mijn vriend 30 en zijn ook voor ons kindje zins februari. Hij vertelde in het begin van onze relatie dat hij het wel graag wilde. Ik wou ook altijd vroeg kinderen. Toen hij dat had verteld moest ik wennen aan het idee. Maar ik sta er voor open, en we genieten ook van dit hoe we het doen. Zijn ook niet intensief bezig we nemen de Tijd. Je moet er aan toe zijn dat is het beste moment. En toch is het ook wel belangrijk als je de pul gebruikt een tijdje ontpillen. Al ben ik in januari gestopt maar echt begonnen in maart. Liefs!
Ik heb altijd graag kinderen gewild,en riep altijd voor mijn 25e wil ik mama zijn. Mijn man komt uit een ander land die is hier ongeveer 2 jaar geleden hierheen geemigreerd,dus dat zorgde nog voor heel wat stress en geregel. We moesten alles op de rit krijgen,hij kreeg gauw een baan dus dat was heel fijn,maar het was ook heel erg wennen om samen te wonen. Na een jaar kwamen we in een wat rustiger vaarwater,en begonnen wij er meer aan te denken. Totdat ik vorig jaar oktober geopereerd moest worden en er eileider verwijderd is,daarna wou ik het niet meer uitstellen.Maar manlief was ook van alles wel een beetje geschrokken en wou liever wachten tot ik mij weer helemaal goed zou voelen.Toen hebben we het even laten rusten,en toen mijn man afgelopen januari op familiebezoek was kwam het besef van waar wachten we nog op. We hebben een huis,allebei werk en liefde,dus we gaan ervoor. Daar schrok ik dan weer van hahaha,er over hebben of er echt voor gaan dat is wat anders. Dus toen heb ik nog 1 maand de pil geslikt,en daarna alles weg gegaan.
BIj ons was er een wens en wilde het ook graag..Ik heb de strip afgemaakt en de pil weggegooid! Meid waarom nog half jaar wachten.. Je kan ook stoppen met de pil en dan lekker jullie gang gaan en wellicht gebeurt het dan zonder je ermee bezig te zijn en dan kun je later nog middelen gaan gebruiken als niet lukt..Gemiddeld duurt het tussen 6 maanden en 12 maanden voordat je zwanger bent namelijk
Ik kreeg de laatste jaren steeds meer het gevoel van: Dit wil ik ook (als ik vrienden met kinderen zag). In 2010 zijn we getrouwd, en op een gegeven moment hebben we samen besloten er voor te gaan als we getrouwd waren. Een maand voor de bruiloft ben ik gestopt met de pil en toen we nog geen twee maanden getrouwd waren, was ik zwanger Maar inderdaad, HET moment bestaat niet, er is altijd wel iets waarom je het nog even uit zou stellen. Als jullie het allebei willen, zou ik zeggen: ga er voor Veel succes!
Ik heb juist lang niet geweten of ik kinderen wilde en er nooit specifiek over gehad en ook niet bewust aan gedacht. Werk (proefschirft, geen vaste banen), huis kopen... met andere dingen bezig. Opeens vloog die wens binnen, misschien toch de wekker want inmiddels was ik 31, dat was januari 2011. In februari die ring de deur uit gedaan. Achteraf (nu ruim jaar bezig) denk ik wel eens, sjit zijn we te laat begonnen? Aan de andere kant was ik er eerder echt niet klaar voor en terwijl vanaf dat moment wel helemaal. Dus ja het is zoals het is. Ik kan mezelf altijd erg druk maken om dingen en dat is ook wel wat minder geworden wat mijzelf rust geeft. Zekerheid is toch ook maar relatief (vriendlief werk kwijt geweest ivm faillisement, mijn werk is projectmatig) Ik heb nu ook veel meer ik zie wel hoe het loopt, we hebben de financiën op orde een fijn huis Als jullie zeker weten dat jullie het allebei willen kun je alvast met de anticonceptie stoppen (ontpillen) en waarom niet gewoon gezellig meteen starten om ervoor te gaan?! Als je snel zwanger zou zijn komt het in een goed nest terecht toch?
Als je zo graag wilt, dat al die 'verstandige' redenen om nog te wachten je werkelijk geen r**t meer kunnen interesseren! Er is namelijk altijd wel iets te bedenken waarom het nu 'niet zo goed uitkomt'. Als je gaat wachten tot het 'uitkomt', wacht je volgens mij tot sint juttemis. Mijn insteek was ook dat het wel even zou kunnen duren en wilde maar vast begonnen zijn . Ik geef eerlijk toe dat ik wel lichtelijk in paniek was toen het meteen raak was (wat heb ik gedaan!?), maar gelukkig heb je 9 maanden om te wennen en te groeien in dat gevoel . En ik voel me nu heel gezegend met mijn lieverdjes.
Ik heb altijd geroepen, nog laaaaaaaaaaaaaang geen kinderen. Maar ineens was het daar. Het verlangen naar een hummeltje van jezelf, om lekker mee te knuffelen en vast te houden. En als ik daarna een babytje zag of jonge kinderen dan dacht ik, dat wil ik ook! Grote man, is altijd al gek op kinderen geweest, dus zodoende al snel gegaan met de banaan, zoals iemand hier eerder schreef haha. En dat geldt ook voor nog een tweede wonder, het gevoel is daar weer dus we gaan er weer voor. Succes met jullie beslissing.
Het moment is moeilijk aan te wijzen. Bij oms ging het als volgt: We hadden een flinke verbouwing in ons huis achter de rug en hadden / hebben een stabiele relatie. Een prachtige reis stond in de planning em spraken met toijd en wijlen over een gezin. Tijdens de voorbreiding van de reis.gaf mijn man aan condooms niet mee te nemen en maar te beginnen met foliumzuur! Joehoe, mijn eierstokken rammelden als nooit te voren!!! En ja op onze laatste stopbop een prachtog eiland is onze prachtige zoon gemaakt!
je moet ervoor gaan als je wil en als je zelf denk er klaar voor te zijn, wanneer is t moment?? ik heb heel me leven geroepen geen kinderen te willen,toen ik een relatie kreeg dit ook gelijk vermeld,voor ons trouwen nog eens zodat manlief weet waar die aan zou beginnen,hij zei altijd ik heb er nooit zo over na gedacht als komt dan komt t en anders niet,ik zou t wel willen maar t is niet belangrijkste in me leven dat ben jij,dus zo zijn wij onze relatie en ons huwelijk begonnen en toen opeens vorig jaar kwamen bij mij de kriebel,ik heb er maanden mee gelopen zonder tegen me man te zeggen ik dacht ik moet t eerst echt helemaal zeker weten voordat ik hem blij maak en mss daarna weer teleurstel,stel je voor t zou een bevlieging zijn,maar dat was t dus niet.we waren vorig jaar op vakantie en toen kon ik t niet meer stil houden we waren in een winkel en daar hingen super lieve schattige schoentjes en ik zei die moet ik ff kopen dus hij vroeg waarom en toen kwamen de tranen,we hebben ze gekocht en dat was voor ons t begin om er serieus voor te gaan samen. helaas zijn we 9 maanden verder en nog geen kindje we hadden gedacht vorig jaar dat t onze laatste vakantie samen was,we hebben er inmiddels alweer 2 op zitten samen,inmiddels is word mijn man ontslagen en is er geen vooruitzicht op ander werk hij zit in de bouw,we dachten vorig jaar dit is goede moment nu is de situatie anders je kan niet vooruit kijken en er zal altijd wat zijn als je relatie goed is en je liefde genoeg hebt komt alles goed dus ga ervoor als je dat wil en laat t op je afkomen heel veel succes knuf
Ik herken het verhaal van TS wel een beetje. Manlief (31) en ik (30) hebben van begin af aan een kinderwens gehad, maar deze telkens vooruit geschoven onder het mom van 'eerst nog wat meer sparen', 'eerst nog die promotie binnenslepen', 'eerst nog...'. Totdat we ons vorige maand realiseerden, na zeven jaar samenzijn, waarvan 3 jaar getrouwd: er is geen perfect moment. Morgen kan ineens alles veranderen. Manlief een auto-ongeluk, ik m'n baan kwijt, en ga zo maar door. Tuurlijk, kinderen kosten geld, dus daar een beetje rekening mee houden is handig. Maar wij zijn al door meerdere diepe dalen gegaan (oa. een half jaar lang geen inkomen) en toch lukte het ons telkens om die te overwinnen. Ik zou dus zeggen: wanneer je geen goede reden hebt (bvb slechte relatie of medische omstandigheden), waarom zou je dan nog wachten? Liever nu, dan dat je later jezelf verwijt 'Had ik maar...'. Heel veel succes!
Naar mijn idee 'weet' je het gewoon wanneer je er aan toe bent.. Ik weet mijn hele leven al dat ik kinderen wilden, maar dat was het dan ook. Ongeveer een half jaar geleden werd dat gevoel steeds sterker. Eerst vond ik babies gewoon heel erg lief, nu kon ik ze bijna niet meer teruggeven aan de moeders.. Ik was stikjaloers als ik hoorde dat er iemand zwanger was en ik kon wel janken als ik iemand zag lopen achter een kinderwagen.. Ik wilde dat ook!!! Alsof mijn eierstokken ineens begonnen te rammelen en het alarm van mijn biologische klok afging Ik heb het toen gezegd tegen mijn vriend, maar hij had nog zijn twijfels omdat zijn zaak op dat moment niet zo goed liep.. Teveel onzekerheid in zijn ogen. Een paar maanden later heeft hij me gevraagd of ik een kindje van hem wilde (hij dacht er toch ook constant aan, wilde toch ook wel heel graag) en het weekend van afgelopen 12 mei ben ik gestopt met de pil!!
Ik heb ook altijd geroepen dat ik heel vroeg mama wilde worden je weet wel huisje,boompje,beestje.. Soms en dat is net wat je zelf al aangeeft loopt het leven niet zoals je zou willen. Nu ben ik bijna 33 en gaan we ervoor..ik zeg beter laat dan misschien nooit...we gaan er voor de volle 100% voor.. Bij ons is het begonnen nadat we een zwangerschap van heel dichtbij hebben meegemaakt en het feit dat bij mij idd de eierstokken begonnen te rammelen... Maar zoals al eerder is gezegd er nooit een moment je moet als je het wilt er voor gaan...
Wat leuk om te lezen hoe het bij anderen gegaan is. Wij hebben nu besloten om nog 3 maanden te wachten. We gaan eerst nog lekker op vakantie, en dan wil ik geen last hebben van menstruatie. Dus dat ga ik nog even precies plannen met de pil, en dat zal dan mijn laatste pilstrip worden! Bedankt voor jullie reacties!
Ik ben 24 jaar, mijn man bijna 25 en we zijn bijna 2 jaar getrouwd. Wilden altijd al wel jong kinderen, voor ons was vooral het financiele gebeuren een obstakel. Want het wordt allemaal steeds duurder, en wij waren vooral bang voor het feit dat we niet rond zouden kunnen komen. Hebben een paar weken geleden besloten ervoor te gaan, dus ook nog maar nét daadwerkelijk de knoop doorgehakt, maar heb er onwijs veel zin in! Je levert wat in, maar je krijgt er ook een hoop voor terug. Ik heb een leuke baan, maar de kans bestaat helaas altijd dat je contract bijv niet verlengd wordt als je met verlof gaat. En dat zou ik erg jammer vinden, want ik zou zeker nog een paar dagen in de week willen werken na een zwangerschapsverlof. Maar dat kun je allemaal gewoonweg niet plannen, dat blijft altijd een vraagteken totdat je het aangaat. Ik denk dat je nooit een perfect moment kunt kiezen, wel zou ik realistisch en verstandig kijken naar je situatie: kan ik een kind geven wat hij/zij nodig heeft op dit moment? En dan gaat het niet direct om het financiele plaatje, maar ook om je eigen situatie. Ben je er zelf aan toe? Doe je het niet omdat je vrienden je pushen of iets dergelijks. En ohja, kinderen NEEM je niet, die KRIJG je. Je kunt wel vanalles plannen, maar wie zegt dat je direct krijgt wat je wilt? Er zijn genoeg mensen die al maanden of jaren geleden kinderen wilden, maar nog steeds vol spanning afwachten wanneer het nou eindelijk eens gaat gebeuren.....