Hey meiden, Er zullen hier vele dames zijn die zich net zo voelen denk ik, maar ik moet het even van mij afschrijven. Voor mijn 1e kindje zijn we ruim 2 jaar bezig geweest met zwanger worden eer dat het raak was (andere partner) en nu zit ik alweer in ronde 8....in feb een vmk gehad en daarna geen geluk meer gehad. Ik ben zo bang, bang dat ik weer zolang moet hopen en wachten....bang dat het helemaal niet lukt. Vandaag ongesteld geworden terwijl ik het al verwacht had en toch was die hamer er weer. Back to reality! De afgelopen maand alleen maar gewoon leuke dingen gedaan, weinig bij stil gestaan, geen "verplichte" sex etc. Maar dat heeft ook niet mogen baten.... Lief klein wonder, wanneer mogen we van je gaan genieten?
Ja ik snap het... Blijft lastig he. En steeds weer die teleur stelling. Wil je graag even sterkte wensen
vervelend is dit he? ik ken het helaas, wij zijn voor 1e kindje bezig en nu ook in ronde 8... heel veel sterkte en dikke knuffel! en ik hoop dat je binnenkort toch een positieve test in handen hebt!!! ik duim voor je!
Herkenbaar. Zijn 2 jaar bezig voor de eerste en voelt zooo oneerlijk! Hopelijk mag het binnenkort lukken!
Herkenbaar! Wij gaan voor onze eerste en zijn sinds december 2014 bezig, tot op heden nog geen resultaat. Ik zit nu aan het einde van mijn cyclus, maar merk nu alweer dat mijn afscheiding bloederig ruikt, wat duidt op een aankomende menstruatie... Dat wordt de 7e ronde. Dit wordt de tweede keer dat de klap heftig is. Ik maak me zorgen om mijn lichaam en elke maand worden mijn zorgen weer bevestigd (dit i.v.m. mijn slechte geschiedenis). Ik weet het, 7 rondes klinkt niet 'heel lang', maar voor mijn gevoel is dat helaas wel zo. Ook lukte de leuke dingen doen en er niet aan denken hier dus niet! Heel veel sterkte! Hopelijk wordt jouw geduld en en die van de andere meiden in dit topic gauw beloond!
Daar is dit forum onder andere voor, om sommige dingen lekker van je af te kunnen schrijven. Ik heb er helaas nog geen ervaring mee (zit pas in ronde 2 voor onze eerste) maar kan het me wel heel goed voorstellen!!! Maar geef de moed niet op meis! Ik hoop voor jullie dat het heel snel raak is, het is jullie gegund!!! Dikke knuffel! Ook voor de andere meiden waarbij het wondertje op zich laat wachten!
Hier ook herkenbaar.. Wij gaan ronde 11 in. 2e kindje voor mij en 1e kindje voor mn vriend. Probeer er niet zoveel mee bezig te zijn en opzich gaat t wel.. totdat je op t wachtbankje zit en steeds dichter bij je nod komt.. dan gaan de gedachtes wat als.. en t zal toch niet. Maar helaas gister weer met beide benen op de grond gezet. Hopelijk is t ons gegund en t duurt t niet heel lang meer
Heel herkenbaar. Wij zijn al een jaar bezig voor de eerste en twee miskramen verder (13 weken en 5 weken). Al met al maakt het me zo boos, want ik had alles erop en eraan (doodmoe, kotsen, veel fouten maken op het werk) en een jaar laten ben ik er nog geen steek mee opgeschoten, behalve dat ik in totaal al 4,5 maand hondsberoerd ben geweest... dieptepunt was toen de meest ongeschikte moeder in mijn omgeving onlangs bekendmaakte wederom na ronde 1 zwanger te zijn van de tweede. zij en haar man wonen niet eens in hetzelfde land... (hoe doen ze dat?!) ik heb soms dagen dat ik iedere kinderwagen die ik zie wel doormidden zou willen schoppen. maar goed, volgens de gynaecoloog word ik binnen nu en twee jaar moeder, moet ik foliumzuur blijven slikken en blik op oneindig houden. dat wil ik graag, maar ik vind het echt heel moeilijk. het heeft er ook mee te maken dat ik het verder wel mooi voor elkaar heb: geweldige man, mooi huis, fijne baan, leuke hobby's, lieve vriendinnen... daar heb ik zelf heel erg hard voor gewerkt de afgelopen jaren, en bovendien erg veel in studie en carrière geïnvesteerd. dat maakt het ook dat ik het heel moeilijk kan verkroppen dat zwanger worden/blijven zo'n ellende is: het maakt niet uit hoe erg ik m'n best doe, het is een scheve relatie -> ik krijg gewoon nauwelijks iets terug van wat ik erin stop