Hoi meiden, Heb ff een dipmoment! Vorig jaar september gestopt met de pil en zo gehoopt om voor de 2e keer zwanger te zijn. Was van mijn dochter al in de 2e maand zwanger en had de stille hoop dat het nu weer zo zou zijn. Helaas zijn we inmiddels al een jaar verder en nog geen wondertje. Inmiddels al heel vaak het leuke nieuws van andere in mijn omgeving gehoord en vaak ook totaal onverwachts. Ik gun het iedereen, maar ik zou zelf ook zo graag weer willen. Gister vertelde een collega dat ze zwanger is van nr 3. Heel confronterend, want in de tijd dat wij nu bezig zijn is zij net bevallen van nr 2 en alweer zwanger van de volgende. Heel leuk voor haar, maar het doet bij mij zo pijn, helemaal nu ik net een MK hebt gehad. Het is zo moeilijk om positief te blijven en enthousiast te reageren op anderen. Hoe gaan jullie hier mee om?
jeetje ja kan me voorstellen.... dat je nu alweer een jaar bezig bent !! i herken het wel.. wij zijn nu een half jaar bezig voor een 1e wonder... en steeds meer mensen komen vertellen dat ze zwanger zijn... leuk voor hun.. maar wel pijnlijk voor mij... ga je ook dit jaar nog naar de ha of?
Ik weet niet hoe het voeld om zolang al bezig te zijn. Maar wel over dat andere mensen in je omgeving zwanger zijn. Een vriendin van mij is nu ook zwanger en me schoonzus is ook bezig. Zins wij verteld hebben aan haar dat we bezig zijn met een kindje is zij nu ook bezig en ik vind dat best frusterend ik wordt er verdrietig van maar dat kan ook aan mij liggen
Ik begrijp je helemaal..! Wij zijn nu een jaar bezig en in juli een miskraam gehad.. een paar weken later vertelde mijn beste vriendin dat ze zwanger was, uitgerekend op dezelfde datum als dat ik was. Ontzettend pijnlijk en alles blijft heel confronterend. Natuurlijk mag je balen, en verdriet hebben.. maar je moet proberen dat los te zetten van het geluk wat je voor een ander kunt voelen. Hoe moeilijk dat ook is..
Heel herkenbaar en echt niet leuk! Ik feliciteer ze altijd en probeer zo opgewekt mogelijk te doen. En daarna zwijg ik er (de hele zwangerschap) eigenlijk over. Ik kan geen vragen stellen over de zwangerschap. Als ze er zelf over beginnen ga ik op m'n tanden bijten en doen alsof ik geïnteresseerd ben. Maar zelf begin ik er niet over. 1 keer op een personeelsfeest kondigde een collega aan dat ze zwanger was. (had al het vermoeden, haar gezicht zag er zo anders uit) dus ik heb enthousiast gedaan. Alle collega's superblij en enthousiast voor haar. Tot een andere collega begon; en nu jij Ella, wanneer is het zover?? Ben je bijna zwanger?? bladibla... Tja, toen was het hek van de dam. Ben in tranen uitgebarsten en de toiletten ingevlucht. Ik kan me sterk houden tot op een zekere hoogte... maar ik ben ook maar menselijk... Doe keihard mijn best om 'enthousiast' over te komen, want ik wil ook niet dat mensen me een jaloerse trut vinden.
Pfff, wanneer leren mensen nou eens dat dat een totaal lompe, ongepast, stomme rotvraag is! Ik kan daar altijd redelijk pissig om worden, zelfs als ik niet degene ben aan wie het gevraagd wordt!! Ik kan me voorstellen dat je je dan niet altijd goed kunt houden hoor! Houden je collega's er nu meer rekening mee? Het is sowieso lastig ermee om te gaan. Zeker als bij jezelf de twijfel knaagt of het ooit (weer) zo ver mag komen. Toch probeerde ik altijd wel enthousiast te reageren en belangstelling te tonen. Je wilt namelijk als je zelf zwanger bent ook wel positieve, belangstellende reacties. Maar lastig is dat soms wel. Scheelt misschien ook wel wie de zwangere is.
Ik zeg het nu gewoon als ik het even niet op kan brengen om blij te zijn voor een ander... Wordt meestal wel begrepen. Vandaag ook weer zo'n rotdag. Van de week al een paar zwangeren in m'n omgeving, waaronder m'n zusje, vervolgens de buren die er een zoontje bijgekregen hebben en vandaag op mijn werk bleken zowel mijn vervangster als mijn leidinggevende 3 maanden zwanger.... Heb mezelf vanavond in slaap liggen huilen en werd dus een uur geleden alweer wakker en ben gewoon nog steeds verdrietig. Doe je weinig aan dan over je heen laten komen, het eruit huilen en dan op een gegeven moment jezelf maar weer op te rapen en over te gaan tot de orde van de dag
begrijp dat heel goed. bij de 1e zijn we ruim 3 jaar bezig geweest, ik was de 1e die begon, en de laatste van de vriendenclub (zeker 8 meiden) die zwanger was. verder in de omgeving ook iedereen die zo zwanger raakte. ik zat er ook helemaal doorheen op een gegeven moment, en vermijdde de zwangeren zover dat ging. nu zijn we voor de 2e bezig, ook alweer ruim een half jaar, en ben bang dat het weer zolang zal duren. het voordeel bij mij is, is dat het bij de 1e lang duurde, en ik er dus mss anders in sta. omdat het bij jou bij de 1e snel ging, ga je daar nu weer vanuit, terwijl het gemiddeld toch een jaar kan duren. maakt natuurlijk voor jouw gevoel niet uit, het doet hartstikke zeer als je zo graag wilt en iedereen je voor is. ik hoop voor jullie dat het snel zo mag zijn en tot die tijd, hou je taai!
Ik ben pas bezig met het proberen om een kindje te krijgen en ik ben ook de laatste van de vrienden groep... Ikzelf was zelf al 3 jaar terug klaar om het te gaan proberen maar mijn partner nog niet hij had tijd nodig en daar had ik respect voor dus heb ik netjes gewacht.... Maar ook ik werd vorig jaar 3 keer geconfronteerd met 3 zwangeren die "per ongeluk" zwanger werden en ik deed ook me best om zo enthiousast mogelijk te doen en was ergens ook wel heel blij voor diegene want ik gun het iedereen..maar tegelijk deed het ook heel zeer want ik wil ook zo graag... nu 4 jaar verder en zijn we er mee bezig maar ook nu is het moeilijk..want mijn beste vriendin haar kindje is nu 1 en die van mijn broer 3 en 2 maandjes maar dat is wel bewust de andere 2 geen contact meer mee verwaterd eigenlijk...en dan zie ik die kleintjes en dan denk ik ooh wat zou ik blij zijn en vind het idd erg moeilijk nu ik ook een MK heb gehad in Juli...en dan is het best moeilijk maar wat de anderen hier zeggen gewn zo leuk mogelijk doen en ze feliciteren en als je alleen bent gewn lekker van je afhuilen als het moet dat mag best we zijn allemaal vrouwen met lekker hormonen in ons lijven en we zijn niet van steen...nu mag ik verder nog niet echt klagen want ben pas in ronde 3 maar de wens is er al 4 jaar dus miss dat ik het me drm zo aantrek..maar dat is het fijne aan dit forum dat je je hard kunt luchten hier... Sterkte ermee en hoop dat je snel 2 mooie strepen mag hebben... Liefs Danty
Tja ik herken t wel na bijna 28 maanden proberen, en niet 1x maar ook een hoop menswn die ik ken die alweer voor een 2e keer zwanger zijn of zelfs al een kindje hebben gekregen. Dikke knuf voor je want t is gewoon klote!
hoi hoi, ik herken me wel in jou verhaal! ik was van de eerste ook met 2 maanden zwanger, en ik had er natuurlijk wel rekening mee gehouden dat het nu wat langer kon duren, maar ik ben uiteindelijk in de mmm terecht gekomen omdat ik verminderd vruchtbaar blijk te zijn! ik had ook heel veel mensen om me heen die vertelden dat ze zwanger waren, natuurlijk hartstikke leuk voor hun, maar je gunt het uiteindelijk jezelf het meest.... bij mij wist ook bijna niemand dat we bezig waren, de mensen die het wel wisten zeiden vaak een beetje ( vast goedbedoelde) domme dingen als: je hebt er al 1 lopen dus het komt vast wel goed etc... ja uiteindelijk is het dus goedgekomen, maar ik had zonder het spuiten van hormonen denk ik nooit meer zwanger geworden... ik wil je heel veel succes wensen en heb helaas geen goede tips voor je hoe ermee om te gaan, ik was zelf ook behoorlijk depri! maar het forum heeft mij wel heel erg geholpen, veel mensen in hetzelfde schuitje, en als je soms de onderschriften leest van sommige mensen die al jaren bezig zijn voor een eerste wondertje dacht ik soms wel bij mezelf, ik heb niks te klagen... hoop voor je dat het snel mag lukken meid! hou je taai, liefs riniti
Wat een herkenbare gevoelens hier. Wat fijn om hier eens over te kunnen praten. Ik wil al heel wat jaartjes een kindje. Mijn man moest er eest nog even aan wennen en vanaf onze verhuizing ruim een half jaar geleden zijn we aan het proberen. Maar inmiddels zijn er hier in de buurt al 4 kindjes geboren en zijn er nog 2 hoogzwanger... De een na de ander vertelde over het zwanger zijn en ik denk alleen maar "deze ronde weer niet gelukt". En hoe ik het anderen ook gun, toch denk je dan 'maar ik wil ook!'
Hoi, Ooohh wat herkenbaar. Hier was de eerste er ook meteen... en de tweede laat al 1 jaar op zich wachten. ben nu zelf met ovu testen en de persona aan de gang. maar....kop op en postief blijven denken (soms makkelijker gezegd dan gedaan ) Mira
Ook ik herken het probleem maar al te goed. Wij zijn 3 jaar getrouwd en september 2009 begonnen met zwanger worden. In januari 2011 hebben we een miskraam gehad, al met al wordt het er niet makkelijker op. Ik heb in al die tijd geleerd dat het gezond is als je een beetje jaloers bent op andere stellen die wel snel zwanger worden. Het is immers iets wat je zelf ook graag zou willen zijn. Ik stuur altijd een leuk kaartje als ik het blijde nieuws gehoord heb, op die manier hoef je de persoon niet face to face te feliciteren, maar heb je wel je felicitaties overgebracht. Werkt bij mij, misschien helpt deze tip. Enne; bij 'lastige vragen' zeg ik meestal; een zwangerschap kun je nu eenmaal niet plannen en het gaat niet altijd bij iedereen even gemakkelijk. Meestal houden ze dan hun mond omdat ze niet weten hoe ze daarop moeten reageren. (net goed, moeten ze ook maar niet van die lompe vragen stellen)
Fijn om te lezen dat er zoveel meiden zijn die mijn gevoel herkennen! @ Evaa: Ben vorige maand bij de ha geweest en heb na lang vragen een bloedonderzoek gehad. Daar is helemaal niets uitgekomen. Volgens de ha kunnen we pas na 1,5 jaar in het ziekenhuis terecht, als we dat willen. We zijn beide "gezond" en "jong" genoeg om volgens de statistieken zelf zwanger te worden. @ daphne: het frustrerende gevoel ken ik ook hoor! Daarom weet enkel mijn zus sinds kort dat wij bezig zijn en zij heeft al 3 kids en hoeft geen 4e. @ Meandor: Gelukkig kan ik het aardig loslaten en baal ik enkel op de momenten dat ik het net hoor. Enkel op het moment dat de ongi weer doorbreekt, dan is het weer even moeilijk. @ Ellamalou: Herkenbaar! Ik merk dat ik nu met een vriendin bijna niet af spreek om zo maar niet geconfronteerd te worden met haar zwangerschap en uit beleefdheid moet gaan vragen hoe het gaat. @ Rozemarijke: Dikke knuffel voor jou! Voor jou is het een stuk moeilijker dan voor mij zie ik aan je banner. Hoop dat jullie wens snel uit mag komen! @ Wies: Nu denk ik inderdaad wel eens, duurde het de vorige keer ook maar langer, want dan was de teleurstelling elke maand nu minder erg. @ Danty: Hoop dat jij ook snel twee mooie strepen hebt! @ Flippo: Voor jou ook een dikke knuffel! Als ik jouw banner zie, dan heb jij al een behoorlijke weg achter de rug. Hoop dat je in 2012 ook eindelijk een keer op de roze wolk mag klimmen! @ Riniti: Ik denk inderdaad ook vaak dat ik al gezegend ben met een prachtige dochter. Ik heb ook geen zin aan foute/ goedbedoelde opmerkingen en vertel daarom aan bijna niemand dat wij bezig zijn. @ Thauma: Elke geboorte blijft moeilijk he. Steeds weer het gevoel: wanneer mag ik ook.... @ Mira: Gelukkig ben ik nu weer aardig positief en heb vandaag ook weer een nieuwe lading ovu testen binnen gekregen. @ Mieps: Bij "lastige vragen"is mijn antwoord standaard: de wens voor een 2e is er zeker! Vaak is dat wel genoeg.
het blijft moeilijk, toevallig heb ik vandaag gehoord dat ook mijn collega zwanger is van de 3e...haar eerste is een aantal maanden jonger dan onze zoon en de 2e is rond de 1,5 jaar oud. Tis ook nog eens een collega waar ik prima mee overweg kan hoor, maar ze is ook wel een beetje raar. Zo heeft ze altijd gezegd dat ze 4 kinderen wil, maar ondertussen de hele tijd klagen hoe druk ze het heeft met 2 kids. Zeggen dat ik het wel lekker rustig heb met 1 kindje, die van haar vliegen elkaar constant in de haren, schijnt. En ook roept ze al maanden " nee hoor ik ben nu zo druk, voorlopig geen 3e" en dat ik eerst maar zwanger " moet" worden want die van mij is al ouder. Dat riep ze 2 weken geleden nog en vandaag in ene " ik ben al 16 weken zwanger". Ik heb haar gefeliciteerd, en verder niks gevraagd, vond het wel prima met haar. Jammer dan. Wij hebben net besloten nr 2 even uit te stellen omdat mijn man midden in sollicitaties zit en eerst een baan wil hebben ivm wat meer zekerheid. Ik vind het moeilijk, maar kan het wel accepteren. En dan komt zij met dat " ik ben zwanger" verhaal, kon haar wel schieten haha. De enige die ik het nu nog eerder gun, is mn beste vriendin die net met IUI begonnen is, de rest moet op wij wachten haha LOL
@ Eva: Nu nog een half jaartje. Hoop voor die tijd echt zwanger te zijn! @ Zaterdag: Rare collega zeg. Snap dat je het hoopt voor je vriendin! Hoorde gister van een vriendin dat haar broer al 2 jaar bezig is en dat er in het ziekenhuis niets is ontdekt. Dan denk ik ook laat hun ook maar z.s.m. zwanger worden!