Inmiddels word ik er gek van. Mijn dochter kan zichzelf niet vermaken als we naar een speeltuin oid gaan. Lekker even met vriendinnen bijkletsen is er gewoon niet bij. Dan zie ik overal kinderen lekker spelen, terwijl de mijne continu zeurt dat ik mee moet. Buiten is het bijna niet te doen om een stuk te lopen, ik moet haar dragen. Loopt ze wel los dan loopt ze 9 van de 10 keer aan de hand en mag ik niet loslaten. Ze is gewoon heel voorzichtig. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze wat zelfstandiger wordt??
Bevestigen dat het goed is, veel complimenten geven, veel oogcontact/ duim omhoog Zou alleen dragen als ze echt moe is. Verder laten lopen en afleiden door dingen te bekijken. Uk ging gisteren mee wandelen en heeft slakken gezocht ( onderweg naar de brievenbus en door voor een boodschap en terug uiteindelijk 33 slakken)
Ik ken het, ik ben ook altijd jaloers als ik andere kinderen zo lekker zelfstandig zie rondrennen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat je ertegen kunt doen, mijn ervaring is dat het alleen maar erger wordt als ik het forceer, dan gaat ze helemaal niet spelen en hangt aan mijn broek. Als ik even met haar speel kan ik wel een beetje op afstand staan na een tijdje, dit probeer ik een beetje uit te bouwen. Thuis speelt ze prima zelf maar in speeltuinen is het toch een beetje spannend kennelijk. Het gaat wel langzaam beter sinds een half jaar of zo, mijn dochter is 2 maanden ouder dan de jouwe. Wandelen is ook niet haar ding, ze wil inderdaad gedragen worden dus ik neem de buggy mee. Als we in een park of winkel zijn wil ze wel zelf lopen, sinds kort ook van me vandaan, was eerder ook niet. Het gaat dus wel vooruit en zal uiteindelijk vast wel een keer overgaan.
Dat dragen zou ik gewoon echt.niet meer doen. Dat is gewoon makkelijk voor haar. En zeggen dat ze gewoon moet lopen. Qua speeltuin ook duidelijk zijn denk ik, nu speelt mama even met jou en daarna ga ik even zitten en speel je zelf.
...Of je gaat weer weg, als je ziet dat ze het niet naar haar zin heeft. Misschien doet ze liever iets anders. Loopt ze op andere plekken buiten wel goed? (zijn haar schoenen goed, etc?)
Hier ook. Dochter is bijna 4. Lijkt wel een beetje gemak vanuit haar kant en ze ziet dat bij haar broertje alles word gedaan, dus dat wil zij ook. Alleen spelen in de speeltuin kan ze hier ook echt niet. Ik moet altijd mee doen maar dat is thuis ook zo.😅
Stoppen met dragen. Gewoon nooit meer. En spelen rustig opbouwen. Uitleggen dat ze in de speeltuin eventjes 5 munten zelf moet spelen en dat je dan samen met haar gaat spelen. En dat steeds uitbreiden.
Blijkbaar heeft je dochter een voorzichtig karakter. Ga je vaak naar eenzelfde speeltuin? Dan zou ik er alleen naar toe gaan met haar. Niet ook met vriendinnen afspreken om bij te kletsen. Ga samen met haar op ontdekkingstocht in de speeltuin. Daarna durft ze meer, ze heeft jouw aanwezigheid blijkbaar nodig. En zo maak je haar ook zelfstandig: Door haar te begrijpen en te laten ervaren dat ze het best kan.
Makkelijker gezegd dan gedaan Mijn oudste was ook zo. Als ik dan dit trucje probeerde, zagen de 5 minuten zelf spelen er ongeveer zo uit: Peuter kruipt op mijn schoot: "wat ga jij dan nu doen dan?... Is er al één minuutje voorbij?... Zullen we dan zie, zie, jij niet ziet spelen?"... Waarom niet, dan hoef je toch niet op te staan?... Hoe lang is 5 minuutjes? Wat heb je mooie haren, mag ik een speldje erin doen?... Waarom niet? Vind je dat niet fijn?... Is er nu al één minuutje voorbij?... Hoeveel minuutjes dan wel?... Ik ga zometeen op de schommel en dan moet jij me duwen... Is er nu dan al één minuutje voorbij?... Etc... Etc... Alleen maar 5 minuten verbale diarree en gewiebel op mn schoot. Hoe vaak ik het ook probeerde. Pas rond een jaar of vier werd het beter, en nu met 5 jaar kan ze zich prima vermaken.
Als ik dit alleen maar lees word ik al iebel. Ik zou dit echt niet laten gebeuren. Niet dit gemuts en gemier, niet op me hangen, niet op schoot, niet aan me friemelen. Gewoon niet.
Hier gaat het een stuk beterder sinds hij naar de kleuterschool gaat en als ik eerlijk ben en naar man en mij kijk is het ook niet zo gek dat zoontje onzeker is/de kat uit de boom kijkt...en ik ga erin mee tot op zekere hoogte.
Helemaal mee eens. Maar ben zelf ook al heel vroeg begonnen met zelf laten spelen. En inmiddels weten ze ook heel goed dat ze niet door mij heen mogen praten als ik aan het bellen ben of bijvoorbeeld met vriendinnen praat. Ik zou haar dan die 5 minuten compleet negeren.
En toch ligt dit ook echt heel erg aan het karakter van je kindje. Wij hebben onze zoon ook altijd gestimuleerd om zelf te spelen. Maar hij vindt dit ontzettend moeilijk. Hij blijft maar met ons bezig, tegen ons praten, bij ons staan etc. Het gaat met hele kleine stapjes steeds wat beter, maar hij is het liefste de hele dag met ons bezig, soms erg vermoeiend.
nou idd dat gewiebel en gefriemel gebeurd echt niet...kom op we zijn in een speeltuin...aan de gang of naar huis.
ik denk wel dat het heel veel scheelt als je ze van baby af aan stimuleert om zich ook alleen te vermaken. Vaak zie je dat veel één op één speeltijd met mama de kinderen erg aanhankelijk maakt. Hier heb ik ze van begin af aan echt aangeleerd om zich ook zelfstandig te vermaken en daar pluk ik nu de vruchten van, in een speeltuin of indoorspeeltuin doen ze altijd lekker hun eigen ding, soms vragen ze wel eens of ik mee ga van een glijbaan, af en toe doe ik dat maar een "nee" accepteren ze ook. Ik denk dat het nu ook al een beetje laat is om het drastisch aan te pakken met je dochter ts, ik zou er dus voor kiezen om het langzaam aan op te bouwen en goed en duidelijk zijn in je uitleg dat het nu even tijd is om zelf te spelen en dat mama over bijvoorbeeld 10 minuten weer even meegaat, dat kun je langzaamaan opbouwen. Friemelen en zeuren zou ik ook niet accepteren.
Gezellig zeg. Je kind gaan zitten negeren. En fysiek van je afhouden als ze bij je wil zijn. Mijn kind voelt dat heel erg als een afwijzing, dat is gewoon deel van haar. Als ik mijn oudste niet had gehad, en alleen mijn jongste, bij wie het allemaal makkelijker gaat, zou ik misschien ook zo hebben gedacht. Maar zo werkt het gewoon niet. Tegen een adhder zeg je toch ook niet simpelweg: "ik accepteer die drukte van jou niet"? En dan is het opgelost? Dat is deel van het kind en daar moet je samen mee om leren gaan. Mijn kind was extreem gevoelig en aanhankelijk en ook daar moet je samen mee om leren gaan. En zoals al gezegd: nu gaat het prima, maar dat is wel een heel proces geweest.
Ja, dit is wat ik bedoelde. Heel fijn dat er kinderen zijn die zelfstandig spelen, maar dit heeft niet alleen met de opvoeding te maken. Ik heb ook een erg gevoelig kind en hij heeft onze nabijheid altijd nodig gehad. Zowel wij, de opa's en oma's, als op de psz stimuleren hem zo veel mogelijk om zelf te spelen.
Met jouw aanpak zou ik dus continu een verdrietig kind hebben. Hij vraagt die aandacht niet om mij te pesten ofzo, hij vindt er zijn veiligheid in. En pas als hij zich veilig genoeg voelt, kan hij zich stapje voor stapje wat los maken.
Prima dat jij er zo over denkt. Maar het zijn toch ook simpele manieren dat je niet door anderen heen praat? Als ik met mijn vriendinnen aan het praten ben, moet mijn dochter gewoon even wachten. Tuurlijk ligt het ook aan je kind, maar in mijn ogen komt er ook een stukje opvoeding bij kijken.