hoi dayenne ik zit hier je verhaal te lezen en ik heb precies hetzelfde mee gemaakt als jou ik ben toen ook uit huis gegaan toen ik 18 was en had een kleiner zusje thuis. Ook ik had het idee dat mijn zusje misbruikt werd en heb het meerdere keren toen aan haar gevraagd en ze ontkende het toen,maar als je zelf zoiets hebt meegemaakt herken je de signalen. Ik weet uit ervaring dat als je blijft vragen dat ze blijven ontkennen , probeer met je broertje niet over de situatie thuis te praten maar gewoon in het algemeen. Als je naar de boekhandel gaat bevoorbeeld hebben ze daar wel boekjes waar een en ander uitleg over instaat. Ik kan je ook verwijzen naar de stichting VSK kan je bij google gewoon intypen. Daar zitten hulpverleners die zelf misbruikt zijn vroeger en nu mensen helpen mischien helpt het ook in je eigen verwerking. Hun weten mischien wel hoe ze je verder kunnen helpen. Om dit verhaal kort te maken op je topic als je het allemaal goed aanpakt kan je toeziendvoogd worden van je broertje ik ben toen ook toeziendvoogd geworden van mijn zusje maar daar gaat wel een lange weg aan vooraf. Wat je nu op dit moment alleen kan helpen ben een grote steun voor je broertje zeg dat je van hem houd ,zeg dat hij alle problemen aan je kwijt kan en dat je altijd voor hem klaar wil staan. Mocht je verder vragen hebben je kan me altijd een pm sturen mischien praat het op msn makkelijker. groetjes en sterkte
Hoi Agnes, wat rot dat jij dit ook hebt meegemaakt! Dank je dat je je verhaal hier neer wilt zetten om mij te helpen. Ik moet nu snel weer gaan, maar iig bedankt voor je tips. Ik ga zeker ook proberen om toeziendvoogd te worden! Ik zal je es pb'en. Liefs Dayenne
Trouwens, je hebt gelijk dat wij de signalen herkennen. Vandaar dat ik vermoedens had. Ik ging een halfjaar geleden samen met mn vriend langs bij mijn oude huis, mijn broer en broertje waren alleen thuis. Toen we binnen kwamen was alles donker, en het was helemaal stil. We liepen de gang door en mijn broertje kwam (overdreven) enthousiast de gang in rennen en hield mij stevig vast. Hij had een angstige blik op zijn gezicht, een blik die ik herken van mijn gevoelens van vroeger. Mijn broer rende toen langs ons snel naar boven, zonder naar ons te kijken. Toen we de kamer binnen kwamen lopen waren de gordijnen dicht, de tv was uit. Ik vroeg wat er aan de hand was. Mijn broertje zei snel: we waren een film aan het kijken. Mijn vriend en ik waren zo overstuur dat we pas op de terugweg erover durfden te praten met elkaar. Die blik in de ogen van mijn broertje, die vergeet ik niet snel meer....
mag ik vragen hoe oud je broertje is? misschien als je verteld aan hem dat je graag wilt dat hij bij jou komt wonen gaat hij er over praten tegen iemand.
Dit is precies wat ik bedoel en als je heel goed na gaat denken weet je meer te onderscheppen Het is en blijft heel moeilijk en je kan er zolang hij het niet toegeeft zo weinig mee je voelt je zo machteloos en zou het van de daken willen schreeuwen. Daarom geef ik aan neem contact op met de VSK daar zitten mensen die je begrijpen die hebben hetzelfde mee gemaakt hebben als jou en werken nu als hulpverllener en die zullen je helemaal begrijpen. groetjes
het is toch raar in nederland dat het zo moeilijk gemaakt wordt in deze situaties om hulp te krijgen, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. wil nog even zeggen dat ik je heel sterk en volwassen vind overkomen in je post, pet je af meid! nogmaals heel veel sterkte
Wat erg allemaal zeg! IUk kan die mensen ook niet voorstellen, dat ze jouw broertje daar laten, na wat er met jou is gebeurd. Mss kun je hier je vragen stellen? Het is mss te proberen... http://www.familierechtsite.nl/00000098d712a750e.html Heel veel succes! Ik hoop dat het je lukt!
Update... Het gaat redelijk nu... Ik heb gelukkig met hem kunnen praten. Hij geeft mij zeker een indruk dat er íets is, dus mijn vermoedens zijn zeker niet onterecht. Zodra ik iets vraag over mijn vader of broer, loopt hij snel wel of praat over iets anders. Over mijn moeder wilt hij wel praten. Ik krijg wel het gevoel, dat hoe langer hij hier is, hoe meer hij wilt praten. Ik heb duidelijk tegen hem gezegd, dat als er ook maar íets is gebeurt wat hij niet leuk vind, dat hij met mij kan praten. En dat ik van hem houd, en dat ik hem wil helpen. Ook heb ik gezegd dat ik me zorgen maak om hem. Pfff...Ik was in het begin wel superzenuwachtig, maar nu niet meer. Ik heb zoiets van, dit móet gebeuren. En ik dacht ook: ik moet niet zeuren, die arme jongen heeft het vast nog veeeel moeilijker. Oh ja, ik heb aan hem gevraagd of hij hier zou willen wonen. Voor in ieder geval een maand ongeveer. Zijn reactie was: 'om uit te rusten he?' Gut dat gezichtje van hem toen hij dat zei... Ooh ja, wat mij ook opvalt...Zodra mijn vriend weg is dan wilt hij praten. Maar komt mijn vriend binnen, dan loopt hij snel weg bij mij en wilt niet meer praten. En ik heb hem trouwens ook verteld dat jeugdzorg dan waarschijnlijk hier komt. En dat hij met hun moet praten. Dat wilde hij niet (natuurlijk). Dus zei ik snel: maar wil je wel met mij praten? Ja zei hij gelijk. Ik ben blij dat de eerste stap is gezet! Ik heb net gebeld met mijn schoonmoeder en we gaan vanavond daarheen. Ik ga zo mijn moeder bellen of hij nog een nachtje hier mag blijven. Bedankt allemaal! Ik houd jullie op de hoogte...
Dayenne, jij bent echt een ontzettende topper! Ik heb vanaf het begin meegelezen met dit verhaal en ik ben gewoon blij om te lezen dat er mensen op de wereld zijn als jij! Zet 'm heel erg op komende periode, het lijkt me allemaal niet makkelijk. Flientje
Flientje super lief van je . Dank je wel. Ik hoop echt dat ik het allemaal goed doe... Korte update..: Hij verteld steeds meer en meer..lijkt ontspannender. Ik krijg het idee dat hij niet misbruikt wordt, maar dat hij 'gewoon' doodongelukkig is. Hij vind het heel naar dat mijn moeder weer thuis is (ze is totaal niet haarzelf, word plots ontzetttend boos om niets en heeft nergens zin in). Hij zegt ook dat hij de 9 maanden dat mijn moeder opgenomen was het toen veel fijner had. Hij poept sinds een tijd in zijn broek. En we hebben net gepraat met hem, waar dat aan kan liggen. Natuurlijk moeilijk onderwerp voor hem. Hij vertelde dat mijn ouders hem dan maar lastig vinden, en dat ze zelfs soms boos worden als hij het weer in zn broek heeft gedaan. Arme jongen. We hebben even heel duidelijk gemaakt dat dat totaal niet zijn schuld is, dat hij zich niet hoeft te schamen. Uiteindelijk zag hij er opgelucht uit. We hebben hem ook uitgelegd dat hij het in zn broek doet omdat hij zoveel stress heeft, en omdat hij zich rottig voelt (we hadden hem ondervraagd, en uiteindelijk kwamen we daarop uit). Hoe dan ook, maandag maak ik een melding bij het AMK. Helaas moet hij morgen weer naar huis. Ik krijg wel het idee dat er geen direct gevaar is thuis. Kan ik natuurlijk fout hebben, maar dat idee krijg ik gewoon. Ik heb dan ook alles opgeschreven over hem en wat hij heeft gezegd enzo, en daarom kwam ik daarop uit. Hij is in ieder geval ontzettend ongelukkig (tja dat wist ik eigenlijk al) en daar ga ik verandering in brengen! Hoe, dat weet ik nog niet. Ik begin maar bij het AMK, dan rollen we er vanzelf wel in. Hopelijk krijgen we daar een paar opties voor onze neus geschoven, over wat we kunnen doen met hem. Het liefst neem ik hem in huis.
Ik heb echt geen idee waar je precies aan de bel moet trekken, maar wil je wel veel sterkte en suc6 wensen. Mijn moeder heeft ook voor dat soort dingen gevochten (in een iets andere situatie) En uiteindelijk is het haar ook gelukt In iedergeval blijfen bellen en niet gelijk opgeven als ze je niet geloven. Ik weet niet of je ooit een plaatser of een gezinsvoogd hebt gehad... maar die zouden je misschien ook kunnen helpen. Ik weet dat jeugdzorg en spirit! echt kutinstanties zijn en ontzettend moeilijk doen maar blijf proberen sterkte sterkte sterkte xxx
Update! AMK is vorige week gebeld! Als het goed is hebben mijn ouders nu een brief ontvangen van het AMK, dat er een melding is gemaakt. Mijn schoonmoeder heeft aangeboden om haar naam erop te laten zetten (dat de melding dus door haar is gemaakt) zodat mijn ouders dan niet boos op mij worden én ik nog kans heb dat mijn broertje bij mij kan komen wonen! Want mijn ouders zouden dat tegen kunnen werken...Daar hebben ze recht op volgens het AMK. Nu is het afwachten....Ik weet niet wanneer de onderzoeken komen. AMK zei wel dat het zeker weten noodzakelijk was dat wij een melding maakten! Spannend spannend spannend....!