Ik kom hier even mijn hart luchten.. 10 dagen geleden (zaterdag) begon er bij mij bloedverlies, ik was toen ongeveer 7 weken zwanger. Het was helder rood na intiem geweest te zijn, dus ik maakte me niet al te veel zorgen nadat de eerste schrik verdwenen was. Er kan immers zo makkelijk een bloedvaatje knappen. Zondag en maandag had ik nog steeds rood bloedverlies, en begon ik ook menstruatiepijn te krijgen. Niet heel heftig, maar ik was er flink naar van en ik begon inmiddels te geloven dat het echt niet goed zat. Ik had inmiddels contact gehad met de vk en een afspraak ingepland voor de maandag erna omdat ze vond dat het bloedverlies nog in de normale range zat, en er dan meer kon worden gezien op de echo. Maar dinsdag en woensdag had ik flink bruinverlies met kleine stolsels en had ik echt sterk het gevoel dat er iets mis was. Weer contact opgenomen met vk en die wilde me toch graag zien voor een echo op donderdagochtend. Bij de echo hoefde ze niet eens haar best te doen - er was meteen een vruchtzakje met kloppend hartje te zien. Dat moment was erg fijn en we waren erg opgelucht, maar meteen na de afspraak begon het aan me te knagen. Ik voelde me niet opgelucht. Ik voelde me ook niet blij, ik voelde me alleen maar ongerust, ook al las ik overal dat de kans dat het nu nog mis zou gaan maar 1-3 % was. Het bloed werd weer rood op vrijdag, en ook de menstruatiepijn werd heviger. Zaterdag werd het nog pijnlijker, en gisteren verloor ik in de ochtend een donkerrood enorm stolsel. Later nog 1 en rond 4 uur in de middag lag er opeens een bubbeltje in de wc. Ongeveer 1.5 cm in doorsnee denk ik. Toen ik nog eens goed keek zag ik duidelijk dat dit niet gewoon een stolsel was, maar een vruchtzakje. Toen voelde ik een soort van blinde paniek. Heb het toen overgeheveld naar een dik stuk keukenpapier en daar was het... Een embryo, helemaal intact, met piepkleine armpjes en beentjes en een hoofdje. Mijn kindje.. Inmiddels was ik alweer rustig geworden en heb ik er een foto van genomen, en gestuurd naar de vk. Het vruchtje lag even tijdelijk in een leeg plastic bakje. De vk zei dat het er inderdaad verdacht uitzag, en dat ik het kon begraven als ik dat wilde. Dat hebben mijn man en ik toen gedaan. Het ligt nu begraven onder een boom in de tuin. Daarna begon de echte pijn en zwakte, ik voelde me echt ziek en misselijk en het bloed vloeide als een gek, elk half uur moest ik een maandverband verwisselen. 2 uur na de miskraam kwam de placenta er ook uit. Daarna werd het wat rustiger qua bloeding en pijn. Emotioneel voelde ik niet veel. Ik had en heb voornamelijk een heel verdoofd gevoel. Echt verdriet heb ik ook nog niet gevoeld. Misschien komt dat nog? Ik voel me in ieder geval ook niet goed ofzo... Vandaag heb ik om kwart voor 5 een afspraak bij de vk, hopelijk is alles schoon... Ik moest dit gewoon even kwijt.. Bedankt voor wie dit wilt lezen.
Heel veel sterkte! Ik heb het helaas ook meegemaakt wel op een iets andere manier maar het is gewoon heftig, door er veel over te praten heb ik het gelukkig goed verwerkt en verwachten we nu ons tweede kindje. Wel vervelend dat bloeden is begonnen na intiem te zijn geweest want het kan daar niet door komen toch? Voel je vooral niet schuldig
Heel veel sterkte gewenst met het verdriet,.. Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt alleen moest het bij mij opgewekt worden met medicijnen omdat het al een aantal weken gestopt was met groeien.. het verdriet moet echt nog een plekje krijgen en ik wens je nogmaals heel veel sterkte
Wat erg... dikke knuffel en veel sterkte toegewenst van mij! Hier kort geleden nagenoeg hetzelfde meegemaakt. De zaterdags nog een koppend hartje en de maandags helemaal niks meer zichtbaar met de inwendig echo. Was 6+5 weken zwanger. Mij is verteld dat het niet kan komen door bijvoorbeeld intiem te zijn geweest of iets dergelijks. Je kan er helemaal niks aan doen... Neem echt de tijd om het verlies te verwerken. Het is niet niks wat er is gebeurd!
Heel veel sterkte! Ik ken het gevoel van verdoofdheid.. De eerste dagen na de slechte echo voelde ik mij ook zo. Daarna ben ik flink boos en verdrietig geweest. Het krijgt nu steeds meer een plaatsje maar ik kan er nog steeds boos om zijn dat het fout is gegaan. Liefs, en sterkte met de verwerking
Jeetje! Jij ook al... Zaten samen in het topic uitgerekende datum begin maart. Vind het heel erg sneu voor jullie. Hoop dat jullie het een plek kunnen geven. Sterkte!
Ik krijg tranen in mijn ogen van je bericht @SaartjeHussein Afgelopen donderdag kreeg ik na 2 dagen licht bloedverlies ook enorme pijn, lijkend op weeen. Dat was het begin van een miskraam bij 11 weken zwangerschap. Binnen een uur verloor ik het vruchtje met placenta en later de vruchtzak Ik snap helemaal hoe je je voelt. In mn hoofd ben ik steeds bezig met wat ik anders had kunnen doen of had moeten laten.... terwijl een ieder zegt dat het de natuur is en je je niet schuldig moet voelen. Mijn grootste angst is nu dit weer mee te moeten maken Veel sterkte.
Na een soort van vreemde rouwperiode heb ik de puf gevonden om hier even te zijn.. De eerste 2 dagen heb ik als een starre zombie rondgelopen. Geen traan kwam eruit. Alle mensen om me heen moesten wel eens huilen, maar ik voelde heel weinig. Volgens mij kwam ik heel vreemd over. Het leek net of iedereen verdrietig was behalve ik. Zelfs de vk was een beetje van haar stuk omdat ze dit nooit meer had verwacht, heeft me toen ook omhelsd. Ik was verdoofd. Kon er weinig aan doen. Ik slaap ook slecht sinds het gebeurd is, kom met erg veel moeite in slaap, woel de hele nacht en ben vroeg weer wakker. Eergisteravond kwam het er eindelijk uit, ik barstte voor The Great Britain's Bakeoff in tranen uit. Daarna voelde ik me iets minder star, maar niet zozeer beter. Ik maak me vooral druk over stomme kleine dingen, zoals, toen ik het begroef, dat piepkleinste mensje dat je ooit zult zien in je leven, met zijn of haar piepkleine beentjes, armpjes en hoofdje, heb ik het zo in de grond geschud van het keukenpapier af. Nu denk ik, waarom had ik zo'n haast, waarom heb ik het niet met keukenpapier en al als een bedje in de grond gelegd, waarom heb ik niet even gewacht.. Dat moment zou ik zo graag over willen doen, maar dat kan nooit meer. Ik heb alleen nog een foto.. Ik kijk er elke dag minstens 1 keer even naar. Dat lijkt te helpen. Ook zijn sommige mooie toekomstdromen en mooie herinneringen gewoon uiteengespat, en ook daar heb ik het erg moeilijk mee. Het idee dat dit kindje vlak voor onze vakantie in Rome is ontstaan en dat ik toen al wist dat ik waarschijnlijk zwanger was, dat was zo'n mooi verhaal om een of andere reden. Dat is nu weg. Alleen een bittere herinnering blijft over. Gisteren zat ik op de bank tv te kijken, en het enige dat ik kon denken was: 3 dagen geleden was ik nog zwanger... nu ben ik leeg... Wat ook blijft knagen is, ik wist het... Ik had de echo gehad en hij was goed maar ik voelde me niet opgelucht. Dat is toch ook bizar. Ik wist het gewoon, dat het niet goed was. Nu is het tijd om te proberen mijn leven weer op te pakken. Ik blijf nog steeds vloeien maar de echte pijn is nu wel minder. De vk had me geadviseerd om een weekje thuis te blijven, maar ik mocht wel werken als ik vond dat het me goede afleiding bood. Daarom denk ik erover om vanmiddag een middagje te werken. Ook adviseert ze me toch om personeelszaken en mijn leidinggevenden te informeren over mijn miskraam, omdat me dat meer begrip oplevert. Ik denk dat ik dat ook maar ga doen. Ik kan dan gewoon zeggen dat de zwangerschap niet gepland maar gewenst was. Als afsluiting wil ik graag het plekje delen waar we ons kindje hebben begraven, en de bloemen die we ernaast hebben geplant als herinnering. De embryo ligt precies onder de schelp. Hopelijk blijven de bloemen lang bloeien.. Ik wil later nog even terugkomen om wat te reageren op wat posts in dit draadje, maar ik heb er nu de puf niet voor. In ieder geval wil ik iedereen bedanken voor alle steun, ik heb er veel aangehad.