Zwanger en nog een dreumes hebben rondlopen... Ik ben bijna 35 weken zwanger en heb nog een dochtertje van 22 maanden. Nu heb ik veel last van mijn bekken (vooral stuit en schaambeen) en ook enorm last van mijn hormonen (niet lekker in mijn vel zitten, veel huilen, weinig geduld, moe) Helaas zit mijn dochtertje nu in een lastige fase en is ze erg tegendraads de laatste dagen. Overal drama van maken en vooral ook niet luisteren. Bijv. Vanmorgen bracht ik haar naar het kdv en ipv meteen naar de groep te lopen zoals ze altijd doet, kroop ze meteen het speelhuis is wat daar in de hal staat. Ik moet zoveel uit mijn hoed toveren om haar uiteindelijk mee te krijgen naar de groep.. Het kost me zoveel energie en wil eigenlijk dat ze gewoon luistert. Wat kan ik in zo'n situatie doen?? Ook in de autostoel gaan is nu iedere keer een drama aangezien ze nu iedere keer voorin de auto met het stuur etc wil spelen (bedankt papa! :x). Uiteindelijk moet ik haar dan pakken (auw, mijn bekken), houdt ze zich helemaal stijf en brult alles bij elkaar.. Iemand tips voor mij hoe ik hiermee om kan gaan? Nier persé deze situaties maar gewoon het gedrag. Door de zwangerschap wordt alles nog meer bemoeilijkt maar ook zonder zwangerschap is dit natuurlijk lastig. In de situaties die ik beschrijf kun je ze dus ook niet echt "straffen" wat het moeilijker maakt.. Thuis gaat het allemaal toch wat makkelijker omdat ik dan bepaalde dingen bewust kan negeren, of er toch consequenties aan vast plakken. Weet dat het vooral belangrijk is om positief te blijven etc en dit doe ik dan ook heel bewust want merk dat dit beter werkt maar er is natuurlijk een grens In het algemeen is ze een heel vrolijk en lief dametje maar de laatste 2 weken is ze opeens echt haar grenzen aan het bepalen en wordt ze brutaal. Vind dat nu gewoon erg moeilijk aangezien ik er vaak de puf niet voor heb om weer de strijd aan te gaan.
Mijn mannetje is wat jonger dan jouw dametje (17 maanden) dus ik weet niet of mijn strategie bij jou werkt. Als hij iets onverwachts doet wat ik eigenlijk niet wil dan ga ik er een paar minuutjes in mee en dan leid ik hem weer mijn richting in.. Bijvoorbeeld bij ons KDV wil ik meteen naar binnen lopen, maar hij wil eerst bij de konijntjes kijken! Dan ga ik mee en praat wat met hem over de konijnen en hij aait ze een keer, maakt leuke geluidjes tegen ze enzo. En dan zeg ik dat hij naar de konijntjes mag zwaaien en dat we nu naar binnen gaan en dat is dan goed . Misschien heb je er wat aan!
Oh zooooo herkenbaar.... BI vanaf week 11, harde buiken vanaf week 20 en dus verplicht rusten, zw suiker incl insuline...en een echte peuter puber.... Dus iets ouder dan jouw dreumes... Maar denk net zo bewerkelijk....Alles wat je beschrijft gebeurd hier ook.. Ik denk dan maar zo, het is nog maar een paar weken.... Meer kan je er ook niet aan doen...uitzitten.
Moeilijke periode inderdaad. Ratatosk, ik heb jouw manier straks geprobeerd toen ik haar ophaalde an het kdv en ze in de auto moest. Heb haar eerst maar voorin even laten spelen en het toen langzaam kunnen ombuigen dat ze in haar eigen stoeltje moest gaan zitten. Duurde wel even, maar ging in ieder geval zonder strijd. Lastige is, dat dit natuurlijk niet altijd kan en ze ook gewoon moet luisteren als het niet mag maar goed.... Zo'n gedrag is denk ik altijd moeilijk om mee om te gaan maar nu met een bom aan hormonen in mijn lijf is het extra zwaar.
T is loodzwaar en zeker omdat, bij mij dan, je geduld ook minder is, ben je sneller geirriteerd, je hebt pijn, bent moe, sleept een grote buik mee, en dan loopt de oudste met je te sollen... Wat hier goed werkt is, als ik dan bv (net vlak voor bedtijd was meneer de tuin ingeslopen en was lekker buiten aan het spelen)zeg dat hij dan morgen in de tuin weer mag spelen (zullen we dan nu even je schepje klaarzetten voor morgen?), wil spelen met zijn autos ( de autos gaan nu in de garage en als je dan wakker bent dan kan je zo spelen), dus zeg dat hij morgen, straks, volgende keer...iets mag, dan gaat hij vaak accoord en is er geen drama. Wat ik lastig vind is om als je al zo moe bent, de energie moet oproepen om rustig en kalm je kind zo te besturen. Terwijl je het liefste roept, en nou kom je hier en ga je luisteren. Als ik dat doe, is het hek van de dam en begint de ellende.
En als ik hem bv mee wil nemen en hij wil nog niet naar huis, dan zeg ik iets in de trant van ; wil jij mama haar sleutels dragen/ de auto open maken/ muziek luisteren in de auto... Dat werkt ook altijd wel.
Wat hier soms werkt, als bijvoorbeeld jongste niet wil meekomen: Lieverd, mama gaat nu. Kom je mee? En dan een stukje weglopen. 9 van de 10 keer komt ze achter me aan gerend. En soms gewoon wat meer ruimte geven. Oké, ga maar even achter dat stuur. Maar alleen zolang als ik nodig heb om de boodschappen binnen te zetten, daarna ga je mee. Ik herken het hoor. Mijn kinderen schelen ook 23 maanden. Was niet makkelijk...