Dit is voor mij wel deels herkenbaar. Ik ben niet jong moeder geworden, maar de vriendinnen die ik voor die tijd had waren allebei nog een paar jaar later dan ik. Ik was dus lange tijd de enige met kinderen. En dat is inderdaad lastiger afspreken met vriendinnen zonder kinderen. Ze snappen ergens wel dat het lastiger is, maar echt begrijpen komt denk ik pas als je het zelf ervaart. Met die meiden heb ik in die jaren ook wat minder contact gehad. Nu nog, trouwens. Ze hebben nu zelf jonge kindjes. Dus het afspreken is nu van 2 kanten lastiger. Hoewel het nu voor mij weer iets makkelijker wordt. Ik had het geluk dat ik een paar collega’s heb die kinderen hebben in dezelfde leeftijd. Daar is een hechte vriendschap ontstaan. Ongeveer tegelijk zwanger, tegelijk in de babyfase. En dan moet je elkaar ook nog leuk vinden, natuurlijk. Ik merk dat ik met hun makkelijker afspreek. We gaan bijvoorbeeld wel een samen met de kinderen naar een grote speeltuin of de dierentuin ofzo. Leuk voor de kinderen en gezellig voor ons. Dat doe je met vriendinnen zonder kinderen toch minder makkelijk, in een speeltuin ofzo gaan zitten. Hoewel ik dat met één van die meiden zonder kinderen ook wel eens gendarmes heb hoor. Maar zij vond het dan ook echt leuk. De andere had daar gewoon minder mee. Ze snapte wel dat ik dan geregeld ook even wat met de kinderen moest. Maar waar de één dat dan leuk vindt om zelf ook even mee te doen, ervaart de ander het meer als onderbreking ofzo. Maar nogmaals; ik heb het geluk gehad dat er mensen waren waar ik toch al bijna dagelijks mee optrok doe toen in dezelfde fase zaten. Als ik het puur zou moeten hebben van de contacten op het schoolplein, zou daar denk ik ook niet zomaar een echte vriendschap uit voortkomen denk ik. Ik kan met de meeste moeders van vriendjes van de kinderen leuk kletsen hoor. Maar dat is nog geen vriendschap. Van alle vriendjes die de kinderen hebben, is er 1 waarvan ik denk dat het misschien een vriendin zou kunnen zijn als we daarin zouden investeren.
Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder vriendinnen... Zij zijn mijn lifeline, mijn klankbord. We inspireren elkaar, steunen elkaar. We hebbben regelmatig mooie gesprekken waar ik veel van leer. Eye openers. Voor mij zou het een enorm gemis zijn, het leven zou veel minder diepgang hebben. En hoe was ik mijn scheiding doorgekomen zonder hun liefde,steun, luisterend oor.. Mijn kernvriendinnen ken ik al...+25 jaar. Natuurlijk gaan vriendschappen, net als een relatie, niet altijd in een rechte lijn. Maar wij vinden elkaar altijd weer terug. Ik heb ook echt wel diversiteit, een paar moeders, 1 vriendin is bewust geen moeder geworden, en 1 vriendinnetje die, net als ik, al jaren single is. Ik vind dat fijn, we hebben hele verschillende levens maar dat maakt het zo interessant. Via school ook wat leuke contacten opgedaan, dat is meer de 2e ring, zeg maar. Maar ook die zijn heel waardevol. Samen je kinderen zien opgroeien en er een wijntje bij drinken hahahaha Dit is waarbij ik me goed voel, anderen hebben daar, dat blijkt uit de reacties, minder behoefte aan. Ik kan alleen wel zeggen, als je er alleen voor komt te staan (en tja, dat had ik ook nooit gedacht maar ja...een garantie op “voor altijd samen zijn” er niet) heb je de steun van je omgeving zo hard nodig...
Ik mis het niet heel erg. Heb 1 vriendin die spreek ik telefonisch en via Whatsapp regelmatig maar we hebben elkaar al jaren niet gezien, we zijn allebei verhuisd uit onze woonplaats. Mijn vriend heeft zelf zijn vriendschappen verbroken, waren niet echt fijne gasten. Doordat wij allebei ADHD hebben is werk en huishouden voor ons al een beste taak, welke wij graag afwisselen met rust (balans). Nu met de kinderwens (al 7 jaar) is dat een soort van prio. Mijn vriendin begrijpt het en daar ben ik erg blij mee. Maar voor mijn vriend en mij hoeft het allemaal niet zo.. Vooral moeite met onderhouden en aan de verwachtingen te voldoen. Wij kunnen vandaag zeggen dat volgende week afspreken hartstikke leuk is maar ons op de dag anders voelen of er geen zin in hebben. En dat is vooral een probleem voor vrienden heb ik gemerkt, dat je niet zomaar kan afbellen omdat je "geen" zin hebt. Dat is 1, 2, 3 keer goed maar dan is het wel klaar. Daarnaast de mensen die in en uit ons leven zijn gekomen en gegaan waren vaak ook ADHD'ers, lijkt soms wel of je een magneet bent. En die dachten er vaak hetzelfde over Voor nu hebben wij genoeg aan elkaar. Je MOET al zoveel in je leven, althans dat voel ik zo, en om dan die gevoelsmatige verplichting erbij te hebben vinden wij lastig.
Ik heb ook periodes gehad waarin ik maar een handjevol vrienden had, of waarin ik hooguit 1 of 2 vrienden zag in een maand. Maar toch maak ik al mijn hele leven ook weer nieuwe vrienden, die passen bij de fase waarin ik me bevind. Heb nu het idee dat ik veel sociale contacten heb, misschien wat teveel zelfs. Deze week bijvoorbeeld al 4 afspraken, dat hoeft eigenlijk niet zo van mij. Moet ik een rem op zetten. Maar het is nooit echt stabiel geweest, want mensen komen en gaan. Ik moet toegeven dat ik na een tijdje ook gewoon uitgekeken ben op de meeste mensen. Er zijn erbij die interessant blijven, maar soms heb ik een verhaal al tig keer gehoord en ben ik het beu om elke keer naar een buikdansrecital of amateurtoneelstuk te moeten komen kijken of weer naar dezelfde verjaardag te gaan. Ik vind het knap als mensen al jaren bevriend zijn en elkaar wekelijks zien, ik zou dat niet trekken denk ik. De vrienden die ik al jaren heb zijn op een hand te tellen en die zie ik hooguit 2 of 3 keer per jaar.